Ο χρόνος περνά απίστευτα γρήγορα και η πέμπτη επέτειος του θανάτου της Δανάης Στρατηγοπούλου έφτασε κιόλας. Η Δανάη Στρατηγοπούλου λείπει πέντε χρόνια, αλλά ευτυχώς δεν απουσιάζει. Λείπει από τους ανθρώπους της, από την κόρη της, Λήδα Χαλκιαδάκη, και τα εγγόνια της, Γιώργο, Ευδοκία και Κώστα, και βέβαια από τους φίλους και τις φίλες της. Είναι όμως παρούσα με το έργο της, με τη φωνή της, με τις αναμνήσεις που μας χάρισε, με τα τραγούδια που μας κληροδότησε. Καλλιτέχνιδες/ες σαν τη Δανάη σπανίζουν στις μέρες μας. Προσπαθώ να τη φανταστώ στις σύγχρονες κοινωνικοπολιτικές συγκυρίες. Νομίζω από τη μια θα βούρκωνε, όπως το "Τελευταίο της ποίημα" με τις αδικίες της σύγχρονης πραγματικότητας. Από την άλλη όμως, πιστεύω ότι θα ήταν έτοιμη να δώσει τις δικές της μάχες, με τη μαχητικότητα που τη διέκρινε αλλά και με το μέτρο της "ανήσυχης, σύγχρονης Ελληνίδας", να δια-δηλώσει την πίστη της στον άνθρωπο, τη ζωή, τη δικαιοσύνη, την ελευθερία. Αλλά και την αγάπη της για την Τέχνη και τα Γράμματα, για τη Μουσική που την υπηρέτησε τόσο πιστά, για την Ποίηση που λάτρεψε όσο λίγα πράγματα...
Η Δανάη δεν θα είναι ποτέ απούσα. Το σκεφτόμουν τις προάλλες, βλέποντας μια πολύ όμορφη παράσταση στο Bios (που έχετε δυο τελευταίες ευκαιρίες να τη δείτε στις 20 και 21 του Γενάρη), το Κάπου περνούσε μια φωνή, βασισμένη στη νουβέλλα του Ναπαολέοντα Λαπαθιώτη και διασκευασμένη από τους πρωταγωνιστές της, τον Ηλία Βογιατζηδάκη (που υπογράφει και τη σκηνοθεσία), τη Μυρτώ Πανάγου και τη Νατάσα Παπανδρέου. Το έργο ξεκινά με τη φωνή της Δανάης Στρατηγοπούλου στο αριστούργημα του Αττίκ "Είναι η αγάπη χίμαιρα". Και είναι τόσο συγκινητικό να βλέπεις πόσο ουσιαστικό παραμένει το έργο της Δανάης για το έργο σύγχρονων δημιουργών...
Η ανάμνηση της Δανάης Στρατηγοπούλου, της "γιαγιάς" Δανάης, παραμένει θαλερά ζωντανή χάρη στο μοναδικό "σκεπτόμενο αίσθημά" της (χαρακτηρισμός που ανήκει στην κόρη της Λήδα Χαλκιαδάκη), την αγάπη που σκόρπιζε γύρω της, τη δύναμη που απέπνεε και ταυτόχρονα ενέπνεε. Χρέος μας είναι να θυμόμαστε όσα μάς δίδαξε και να τα κρατάμε ζωντανά μέσα από τα δικά μας μετερίζια: τα δικά μας "μικρόφωνα", τις δικές μας "πένες", τις δικές μας "σκηνές". Έτσι δεν θα πάψει ποτέ να δικαιώνεται για αυτά που πίστευε, αυτά που υπηρετούσε και αυτά που μάς ενέπνεε. Για όλα αυτά την ευχαριστούμε.
Και πάντα θα τη φέρνει στο μυαλό μας και εκείνο το γλυκόπικρο κομμάτι που της άρεσε να παίζει στο πιάνο για τους φίλους και τις φίλες της: "The shadow of your smile when you are gone..." Η Δανάη έφυγε, αλλά το χαμόγελό της μάς φωτίζει πάντα...
Το εκτενές αφιέρωμα του Rena Fan στη Δανάη μπορείτε να το διαβάσετε εδώ.
