Δέκα χρόνια χωρίς τη Δανάη Στρατηγοπούλου

Τώρα που σώπασαν οι ανθρώπινες φωνές
κι έχουν στρέψει από δάκρυα τα μάτια
κόρες κι αγόρια βιαστικοί
να μαζευτούμε όλοι εκεί
εκεί που αρχίζουν τα ψηλά τα μονοπάτια.

Κάνε ένα νόημα και στ' άλλα τα παιδιά
να δουν τα χέρια σου να γνέφουν στον αέρα
και με τραγούδια και φιλιά
και πινελιά την πινελιά
να ζωγραφίσουμε την πιο μεγάλη μέρα.

Στη μέση θα 'ναι μια χλωρή ελιά
και στα κλαράκια της χιλιάδες περιστέρια
κάτω να παίζουνε παιδιά
και 'κει στο βάθος μια καρδιά
να τη σηκώνουνε του κόσμου όλα τα χέρια.

Από την ποιητική συλλογή της Δανάης Στρατηγοπούλου Οι λέξεις, εκδόσεις Φύκιρη, 1994.