Φώτης Πολυμέρης

Απόψε το θέατρο Badminton παρουσιάζει ένα αφιέρωμα στον Φώτη Πολυμέρη. Ο 91 χρονος τραγουδιστής είναι ένας από τους ελάχιστους, αν όχι ο μόνος, εκπροσώπους του ελαφρού τραγουδιού που βρίσκονται κοντά μας και θεωρώ πολύ σημαντική την κίνηση των διοργανωτών να τον τιμήσουν. Η ιδέα ανήκε στον Ανδρέα Μαζαράκη και η διεύθυνση παραγωγής είναι του Μιχάλη Κουμπιού. Στην εκδήλωση θα πάρουν μέρος η Δημοτική Αθηναϊκή Μαντολινάτα Εξαρχείων-Νεαπόλεως "Διονύσιος Λαυράγκας" (διευθύνεi ο Απόλλων Κουσκουμβεκάκης) και οι Γιολάντα Αθανασοπούλου, Μπάμπης Βελισσάριος, Νίκος Δημητράτος, Θάνος Πολύδωρας, Κώστας Τζέμος, Ειρήνη Τουμπάκη, Μπάμπης Τσέρτος, Γιάννης Χριστόπουλος.

Ο Φώτης Πολυμέρης υπήρξε μια από τις δημοφιλέστερες αντρικές φωνές της Ελλάδας: μαζί με τον Νίκο Γούναρη και τον Τώνη Μαρούδα αποτελούσαν τη σημαντικότατη τριανδρία του ελαφρού τραγουδιού που για μια τριακονταετία περίπου δέσποζε στον χώρο της ελληνικής μουσικής. Ηχογράφησε πολλούς δίσκους στις 78 στροφές αλλά άφησε αρκετές ηχογραφήσεις και στις 45 και 33 στροφές. Κάποιοι τίτλοι που μου 'ρχονται τυχαία στο μυαλό: "Μικρή χωριατοπούλα", "Μ' αρέσεις" (με την Άννα Καλουτά), "Άσ' τα τα μαλλάκια σου" (από την περίφημη ταινία του Αλέκου Σακελλάριου Εκείνες που δεν πρέπει να αγαπούν), "Παλιοζωή, παλιόκοσμε και παλιοκοινωνία". Μάλιστα, αρκετά από τα τραγούδια που ηχογράφησε ήταν δικά του:  "Γέλα, αγάπα και τραγούδα", "Η κιθάρα του πατέρα", "Το τραγούδι του αλήτη", "Το βεσπάκι, το κορίτσι μου κι εγώ"...

Ο Φώτης Πολυμέρης και η Ρένα Βλαχοπούλου συνεργάστηκαν στενά στα χρόνια της Κατοχής. Εκείνος είχε δημιουργήσει μαζί με τους αδελφούς Γιώργο και Χαράλαμπο Μαλλίδη το "Τρίο Μουτσάτσος". Εκείνη έκανε ακόμα τα πρώτα της βήματα στα βαριετέ της Κατοχής, λίγο πριν ξεκινήσει τη συνεργασία της με τον Γιάννη Σπάρτακο. Στην αυτοβιογραφία του (Των αναμνήσεων η λιτανεία, εκδ. Άγκυρα, 2003), ο Πολυμέρης παρουσιάζει κάποια περιστατικά από τη συνεργασία τους στην Αθήνα, σε μια περιοδεία τους στην Πάτρα, τη Ναύπακτο και το Αγρίνιο και έπειτα στο "Πάνθεον" (όπου πλέον η Ρένα είχε... στεφθεί "Βασίλισσα της Τζαζ"). Αν και οι χρονολογίες που αναφέρει ο Πολυμέρης δεν είναι απόλυτα σωστές, οι μαρτυρίες του είναι πολύτιμες τόσο για το κλίμα της εποχής όσο και για τη Ρένα εκείνης της εποχής (μια εποχή που η Ρένα δεν ήθελε ίσως να θυμάται--ήταν ακόμα παντρεμένη με τον ποδοσφαιριστή της ΑΕΚ Κώστα Βασιλείου--και γι' αυτόν τον λόγο δεν υπάρχουν οι σχετικές αναφορές στην επίσημη βιογραφία της). Όπως γράφει ο Πολυμέρης, "η Ρένα ήταν ένα παράξενο πλάσμα. Ήταν μια πάρα πολύ ωραία κοπέλα που εξέπεμπε από τα μάτια της κάποιες ακτίνες, ας πούμε... λέιζερ". Μια γυναίκα, όπως προκύπτει από τα λόγια του, με χιούμορ, ζωντάνια, πονηριά, καπατσοσύνη, όρεξη για ζωή, έρωτες και.. πλάκες, μια γυναίκα πολύ ερωτεύσιμη.

Η Ρένα Βλαχοπούλου και το Τρίο Μουτσάτσος στη Ναύπακτο το 1942

Ευχόμαστε στον Φώτη Πολυμέρη να είναι γερός, να ζήσει πολλά και καλά χρόνια για να χαρίζει την ευαισθησία του και την αγάπη του στους οικείους του. Και ελπίζουμε να απολαύσει την αποψινή βραδιά στο Badminton (διαβάστε λεπτομέρειες εδώ)!

Ακούστε ένα δημοφιλές τραγούδι του Φώτη Πολυμέρη με τίτλο "Το βαλς της μοναξιάς" εδώ. Πρόκειται για ένα βίντεο που είχε ανεβάσει ο καλός φίλος desmich στο κανάλι του στο youtube πριν κλείσει και το διέσωσε κάποιο άλλο κανάλι (σας ενημερώνω ωστόσο ότι--ευτυχώς για όλους εμάς που αγαπούμε το ελαφρό τραγούδι,--το κανάλι του desmich επαναλειτουργεί στο greektube...)

Τέλος, χαρείτε ένα ακόμα τραγούδι του Φώτη Πολυμέρη που τραγουδούσε ο Γιάννης Μηλιώκας στη Ρένα Βλαχοπούλου τη σεζόν 1991-92 στη σκηνή του "Ρεξ". Το βεσπάκι, το κορίτσι μου κι εγώ"...

Οι φωτογραφίες προέρχονται από την αυτοβιογραφία του Φ. Πολυμέρη (Των αναμνήσεων η λιτανεία, εκδ. Άγκυρα, 2003, επιμέλεια: Φανή Πολυμέρη-Τσεμπερούλη) και από την ιστοσελίδα www.e-orfeas.gr, όπου αναρτήθηκε πρόσφατα μια συνέντευξη του Φ. Πολυμέρη στον Μιχάλη Κουμπιό.

Πέθανε ο Γιάννης Σταματίου

Το blog αυτό αγαπάει--και δεν το κρύβει--το ελαφρό τραγούδι. Ωστόσο, δεν μπορούμε να μην αναφερθούμε σε έναν σπουδαίο άνθρωπο του λαϊκού τραγουδιού που πέθανε στις 17 του Γενάρη: τον Γιάννη Σταματίου, τον δεξιοτέχνη του μπουζουκιού που βαφτίστηκε "Σπόρος" από τον Μανώλη Χιώτη επειδή ήταν μόλις 13 χρόνων, μαθητής της τρίτης τάξης του οκτατάξιου γυμνασίου, όταν ξεκίνησε τη σταδιοδρομία του στη λαϊκή μουσική.

Αυτό συνέβη τον χειμώνα του 1948: ο Σπόρος εγκατέλειψε το γυμνάσιο και αφοσιώθηκε στο λαϊκό τραγούδι. Έκανε το επίσημο ντεμπούτο του το καλοκαίρι του 1950 στο κέντρο "Νίκη", στον Νέο Κόσμο, ενώ δύο χρόνια μετά άρχισε να ηχογραφεί δίσκους. Συμμετείχε ως σολίστ σε εκατοντάδες ηχογραφήσεις τραγουδιών μεγάλων συνθετών όπως οι Σπ. Περιστέρης, Β. Τσιτσάνης, Γ. Μητσάκης, Μ. Χιώτης, Γ. Ζαμπέτας, Θ. Δερβενιώτης, Μ. Χατζιδάκις, Γ. Μουζάκης, Γ. Κατσαρός, Γ. Βέλλας, Λ. Μαρκέας, Ζ. Ιακωβίδης και άλλων. Το μπουζούκι του συνόδεψε μεγάλες φωνές όπως οι Σ. Μπέλλου, Στ. Καζαντζίδης, Γρ. Μπιθικώτσης, Μ. Λίντα, Π. Γαβαλάς, Κ. Γκρέυ, Γ. Λύδια, Α. Χρυσάφη, Μ. Μελάγια, Ζ. Σαπουντζάκη, Τ. Μαρούδας, Τ. Βοσκόπουλος, Μαρινέλλα κ.ά.

Ο Πάνος Γεραμάνης έχει γράψει ότι όλοι οι συνθέτες ζητούσαν από τον Γιάννη Σταματίου να παίξει σε τραγούδια τους, όχι μόνο γιατί ήταν σπουδαίος δεξιοτέχνης, αλλά γιατί αυτοσχεδίαζε στις εισαγωγές και έκανε ακόμη πιο όμορφα τα τραγούδια τους. Ο Χιώτης τον θεωρούσε alter ego του και ο Στέλιος Καζαντζίδης τον αποκαλούσε "μπουζούκαρο". Ο Σταματίου εμφανίστηκε σε πολλά λαϊκά κέντρα της Αθήνας μέχρι το 1958: τη χρονιά εκείνη έφυγε στην Αμερική όπου γνώρισε πολύ μεγάλη επιτυχία. Το κοινό του αποτελούνταν όχι μόνο από Έλληνες/Ελληνίδες της διασποράς αλλά και από διάσημους Αμερικανούς όπως ο Φρανκ Σινάτρα και ο Έλβις Πρίσλεϋ. Μέχρι το 1980 μοίραζε τον χρόνο του σε Ελλάδα και Αμερική. Το 1980 επέστρεψε οριστικά στην Ελλάδα και συνέχισε τις εμφανίσεις του σε νυχτερινά κέντρα, ταβέρνες και ρεμπετάδικα μέχρι πριν από λίγα χρόνια (διαβάστε εδώ μια άποψη για μια εμφάνισή του το 2001).

Συναντήθηκε κάποια στιγμή και με τη Ρένα Βλαχοπούλου! Στις αρχές του 1971 η Ρένα έχει πάψει πλέον να εμφανίζεται σε νυχτερινά κέντρα για ολόκληρη σεζόν και προτιμάει να πραγματοποιεί περιορισμένο αριθμό εμφανίσεων συνήθως την περίοδο της Αποκριάς. Έτσι τον Φεβρουάριο του 1971 εμφανίζεται επικεφαλής του προγράμματος της "Παληάς Αθήνας" όπου παρουσιάζεται η ρεβύ πίστας Ερωτικό γαϊτανάκι των Ναπολέοντα Ελευθερίου και Λυκούργου Μαρκέα. Συμμετέχουν η Κλειώ Δενάρδου, ο Τέρης Χρυσός, το χορευτικό ζευγάρι Γιάννης Φλερύ και Λίντα Άλμα, ενώ για το λαϊκό πρόγραμμα είναι υπεύθυνοι/ες η Ζωζώ Κυριαζοπούλου (που πάντως έχει ηχογραφήσει και δίσκο με τραγούδια των Αττίκ και Χαιρόπουλου!), ο Πέτρος Μήλας, η Νάγια Τρώνη και ο Γιάννης Σταματίου! Φαίνεται πως η Ρένα αξιοποιεί τη μοναδική της ικανότητα να συνδυάζει το... "ευρωπαϊκό" θέαμα και το λαϊκό τραγούδι, καθώς υπάρχουν δυο τουλάχιστον φωτογραφίες στις οποίες τραγουδάει με τη συνοδεία του Γιάννη Σταματίου. Πόσο τυχεροί/ές θα ήμασταν αν είχαν διασωθεί ηχογραφήσεις (και) από εκείνη τη συνεργασία...

 

Ούτε οι γνώσεις μου ούτε ο χρόνος μου μού επιτρέπουν να γράψω περισσότερα για τον Γιάννη Σταματίου. Σας παραπέμπω στο χρησιμότατο κείμενο του Πάνου Γεραμάνη το οποίο πρωτοδημοσιεύτηκε στο ένθετο του CD Γιάννης Σταματίου "Σπόρος": Μουσικές Ανταύγειες και αναδημοσίευσαν τα Μουσικά Προάστια του Ηρακλή Οικονόμου και από το οποίο άντλησα πληροφορίες για αυτό το μικρό αφιέρωμα...

Δύο χρόνια χωρίς τη Δανάη Στρατηγοπούλου

Σήμερα, 18 του Γενάρη, συμπληρώνονται δύο χρόνια από τον θάνατο μιας από τις σημαντικότερες προσωπικότητες του 20ού αιώνα--που βέβαια κατάφερε να ζήσει και να δημιουργήσει και σχεδόν ολόκληρη την πρώτη δεκαετία του 21ού αιώνα. Η Δανάη Στρατηγοπούλου, η κορυφαία τραγουδίστρια του ελαφρού τραγουδιού αλλά και σπουδαία μεταφράστρια, ποιήτρια και τραγουδοποιός, άφησε το στίγμα της σε όλους τους χώρους από τους οποίους πέρασε. 

Το ελληνικό ελαφρό τραγούδι απέκτησε μια εξαιρετικά σοβαρή διάσταση επειδή η Δανάη το υπηρέτησε με αφοσίωση και σπάνια πνευματικότητα. Ο κόσμος της ποίησης έγινε πιο πλούσιος επειδή η Δανάη του χάρισε την ποίηση του φίλου της Πάβλο Νερούδα και άλλων ισπανόφωνων ποιητών, φιλτραρισμένη μοναδικά μέσα από τη δική της προσωπικότητα και ευαισθησία. Επίσης υπηρέτησε τα ελληνικά γράμματα γράφοντας δικά της ποιήματα αλλά και πεζά: αυτοβιογραφικά κείμενα, διηγήματα αλλά και μελέτες για την ελληνική δημοτική ποίηση, κριτικές και δοκίμια. Ξεχωριστή θέση στο έργο της κατέχει το βιβλίο της Αττίκ στο οποίο συνδυάζει την ιστορική έρευνα με τις δικές της πολύτιμες εμπειρίες από την πολύχρονη συνεργασία της με τον μέγιστο αυτό τραγουδοποιό. Η Δανάη χάρισε ακόμα στον κόσμο της ελληνικής τέχνης τη Λήδα Χαλκιαδάκη, το "ωραιότερό μου ποίημα" όπως συνήθιζε να λέει: ερμηνεύτρια, τραγουδοποιός και ποιήτρια, η Λήδα μεγάλωσε στον μουσικό και πνευματικό περιβάλλον που δημιούργησε η Δανάη με τον σύζυγό της Γιώργο Χαλκιαδάκη και που της χάρισε τα εφόδια για να δημιουργήσει το δικό της έργο και να ακολουθήσει τη δική της ιδιαίτερη σταδιοδρομία στη μουσική και την ποίηση.

Τέλος, η Δανάη ομόρφαινε τη ζωή πάρα πολλών ανθρώπων με την καθημερινή παρουσία της, την πολύτιμη σοφία της, το πείσμα και την επιμονή της στις δυσκολίες, το κέφι και την αισιοδοξία της για τη ζωή. Συνέπασχε με τον πόνο των φίλων της, χαιρόταν πιο πολύ από εκείνους/ες για τη χαρά τους, τους/τις νοιαζόταν και τους/τις καμάρωνε. Παιδί και γλαυξ μαζί, θα μείνει για πάντα στη μνήμη μας σαν το τρεχαντήρι που άραξε σε πολλά λιμανάκια και τους χάρισε ζωή με το τραγούδι της και το γέλιο της, πριν σύρει την άγκυρά της για άλλους γιαλούς.

Την Πέμπτη 20 Ιανουαρίου, στις 7μμ, ο Σιδερής Πρίντεζης θα παρουσιάσει στο Δεύτερο Πρόγραμμα ένα αφιέρωμα στη Δανάη. Στο παρελθόν έχει μεταδώσει αρκετές φορές από τις εκπομπές του σπάνιες ηχογραφήσεις της Δανάης από τους ραδιοθαλάμους της Ελληνικής Ραδιοφωνίας. Πότε με τη συνοδεία του Λεβ στο πιάνο, πότε με την ορχήστρα του ΕΙΡ και πότε μόνη της με την κιθάρα της, η Δανάη χάρισε στα αρχεία της ΕΡΑ μοναδικές ερμηνείες τραγουδιών όπως η "Κατινιώ" του Αττίκ, το "Τραγούδι της ψυχής μου" του Νίκου Γούναρη, η "Μαγιάρ" του Κώστα Καπνίση και του Χρήστου Πύρπασου (τραγούδι που αγαπούσε ιδιαίτερα η Δανάη), η "Κανελλιά" του Σπήλιου Μεντή (την τραγούδησε με τους αρχικούς στίχους που είχε γράψει ο σπουδαίος αυτός τραγουδοποιός πριν τους κάνει πιο... πικάντικους ο Μίμης Τραϊφόρος για να τους τραγουδήσει η Σοφία Βέμπο στο θέατρο, προκαλώντας έτσι, από ό,τι μού είχε πει η ίδια η Δανάη, τη δυσαρέσκεια του Μεντή), ισπανικά και γαλλικά τραγούδια, και βέβαια τα αγαπημένα της ελληνικά δημοτικά τραγούδια (τα οποία δίδαξε στο Πανεπιστήμιο του Σαν Ντιάγο στη Χιλή). Στα αρχεία της ραδιοφωνίας υπάρχει επίσης με τη φωνή της Δανάης το "Μια θάλασσα μικρή" του Διονύση Σαββόπουλου, για το οποίο η Δανάη είχε δηλώσει στον Ιάσονα Τριανταφυλλίδη ότι είναι το "ωραιότερο ίσως ελληνικό τραγούδι..." Κάποια από αυτά τα τραγούδια, φαντάζομαι, θα ακουστούν στο αφιέρωμα του Σιδερή Πρίντεζη μαζί με υλικό που υποθέτω ότι θα έχει στο μεταξύ ανακαλύψει. Αυτό που κάνει ίδιαίτερα σημαντικές όλες αυτές τις ηχογραφήσεις είναι ότι αντιπροσωπεύουν απόλυτα τη Δανάη, αφού πρόκειται για δικές της μουσικές και ερμηνευτικές επιλογές μακριά από τους περιοριστικούς όρους της δισκογραφίας της εποχής της. Μας δίνουν επίσης μιαν ιδέα των προγραμμάτων που παρουσίαζε στις εμφανίσεις της στα κέντρα της εποχής εκείνης και μάγευε το κοινό της... 

Εγώ σας θυμίζω σήμερα τη Δανάη μέσα από τέσσερα βίντεο. Χαρείτε την πρώτα σε μια συνέντευξη που έδωσε στις αρχές του 1993 στην Έλενα Κατρίτση:

Απολαύστε την, στη συνέχεια, σε ένα τραγούδι που συνέθεσε η ίδια πάνω στην ποίηση του Πάβλο Νερούδα, κάνοντάς τον να δηλώσει ότι το τραγούδι της είναι αναδημιουργία της ποίησής του: Adios otono de Paris.

Ακούστε την να συνοδεύει στο πιάνο την κόρη της Λήδα Χαλκιαδάκη που τραγουδάει το υπέροχο "Τρεχαντήρι" του Αττίκ.

Και τέλος αφεθείτε στην ανεπανάληπτη ερμηνεία της στο τραγούδι "Θα ξανάρθεις" που έγραψαν ο Κώστας Γιαννίδης (αύριο συμπληρώνονται 27 χρόνια από τον θάνατό του...) και ο Αλέκος Σακελλάριος. Είναι το τραγούδι με το οποίο ξεκίνησε ουσιαστικά τη δισκογραφική της καριέρα το 1934 αλλά και το τραγούδι με το οποίο επέλεξε να την ολοκληρώσει το 1977, με τη συνοδεία του Μίμη Πλέσσα στο πιάνο, στον πιο αγαπημένο της δίσκο.

Αν θέλετε να θυμηθείτε λεπτομέρειες για την πορεία της Δανάης Στρατηγοπούλου μπορείτε να διαβάσετε το περσινό αφιέρωμα του Rena Fan εδώ. Αν θέλετε να θυμηθείτε περισσότερα για τον Κώστα Γιαννίδη διαβάστε το αφιέρωμα του Rena Fan εδώ.

Το "Δίφωνο" δεν πρέπει να κλείσει!

Δεν ξεκίνησε καλά το 2011 για τους/τις εργαζόμενους/ες στο Δίφωνο αλλά και για την ελληνική μουσική γενικότερα. Ο Όμιλος Γιαννίκου ανακοίνωσε ότι αναστέλλει τη λειτουργία του περιοδικού Δίφωνο. Το μοναδικό περιοδικό για το ελληνικό τραγούδι δεν πρέπει να κλείσει. Ήδη αποχαιρετήσαμε το Όασις και το Ποπ και Ροκ. Το Δίφωνο μάς είναι απαραίτητο.

Αντιγράφω από το blog του φίλου Αντώνη Μποσκοϊτη (bosko) Άσματα και μιάσματα την ανακοίνωση των εργαζομένων στο περιοδικό:

Τη Δευτέρα 3 Ιανουαρίου 2011, η εταιρεία Best End ιδιοκτησίας του Ομίλου Γιαννίκου, ανακοίνωσε το κλείσιμο του ιστορικού μουσικού περιοδικού Δίφωνο. Το Δίφωνο κυκλοφορεί αδιαλείπτως από τον Οκτώβριο του 1995 και αποτελεί θεσμό στα εγχώρια πολιτιστικά δρώμενα. Στις σελίδες του φιλοξενήθηκε το σύνολο των σημαντικότερων προσώπων και τάσεων της ελληνικής μουσικής σκηνής. Αυτή η απόφαση έρχεται σε συνέχεια του κλεισίματος των εντύπων «Ποπ & Ροκ» και «Όασις» που ανήκουν στην ίδια εταιρεία.

Για αυτήν την εξέλιξη, οι εργαζόμενοι του Διφώνου, θεωρούμε ως μοναδικό υπεύθυνο, τις κομβικές επιλογές της ιδιοκτησίας του περιοδικού, επιλογές οι οποίες αλλοίωσαν τη φυσιογνωμία του. Ένας ιστορικός τίτλος , λοιπόν, κλείνει, σε αντίθεση με τις διαθέσεις και τη στήριξη που τόσο η συντακτική ομάδα όσο και το πολυπληθές αναγνωστικό κοινό εξέφραζαν προς το περιοδικό.

Οι συντάκτες του Διφώνου παραμένουμε απλήρωτοι εδώ και μήνες, ωστόσο συνεχίσαμε μέχρι και την τελευταία ημέρα λειτουργίας του, να παρέχουμε τις υπηρεσίες μας με συνέπεια. Για όλους εμάς, το Δίφωνο δεν ήταν μόνο ένα μέσο βιοπορισμού, αλλά ένα πεδίο έκφρασης και δημιουργίας που πήγαζε από την αγάπη μας για τη μουσική και το ελληνικό τραγούδι, μια όαση ποιότητας στην έρημο του ευτελούς «πολιτισμού».

Εμείς οι συντάκτες και εργαζόμενοι στο Δίφωνο:
- Διαμαρτυρόμαστε για το κλείσιμο του περιοδικού και διεκδικούμε τη συνέχιση της έκδοσής του.
- Απαιτούμε την άμεση και πλήρη καταβολή των δεδουλευμένων μας, καθώς και την απορρόφηση των μισθωτών συναδέλφων μας σε άλλες θέσεις του ομίλου, σε περίπτωση που δεν συνεχίσει η έκδοση του Διφώνου.
- Εάν η έκδοση του περιοδικού δεν είναι εφικτή υπό το τωρινό ιδιοκτησιακό καθεστώς, δηλώνουμε την πρόθεση μας να αγωνιστούμε εμείς οι ίδιοι, με κάθε πρόσφορο μέσο για τη συνέχεια ύπαρξης του Διφώνου.

Καλούμε την ΕΣΠΗΤ και τα υπόλοιπα σωματεία στο χώρο του τύπου να καταδικάσουν το γεγονός.
Καλούμε τους αναγνώστες, τους ανθρώπους του πολιτισμού και της διανόησης να γνωστοποιήσουν την αντίθεση τους στο κλείσιμο του Δίφωνου.

Ευχαριστούμε τους αναγνώστες και τους ανθρώπους του πολιτισμού που στάθηκαν πλάι στο περιοδικό για δεκαπέντε ολόκληρα χρόνια, συνοδοιπόροι μιας συναρπαστικής διαδρομής. Ελπίζουμε αυτή η διαδρομή να έχει συνέχεια και να συναντηθούμε ξανά σύντομα.

ΟΙ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ ΣΤΟ ΔΙΦΩΝΟ

Υπογραφές:

Μαριάνθη Πελεβάνη (διευθύντρια σύνταξης)

Κώστας Αγοραστός
Σπύρος Αραβανής
Αλέξης Βάκης
Παναγιώτης Γιαννέλης
Αδάμ Γιαννίκος
Άντυ Δημοπούλου
Γιώργος Ιωάννου
Μαρία Κασίτα
Κέλλυ Κυλίτου
Μαρία Λαμπράκη
Φωτεινή Λαμπρίδη
Λιάνα Μαλανδρενιώτη
Χρήστος Α. Μιχαήλ
Σωτήρης Μπέκας
Αντώνης Μποσκοΐτης
Ηρακλής Οικονόμου
Νίκη Ορφανού
Ελένη Παγκαλιά
Μιχάλης Παπαμακάριος
Αντώνης Περιβολάκης
Γιάννης Θ. Πετρίδης
Μιχάλης Πολυχρόνης
Σάββας Σερέτης
Βάσια Τζανακάρη
Γιώργος Φλωράκης
Μενίνα Φουρτούνη
Αντώνης Ν. Φράγκος
Δήμητρα Φωτοπούλου

Πολλά blog έχουν ήδη αναφερθεί στο θέμα (ενδεικτικά αναφέρω τα Μουσικά Προάστια του φίλου Ηρακλή Οικονόμου, το zelig on drugs του Κώστα Αγοραστού αλλά και Το άρωμα του τραγουδιού του φίλου Μάκη Γκαρτζόπουλου που τελευταία είναι "σιωπηλό"--όλοι τους ανήκαν στη συντακτική ομάδα του περιοδικού). O bosko έχει ήδη αναρτήσει στο δικό του blog λόγια συμπαράστασης για τους εργαζόμενους/τις εργαζόμενες στο Δίφωνο από τη Δήμητρα Γαλάνη, τον Γιώργο Χρονά, τη Νατάσα Μποφίλιου και τον Γεράσιμο Ευαγγελάτο (και έπεται συνέχεια, υποθέτω).

Εύχομαι αυτή η ιστορία να λήξει με αίσιο τέλος. Για το καλό όλων μας.

UPDATE: Μόλις ανακάλυψα ότι έχει δημιουργηθεί ειδικό blog για το κλείσιμου του Διφώνου.  Θα το βρείτε εδώ: http://e-difono.blogspot.com/