Καλή χρονιά!

Τηρώντας την παράδοση του μπλογκ, ανεβάζω για άλλη μια φορά το ωραιότερο πρωτοχρονιάτικο βίντεο (φιλμ, για την ακρίβεια) που διαθέτουμε με τη μούσα μας, τη Ρένα Βλαχοπούλου. Το γνωστό στιγμιότυπο από τις Πρωτεουσιάνικες περιπέτειες που μας μεταφέρει στις 31 Δεκεμβρίου του 1955, στην ατμόσφαιρα της πρωτοχρονιάτικης Αθήνας (διαβάστε την ιστορία του εδώ).

Ναι, το ξέρω ότι επαναλαμβάνομαι. Και ναι, το ξέρω, ότι σε κάποιες/ους από σας που έρχεστε τακτικά εδώ έχουν λείψει οι παλιές "καλές" εποχές που αναρτούσα τεράστια κείμενα με αφιερώματα σε στιγμές της καριέρας της Ρένας αλλά και σε καλλιτέχνιδες/ες που έφυγαν από κοντά μας. Δυστυχώς η ζωή μου, όπως και οι ζωές όλων μας, είχε φέτος αρκετές ανατροπές αλλά και κάποιες σημαντικές, πολύ θετικές εξελίξεις που είχαν ως αποτέλεσμα να μην μπορώ να είμαι συνεπής στις... ιστολογικές μου υποχρεώσεις. Ως New Year Resolution λοιπόν δηλώνω ότι το 2012 θα δίνω και πάλι το "παρών" όσο πιο συχνά μπορώ, για να φτάσω και να ξεπεράσω τον... παλιό καλό Rena Fan, εκπληρώνοντας τις υποσχέσεις που έχω δώσει για αφιερώματα που εκκρεμούν--πλέον--περισσότερο από έναν χρόνο και βρίσκοντας διαρκώς αφορμές για να μιλήσω για τη Ρένα Βλαχοπούλου.

Και επιτρέψτε μου να κλείσω με μια ακόμα "επανάληψη" (άλλωστε οι ευχές που δίνουμε τέτοιες μέρες και τα τα τραγούδια που ακούμε τα ίδια δεν είναι πάντα;): θα δώσω τον λόγο στη μούσα μου για να σας δώσει εκείνη τις ευχές της (μέσα από μια παλιά ραδιοφωνική εκπομπή του Νίκου Μαστοράκη και ένα από τα ωραιότερα τραγούδια του Μίμη Πλέσσα). 

Καλή χρονιά σε όλες και όλους.

Έφτασε!

Ένα μήνα μετά την κυκλοφορία του γραμματοσήμου με την προσωπογραφία της Ρένας Βλαχοπούλου (και μετά την έκκλησή μου σε γνωστούς/ές και φίλους/ες...), έφτασε προχτές στην πόρτα μου ένας φάκελος με δύο αντίτυπα του γραμματοσήμου! Η καλή μου φίλη Γωγώ έσπευσε να βρει στα ταχυδρομεία του Βόλου το γραμματόσημο και τα κατάφερε!

Η Γωγώ μού γράφει ότι ελπίζει η κάρτα της και το πολυπόθητο γραμματόσημο να μού φέρει άρωμα άλλων εποχών--και φυσικά μού έφερε, όχι μόνο την εποχή που ξαναζωντανεύει το γραμματόσημο αλλά και τα όχι και τόσο μακρινά χρόνια που ανταλλάσσαμε με τη Γωγώ και άλλα αγαπημένα φιλαράκια "συμβατικές" κάρτες (τα e-cards και η ηλεκτρονική επικοινωνία μας έχουν πλέον αντικαταστήσει τα ΕΛΤΑ).

Λίγες μέρες πριν φτάσει η κάρτα της Γωγώς, ωστόσο, άλλες δυο καλές μου φίλες, η Κατερίνα και η Παναγιώτα, μού χάρισαν δύο φιλοτελικά αντικείμενα που κυκλοφόρησαν από τα ΕΛΤΑ στο πλαίσιο της σειράς "Έλληνες ηθοποιοί": τον συλλεκτικό "Φάκελο πρώτης ημέρας κυκλοφορίας" πάνω στον οποίο βρίσκονται και τα έξι γραμματόσημα της σειράς αλλά και τη συλλεκτική κάρτα με το γραμματόσημο της Ρένας και το προπληρωμένο τέλος αποστολής.

Αυτή την κάρτα σκέφτηκα να χρησιμοποιήσω για να σας στείλω κι εγώ (ηλεκτρονικά ομολογουμένως, δάσκαλε που δίδασκες...) τις δικές μου ευχές για τις γιορτινές μέρες. Εύχομαι τα καλύτερα για σας και τους ανθρώπους σας. Βαστάτε γερά!

Το ότι πήρα την κάρτα της Γωγώς αλλά και τα παραπάνω συλλεκτικά αντικείμενα δεν σας... απαλλάσσει από την αποστολή που σας έχω αναθέσει! Στείλτε μου φακέλους. Σας βεβαιώνω ότι μόλις πήρα στα χέρια μου τον φάκελο της Γωγώς και είδα το γραμματόσημο (και μάλιστα εις διπλούν!) ένιωσα υπέροχα, άλλαξε η διάθεσή μου! Εν πάση περιπτώσει, το γραμματόσημο κυκλοφορεί σε 2.000.000 αντίτυπα. Πρέπει να τα χρησιμοποιήσουμε...

Η Ρένα Βλαχοπούλου σε... γραμματόσημο!

Από σήμερα, 22 Νοεμβρίου, κυκλοφορεί από τα Ελληνικά Ταχυδρομεία μια νέα αναμνηστική σειρά γραμματοσήμουν που απεικονίζουν σπουδαίες/ου Ελληνίδες/Έλληνες ηθοποιούς: η Μαίρη Αρώνη, ο Θανάσης Βέγγος, η Ρένα Βλαχοπούλου, ο Βασίλης Διαμαντόπουλος, ο Ορέστης Μαρκής και η Σαπφώ Νοταρά θα κοσμούν με τις αγαπημένες μορφές τους γράμματα και δέματα. Τα πορτρέτα τους έχει φιλοτεχνήσει ο ζωγράφος Κώστας Σπυριούνης και τα έχει προσαρμόσει σε γραμματόσημα η ζωγράφος Ελένη Αποστόλου.

Ένα αόρατο νήμα συνδέει τη Ρένα με τους/τις πέντε συναδέλφους της και... συγκατοίκους της σ' αυτή τη σειρά. Η Μαίρη Αρώνη έπαιξε στο θέατρο τους τρεις ρόλους που δόξασε η Ρένα στον κινηματογράφο (Λία στο Φωνάζει ο κλέφτης, Τζένη στο Σαράντα και... ή Μια τρελή τρελή σαραντάρα και Αλέκα στη Χαρτοπαίχτρα). Η Σαπφώ Νοταρά συντρόφευσε τη Ρένα στην κινηματογραφική Χαρτοπαίχτρα. Ο Ορέστης Μακρής συνεργάστηκε μαζί της σε θιάσους από τα χρόνια της Κατοχής μέχρι το τέλος της δεκαετίας του '50. Ο Θανάσης Βέγγος επίσης δούλεψε μαζί της μέχρι και τα χρόνια του '80. Τέλος ο Βασίλης Διαμαντόπουλος έφυγε από τη ζωή τη μέρα της γιορτής της, 5 Μαΐου του 1999, λίγη ώρα πριν η Ρένα "βγει" στον αέρα για μια από τις τελευταίες της συνεντεύξεις στην εκπομπή του Mega Φρου-Φρου (στη διάρκεια της οποίας ανακοινώθηκε ο θάνατός του).

Ο ζωγράφος Κώστας Σπυριούνης και τα έργα του

Προς το παρόν σας παρουσιάζω ολόκληρη τη σειρά, αλλά μόλις πάρω στα χέρια μου το... επίμαχο γραμματόσημο, θα επανέλθω. Παρακαλώ στείλτε μου γράμματα και δέματα. Δεδομένου ότι το γραμματόσημο της Ρένας κοστίζει μόνο 5 λεπτά, μπορείτε να μου στείλετε ένα γράμμα με 12 γραμματόσημα επάνω στον φάκελο (το κόστος για τις επιστολές εσωτερικού είναι 60 λεπτά). Περιμένω!!!

Ο Μανώλης Σειραγάκης στο "Πάμε σαν άλλοτε"

Αυτό το Σάββατο, 19 Νοεμβρίου, στις 6μμ. ο Μανώλης Σειραγάκης, λέκτορας θεατρολογίας του Πανεπιστημίου Κρήτης, θα είναι καλεσμένος στην εκπομπή του Δεύτερου Προγράμματος Πάμε σαν άλλοτε, στην οποία εκτάκτως θα ενσωματωθεί και η εκπομπή Στιγμές αρχείου. Σε αυτή τη δίωρη, λοιπόν, εκπομπή ο Μανώλης Σειραγάκης θα συζητήσει με τον Σιδερή Πρίντεζη για το βιβλίο του Το ελαφρό μουσικό θέατρο στη μεσοπολεμική Αθήνα (εκδόσεις Καστανιώτης)--του οποίου η παρουσίαση επρόκειτο να γίνει την περασμένη εβδομάδα, αλλά τελικά αναβλήθηκε--, ενώ θα ακουστούν τραγούδια του

μεσοπολέμου τόσο από τη δισκογραφία της εποχής όσο και από μεταγενέστερες ηχογραφήσεις που υπάρχουν στο αρχείο της Ελληνκής Ραδιοφωνίας (χάρη στο οποίο, όπως έχουμε ξαναπεί, έχουν διασωθεί και φτάσει στις μέρες μας πολλές οπερέττες). Η εκπομπή αυτή μοιάζει να είναι ο... φυσικός ραδιοφωνικός χώρος του Μανώλη Σειραγάκη, ο οποίος έχει μελετήσει σε βάθος το ελαφρό μουσικό θέατρο, και η δίωρη συνάντησή του με τον Σιδερή Πρίντεζη προβλέπεται άκρως ενδιαφέρουσα. 

Συντονιστείτε!

Η ευτυχία του να ζεις τη σεζόν 1964-65 στην Αθήνα...

Ξεφύλλιζα εφημερίδες που κυκλοφόρησαν τέτοιες μέρες πριν από 47 χρόνια. Το μάτι μου φυσικά έπεσε πάνω στις παρακάτω διαφημίσεις που δημοσιεύτηκαν στις 12 Νοεμβρίου 1964.

Μην μπερδεύεστε: η Χαρτοπαίχτρα που γιορτάζει τα γενέθλιά της δεν είχε (επισήμως) ακόμα σχέση με την εικονιζόμενη κυρία. Η κινηματογραφική διασκευή του έργου του Δημήτρη Ψαθά από τον Γιάννη Δαλιανίδη είχε μάλλον ολοκληρώσει τα γυρίσματά της τον Νοέμβριο αλλά δεν επρόκειτο να προβληθεί πριν από τις 4 Ιανουαρίου του 1965. Έτσι η εορτάζουσα Χαρτοπαίχτρα είναι φυσικά η κυρία Κατερίνα (Ανδρεάδη) που έδωσε μια δωρεάν παράσταση στις 7 Νοεμβρίου για να γιορτάσει τον ένα χρόνο συνεχών παραστάσεων του έργου (594 παραστάσεις, για την ακρίβεια).

Βλαχοπούλου-Λάσκαρη: Κορίτσια για φίλημα

Η σεζόν εκείνη, χειμώνας 1964-65, υπήρξε από τις πιο γεμάτες στην καριέρα της Ρένας Βλαχοπούλου. Από τις 14 Οκτωβρίου είχαν ξεκινήσει οι εμφανίσεις της στου "Μοστρού", όπου ήταν επικεφαλής ενός μεγάλου σχήματος (μαζί με τους Μανώλη Καστρινό, Χρυσούλα Ζώκα, Άντζελα Ζήλια, Κάσση Τζάνετ, Κρυστάλ και την ορχήστρα του Κώστα Κλάββα) που παρουσίαζε τη ρεβύ πίστας Μπερλίνα (δεν είμαι σίγουρος σε τι ακριβώς παρέπεμπε ο τίτλος, όποιος/α ξέρει κάτι, ας μας διαφωτίσει!). Λίγο πριν τα Χριστούγεννα το σχήμα του "Μοστρού" παρουσίασε νέα ρεβύ πίστας με τίτλο Οι γάμοι της κυρίας Μπαταλεξάνδρου. Την περίοδο της Αποκριάς παρουσιάστηκε η ρεβύ Μασκαράτα ενώ μετά το καρναβάλι παρουσιάστηκε η τέταρτη ρεβύ με τίτλο Χορέψτε μαζί μας. Υπενθυμίζω ότι εκείνα τα χρόνια τα νυχτερινά κέντρα δεν λειτουργούσαν μόνο Παρασκευοσαββατοκύριακα...

Παράλληλα με τις εμφανίσεις στου "Μοστρού", η Ρένα Βλαχοπούλου εμφανιζόταν και στο θέατρο "Ακροπόλ" όπου μέχρι αρχές Νοεμβρίου παιζόταν η καλοκαιρινή επιτυχία του θεάτρου του Εθνικού Κήπου Γυναίκες και λουλούδια, ενώ στις 14 Νοεμβρίου 1964, ο θίασος Ευθυμίου-Βλαχοπούλου-Μπελίντας-Γκιωνάκη και η Σπεράντζα Βρανά (sic) παρουσίασε στο "Ακροπόλ" την επιθεώρηση 20 θέατρα μαζί (αναφορά στον αριθμό των χειμερινών θεάτρων που λειτουργούσαν τότε στην Αθήνα, κάντε τις αριθμητικές συγκρίσες σας!) των Γ. Ασημακόπουλου-Β. Σπυρόπουλου-Π. Παπαδούκα με μουσική Λυκούργου Μαρκέα. Τον Φλεβάρη ο θίασος παρουσίασε την επιθεώρηση των Αλ. Σακελλάριου-Γ. Γιαννακόπουλου Η δημοκρατία χορεύει (μαέστρος και πάλι ο Λ. Μαρκέας).

Ευθυμίου-Βλαχοπούλου-Γκιωνάκης τον Νοέμβριο του 1964, στο θέατρο "Ακροπόλ"

Κινηματογραφικά ήταν επίσης η πιο γεμάτη σεζόν στην καριέρα της Ρένας Βλαχοπούλου, καθώς ήταν η μόνη φορά που πρωταγωνίστησε σε τρεις ταινίες (συνήθως γύριζε μια ταινία κάθε σεζόν και κάποιες φορές δύο). Εκτός από τη Χαρτοπαίχτρα, στις αρχές του φθινοπώρου του '64 η Ρένα ολοκλήρωσε τα γυρίσματα του μιούζικαλ Κορίτσια για φίλημα που προβλήθηκε στις κινηματογραφικές αίθουσες στα τέλη του Γενάρη του '65 (η πρεμιέρα του στο "Αττικόν" σήμαινε πολλά για τον Φίνο, καθώς μόνο εκεί η ταινία προβλήθηκε όπως γυρίστηκε, δηλαδή με στερεοφωνικό ήχο!). Ενώ, λίγο πρίν εκπνεύσει η χειμερινή σεζόν '64-65, τον Μάρτιο, βγήκε στις αίθουσες και η άλλη μεγάλη επιτυχία της Ρένας που βασίστηκε σε έργο του Ψαθά, το Φωνάζει ο κλέφτης (που, αξίζει να σημειωθεί, ότι αν και ήταν από τις πιο αγαπημένες ταινίες του ίδιου του Δαλιανίδη, δεν πήρε τόσο καλές κριτικές όσο η Χαρτοπαίχτρα).

Τρεις ταινίες, τρεις θεατρικές παραστάσεις και τέσσερις ρεβύ πίστας μέσα σε έξι μήνες... Οι θαυμαστές/τριες της Ρένας Βλαχοπούλου πρέπει να ήταν πολύ ευτυχισμένοι/ες τη σεζόν 1964-65!

Αναβάλλεται η παρουσίαση του βιβλίου "Το ελαφρό μουσικό θέατρο στη μεσοπολεμική Αθήνα"

Η προγραμματισμένη για αυτή την Τρίτη (8 Νοεμβρίου) παρουσίαση του βιβλίου Το ελαφρό μουσικό θέατρο στη μεσοπολεμική Αθήνα δυστυχώς αναβάλλεται. Μόλις προγραμματιστεί νέα ημερομηνία, θα σας ενημερώσω!

Παρουσίαση του βιβλίου "Το ελαφρό μουσικό θέατρο στη μεσοπολεμική Αθήνα"

Την Τρίτη 8 Νοεμβρίου, στις 8.30 το βράδυ, στον πολυχώρο πολιτισμού Passport στον Πειραιά θα γίνει η παρουσίαση του βιβλίου Το ελαφρό μουσικό θέατρο στη μεσοπολεμική Αθήνα του Μανώλη Σειραγάκη. Πρόκειται για ένα δίτομο έργο που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Καστανιώτη, μια συναρπαστική μελέτη για την επιθεώρηση και την οπερέττα του Μεσοπολέμου, στις σελίδες της οποίας ο Μανώλης Σειραγάκης, λέκτορας θεατρολογίας στο Πανεπιστήμιο της Κρήτης, παρουσιάζει τα πρόσωπα, τα ζητήματα, τους ανθρώπους και τα έργα που καθόρισαν την πορεία αυτών των λαοφιλέστατων θεατρικών ειδών στα χρόνια εκείνα. 

 

Το έργο αυτό αποτελεί πολύτιμο οδηγό για όσους/ες επιχειρούν ή θα επιχειρήσουν στο μέλλον να μελετήσουν τον χώρο του μουσικού θεάτρου, αλλά και του θεάτρου γενικότερα, με την εξαντλητική μελέτη των πηγών και τη συστηματική διερεύνηση όλων των παραγόντων που διαμόρφωσαν την εικόνα του ελαφρού μουσικού θεάτρου πριν τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, παράγοντες που σαφώς επηρέασαν την πορεία του και στα χρόνια που ακολούθησαν. Μπορεί η Ρένα Βλαχοπούλου να προλαβαίνει ίσα-ίσα να... ντεμπουτάρει σε μια από τις υποσημειώσεις του πρώτου τόμου (η δική της πορεία ξεκίνησε στο τέλος του Μεσοπολέμου), ωστόσο το βιβλίο αυτό έχει βοηθήσει πάρα πολύ τις αναζητήσεις του Rena Fan και σας το συστήνω ανεπιφύλακτα.

Στην εκδήλωση της Τρίτης το βιβλίο θα παρουσιάσει η Αρετή Βασιλείου, επίκουρη καθηγήτρια θεατρολογίας στο Πανεπιστήμιο της Πάτρας. Επίσης, στη διάρκεια της εκδήλωσης θα προβληθεί η γαλλική ταινία του Μαν Ρέϋ L' etoile de mer (διάρκεια 18') και θα παρουσιαστούν χαρακτηριστικά και άγνωστα τραγούδια του μεσοπολέμου από την Αγγελική Κουφού (ακορντεόν), τον Αντώνη Ανέστη (μαντολίνο) και τον Ανδρέα Ζαφειρόπουλο (πιάνο). Ο πολυχώρος Passport βρίσκεται στην οδό Καραΐσκου 19 (πλατεία Κοραή), στον Πειραιά (τηλ. 2104296401).

Τραγούδια της ημέρας

Μπορεί να φαίνεται σαν ξαναζεσταμένο φαγητό η σημερινή ανάρτηση (ειδικά αυτόν τον καιρό που για διάφορους λόγους δεν σας προσφέρω κάτι καινούριο), αλλά ο Rena Fan έχει κάποια κολλήματα. Και ένα από αυτά είναι ο ρόλος του ελαφρού τραγουδιού και του ελαφρού μουσικού θεάτρου στον πόλεμο του 1940. Δεν θα γράψω ξανά όσα έγραψα το 2008 (ένα κείμενο που διαβάστηκε πολύ και αντιγράφτηκε αρκετά από διάφορα blog και ιστοσελίδες, να τα λέμε αυτά...) και το 2009, σας παραπέμπω στα κείμενα εκείνα, για να πάρετε πληροφορίες για τα ελαφρά τραγούδια που σατίριζαν ή/και γλύκαιναν τις τότε καταστάσεις, αλλά και στα εξαιρετικά αφιερώματα του Allu Fun Marx για τα ρεμπέτικα τραγούδια της εποχής εκείνης (εδώ και εδώ).

Σήμερα απλώς θα περιπλανηθούμε μουσικά στις μέρες εκείνες με τη βοήθεια τεσσάρων κυριών του ελαφρού τραγουδιού και μουσικού θεάτρου που έδωσαν το "παρούσα" εκείνες τις μέρες στα θέατρα, το ραδιόφωνο, τα νοσοκομεία, οπουδήποτε μπορούσαν να προσφέρουν ψυχαγωγία στον άμαχο πληθυσμό και σε τραυματίες του μετώπου. Θα ξεκινήσουμε με την "Τραγουδίστρια της Νίκης", τη μεγάλη Σοφία Βέμπο και το θρυλικό "Παιδιά, της Ελλάδος παιδιά" των Μιχάλη Σουγιούλ και Μίμη Τραϊφόρου. Ακούγεται παντού σήμερα, θα ακουστεί και στο blog αυτό:

Συνεχίζουμε με την άλλη μεγάλη ερμηνεύτρια του ελαφρού τραγουδιού, τη Δανάη Στρατηγοπούλου, την αγαπημένη μας "γιαγιά" Δανάη που επέλεξε να σφραγίσει με τη φωνή της ένα μόνο πολεμικό τραγούδι, το "Άντε στο καλό" του σπουδαίου συνθέτη Ιωσήφ Ριτσιάρη (στίχοι: Βασίλης Σπυρόπουλος-Πάνος Παπαδούκας) (στην πίσω πλευρά του δίσκου υπήρχε ένα ακόμα λιγότερο γνωστό τραγουδάκι με στίχους σχετικούς με το έπος της Αλβανίας, το "Μυστικό της σκλάβας"...).

Μια άλλη σπουδαία παρουσία του ελαφρού θεάτρου που επίσης ταυτίστηκε με τις μέρες εκείνες είναι η αξέχαστη Άννα Καλουτά. Αδιαφιλονίκητη πρωταγωνίστρια του μουσικού θεάτρου της εποχής, για χρόνια ολόκληρα μάς χάριζε τις αναμνήσεις της από τη δύσκολη εκείνη περίοδο και βέβαια έσπευδε να τραγουδήσει το δικό της "σουξέ", το "Ευζωνάκι γοργό". Ήταν άλλωστε ένα από τα τραγούδια που μάς είπε στην τελευταία της εμφάνιση στη σκηνή, στο αξεπέραστο X-Σκηνής του Σταμάτη Κραουνάκη, τον Ιούνιο του 2008 στο Ηρώδειο. Σήμερα θέλω να τη θυμηθούμε κεφάτη και ακμαία σε ένα νούμερο ραδιοφωνικής πολεμικής επιθεώρησης που υμνεί τα κατορθώματα της αεροπορίας.

Είναι η σειρά της μούσας μας, και του μοναδικού πολεμικού τραγουδιού που μάς άφησε για να θαυμάζουμε τη δροσιά της νεανικής φωνής της. "Πήγαινε κι όταν θα 'ρθεις" των Κώστα Γιαννίδη και Μίμη Τραϊφόρου τραγουδούσε η πρωτόβγαλτη Κερκυραία τραγουδίστρια στο θέατρο "Μοντιάλ" και ξεκινούσε τη θριαμβευτική της καριέρα.

Και θα κλείσουμε και πάλι με τη Βέμπο. Υπάρχει ένα πανέμορφο τραγούδι της που ακούγεται κάθε χρόνο τέτοιες μέρες μαζί με τα άλλα "τραγούδια του σαράντα", ωστόσο δεν ανήκει στο σαράντα, ανήκει στη μεταπολεμική εποχή και έχει τη δική του μικρή ιστορία. Το "Κάνε κουράγιο, Ελλάδα μου" των Μιχάλη Σουγιούλ και Μίμη Τραϊφόρου τα έψελνε στους συμμάχους μας "που ξέχασαν τα λόγια εκείνα τους που μάς τα λέγαν κάθε βράδυ απ' τα Λονδίνα τους". Το τραγούδι ενόχλησε την πρεσβεία της Μεγάλης Βρεταννίας και αποσύρθηκε για να κυκλοφορήσει ξανά λίγο αργότερα με παραλλαγμένους στίχους και αναφορές στον εμφύλιο, τους "Γράμμους και τα Βίτσια". Ευτυχώς σήμερα έχουμε την ευκαιρία να ακούμε πιο συχνά την πρώτη του εκδοχή. 

Φέτος μάλιστα, το τραγούδι ακούγεται και ζωντανά στη νυχτερινή Αθήνα από τη σπουδαία Ελένη Κοκκίδου: στην παράσταση Εφαιδρία στην Πλάκα που έστησαν στον Ζυγό η Τάνια Τσανακλίδου και οι συνεργάτες/τιδες της (εκτός από την Κοκκίδου, επί σκηνής είναι ο Κώστας Θωμαΐδης, ο Παναγιώτης Τσεβάς, η Ίρις Λουκά ή... Συμπεθέρα, και οι μουσικοί Αντώνης Ανδρέου, Αλέξανδρος Κτιστάκης, Σωτήρης Λεμονίδης και Δημήτρης Μπαρμπαγάλας) το τραγούδι αυτό κλείνει ένα νούμερο της Κοκκίδου και οι στίχοι του μοιάζουν να μας αγγίζουν ιδιαίτερα στις μέρες που ζούμε. Και με την ευκαιρία να πω ότι ως Rena Fan απόλαυσα ιδιαίτερα το πρόγραμμα του Ζυγού αφού πέρα από τα αναμενόμενα και λιγότερο αναμενόμενα τραγούδια που τραγουδούν η Τάνια Τσανακλίδου και οι υπόλοιποι συντελεστές, υπάρχουν και μερικά διαμαντάκια του ελαφρού τραγουδιού που τραγουδούν κυρίως η Ελένη Κοκκίδου και ο Παναγιώτης Τσεβάς ("Θέλω να τα σπάσω", "Πάολα", "Σουδάν", "Πόσο λυπάμαι") καθώς και κάποια κατοχικά σουξέ ("Βρες τι μπορείς αν σου έφερα απόψε", "Πατάω ένα κουμπί").

Βέβαια, στη σημερινή εκδοχή του "Κάνε κουράγιο, Ελλάδα μου", τα Λονδίνα έγιναν Βερολίνα. Δεν ξέρω πόσοι/ες από το (νεανικό και λιγότερο νεανικό) κοινό που γεμίζει τον Ζυγό γνωρίζουν την προέλευση του. Βλέποντας κι ακούγοντας πάντως όσα γίνονται και λέγονται αυτόν τον καιρό, νομίζω πως πραγματικά το μόνο που μπορούμε να πούμε με σιγουριά είναι "Κάνε κουράγιο, Ελλάδα μου, να μη μας αρρωστήσεις..."

Στιγμές από το αρχείο της Ελληνικής Ραδιοφωνίας στο Δεύτερο Πρόγραμμα

Οι θησαυροί του αρχείου της Ελληνικής Ραδιοφωνίας επιστρέφουν στη συχνότητα του Δεύτερου Προγράμματος για ένα σταθερό ραντεβού με τους ακροατές και τις ακροάτριες. Ο Σιδερής Πρίντεζης εδώ και αρκετά χρόνια μεταδίδει μέσα από τις εκπομπές του Πάμε σαν άλλοτε και Το κλειδί του Σολ σπάνιες ηχογραφήσεις του αρχείου, ενώ κάθε Σάββατο της σεζόν 2008-09 ήταν υπεύθυνος και για τη δίωρη ζώνη 70 χρόνια Ελληνική Ραδιοφωνία, στη διάρκεια της οποίας ακούγονταν αποσπάσματα αλλά και ολόκληρες εκπομπές το αρχείο: μουσικές, τραγούδια, θεατρικές παραστάσεις, συνεντεύξεις αλλά και διαφημίσεις, από τις αρχές της δεκαετίας του '50 (την εποχή δηλαδή που η ραδιοφωνία μας απέκτησε μαγνητόφωνα...) μέχρι τις μέρες μας, ηχογραφήσεις που διέσωσαν σημαντικές στιγμές του ελληνικού πολιτισμού του εικοστού αιώνα.

Από το Σάββατο 1 Οκτωβρίου, ο Σιδερής Πρίντεζης, μάς κλείνει και πάλι ένα σταθερό ραντεβού με τη ραδιοφωνική (και κατ' επέκταση μουσική/θεατρική/κινηματογραφική) ιστορία μας. Αμέσως μετά την εκπομπή του Πάμε σαν άλλοτε (που μεταδίδεται από το Δεύτερο κάθε Σάββατο στις 6μμ), θα μεταδίδει από τις 7 ως τις 8μμ ηχογραφήσεις του αρχείου. Η σημασία μιας τέτοιας εκπομπής είναι τεράστια για τα ενδιαφέροντα αυτού του μπλογκ, καθώς είχαμε ήδη ως τώρα την ευκαιρία να απολαύσουμε πολλές φορές τη Ρένα Βλαχοπούλου σε τραγούδια που ηχογράφησε στους ραδιοθαλάμους του ΕΙΡ, συνήθως με την ορχήστρα του ΕΙΡ αλλά κάποιες φορές και με ένα μόνο πιάνο--που όταν βέβαια παίζεται από τον μέγιστο Μενέλαο Θεοφανίδη, δεν μιλάμε για ένα απλό πιάνο, αλλά για μια σπουδαία πιανιστική ερμηνεία... 

Εξώφυλλα του περιοδικού Ραδιοπρόγραμμα (ανάμεσά τους κι ένα από τα σπάνια εξώφυλλα της Ρένας Βλαχοπούλου), από την επετειακή έκδοση της ΕΡΤ 70 χρόνια Ελληνική Ραδιοφωνία (2008)

 

Ακούσαμε ακόμα αρκετές φορές σπάνιες ηχογραφήσεις με τη Δανάη (τόσο τραγούδια της όσο και συνεντεύξεις της, όπως για παράδειγμα την απολαυστική της συζήτηση με τον Διονύση Σαββόπουλο στην εκπομπή του 1981 Χειμερινό ηλιοστάσιο), τη Σοφία Βέμπο, τον Νίκο Γούναρη, τον Φώτη Πολυμέρη, τις αδελφές Καλουτά, τη Σπεράντζα Βρανά, και άλλα πολλά αστέρια (κι αστεράκια) του ελαφρού τραγουδιού και του ελαφρού μουσικού θεάτρου. Και βέβαια, δεν υποτιμώ καθόλου τη μετάδοση ηχογραφήσεων των ηθοποιών του θεάτρου πρόζας, αλλά, τι να κάνουμε, οι αδυναμίες αυτού του μπλογκ δεν κρύβονται...

Τις πιο πρόσφατες "αρχειακές" συγκινήσεις ο Rena Fan τις ένιωσε πριν από δυο εβδομάδες, χάρη σε ένα δίωρο αφιέρωμα στην Καίτη Μπελίντα που παρουσίασαν από κοινού ο Σιδερής Πρίντεζης και ο Γιώργος Τσάμπρας. Στη διάρκειά του μεταδόθηκαν ηχογραφήσεις της αξέχαστης τραγουδίστριας (ανάμεσά τους κι ένα σπανιότατο τραγούδι από ένα νούμερο για την ΕΟΚΑ που ερμήνευε η Μπελίντα μαζί με τη Μαρία Καλουτά το 1956 στο θέατρο "Ακροπόλ") αλλά και αποσπάσματα από συνεντεύξεις της. Οι μαρτυρίες των ανθρώπων του ελαφρού θεάτρου και  τραγουδιού είναι πάντα τόσο ενδιαφέρουσες (και συχνά απολαυστικές), αφού, ανεξάρτητα από την ιστορική ακρίβεια των γεγονότων που εξιστορούνται, φτάνει σε μας, έστω και ως απόηχος, το κλίμα μιας περασμένης εποχής μέσα από τα λόγια και τα συναισθήματα των ανθρώπων που τη δημιούργησαν και τη λάμπρυναν.

Περιμένουμε λοιπόν με πολύ ενδιαφέρον τις καινούριες ανακαλύψεις του Σιδερή Πρίντεζη. Σε μια εποχή που βομβαρδιζόμαστε από τη μια με αδιάφορες έως ασήμαντες μουσικές και από την άλλη με άσχημες ειδήσεις, ένα ραδιοφωνικό ραντεβού με το πολιτιστικό μας παρελθόν ίσως να είναι μια καλή ευκαιρία για να ξεφύγουμε έστω και για λίγο από το αρνητικό κλίμα που μας επιβάλλεται αλλά και να συνειδητοποιήσουμε τη σημασία της ΕΡΤ ως φορέα πολιτισμού--ειδικά τώρα που με διάφορους τρόπους κι από διάφορες πλευρές αμφισβητείται η αξία της και η αποστολή της.

Viva* (=vaɪvə) Rena Fan

Προσοχή: ο τίτλος της σημερινής ανάρτησης δεν είναι "Βίβα Ρένα Φαν" αλλά "Βάιβα Ρένα Φαν". Ελπίζω το βράδυ να είμαι σε θέση να το προφέρω και "Βίβα Ρένα Φαν".

Ως τότε όμως θέλω να αφιερώσω στις φίλες και τους φίλους μου, στις μαθήτριές μου και τους μαθητές μου, στην καθηγήτριά μου και στην οικογένειά μου το παρακάτω βίντεο, για να τους/τις ευχαριστήσω για τη συμπαράστασή τους στο δύσκολο αυτό ταξίδι που φαίνεται να ολοκληρώνεται σήμερα.


Και βέβαια θέλω να το αφιερώσω και στη μνήμη της μούσας μου που ήταν παρούσα στην αρχή του ταξιδιού αυτού και θα είναι και σήμερα εκεί μέσα από τα παρακάτω λόγια της:

*vi·va /ˈvaɪvə/ 

(in British and European universities) the oral part of an examination.

Πηγή: www.dictionary.com 

Κι αν δεν ξέρουμε πού θα είμαστε, ξέρουμε πού μπορούμε να βρισκόμαστε...

Έχω καθιερώσει τα τελευταία χρόνια το "έθιμο" να αφιερώνω τέτοια βραδιά ένα τραγούδι της Ρένας σε ανθρώπους δικούς μου, ανθρώπους που βρίσκονται σε τρεις περιοχές της Ελλάδας, στη Θεσσαλονίκη, την Αθήνα και την Αρκαδία. Με ανάμικτα συναισθήματα: αβεβαιότητα, αγωνία, αισιοδοξία, μελαγχολία λόγω αποχωρισμού, μα πάνω από όλα αγάπη.

Έτσι και φέτος, που για άλλη μια φορά κάποιες/κάποιοι από μας αναρωτιόμαστε ή/και αγωνιούμε για το πού θα είμαστε (αν και αυτό το ερώτημα κάθε χρόνο που περνάει αποκτά μεγαλύτερες διαστάσεις και αφορά όλους/ες μας), μάς αφιερώνω αυτό το τραγούδι που λέει μοναδικά η Ρένα και κρατώ την κλητική προσφώνηση. Γιατί αυτή έχει πάνω από όλα σημασία...

Καλή μας χρονιά!

ΥΓ. Το τραγούδι αφιερώνεται σε φίλες/φίλους εκπαιδευτικούς αλλά και σε φίλους που αν και έχουν πτυχία... καθηγητικών σχολών, δεν το εξασκούν το επάγγελμα!

Λυκούργος Καλλέργης

Η αττική γη θα υποδεχτεί σήμερα τον σπουδαίο ηθοποιό Λυκούργο Καλλέργη που πέθανε πλήρης ημερών το περασμένο Σάββατο, 27 Αυγούστου. Γεννήθηκε το 1914 στην Κρήτη και εμφανίστηκε για πρώτη φορά στο θεάτρο το 1934 στην Ερωφίλη του Γεωργίου Χορτάτση. Υπήρξε μαθητής του Κάρολου Κουν, στέλεχος του θεάτρου του και δάσκαλος της σχολής του. Ήταν γιος του αγωνιστή της Αριστεράς Σταύρου Καλλέργη, ενώ διετέλεσε και ο ίδιος βουλευτής του ΚΚΕ από το 1977 ως το 1981.

Ερμήνευσε πάμπολλους ρόλους στην εξηντάχρονη καριέρα του, στο θέατρο (σε έργα των Στρίντμπεργκ, Ίψεν--θεωρούσε κορυφαία στιγμή του την ερμηνεία του στον Γιάννη Γαβριήλ Μπόργκμαν--, Πιραντέλλο, Γκόγκολ, Γκόρκι, Ο' Νηλ, Τέννεσι Ουίλιαμς και βέβαια σε αρχαίες τραγωδίες), τον κινηματογράφο (ξεκινώντας από τον Κόκκινο Βράχο του Γρηγόρη Γρηγορίου, περνώντας από δράματα, μελό, ερωτικές ταινίες και φτάνοντας στο Αλέξανδρος και Αϊσέ του Δ. Κολλάτου το 2001) και βέβαια την τηλεόραση (με αλησμόνητες συμμετοχές στο Ο Χριστός ξανασταυρώνεται και τους Πανθέους). Το 2007 αναγορεύτηκε επίτιμος διδάκτορας στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αθηνών, ενώ ήταν ο μοναδικός Έλληνας ηθοποιός που βραβεύτηκε με το βραβείο Πιραντέλλο.

Παντρεύτηκε πρώτα την αλησμόνητη Μαρία Φωκά, συμπρωταγωνίστριά του στο θέατρο του Κουν, (με την οποία απέκτησε μια κόρη) και αργότερα την ηθοποιό Τζένη Κολλάρου (με την οποία απέκτησε έναν γιο). Τα τελευταία χρόνια της ζωής του, ανάμεσα σε άλλες δραστηριότητες, υπήρξε και μέλος του Δ.Σ. του Συλλόγου "Φίλοι του Ελαφρού Τραγουδιού".

Ο Λυκούργος Καλλέργης μιλά στην Κική Σεγδίτσα για τη Ρένα Βλαχοπούλου.
Στο πλευρό του η σύζυγός του Τζέννη Κολλάρου (θέατρο Μπροντγουέι, Μάρτιος 1994)

Ως αθεράπευτος Rena Fan, τον θυμάμαι με συγκίνηση τον Μάρτιο του 1994 να τιμά με την παρουσία του τη Ρένα Βλαχοπούλου, στη βράβευσή της με το "Μετάλλιο Δημήτρη Ψαθά" για την ερμηνεία της στη Χαρτοπαίχτρα. "Πάντα μεγαλουργούσε και πάντα μεγαλουργεί" δήλωσε για τη Ρένα στη ρεπόρτερ του ΑΝΤ1 Κική Σεγδίτσα, ενώ στη ρεπόρτερ του Mega είπε: "Η Ρένα υπερβαίνει τα όρια του θεάτρου που υπηρετεί".

Λυκούργος Καλλέργης και Ερρίκος Μπριόλας
στην απονομή του "Μεταλλίου Δημήτρη Ψαθά" στη Ρ. Βλαχοπούλου (θέατρο Μπροντγουέι, Μάρτιος 1994)

Καλό του ταξίδι. Θα τον θυμόμαστε πάντα με σεβασμό και εκτίμηση για το ταλέντο του και την προσωπικότητά του.

"Γλυκιά ζωή" με τις αδελφές Μαγγίρα στο Badminton

Στο πλαίσιο των εκδηλώσεων Στο πανί και στο γυαλί--Μουσικό προαύλιο στο Badminton παρουσιάζεται απόψε, αύριο και μεθαύριο (25, 26 και 27/8) στις 9μμ η παράσταση "Γλυκιά ζωή" που είναι αφιερωμένη στη Ρένα Βλαχοπούλου. Αρχικά στην παράσταση επρόκειτο να συμμετάσχουν η Ματθίλδη Μαγγίρα και η Μπέσυ Μάλφα, αλλά τελικά τη Μάλφα αντικατέστησε η Μπέτυ Μαγγίρα. Οι δυο αδελφές θα παρουσιάσουν τραγούδια που ερμήνευσε η Ρένα Βλαχοπούλου στον κινηματογράφο. Ανάμεσά τους: «Γλυκιά ζωή» των Μίμη Πλέσσα και Γιάννη Διαλιανίδη, «Ας πάει και το παλιάμπελο» των Γιώργου Μουζάκη, Αλέκου Σακαλλάριου και Χρήστου Γιαννακόπουλου, «Η Αθήνα τη νύχτα» των Μίμη Πλέσσα και Γιώργου Σαντοριναίου, «Σαν ξημερώνει Κυριακή» των Μίμη Πλέσσα και Γιάννη Διαλιανίδη, «Έχω στενάχωρη καρδιά» των Μίμη Πλέσσα και Γιάννη Διαλιανίδη, «Το πετεινάρι» των Γιώργου Κατσαρού και Αλέκου Σακελλάριου, «Κέρκυρα, Κέρκυρα» των Γιώργου Κατσαρού και Αλέκου Σακελλάριου κ.α

 

Η καλλιτεχνική επιμέλεια της παράστασης είναι του Μάκη Δελαπόρτα. Περισσότερες πληροφορίες για τη "Γλυκιά ζωή" αλλά και για τις επόμενες εκδηλώσεις του Badminton μπορείτε να βρείτε στην ιστοσελίδα του θεάτρου.

Νίκος Αθερινός και Βασίλης Ανδρεόπουλος

Δύο άνθρωποι του θεάτρου πέθαναν αυτές τις μέρες και σκέφτηκα να γράψω λίγες γραμμές επειδή φοβάμαι ότι δεν θα ασχοληθεί πολύς κόσμος μαζί τους αλλά και επειδή και οι δυο έχουν διασταυρωθεί κάποιες στιγμές με τη Ρένα Βλαχοπούλου.

Νίκος Αθερινός

Ο συγγραφέας Νίκος Αθερινός πέθανε το πρωί του Δεκαπενταύγουστου στο διαμέρισμά του. Είχε γεννηθεί στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου το 1945. Ασχολήθηκε με το θέατρο ήδη από τα μαθητικά του χρόνια, αλλά ως επαγγελματίας συγγραφέας εμφανίστηκε στην Αθήνα το 1965 με τη μετάφραση/διασκευή του έργου Ένας άγγελος στα παλιατζίδικα με το οποίο εγκαινιάστηκε το θέατρο "Όρβο". Έγραψε περισσότερες από 60 επιθεωρήσεις (Τα σαγόνια της εφορίας, Το μινόρε της αλλαγής, Τι΄ακουσε ο κοριός, Εισαγόμενος είσαι; Της ώρας και καυτά, Άλλοι πάν' για υπουργεία κι άλλοι πάνε για ανεργία), μόνος του ή σε συνεργασία με άλλους συγγραφείς, και πολλές κωμωδίες (Πώς να κλέβετε τίμια, Ζητείται τρομοκράτης, Σκάνδαλο στον Παράδεισο) στις οποίες συνεργάστηκε με πολλούς/ές δημοφιλείς ηθοποιούς όπως οι Νίκος Σταυρίδης, Ντίνος Ηλιόπουλος, Διονύσης Παπαγιαννόπουλος (πραγματοποίησε την τελευταία του εμφάνιση στην κωμωδία του Αθερινού-Φιλιππούλη-Τζεφρόνη Είκοσι εκατομμύρια ζητούν τσέπη το 1984), Άννα Καλουτά, Ζωζώ Σαπουντζάκη, Γιάννης Γκιωνάκης, Κώστας Χατζηχρήστος, Μίμης Φωτόπουλος, Σπεράντζα Βρανά, Μπέτυ Μοσχονά, Δέσποια Στυλιανοπούλου, Σωτήρης Τζεβελέκος, Ρένα Παγκράτη, Γιώργος Σίσκος, Αθηνόδωρος Προύσαλης, Γωγώ Αντζολετάκη, Αρτέμης Μάτσας, Μιχάλης Δεσύλλας, κ.ά.

Η Κούλα Νικολαΐδου και ο Μενέλαος Θεοφανίδης στην επιθεώρηση
Ο ρωμιός δεν είναι τσόντα του Νίκου Αθερινού (θέατρο Λουζιτάνια, 1978)

Από τα τέλη της δεκαετίας του '70 ως τις αρχές της δεκαετίας του '90 ήταν ο βασικός συγγραφές αλλά και ο επιχειρηματίας του θεάτρου "Λουζιτάνια" της οδού Ευελπίδων, στο οποίο επανέφερε αρκετές φορές στην ενεργό δράση τον μεγάλο συνθέτη της επιθεώρησης Μενέλαο Θεοφανίδη αλλά και τη δημοφιλέστατη τραγουδίστρια του ελαφρού τραγουδιού Κούλα Νικολαΐδου (το 1978, στην επιθεώρηση Ο Ρωμιός δεν είναι τσόντα). Μια από τις τελευταίες του εργασίες σ' αυτό το θέατρο ήταν το καλοκαίρι του 1990 η επιθεώρηση Ήθελα να 'ξερα δεν ντρέπονται που παρουσιάστηκε από αποκλειστικά γυναικείο θίασο με επικεφαλής τις Σούλη Σαμπάχ, Μιράντα Κουνελάκη, Νάντια Κωνσταντοπούλου, Ελένη Ροδά και βέβαια τη χορεύτρια και ηθοποιό Λουίζα Μελίντα με την οποία ο Νίκος Αθερινός ήταν παντρεμένος από το 1985 (για εκείνη ήταν ο δεύτερος γάμος, μετά τον χωρισμός της από τον Κερκυραίο χορευτή Τάκη Σαγιώρ). Η Λουίζα Μελίντα πέθανε πριν από πέντε μήνες, χτυπημένη από τον καρκίνο, και ήταν η αιτία να έρθει και πάλι το όνομα του Νίκου Αθερινού στην επικαιρότητα.

Ο συγγραφέας και σκηνοθέτης Γιώργος Τζαβέλας και ο Νίκος Αθερινός σε βραδινή τους έξοδο το 1973

Λίγο νωρίτερα όμως, τη σεζόν 2008-09, το όνομα του Αθερινού είχε απασχολήσει τις καλλιτεχνικές στήλες για πιο ευχάριστο λόγο, καθώς είχε αποφασίσει να επιχειρήσει την αναβίωση της κλασικής επιθεώρησης στο θέατρο "Λάμπρος Κωνσταντάρας" του Αιγάλεω (που βρίσκεται πάνω από το θέατρο "Ρένα Βλαχοπούλου") με την παράσταση Πάμε σαν άλλοτε. Συμπαραστάτες/τριες του η Δέσποινα Στυλιανοπούλου, ο Γιώργος Παπαζήσης, Λουίζα Μελίντα, Χρήστος Κάλοου και Μαριαλένα Οικονομίδου (η κόρη του Γιώργου Οικονομίδη), η οποία είχε και τη μουσική φροντίδα της παράστασης. Φαίνεται όμως ότι, παρά τις ευγενικές προθέσεις του Αθερινού και τη φιλότιμη παρουσία των ηθοποιών, το κοινό δεν ανταποκρίθηκε ιδιαίτερα με αποτέλεσμα η απόπειρα να καταστρέψει οικονομικά το ζεύγος Αθερινού-Μελίντα και να ξεκινήσει η αντίστροφη μέτρηση και για τους δυο τους.

Κούλης Στολίγκας και Νίκος Αθερινός (1972)

 Ο Νίκος Αθερινός άφησε πίσω του το βιβλίο Χιούμορ πίσω από τις κουίντες που εκδόθηκε από τον "Σμυρνιωτάκη" το 1990. Περιλαμβάνει κυρίως θεατρικά ανέκδοτα στα οποία πρωταγωνιστούν μεγάλα αλλά και μικρά ονόματα του (μουσικού κυρίως) θεάτρου αλλά γίνονται επίσης αναφορές και σε σημαντικούς σταθμούς της καλλιτεχνικής πορείας του Νίκου Αθερινού, οι οποίες συνοδεύονται και από σχετικά σπάνιο φωτογραφικό υλικό. Από εκεί άλλωστε προέρχονται οι φωτογραφίες που συνοδεύουν την ανάρτηση.

Στο βιβλίο αυτό υπάρχει και ένα ανέκδοτο με τη Ρένα Βλαχοπούλου. Το αντιγράφω:

Σχετικά με ένα οικόπεδο

Η πάντα δημοφιλέστατη Ρένα Βλαχοπούλου είχε βάλει στο μάτι, πριν από καιρό, ένα οικόπεδο στη Βουλιαγμένη κι όλο το... φλερτάριζε. Τελικά, παίρνει την απόφαση και πηγαίνει και βρίσκει τον ιδιοκτήτη που το πουλούσε. Αφού μίλησαν στην αρχή, όπως γίνεται συνήθως κι άγνωστο για ποιο λόγο, περί ανέμων και υδάτων, μπήκαν και στο ψητό. Και... ψητό στην προκειμένη περίπτωση ήταν --τι άλλο;-- το οικονομικό.

"Πόσο το δίνετε;" ρωτά η Βλαχοπούλου.
"Τριακόσιες πενήντα χιλιάδες το τετραγωνικό", της απαντά ο ιδιοκτήτης

Η Ρένα δεν πίστευε στ' αυτιά της. Σου λέει, δε θ' άκουσα καλά. Έτσι τον ξαναρωτά ευγενέστατα:

"Πόσο είπατε;"
"Τριακόσιες πενήντα χιλιάδες το τετραγωνικό", της επαναλαμβάνει ο άλλος.
Κι η Βλαχοπούλου: "Πολύ ωραία. Μου δίνετε, σας παρακαλώ, δύο τετραγωνικά;"

Βασίλης Ανδρεόπουλος

Ο Βασίλης Ανδρεόπουλος, που πέθανε επίσης ανήμερα του Δεκαπενταύγουστου, υποθέτω πως θα έχει λίγο καλύτερη τύχη στην τελευταία του αυλαία, καθώς είχε μια μεγάλη τηλεοπτική επιτυχία στο ενεργητικό του πριν από δέκα χρόνια, καθώς έπαιξε απολαυστικά τον ρόλο του παππού στη μεγάλη επιτυχία του Mega Είσαι το ταίρι μου. Συνεπώς τα κανάλια θα έχουν κάποια πλάνα να δείξουν αν θέλουν να αναφερθούν στον θάνατό του.

Ωστόσο, ο Βασίλης Ανδρεόπουλος είχε πίσω του μια μεγάλη καριέρα στο θέατρο, τον κινηματογράφο και την τηλεόραση. Γεννημένος το 1923 στον Πλάτανο Αιγιαλείας, ανέπτυξε στην Κατοχή έντονη αντιστασιακή δράση που οδήγησε στη φυλάκισή του τόσο από τους Ιταλούς όσο και από τους Γερμανούς. Μετά τον πόλεμο συνεργάστηκε με το Εθνικό Θέατρο αλλά και ελεύθερους θιάσους. Σταθμοί στην καριέρα του θεωρούνται η συνεργασία του με το "Ρεαλιστικό Θέατρο" (που διηύθυνε ο Αιμίλιος Βεάκης) αλλά και η συμβολή του στην ίδρυση της "Δωδεκάτης Αυλαίας" το 1959 και ενός από τους πρώτους εταιρικούς θιάσους, του "Άρματος Θεάτρου" του ΣΕΗ το 1964. Τα τελευταία χρόνια της καριέρας του συνεργάστηκε και πάλι με το Εθνικό Θέατρο αλλά και με ΔΗΠΕΘΕ. Η τελευταία του θεατρική εμφάνιση ήταν, αν δεν κάνω λάθος, στο θέατο "Μινώα" τη σεζόν 2004-05, στην κωμωδία του Ρέι Κούνεϊ Κοίτα ποιος ήρθε που παρουσίασε ο θίασος του Βασίλη Τσιβιλίκα.

Κοίτα ποιος ήρθε στο θέατρο Μινώα (2004)

Στον κινηματογράφο ο Βασίλη Ανδρεόπουλος πρωτοεμφανίστηκε το 1950, αλλά η πρώτη του σημαντική ταινία ήταν οι Πρωτεουσιάνικες περιπέτειες του Γιάννη Πετροπουλάκη που προβλήθηκε το 1956. Σε αυτή υποδύεται τον υποψήφιο μνηστήρα της Ρένας Βλαχοπούλου που νοιάζεται μόνο για το γκολφ και καθόλου δεν καταφέρνει να γοητεύσει τη Ρηνούλα που έχει μάτια μόνο για τον σωφέρ του θείου της, τον Στέφανο Στρατηγό. 

Αννυ Μπωλ, Ρένα Βλαχοπούλου, Βασίλης Ανδρεόπουλος
στις Πρωτεουσιάνικες περιπέτειες

Στη συνέχεια έπαιξε σε περισσότερες από 35 ταινίες. Ανάμεσά τους: Τέσσερις νύφες κι ένας γαμπρός, Θου Βου φαλακρός πράκτωρ: Επιχείρησις Γης Μαδιάμ, Εκείνο το καλοκαίρι, Ο μπλοφατζής, Ένα αστείο κορίτσι, Σκιές στην άμμο, Δικτάτωρ καλεί Θανάση, Ένας νομοταγής πολίτης, Ένα γελαστό απόγευμα, Ο άνθρωπος με το γαρίφαλο. Η τελευταία του κινηματογραφική εμφάνιση πραγματοποιήθηκε το 2004 στην ταινία Αγάπη στα δεκάξι. Πολύ συχνή ήταν επίσης η παρουσία του Βασίλη Ανδρεόπουλου στην ελληνική τηλεόραση. Όπως πληροφορούμαι από την πολυτιμότατη Retro Database του Retromaniax, πριν από το Είσαι το ταίρι μου, πήρε μέρος σε έντεκα σειρές της κρατικής τηλεόρασης (πιο πρόσφατες ο Καπνισμένος ουρανός και η Μανιάτισσα) και σε δυο σειρές της ιδιωτικής (Η εκτέλεση και Ένας έρωτας). Είχε επίσης λάβει μέρος σε αρκετές παραστάσεις του Θεάτρου της Δευτέρας (θυμάμαι πολύ έντοντα την ερμηνεία του στο Επικίνδυνο παιχνίδι του Μανώλη Κορρέ στο πλευρό της Τζένης Ρουσσέα, το 1989). Η τελευταία του τηλεοπτική εμφάνιση καταγράφεται το 2007 σε ένα επεισόδιο της σειράς του Alpha Εντιμότατοι κερατάδες ("Ο υποχόνδριος κερατάς" με τον Γιάννη Μπέζο).

Φυσικά θα πρέπει να αναφερθεί κανείς και στο συγγραφικό έργο του Βασίλη Ανδρεόπουλου. Έγραψε αρκετά έργα που παρουσιάστηκαν από τη "Δωδέκατη αυλαία", το Εθνικό Θέατρο και ελεύθερους θιάσους. Ανάμεσά τους Κομιστής ειδήσεων, Ε, νοικοκυραίοι, Κρεατομηχανή, Η κληρονομιά, Ως εδώ σύντροφοι, Άγρια παιχνίδια. Το μονόπρακτο Κομιστής ειδήσεων παρουσιάστηκε στη σειρά Ελληνικά μονόπρακτα (την πιο πρόσφατη απόπειρα της ΕΡΤ να παρουσιάσει τηλεοπτικό θέατρο). Ανάμεσα στους ηθοποιούς που πρωταγωνιστούσαν ήταν και ο γιος του, ο Ανδρέας Ανδρεόπουλος. Έγραψε επίσης σενάρια για κάποιες κινηματογραφικές ταινίες (ανάμεσά τους το Ο Θανάσης, η Ιουλιέτα και τα λουκάνικα).

Καλό ταξίδι στον Νίκο Αθερινό και τον Βασίλη Ανδρεόπουλο.

Επτά χρόνια χωρίς τη Ρένα Βλαχοπούλου

Επτά χρόνια συμπληρώνονται σήμερα από τη μέρα που πέθανε η Ρένα Βλαχοπούλου. Στις επτά το απόγευμα εκείνης της ζεστής Πέμπτης η δυνατή καρδιά της σταμάτησε να χτυπά δίνοντας τέλος σε μια δύσκολη περίοδο νοσηλείας αλλά και σε μια ζωή γεμάτη από χαρές, λύπες, έρωτες, επιτυχίες, δημιουργίες, γέλιο, δάκρυα και πολλή αγάπη. 

Πριν από λίγο χάζευα στην τηλεόραση τη Στέλλα του Μιχάλη Κακογιάννη που πέθανε πριν από λίγες μέρες και όταν άκουσα το τραγούδι "Επτά τραγούδια θα σου πω", σκέφτηκα πως με αυτόν τον τρόπο θα ήθελα να τιμήσω την επέτειο του θανάτου της Ρένας Βλαχοπούλου φέτος: θα τη βάλω να μου πει επτά τραγούδια! Την επιλογή των επτά τραγουδιών θα την αφήσω στην τεχνολογία και στην... τύχη: θα ανοίξω στον υπολογιστή μου τον φάκελο με τα τραγούδια της Ρένας και θα επιλέξω "τυχαία σειρά αναπαραγωγής"! Αρχίζω λοιπόν:

1. Ποτέ δεν είναι αργά

Ποτέ δεν είναι αργά για την αγάπη

μ' ελπίδα πάντα η καρδιά μας πώς χτυπά

θα ψάχνεις μέρα νύχτα καρτερώντας

γιατί ποτέ για τη χαρά δεν είναι αργά.

Ποτέ δεν είναι αργά για ν' αγαπήσεις

ποτέ δεν είναι αργά ν' αγαπηθείς.

Αν θες μπορείς κι εσύ να ξαναρχίσεις

μια αγάπη, μια ζωή, πάντα μπορείς.

Ωραία αρχίζουμε. Το 1958 Η Ρένα ερμηνεύει σε δίσκους ένα τρυφερό τραγούδι του Ανδρέα Χατζηαποστόλου με στίχους του Τάκη Σωτήρχου. Οι στίχοι του χαρακτήριζαν σε μεγάλο βαθμό τη Ρένα. Ποτέ δεν ήταν αργά για την ίδια: ποτέ δεν ήταν αργά, ας πούμε, για να κάνει μια στροφή στην καριέρα της και το 1954 έγινε από επιτυχημένη τραγουδίστρια μια επιτυχημένη ηθοποιός. Κυρίως όμως ποτέ δεν ήταν αργά για εκείνη όπως λέει και το τραγούδι, να νιώσει την αληθινή ευτυχία στην προσωπική της ζωή. Επτά χρόνια μετά την ηχογράφηση αυτή, οι στίχοι του τραγουδιού αποδείχτηκαν προφητικοί και η Ρένα Βλαχοπούλου γνώρισε τον μεγάλο έρωτα στο πρόσωπο του τρίτου συζύγου της, του Γιώργου Λαφαζάνη...

2. Έχω απόψε ένα κέφι τρελό

Έχω απόψε ένα κέφι τρελό να χαρώ τη βραδιά

Στης ζωής τις πολλές τις σκοτούρες θα βάλω κλεδιά

Με τη γλυκιά μου παρέα μαζί όλη νύχτα αγκαλιά

Θα φύγουν οι ώρες γεμάτες τραγούδι, κρασί και φιλιά.

Θα τα πιω, θα χορέψω, θα σπάσω, θα κάνω στραπάτσα

Θέλει λίγη φουρτούνα η ζωή κι όχι μόνο μπουνάτσα.

Θα τα φάω όλα απόψε γραμμή σε μπουζούκια, βιολιά

και τη Δευτέρα και πάλι ρουτίνα και πάλι δουλειά...

Το media player βάλθηκε να περιγράψει την προσωπικότητα της Ρένας, μου φαίνεται. Το 1957 η Ρένα τραγουδάει στο θέατρο "Διάνα" αλλά και σε δίσκους ένα κεφάτο τραγούδι του Μενέλαου Θεοφανίδη με στίχους της συγγραφικής τριάδας Γ. Ασημακόπουλος-Β. Σπυρόπουλος-Π. Παπαδούκας. Το τρελό κέφι χαρακτήριζε πάντα τη Ρένα Βλαχοπούλου, στη σκηνή, στην οθόνη αλλά και στην καθημερινή της ζωή. Και ήξερε να γλεντάει και με βιολιά (πρωθιέρεια του ελαφρού τραγουδιού η ίδια) αλλά και με μπουζούκια (λάτρις του λαϊκού τραγουδιού και των μεγάλων φωνών). Όσο για τη ζωή της, είχε και φουρτούνες και μπουνάτσες...

3. Περασμένα ξεχασμένα

Περασμένα ξεχασμένα πάνε τα κακά

τώρα μια μεγάλη αγάπη όλα τα νικά.

Γλέντα, γέλα και τραγούδα μ' ανοιχτή καρδιά,

στη ζωή να ξαναβγούμε σαν μικρά παιδιά...

Απρόσμενη επιλογή του media player, αλλά πάλι μέσα έπεσε! "Περασμένα ξεχασμένα" τραγουδούσε η Ρένα το 1990 στο φινάλε της τελευταίας της βιντεοταινίας Είσαι το λαχείο μου. Το έργο ήταν μάλλον σκάρτο, αλλά οι στίχοι του Γιάννη Κακουλίδη (σε μουσική του Γιώργου Κριμιζάκη) περιγράφουν και πάλι την προσωπικότητα της Ρένας, αφού για εκείνη όλα στη ζωή ήταν περασμένα-ξεχασμένα... Αυτό που την ενδιέφερε ήταν το τώρα και το αύριο. Για αυτό ένιωθε πάντα σαν μικρό παιδί--κι έτσι μάλλον την έβλεπαν οι περισσότεροι/ες...

4. Οδός Αριστοτέλους

...και φωτιές ανάβανε στους απάνω δρόμους, 

τ' Άη Γιάννη θα 'τανε θαρρώ

Βγάζανε τα δίκωχα οι παλιοί φαντάροι, 

γέμιζε η πλατεία από παιδιά.

Κι ήταν ένα πράσινο, πράσινο φεγγάρι, 

που να σου ματώνει την καρδιά...

Το media player με κάνει να μελαγχολήσω και να γελάσω ταυτόχρονα. Μελαγχολώ ακούγοντας την τυπικά "βλαχοπουλική" ερμηνεία της Ρένας σ' αυτό το πασίγνωστο τραγούδι του Γιάννη Σπανού και του Λευτέρη Παπαδόπουλου, σε μια ηχογράφηση του 1978 για μια θεατρική παράσταση του "Ρεξ". Είναι η δικιά της ερμηνεία, το δικό της φραζάρισμα, ο δικός της τρόπος εκφοράς των φωνηέντων... Και ταυτόχρονα γελώ γιατί την ακούω να λέει κάτι διαφορετικό από αυτό που έχει γράψει ο στιχουργός/συγγραφέας/σεναριογράφος κτλ κτλ... Έτσι το "να σου μαχαιρώνει την καρδιά" έγινε "που να σου ματώνει την καρδιά"... Υποπτεύομαι ότι είναι άλλος ένας αυτοσχεδιασμός της την ώρα της ηχογράφησης, επειδή ίσως ξέχασε τους στίχους ή επειδή δεν την ενδιέφερε να πει αυτό που ήταν γραμμένο μπροστά της. Πρώτη φορά θα ήταν, άλλωστε, ή τελευταία; 

5. Γλυκέ μου έρωτα

Είσαι ο ήλιος που φωτίζει τη ζωή 

κι όταν σε χάσω στα σκοτάδια θα πνιγώ.

Γλυκέ μου έρωτα, γλυκό μου βάσανο, 

είσαι η μόνη μου χαρά, το ομολογώ.

Το media player δείχνει απόψε ιδιαίτερη προτίμηση στον Ανδρέα Χατζηαποστόλου και στον Τάκη Σωτήρχο. Μια ηχογράφηση που πραγματοποιήθηκε στο παλιό ΕΙΡ μάλλον το 1958 και κυκλοφόρησε πριν από δέκα χρόνια σε ένα παράξενο CD... "Η Ρένα είναι ένας ήλιος που τα φωτίζει όλα" είχε πει το 1994 η Τζένη Ρουσσέα σε μια εκδήλωση για τη μεγάλη πρωταγωνίστρια. Ευτυχώς που το έργο της συνεχίζει να φωτίζει σαν ήλιος τη ζωή μας και να διώχνει τα σκοτάδια μας.

6. Θα σε πάρω να φύγουμε

Θα σε πάρω να φύγουμε σ' άλλη γη, σ' άλλα μέρη

που κανέναν δεν ξέρουμε και κανείς δεν μας ξέρει.

Δεν θα έχει η αγάπη μας καρδιοχτύπια και τρόμους

κι αγκαλιά θα βαδίζουμε στους μεγάλους τους δρόμους.

Το media player διάλεξε το τραγούδι-σταθμός στην καριέρα και τη ζωή της Ρένας που έγραψαν ο Αλέκος Σακελλάριος και ο Δημήτρης Ευαγγελίδης και μελοποίησε ο Γιάννης Σπάρτακος. Το πρωτοτραγούδησε ως βασίλισσα της τζαζ λίγο πριν τελειώσει η Κατοχή και δυο χρόνια μετά, το 1946, έκανε τους στίχους αυτούς πραγματικότητα φεύγοντας με τον Σπάρτακο σε μια μεγάλη τουρνέ σε διάφορα μέρη του κόσμου μέχρι τους μεγάλους δρόμους της Νέας Υόρκης... Δεν της ταίριαζαν όμως τα καρδιοχτύπια της διεθνούς καριέρας και έτσι γύρισε πίσω. Ευτυχώς για μας!

7. Ο δρόμος είναι δύσκολος

Ο δρόμος είναι δύσκολος, ανηφοριές γεμάτος

παγίδες και τρικλοποδιές, τρικλοποδιές κι αναποδιές

κι ο κόσμος είναι σκάρτος.

Θα γυρίσει κι ο τροχός στην ανάποδη τη σφαίρα

και θα δούμε άσπρη μέρα σαν θ' ανοίξει ο ουρανός

Επιτέλους το media player διάλεξε κι ένα κινηματογραφικό τραγούδι από την εποχή της Φίνος Φιλμ. Πλέσσας, Δαλιανίδης, Κάτι να καίει, στίχοι του Κώστα Κινδύνη και η Ρένα να δίνει κουράγιο και αισιοδοξία στο πλατύ κοινό μέσα από το έγχρωμο σινεμασκόπ. 

Τα επτά τραγούδια συμπληρώθηκαν... Αλλά εγώ δεν μπορώ να σταματήσω εδώ... Θέλω άλλα επτά... Αφήνω το media player να κάνει τη δουλειά του...

8. Μάτια κανακάρικα

Κι αν είναι μάτια πεισματάρικα

δικά μου είναι και τα χάρηκα

τρελά γλυκά και σκανταλιάρικα 

θα τ' αγαπώ...

Με συγκινεί πολύ αυτή η επιλογή. Ένα ακόμα κατοχικό σουξέ της "Βασίλισσας της τζαζ" (μουσική: Γιώργος Μυρογιάννης, στίχοι: Δημήτρης Γιαννουκάκης) που το ηχογράφησε όμως αφού επέστρεψε από την Αμερική, το 1951. Είναι το πιο κοντινό στις κατοχικές της ερμηνείες ντοκουμέντο που διασώζεται (μέχρι να βρούμε εκείνες τις ηχογραφήσεις του 1946...) και παίρνουμε μια ιδέα από τους λαρρυγισμούς της που ξετρέλεναν τη νεολαία της εποχής. "Ουουουου..."

9. Σ΄ένα ουίσκι

Σ' ένα ουίσκι, ο καθένας βρίσκει μια παρηγοριά

Αν με ζαλίσει, θα 'ναι κάποια λύση,

θα 'ναι μία λύση, μια παρηγοριά.

Παραπατήματα, χαμένα βήματα, 

κι όλο ανηφοριά, γίνεται ακόμα πιο βαριά.

Εβγήκαν ψεύτικα τα όσα σκέφτηκα

δεν έχω καιρό όνειρα καινούρια πια να βρω...

Το media player θέλει να σταθεί σε μια λεπτομέρεια της καθημερινότητας της Ρένας. Το ουίσκι ήταν το αγαπημένο της ποτό, στις εξόδους ή και στο σπίτι της, με φίλους ή και με κανέναν δημοσιογράφο, όταν την ενέπνεαν οι ερωτήσεις του... Ο Γιάννης Σπάρτακος και ο Αλέκος Σακελλάριος έγραψαν αυτό το χαριτωμένο τραγούδι στα χρόνια του ΄80 και το τραγούδησε πρώτη η Ρένα σε μια ραδιοφωνική ηχογράφηση που έχει διασώσει ο φίλος desmich στο κανάλι του στο greektube. Αργότερα το τραγούδησε και στη συναυλία του Γιάννη Σπάρτακου στον Λυκαβηττό (κάνοντας φυσικά λάθη στους στίχους!), αλλά και ο Γιάννης Βογιατζής στην τελευταία της κινηματογραφική ταινία, το Ρένα, τα ρέστα σου. Μετά τον θάνατο του Σακελλάριου, για κάποιον λόγο που δεν έχω καταλάβει, ο Δημήτρης Ιατρόπουλος πείραξε λίγο τους στίχους του για να το τραγουδήσει η Κρύσταλ Τσίχλα. Νομίζω ότι θα προτιμήσω την εκτέλεση της Ρένας.

10.  Άνθρωπε της μοίρας μου

Άνθρωπε της μοίρας μου, πικρό μου πεπρωμένο

πόσο δάκρυ έδωσα να σε περιμένω.

Ποια πελάγη πέρασες και σε ποια δάση μπήκες

Άνοιξη σ' αγάπησα, φθινόπωρο με βρήκες.

Κι ήρθες, περιστέρι μου, μείνε, ξεκουράσου.

Κι οι γραμμές στο χέρι μου γράφουν τ' όνομά σου.

Να και ο Γιώργος Κατσαρός σε άλλη μια κινηματογραφική επιλογή του media player. Η Ρένα τραγούδησε αυτούς τους στίχους του Λάκη Μιχαηλίδη και του Πυθαγόρα στην ταινία Βίβα Ρένα λίγες μέρες μετά τον γάμο της με τον Γιώργο Λαφαζάνη... Πάντα σκεφτόμουν πως ίσως μέσα της του αφιέρωνε αυτούς τους στίχους. Μπορεί να τη βρήκε σε μια ηλικία που κάποιοι θα χαρακτήριζαν φθινόπωρο της ζωής (αν και για τη Ρένα μάλλον δεν ίσχυε αυτό...), τη συντρόφευσε όμως σίγουρα μέχρι τον βαρύ χειμώνα της.

11. Φεύγουν τα χρόνια

Φεύγουν τα χρόνια, όλα αλλάζουν όλα

μόνο η αγάπη μένει μες στην καρδιά...

Μόνο η αγάπη, πάντα η αγάπη, σκέψη και νου κυβερνά

χίλιες χαρές μας κερνά και η ζωή μας περνά...

Πέρασε τη ζωή της μες στην αγάπη των δικών της ανθρώπων αλλά και του κοινού. Αυτούς τους απλούς αλλά αληθινούς στίχους πόσο τους απογειώνει η μουσική του Μίμη Πλέσσα αλλά και η ερμηνεία της Ρένας...

12. Ας ήταν όνειρο η ζωή

Τώρα σε βλέπω μοναχά στα όνειρά μου
έρχεσαι δίπλα μου κι ανοίγουν τα φτερά μου
για τον παράδεισο μου δίνεις εισιτήριο
μα το πρωί αρχίζει πάλι το μαρτύριο.
Ας ήταν όνειρο η ζωή να μη σε χάνω,
να μη μ' αφήνεις μες στη νύχτα να χαθώ.
Χωρίς εσένα να σου λέω "θα πεθάνω",
μαζί με σένα να μου λες "θ' αναστηθώ"...

Μου κάνει εντύπωση η... επιμονή του media player στην τελευταία της βιντεοταινία! Και πάλι από το Είσαι το λαχείο μου, μουσική και στίχοι του Γιώργου Κριμιζάκη. Στην ταινία η Ρένα βλέπει στον ύπνο της πως τραγουδά αυτό το τραγούδι στον μακαρίτη σύζυγό της... Ευτυχώς που δεν τη βλέπουμε μόνο στα όνειρά μας.

13. Σε είδα κάποιο μεσημέρι

Σε είδα κάποιο μεσημέρι στην κάψα του καλοκαιριού,
φορούσες χάντρα στο ένα χέρι και φυλαχτό μικρού παιδιού.
Είχες τα μάτια σου κλαμμένα, το πρόσωπό σου σκυθρωπό
κι όπως ερχόσουν κατά μένα έτρεξα κάτι να σου πω.
Μα δεν επρόλαβα να σου μιλήσω
σαν ήλιος κρύφτηκες στον ουρανό...

Άλλη μια δεύτερη εκτέλεση της Ρένας επέλεξε το media player λίγο πριν το τέλος αυτού του αφιερώματος. Οι στίχοι του Θάνου Σοφού σε μουσική του Λυκούργου Μαρκέα (που πρώτος τραγούδησε ο Τώνης Μαρούδας στο 2ο Φεστιβάλ Ελαφρού Τραγουδιού το 1960, τη χρονιά που η Ρένα τραγούδησε το τρυφερό "Πρώτο χελιδόνι" μαζί με τον Γιάννη Βογιατζή) απόψε μού έφεραν για πρώτη φορά στο μυαλό μια καλοκαιρινή μέρα πριν από επτά χρόνια...

14. Νάνι νάνι...

Νάνι νάνι,
η νύχτα απλώνει σκοτάδι πυκνό
ας ξεχαστούν οι καημοί σου
κοιμήσου κοιμήσου
κι εγώ ξαγρυπνώ...

Θα μπορούσα να μιλώ ώρες γι' αυτό το τραγούδι... Και τελικά θα μπορούσα να ακούω ώρες ατέλειωτες τραγούδια με τη φωνή της Ρένας. Έχει όμως πάει τρεις η ώρα και το media player κάτι θέλει να μου πει. Λίγο πριν ξημερώσει λοιπόν η έβδομη επέτειος του φευγιού της, εγώ νανουρίζομαι για πολλοστή φορά με τη φωνή της και με την αξεπέραστη ερμηνεία της. Έχω ακούσει τη δισκογραφημένη εκτέλεση του τραγουδιού από τον Νίκο Γούναρη καθώς και την πρώτη εκτέλεσή του στα ιταλικά από τον Alberto Rabagliati. Αυτό όμως που μού μεταφέρει η ερμηνεία της Ρένας--μέσα από τη live εκτέλεση του τραγουδιού στη συναυλία του Γιάννη Σπάρτακου στον Λυκαβηττό (Σεπτέμβρης 1984) που διέσωσε η ΕΡΤ και μετέδωσε πριν από λίγα χρόνια ο Σιδερής Πρίντεζης στο ραδιόφωνο--δεν υπάρχει στις άλλες δυο δισκογραφημένες εκδοχές. Κάθε φορά που την ακούω, πραγματικά με καθησυχάζει πείθοντάς με πως μπορώ να κοιμηθώ ήσυχος. Εκείνη θα ξαγρυπνά.

Κυρία Βλαχοπούλου, καληνύχτα. Σας ευχαριστώ για άλλη μια φορά.