Δέκα χρόνια "πάμε σαν άλλοτε"!

Η εκπομπή Πάμε σαν άλλοτε που επιμελείται και παρουσιάζει ο Σιδερής Πρίντεζης στο Δεύτερο Πρόγραμμα της ΕΡΑ έκλεισε τα δέκα της χρόνια! Μια από τις ελάχιστες ραδιοφωνικές εκπομπές που ειδικεύονται στο ελαφρό τραγούδι, γιόρτασε σήμερα τα γενέθλιά της με έναν πολύ όμορφο τρόπο: όχι με μεταδόσεις σπάνιων ηχογραφήσεων της δισκογραφίας ή του αρχείου της ελληνικής ραδιοφωνίας (οι οποίες έτσι κι αλλιώς μας έχουν λείψει, αλλά ελπίζουμε ότι θα επανέλθουν), αλλά με καλεσμένους τρεις νέους ανθρώπους που τολμούν να ασχοληθούν με το ελαφρό τραγούδι και να προσφέρουν τη δική τους ερμηνευτική άποψη για το ρεπερτόριό του. Έτσι η Μπέτυ Χαρλαύτη (με την πολύ όμορφη φωνή της), ο Γιώργος Σχοινάς (με το ακορντεόν του--ήταν υπεύθυνος και για τις διασκευές) και ο Κώστας Βλάχος (με την κιθάρα του) παρουσίασαν μια σειρά από ελαφρά τραγούδια συνθετών όπως ο Αττίκ, ο Γιαννίδης, ο Σουγιούλ, ο Σπάρτακος, ο Μωράκης, ο Ιακωβίδης, ο Βέλλας... Τραγούδια από τα χρόνια του μεσοπολέμου μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του '60, κάποια σε εκδοχές που συγγένευαν με την εποχή των πρώτων εκτελέσεων και άλλα πιο πειραγμένα. Όλα όμως άψογα ερμηνευμένα, με κέφι και φρεσκάδα.

Ο Γιώργος Σχοινάς και η Μπέττυ Χαρλαύτη

Η Ρένα Βλαχοπούλου είχε την τιμητική της στην εκπομπή. Όχι απλώς επειδή, όπως ανέφερε και ο ίδιος ο Σιδερής Πρίντεζης, το Πάμε σαν άλλοτε τής έχει αδυναμία (τόσες και τόσες σπάνιες στιγμές της στο παλιό ΕΙΡ μας έχει άλλωστε χαρίσει!), αλλά επειδή αφενός οι τρεις καλλιτέχνες τραγούδησαν τρία τραγούδια που εκείνη ερμήνευσε πρώτη ("Το αλκοόλ κι η νικοτίνη", "Θα σε πάρω να φύγουμε" και "Έτσι είν' η ζωή") καθώς και ένα που είπε σε δεύτερη εκτέλεση ("Τι είν' αυτό που το λένε αγάπη") κι αφετέρου επειδή ακούστηκε και η ίδια σε δυο ηχογραφήσεις της (στο "Ομόνοια Πλας" του 1954 και στο "Το φιλί που χτες μου έδωσες στο στόμα" από τον τελευταίο της δίσκο Η Ρένα τραγουδάει τζαζ)--τραγούδια που επέλεξαν οι τρεις καλεσμένοι, μαζί με άλλα κομμάτια του ρεπερτορίου που τιμά η εκπομπή. Ακούστηκαν επίσης τραγούδια από το CD που έχουν ηχογραφήσει με επιλογές από το ελαφρό τραγούδι και πρόκειται να κυκλοφορήσει σύντομα.

Ο Σιδερής Πρίντεζης στο στούντιο του Δεύτερου

Εμείς ευχόμαστε στα νέα αυτά παιδιά να έχουν επιτυχία με το CD τους και τις ζωντανές παρουσιάσεις της άποψής τους για το ελαφρό τραγούδι. Και φυσικά ευχόμαστε στο Πάμε σαν άλλοτε να συνεχίσει να μας ταξιδεύει για πολλά χρόνια στο... άλλοτε αλλά και να μας εκπλήσσει με τις σπάνιες ηχογραφήσεις που θα ανακαλύπτει για λογαριασμό μας ο Σιδερής Πρίντεζης.

Μια αναχώρηση και μια αεροπειρατεία

Το βράδυ της Τετάρτης 12 Δεκεμβρίου του 1989, η ΕΤ1 πρόβαλε την τελευταία κινηματογραφική ταινία της Ρένας Βλαχοπούλου, το φιλόδοξο αλλά μέτριο Ρένα, τα ρέστα σου του Αλέκου Σακελλάριου. Η ταινία θα παιζόταν στις 22.35, αλλά κατά την προσφιλή τότε συνήθεια των τηλεοπτικών σταθμών, η προβολή ξεκίνησε με μεγάλη καθυστέρηση μετά τις 11. Για αυτόν τον λόγο στις 12 διακόπηκε (εντελώς άτεχνα τη στιγμή που η Ρένα τραγουδούσε το "Αχ, αγάπη μου πού να 'σαι" με τη συνοδεία του Γιάννη Σπάρτακου στο πιάνο) για το βραδινό δελτίο ειδήσεων και η ταινία συνεχίστηκε ως τη μία μετά τα μεσάνυχτα.

Η πιο κωμική σκηνή της ταινίας βρίσκεται σε αυτό το δεύτερο μισό της. Πρόκειται για μια σκηνή αεροπειρατείας: η Ρένα και η Μπέτυ (Βαλάση) ταξιδεύουν από Ρόδο για Αθήνα μέσω... Παρισίου (πτήση για την οποία εξασφάλισαν εισιτήρια μετά από πολύ κόπο), αλλά το αεροσκάφος καταλαμβάνουν δύο διαφορετικές οργανώσεις και προσπαθούν να το οδηγήσουν στη Μέση Ανατολή. Το αποτέλεσμα είναι ξεκαρδιστικά στιγμιότυπα με τις δυο πρωταγωνίστριες (αλλά και τον σκηνοθέτη που παίζει τον μεγαλύτερο ρόλο της καριέρας του!) να αγωνιούν, και κυρίως με τη Ρένα που πρέπει επειγόντως να πάει στην τουαλέτα και την εμποδίζουν οι αεροπειρατές! Σκηνή αεροπειρατείας υπήρχε και σε παλιότερη συνεργασία Ρένας και μπαρμπα-Αλέκου (συγκεκριμένα στη Θεία μου τη Χίπισσα όπου η Ρένα βοηθά να συλληφθούν οι τρομοκράτες), αλλά στο Ρένα τα Ρέστα σου νομίζω ότι το αποτέλεσμα είναι ακόμα πιο διασκεδαστικό. Μπορεί η ταινία να αντανακλά τις συνθήκες και τις περιστάσεις της δεκαετίας του '80, όπου κάποια πράγματα παρουσιάζονται λίγο πιο χοντροκομμένα και κάποιες άκομψες λεξούλες λέγονται πλέον ελεύθερα, ωστόσο δεν μπορώ ποτέ να αντισταθώ στα καμώματα της Ρένας όταν προσπαθεί απεγνωσμένα να ζητήσει άδεια από τους αεροπειρατές για να πάει στην τουαλέτα, όταν άλλοι επίδοξοι αεροπειρατές δεν της επιτρέπουν την είσοδο ή την προετοιμάζουν για τη νέα αεροπειρατεία και όταν ένας άνεργος ηθοποιός τής παραπονιέται πως δεν ξέρει πώς να χρησιμοποιήσει το πτυχίο της δραματικής σχολής επειδή καταργήθηκε η άδεια ασκήσεως επαγγέλματος του ηθοποιού.

Την Πέμπτη 13 Δεκεμβρίου συνάντησα τη γιαγιά μου που μου είπε: "Την είδες την ταινία με τη Ρένα χτες; Πολύ αργά δεν την έβαλαν; Και νύσταζα. Αλλά είπα, αφού τη βλέπει ο Αποστόλης, θα ξενυχτήσω να τη δω κι εγώ! Και πόσο γέλασα με τη σκηνή στο αεροπλάνο!..."

Το αστείο είναι ότι ο έφηβος Αποστόλης εκείνο το βράδυ δεν ξενύχτησε για να δει ολόκληρη την ταινία: ψύχραιμος επειδή την είχε ήδη δει στο σινεμά, ήσυχος επειδή το βίντεό του "έγραφε" το φιλμ και ευσυνείδητος καθώς την άλλη μέρα έπρεπε να πάει στο σχολείο, πήγε για ύπνο αμέσως μετά το τέλος του δελτίου ειδήσεων. Ωστόσο, πάντα θυμάμαι με γλύκα τον ενθουσιασμό της γιαγιάς μου για τη σκηνή αυτή αλλά και την ενθουσιώδη ταύτισή της με τη δική μου τρέλα, το δικό μου πάθος, τη δική μου μεγάλη αγάπη... Ήταν σαν να άκουγα ένα... αναδρομικό νανούρισμα, σαν αυτό που τραγουδούσε πολύ παλιά η Ρένα Βλαχοπούλου τόσο τρυφερά:

Νάνι, νάνι, η νύχτα απλώνει σκοτάδι γλυκό, 

ας ξεχαστούν οι καημοί σου, 

κοιμήσου, κοιμήσου, 

κι εγώ ξαγρυπνώ...

Πριν από μιάμιση ώρα η 94χρονη γιαγιά μου έπεσε μόνιμο... θύμα της αεροπειρατείας που μας περιμένει όλους/ες στο τέλος του βίου μας. Ψάχνοντας μια πτήση για να βρεθώ κοντά της για το τελευταίο κατευόδιο δεν μπόρεσα να μη θυμηθώ αυτήν τη χαριτωμένη ιστορία. Την αποχαιρετώ και από εδώ--και κάπως ανορθόδοξα βέβαια!--, στέλνοντάς της αυτή τη σκηνή για να την ξαναδεί... Της στέλνω ακόμα δυο τραγούδια που τη θυμάμαι από μικρό παιδί να τα τραγουδάει, τραγούδια διαφορετικά μεταξύ τους, αλλά και ενδεικτικά της ευρύτητας των προτιμήσεών της, της ευαισθησίας της και της αγάπης που μπορούσε να νιώθει μέσα της και να χαρίζει στους ανθρώπους γύρω της: το "Αν βγουν αλήθεια" του Αττίκ και το "Ό,τι αρχίζει ωραίο τελειώνει με πόνο" των Σπύρου Σκορδίλη-Λένας Νταϊνά. Δεν ξέρω με πόσο πόνο τελείωσε η ζωή της, καθώς τον τελευταίο καιρό η επικοινωνία μας μαζί της ήταν δύσκολη, ξέρω όμως ότι η παρουσία της έκανε τη δικιά μας ζωή πιο ωραία!

Παράξενος χειμώνας (?) μπαίνει...

Το ημερολόγιο δείχνει ότι είναι φθινόπωρο. Εδώ στην Αρκαδία μόνον η βραδινή δροσιά το επιβεβαιώνει. Για τους/τις εκπαιδευτικούς όμως αρχίζει επίσημα από αύριο η... χειμερινή σεζόν. Και όπως κάθε χρόνο, στέλνω τις ευχές μου και μοιράζομαι τις σκέψεις, τις αγωνίες, τις ελπίδες με τους/τις συναδέλφους και κυρίως τις φίλες και τους φίλους που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο εμπλέκονται στην εκπαίδευση και κοιτούν κάπως μουδιασμένοι/ες τις εξελίξεις στον χώρο αυτό και στη χώρα μας γενικότερα.

Σε όλους/ες εμάς λοιπόν σε Θεσσαλονίκη, Αθήνα και Αρκαδία αφιερώνω φυσικά ένα φθινοπωρινό τραγούδι με τη φωνή της Ρένας: το περίφημο Autumn Leaves όπως διασκεύασε και διηύθυνε ο Γιάννης Σπάρτακος στη δεκαετία του ΄80.

Και ένα ακόμα τραγούδι, όχι με τη φωνή της Ρένας αυτή τη φορά, αλλά ένα τραγούδι του Νίκου Πορτοκάλογλου που περιγράφει ακριβώς αυτό που αισθάνομαι αυτές τις μέρες:

Παράξενος χειμώνας μπαίνει
παράξενη εποχή
Κανείς δεν ξέρει πού πηγαίνει
δεν ξέρει πού θα βγει

Βουλιάζουμε όλο και πιο κάτω, όλο πιο βαθιά
Πότε θα πιάσουμε επιτέλους πάτο... πια

Όλο κάτι άσχετοι κερδίζουν
με κόλπα και εφέ
και μας που λίγα μας χωρίζουν
δεν σμίγουμε ποτέ

....

Πες μου ποιος
την άνοιξη θα φέρει
σε τούτα εδώ τα μέρη
Κανένας πια δεν ξέρει πώς

Πες μου ποιος
το φως του θα μας δώσει
Ξανά να μας ενώσει
τα όνειρα να σώσει, ποιος;

Τώρα που πια κανείς δεν μοιάζει για σοφός
Η αγάπη ίσως ξέρει πώς

Και σαν υστερόγραφο θέλω να σταθώ στο δίστιχο:  "και μας που λίγα μας χωρίζουν, δεν σμίγουμε ποτέ". Η διάθεσή μου να σμίξω με ανθρώπους "που λίγα μας χωρίζουν" σε αυτές τις τρεις περιοχές της χώρας μοιάζει να είναι ο λόγος που ο χειμώνας αυτός μου φαίνεται ακόμα πιο δύσκολος. Ελπίζω όμως να βρούμε την άκρη!

Καλή σχολική χρονιά!