Σαν σήμερα το 1955: Στη Λάρισα

Στις 4 Οκτωβρίου 1955 διαβάζουμε στη στήλη "Εφήμερα" της λαρισαϊκής εφημερίδας Ελευθερία:

Οι καλλιτέχναι που μετείχαν στο συγκρότημα Οικονομίδη έμειναν έκπληκτοι από την υποδοχή που τους έγινε. Ήξευραν βέβαια ότι η Λάρισα έχει θεατρόφιλο κοινό αλλά δεν περίμεναν να... αντιμετωπίσουν τέτοια επίθεσι.

Αυτό που έγινε τις πέντε ημέρες που έμεινε το συγκρότημα του Οικονομίδη στην πόλι μας ήταν απερίγραπτο. Και θάχουν να το λένε οι καλλιτέχνες που έφυγαν χθες.

Ελευθερία (Λάρισας), 4-10-1955

Ποιοι ήταν αυτοί οι καλλιτέχνες; Ήταν το "επιστρέφον από την θριαμβευτικήν εμφάνισιν εις την Διεθνή Έκθεσιν Θεσσαλονίκης Μουσικόν συγκρότημα του Γιώργου Οικονομίδη εις το οποίον συμμετέχουν εκτάκτως οι μεγαλύτερες βεντέτες του ελληνικού μουσικού θεάτρου Άννα και Μαρία Καλουτά" και μαζί τους "η δυναμικώτερη και πιο αγαπημένη τραγουδίστρια του Ελληνικού κοινού Ρένα Βλαχοπούλου", το "διεθνούς φήμης χορευτικό ζευγάρι" Γιάννης Φλερύ και Λίντα Άλμα, ο "κορυφαίος Έλλην τραγουδιστής Τώνης Μαρούδας, η "κουβανέζα δυναμίτις" Λολίν, ο "υπέροχος μίμος" Στέφανος Ξύδης και η "μπριόζα ορχήστρα" του Λυκούργου Μαρκέα.

Ξεχωριστές διαφημιστικές καταχωρίσεις για τις βεντέτες αδελφές Καλουτά και τα υπόλοιπα μέλη του συγκροτήματος του Γιώργου Οικονομίδη. Ενδιαφέρουσες οι πληροφορίες για τις τιμές των εισιτηρίων: πιο χαμηλές στις απογευματινές παραστάσεις (7.50 δρχ. στην πλατεία και 5.50 δρχ. στον εξώστη) και πιο υψηλές στις βραδινές (13.50 δρχ. οι αριθμημένες θέσεις της πλατείας και 5.50 δρχ. στον εξώστη). Σε άλλη διαφήμιση υπήρχε η επισήμανση: "ΙΔΙΑΙΤΕΡΑΙ ΠΡΟΣΚΛΗΣΕΙΣ ΔΕΝ ΘΑ ΣΤΑΛΩΣΙ".  

Το "τουριστικό συγκρότημα" ολοκλήρωσε τις εμφανίσεις του στο κοσμικό κέντρο Χαβάη της Θεσσαλονίκης στις 25 Σεπτεμβρίου 1955 (έγραψα και παλιότερα για αυτή την εμφάνιση της Ρένας Βλαχοπούλου στη Χαβάη το 1955 αλλά και για τις εμφανίσεις της στη Θεσσαλονίκη στη διάρκεια της ΔΕΘ το 1957, το 1958 και το 1959) και μετά από ολιγοήμερη ξεκούραση ξεκίνησε τις εμφανίσεις του στο κινηματοθέατρο Ορφεύς της Λάρισας την Κυριακή 28 Σεπτεμβρίου. 

Η Ελευθερία ανέφερε ότι το συγκρότημα θα πραγματοποιήσει
"τέσσερις αλλαγές προγράμματος", με άλλα λόγια, κάθε μέρα
θα παρουσίαζε και ένα διαφορετικό πρόγραμμα στο κοινό της Λάρισας...

Από την Ελευθερία της Λάρισας, 28-9-1955

Αρχικά είχε προγραμματιστεί να δίνονται δύο παραστάσεις κάθε μέρα (στις 7.30μμ και στις 10μμ), αλλά λόγω της μεγάλης ζήτησης, την Κυριακή 2 Οκτωβρίου, τελευταία μέρα των παραστάσεων, δόθηκε και μία επιπλέον απογευματινή στις 5μμ.

Ρένα Βλαχοπούλου, Μαρία και Άννα Καλουτά,
πιθανότατα στο κέντρο Χαβάη της Θεσσαλονίκης τον Σεπτέμβριο του 1955.
Φωτογραφία από το βιβλίο του Μ. Δελαπόρτα Βίβα Ρένα
(εκδ. Άγκυρα, 2002)

Τη βδομάδα εκείνη διεξαγόταν στη Λάρισα η μεγάλη εμποροπανήγυρη της πόλης, η οποία όμως τερματίστηκε πρόωρα λόγω της αλλαγής του καιρού, καθώς το βράδυ του Σαββάτου 1 Οκτωβρίου ξέσπασε μια δυνατή καταιγίδα που διήρκεσε περισσότερο από δύο ώρες, "πλημμύρισε όλους τους δρόμους με νερά και τους κατέστησεν εντελώς αδιάβατους. Είχε δημιουργηθή μια κωμικοτραγική κατάστασις, η οποία ανεστάτωσε τους πάντας και τα πάντα, χωρίς να μπορή κανείς να αντισταθή ή να κάμη κάτι να σταματήση το μεγάλο κακό που έκανε η νεροποντή" (και σαν να μην άλλαξε τίποτα από τότε...).

Ρένα Βλαχοπούλου και Τώνης Μαρούδας
σε μεταγενέστερη συνεργασία τους.
Φωτογραφία από το βιβλίο του Μ. Δελαπόρτα
Βίβα Ρένα (εκδ. Άγκυρα, 2002)

Ρένα Βλαχοπούλου και Γιώργος Οικονομίδης
σε μεταγενέστερη συνεργασία τους.
Φωτογραφία από το περιοδικό Δίφωνο, Μάιος 1997

Όπως έγραφε, επίσης σαν σήμερα, η στήλη "Πεννιές" της ίδιας εφημερίδας, "Με την αναχώρησι του μουσικού συγκροτήματος, τας εμφανίσεις του οποίου παρηκολούθησαν σχεδόν όλοι οι συμπολίται, το γενικόν ενδιαφέρον στρέφεται από χθες προς τους κινηματογράφους μας, οι οποίοι προβάλλουν και πάλιν ενδιαφέρουσες ταινίες που ευχαριστούν τον θεατή". Σκέφτηκα να σας δείξω πώς παρουσίαζε η στήλη των θεαμάτων τις ταινίες που προβάλλονταν--μου κάνει ιδιαίτερη εντύπωση η επισήμανση πως ο Ο Λάκος των Κολασμένων θα συγκινήσει όλες τις Λαρισινές...

Από την εφημερίδα Ελευθερία της Λάρισας, 4-10-1955

Βέβαια, εκτός από τις νέες ταινίες, το κοινό της Λάρισας είχε να περιμένει και κάτι ακόμα: ένα ρεσιτάλ της διεθνούς φήμης μέτζο σοπράνο Έλενας Νικολαΐδου την Παρασκευή 7 Οκτωβρίου 1955, και πάλι στον Ορφέα. Και όπως έγραψε η στήλη "Εφήμερα", "όλα καλά" με την υποδοχή του συγκροτήματος της ελαφράς μουσικής, "θα κερδίση όμως η πόλις μας πολύ στην εκτίμησι του καλλιτεχνικού κόσμου της χώρας αν παρόμοια και ανωτέρα υποδοχή γίνη την Παρασκευή και στην μεγάλη καλλιτέχνιδα του τραγουδιού" που επισκέπτεται τη Λάρισα "διότι η καλή φήμη της την έπεισε ότι θα απευθυνθή σε κοινό που διαθέτει καλλιεργημένο μουσικό αίσθημα".

Από την εφημερίδα Ελευθερία της Λάρισας, 4-10-1955

Και πριν κλείσω την ανάρτηση, λίγα ακόμα "εφήμερα" διαμαντάκια που... ψάρεψα ξεφυλλίζοντας τα φύλλα της Ελευθερίας εκείνων των ημερών: πρώτα από όλα, μια ενδιαφέρουσα αναφορά στον μαέστρο του συγκροτήματος Λυκούργο Μαρκέα, τον εκλεκτό συνθέτη που συνεργάστηκε αρκετά με τη Ρένα Βλαχοπούλου σε θέατρα, κέντρα και τηλεόραση, αλλά χάθηκε δυστυχώς πρόωρα. Σύμφωνα με τη στήλη "Εφήμερα" λοιπόν, ο Μαρκέας, αν και είχε γεννηθεί στην Τρίπολη, "είναι κατά 50% Λαρισινός διότι εδώ έζησε τα παιδικά του χρόνια".

Μου έκανε επίσης εντύπωση πως τις μέρες που εμφανιζόταν η Ρένα στον Ορφέα της Λάρισας, η Ελευθερία δημοσίευσε ένα χρονογράφημα για την... κατάντια της Ομόνοιας, αφού η εικόνα της αθηναϊκής πλατείας το 1955 δεν θύμιζε πλέον τις παλιότερες μέρες δόξας. Ως τίτλος του χρονογραφήματος που δημοσιεύτηκε στις 2 Οκτωβρίου 1955 επιλέχτηκε ο τίτλος του τραγουδιού που είχε πρωτοτραγουδήσει η Ρένα Βλαχοπούλου έναν χρόνο νωρίτερα: "Ομόνοια Πλας".

Τέλος, το μάτι μου στάθηκε σε μια διαφημιστική καταχώριση του καταστήματος Δημητρακόπουλου που αναφέρει ότι "παρελήφθησαν καρτ-ποστάλ ηθοποιών". 

Να βρίσκονταν άραγε ανάμεσά τους και αυτές οι φωτογραφίες, της Ρένας και άλλων συναδέλφων της, που είδα πρόσφατα να πωλούνται στο διαδίκτυο;...

Η ανάρτηση είναι αφιερωμένη στις φίλες και τους φίλους που ζουν στη Λάρισα και σε άλλες περιοχές της Θεσσαλίας, οι οποίες δοκιμάζονται τις τελευταίες εβδομάδες από τις συνέπειες της κακοκαιρίας και των κακών χειρισμών της Πολιτείας...

Η παρούσα ανάρτηση, όπως και όλα τα κείμενα που δημοσιεύονται στο ιστολόγιο αυτό, είναι αποτέλεσμα προσωπικής έρευνας. Είναι υποχρεωτική η ρητή αναφορά στο ιστολόγιο, όταν χρησιμοποιείται υλικό από τις αναρτήσεις του.

Δεκαεννιά χρόνια χωρίς τη Ρένα Βλαχοπούλου

Σήμερα, στις επτά το απόγευμα, συμπληρώνονται δεκαεννιά χρόνια από τον θάνατο της σπουδαίας αρτίστας και, μούσας αυτού του μπλογκ, Ρένας Βλαχοπούλου. Η Ρένα Βλαχοπούλου έχει συνδεθεί στο μυαλό όλων μας με το κέφι, τη χαρά και την αισιοδοξία--κυρίως επειδή στη συνείδηση του κόσμου έχει καταγραφεί ως ένα από τα μεγαλύτερα ταλέντα στον χώρο της κωμωδίας και της επιθεώρησης. Η Ρένα ήταν όμως και μια σπουδαία τραγουδίστρια, από τις πιο σημαντικές τραγουδίστριες που γέννησε η Ελλάδα.

Με τραγούδια λοιπόν θέλησα να τιμήσω τη φετινή επέτειο του "φευγιού" της και, καθώς τις τελευταίες εβδομάδες κάθε άλλο παρά χαρούμενη είναι η Ελλάδα με τις καταστροφές που βλέπουμε γύρω μας και τις άδικες απώλειες της ανθρώπινης ζωής, θέλησα να θυμηθώ κάποια τραγούδια της Ρένας που δεν είναι κεφάτα ή αισιόδοξα. Ομολογουμένως αυτά τα τραγούδια της είναι λιγότερα, γιατί, τόσο λόγω των ρόλων της όσο και λόγω της ιδιοσυγκρασίας της, οι συνθέτες και οι στιχουργοί τής έγραφαν συνήθως χαρούμενα τραγούδια. Ωστόσο, κάθε τόσο ερμήνευε και ένα λυπητερό τραγούδι, με θέμα συνήθως έναν χωρισμό ή έναν έρωτα που μένει ανεκπλήρωτος... Τα πιο πολλά από αυτά τα τραγούδια είναι φυσικά γραμμένα σε ελάσσονες τονικότητες, αν και κάποια από αυτά τα μινοράκια διανθίζονται με ματζόρε περάσματα... 

Το πιο ταιριαστό στις αναμνήσεις του Ρένα Φαν από τη σημερινή ημέρα είναι το τραγούδι "Το πρωτοβρόχι μου" που τραγούδησε η Ρένα Βλαχοπούλου στις 45 στροφές σε μουσική του Γεράσιμου Λαβράνου και στίχους του Κώστα Πρετεντέρη. Μια πανέμορφη ερμηνεία της Ρένας που λειτουργεί σαν λυτρωτικό βάλσαμο σε στιγμές καλοκαιρινών αποχωρισμών, ενώ από την ενορχήστρωση του Λαβράνου ξεχωρίζει το ακορντεόν που υπογραμμίζει τον πόνο: "Το καλοκαίρι το χαρωπό χωρίς εσένα δεν τ' αγαπώ, κι έχει η καρδιά μου μια συντροφιά στου φθινοπώρου τη συννεφιά..."

Τους χωρισμούς μερικές φορές τους απαλύνουν οι ρυθμοί κι οι μελωδίες της τζαζ, ίσως επειδή δεν πρόκειται πάντα για... μινοράκια--κι ίσως αυτή είναι η δύναμη της μουσικής του Γιάννη Σπάρτακου που έγραψε τραγούδια που τα λόγια τους μιλούσαν για χωρισμό και η Ρένα τα τραγούδησε στα χρόνια του '40 ("Αγάπη μου, πού να 'σαι", "Δέκα μέρες σ' έχω χάσει") προκαλώντας μάλλον το κέφι παρά τη θλίψη. Ένα τέτοιο τραγούδι τής έγραψε και το 1959, το "Τι κρίμα, αγάπη μου" (που αρχικά προοριζόταν για το 1ο Φεστιβάλ Ελαφρού Τραγουδιού του ΕΙΡ), τραγούδι σε στίχους του Αιμίλιου Σαββίδη που η Ρένα απογείωσε με την ερμηνεία της. Είναι η 2η στάση του φετινού μου αφιερώματος:

Στην άλλη πλευρά του δίσκου όμως υπάρχει ένα... καθαρόαιμο μινόρε, ένα ταγκό σε στίχους του Κώστα Πρετεντέρη, τρυφερά θλιβερό: "Κάποιο ρεφραίν", η τρίτη μας στάση.

Την ίδια περίπου εποχή, τέλος της δεκαετίας του '50, στους ραδιοθαλάμους του παλιού ΕΙΡ η Ρένα Βλαχοπούλου τραγουδάει ένα ακόμα ταγκό για έναν αγαπημένο που πλέον κουράστηκε ν' αγαπά... Το ελαφρώς... παλιομοδίτικο αλλά πάντα γοητευτικό "Τι φταίω εγώ αν σ' αγαπώ", σε μουσική του Ανδρέα Χατζηαποστόλου και στίχους του Τάκη Σωτήρχου, είναι η τέταρτη στάση μας σήμερα.

Την ίδια περίοδο όμως τραγουδούσε στο ΕΙΡ και τα πιο νέα ακούσματα που είχε φέρει στη μουσική πραγματικότητα της χώρας ο Μάνος Χατζιδάκις: "Έλα πάρε μου τη λύπη" σε στίχους του Νίκου Γκάτσου. Η πέμπτη στάση του φετινού αφιερώματος είναι και η μοναδική καταγραφή της φωνής της Ρένας σε τραγούδι του Χατζιδάκι που έχει φτάσει στις μέρες μας χάρη στο αρχείο της ελληνικής ραδιοφωνίας.

Και επιστρέφουμε στη δισκογραφία της ίδιας περιόδου για να ακούσουμε, στην έκτη στάση μας, ένα χαμηλών τόνων τραγούδι του Τάκη Μωράκη που μιλάει κι αυτό για χωρισμό: "Τα λόγια που μ' ορκίστηκε". Κάποιες πηγές αποδίδουν τους στίχους στη Νάντια Κωνσταντοπούλου. Η ενορχήστρωση είναι του Γιάννη Διδίλη.

Λίγο νωρίτερα, στη δισκογραφία αλλά και στη σκηνή του θεάτρου Ακροπόλ, η Ρένα Βλαχοπούλου είχε τραγουδήσει ένα από τα πιο λυπητερά τραγούδια της καριέρας της, το "Μια ζωή ολόκληρη", κι εμείς θα το ακούσουμε στην έβδομη στάση του φετινού αφιερώματος στην επέτειο του θανάτου της. Τη μουσική του υπέγραφαν ο Γιάννης Βέλλας και ο Ζακ Ιακωβίδης, ενώ οι στίχοι του μάλλον ανήκαν στην τριάδα Ασημακόπουλος-Σπυρόπουλος-Παπαδούκας (η ετικέτα του δίσκου δεν αναφέρει ονόματα στιχουργών). Είναι χαρακτηριστικό ότι σε μια από τις τελευταίες συνεντεύξεις που έδωσε η Ρένα (στον Ιάσονα Τριανταφυλλίδη για λογαριασμό του περιοδικού Δίφωνο την άνοιξη του '97) σιγοτραγούδησε τους στίχους του τραγουδιού κάνοντας έναν γλυκόπικρο απολογισμό της καριέρας και της ζωής της: "Μια ζωή ολόκληρη πήγε στα χαμένα και μια πίκρα ατέλειωτη έμεινε για μένα". Είχε ξεκινήσει η πιο δύσκολη περίοδος της δικής της ζωής, στην οποία, όπως ομολογούσε η ίδια, δεν είχε το κέφι που είχε άλλοτε...  

Τον επόμενο χρόνο, ηχογραφείται το τραγούδι που αποτελεί τον επόμενο σταθμό μας στη φετινή διαδρομή μας στα θλιμμένα τραγούδια της Ρένας Βλαχοπούλου: στο 1ο Φεστιβάλ Ελαφρού Τραγουδιού του ΕΙΡ τραγουδά με παρόμοια φιλοσοφημένη και μελαγχολική διάθεση τους στίχους του Θάνου Σοφού που έντυσε μουσικά ο Κώστας Καπνίσης: "Είσαι η άνοιξη κι είμαι ο χειμώνας".

Αντίστοιχα θλιμμένα είναι και τα λόγια του τραγουδιού που ερμήνευσε η Ρένα, με τη συνοδεία του σπουδαίου Γιάννη Βογιατζή, στο 2ο Φεστιβάλ Ελαφρού Τραγουδιού του ΕΙΡ, το 1960. "Το πρώτο χελιδόνι" του Γεράσιμου Λαβράνου και του Γιώργου Οικονομίδη είναι η ένατη στάση μας σήμερα. 

Ένα χρόνο νωρίτερα η Ρένα Βλαχοπούλου είχε τραγουδήσει για πρώτη φορά στη δισκογραφία ένα θλιμμένο τραγούδι του Γιώργου Μουζάκη σε στίχους του Αλέκου Σακελλάριου: "Κάθε μέρα σ' αγαπάω πιο πολύ". Φαίνεται πως ήταν ένα από τα τραγούδια που η Ρένα ξεχώριζε, αφού, στον βαθμό που επέλεγε βέβαια η ίδια το ρεπερτόριό της, το ηχογράφησε τέσσερις φορές στην καριέρα της: έχουν διασωθεί δύο διαφορετικές (και ερμηνευτικά και ενορχηστρωτικά) εκδοχές του από τους ραδιοθαλάμους του ΕΙΡ, ενώ το τραγούδι υπάρχει και στο δισκογραφικό comeback της Ρένας στα χρόνια του '80. Για τη δέκατη στάση του σημερινού αφιερώματός μου επιλέγω αυτή την ηχογράφηση του 1985, από τον δίσκο Η Αρτίστα (που επίσης κυκλοφόρησε και με τον τίτλο Θα σε πάρω να φύγουμε). Ενορχήστρωση και διεύθυνση ορχήστρας από τον Γιώργο Κατσαρό (που ήταν επίσης ο παραγωγός του δίσκου).

Ως τώρα κινηθήκαμε στον χώρο της ελαφράς μουσικής. Ωστόσο, η Ρένα τραγούδησε θλιμμένα τραγούδια και με τη συνοδεία μπουζουκιού, ξεκινώντας σχετικά νωρίς στην καριέρα της, το 1951, όταν ερμήνευσε δύο τραγούδια του Σπύρου Περιστέρη στις 78 στροφές. Το ένα από αυτά είναι η εντέκατη στάση μας σήμερα: "Πώς μπόρεσε η καρδούλα σου". Τη συνοδεύει ο Γιάννης Τατασόπουλος.

Μεταφερόμαστε δώδεκα χρόνια αργότερα για τη δωδέκατη στάση μας. Το 1963 η Ρένα Βλαχοπούλου ερμηνεύει το "Όπου κι αν ψάξω βρίσκεσαι", ένα λαϊκό τραγούδι του Μίμη Πλέσσα, σε στίχους του Κώστα Κινδύνη, για τις ανάγκες του μιούζικαλ Κάτι να καίει που προβλήθηκε τον Ιανουάριο του 1964. Αν και στην ταινία του Γιάννη Δαλιανίδη ακούγεται μόνο μία στροφή του τραγουδιού, η δισκογραφημένη εκδοχή του περιλαμβάνει δύο. Ένα από τα πιο όμορφα λυπητερά τραγούδια της Ρένας...

Ένα ακόμα θλιμμένο τραγούδι με συνοδεία μπουζουκιού, αυτή τη φορά γραμμένο από τον Γιώργο Κατσαρό για την ταινία του Κώστα Καραγιάννη Βίβα Ρένα το 1967, θα ακούσουμε στη συνέχεια: "Είναι ο πόνος μου βαρύς", ο δέκατος τρίτος σταθμός μας για σήμερα. Για τους στίχους συνεργάστηκαν ο σεναριογράφος της ταινίας Λάκης Μιχαηλίδης και ο στιχουργός Πυθαγόρας.

Στον Πυθαγόρα και τον Γιώργο Κατσαρό ανήκει ένα από τα ωραιότερα λαϊκά τραγούδια που ερμήνευσαν πρώτοι ο Πάνος Γαβαλάς και η Ρία Κούρτη στην ταινία του 1963 Το κάθαρμα. Λίγα χρόνια μετά, στους ραδιοθαλάμους του ΕΙΡ, τραγούδησαν ένα κουπλέ κι ένα ρεφρέν του τραγουδιού η Ρένα Βλαχοπούλου και ο Γιάννης Βογιατζής. Την ηχογράφηση ανέσυρε από τα αρχεία της ελληνικής ραδιοφωνίας ο Σιδερής Πρίντεζης και την ακούμε σήμερα στη δέκατη τέταρτη στάση του αφιερώματός μας...

Και πριν περάσουμε από τον κινηματογράφο στο θέατρο, μια στάση στις τηλεοπτικές οθόνες: το 1989 κυκλοφόρησε η βιντεοταινία του Τάκη Βουγιουκλάκη Η μεγάλη ρεμούλα στην οποία η Ρένα Βλαχοπούλου τραγουδούσε δυο τραγούδια του Γιώργου Θεοδοσιάδη σε στίχους Λάκη Μιχαηλίδη. Ένα από αυτά, το "Αφού ήταν να 'ρθεις, γιατί άργησες;" φαίνεται πως είχε ηχογραφήσει πρώτη η Γιοβάννα για τις ανάγκες ενός τηλεοπτικού προγράμματος τη δεκαετία του '70. Λίγο πιο λυπημένη και σαφώς πιο θεατρική η ερμηνεία της Ρένας για τις ανάγκες της ταινίας, είναι η δέκατη πέμπτη στάση της μελαγχολικής μουσικής διαδρομής μας σήμερα.

Δέκα χρόνια νωρίτερα, το 1979, ανέβηκε στο Ρεξ μια φιλόδοξη παραγωγή που δυστυχώς ναυάγησε γρήγορα: η Λυσιστράτη '79, μια σύγχρονη ανάγνωση της κωμωδίας του Αριστοφάνη από τον Γιώργο Σκούρτη και τον Γιώργο Κατσαρό δεν κατάφερε να κερδίσει ούτε το κοινό ούτε την Κριτική και κατέβηκε δυο μήνες μετά την πρεμιέρα. Ίσως η καλύτερη στιγμή του έργου ήταν ένα τραγούδι της Ρένας σχετικά με την άνιση μεταχείριση του γυναικείου φύλου. Είναι ο δέκατος έκτος σταθμός του σημερινού μας αφιερώματος (η Ρένα το τραγούδησε στο στούντιο της εκπομπής Χωρίς παρεξήγηση το 1990).

Ένα ακόμα θλιμμένο θεατρικό τραγούδι της Ρένας για τη δέκατη έβδομη στάση της διαδρομής μας: το περίφημο "Τι θα μείνει" του Γιώργου Θεοδοσιάδη και του Λάκη Μιχαηλίδη, από το μιούζικαλ Η μάνα μου η γόησσα, περιγράφει τη ματαιότητα της ζωής των ηθοποιών. Η Ρένα Βλαχοπούλου το έχει σφραγίσει φυσικά με μια ερμηνεία μεστή...

Άλλη μια θεατρική ηχογράφηση για την προτελευταία στάση μας. Για τις ανάγκες του μιούζικαλ Η Ρένα, ο κοντός και το σόι τους, η Ρένα ηχογράφησε ελληνικές και αμερικανικές επιτυχίες (υποδυόταν μια Ελληνίδα αρτίστα που έκανε καριέρα σε Αμερική και Ελλάδα). Ανάμεσά τους ένα από τα σπουδαιότερα ελληνικά τραγούδια, που ερμήνευσε πρώτη η Χαρούλα Αλεξίου: "Οδός Αριστοτέλους" του Γιάννη Σπανού και του Λευτέρη Παπαδόπουλου σε μια διαφορετική, φυσικά, εκτέλεση από τη Ρένα Βλαχοπούλου.

Το φετινό αφιέρωμα του Ρένα Φαν στη δέκατη ένατη επέτειο του θανάτου της Μούσας του θα κλείσει με το τελευταίο θεατρικό της τραγούδι. Τη σεζόν 1992-93 η Ρένα Βλαχοπούλου τραγουδά στην επιθεώρηση Για την Ελλάδα ρε γαμώτο ένα κομμάτι που αγαπά ιδιαίτερα: "What a wonderful world". Από τους αυθεντικούς στίχους όμως του τραγουδιού που έγραψαν οι Bob Thiele και David Weiss κρατήθηκε μόνο η πρώτη στροφή: ο Άγγελος Πυριόχος έγραψε καινούριους ελληνικούς στίχους που περιέγραφαν τη φρίκη του σύγχρονου κόσμου, όπου υπάρχουν πολλά κλαμένα παιδιά και, αντί για παιχνίδια, φωτιά...

Αγαπημένη μου κυρία Βλαχοπούλου, μακάρι ο κόσμος μας να γεμίσει και πάλι γέλιο και ομορφιά, για το χατίρι όλων των παιδιών, των παιδιών που τόσο αγαπούσατε και που σας αγαπούσαν--και σας αγαπούν πάντα--τόσο πολύ. Ένα από αυτά σας είναι πάντα ευγνώμον γιατί κάνατε τον δικό του κόσμο υπέροχο... 

Δεκατέσσερα χρόνια χωρίς τη Δανάη Στρατηγοπούλου

Δανάη Στρατηγοπούλου (8.2.1913--18.1.2009). Τραγουδίστρια, ποιήτρια, μεταφράστρια. Σύζυγος, μητέρα και γιαγιά. Της οφείλουμε πολλά. Την αγαπούσαμε, και την αγαπάμε, πολύ. Δεν την ξεχνάμε.