Στις 5 Φεβρουαρίου 1961 η Ρένα Βλαχοπούλου συμμετείχε σε μια κυριακάτικη πρωινή συναυλία με έργα του Νίκου και του Ανδρέα Χατζηαποστόλου που δόθηκε στην αίθουσα του Παρνασσού. Όπως έγραψαν οι εφημερίδες ήταν μια σπάνια συγκυρία να μοιράζονται το πρόγραμμα μιας συναυλίας συνθέσεις πατέρα και γιου.
 |
| Εξώφυλλο δίσκου 33 στροφών με παλιές επιτυχίες του Νίκου Χατζηαποστόλου.\ (Φωτογραφία από την ιστοσελίδα www.discogs.com) |
Αποσπάσματα από τα έργα του Νίκου Χατζηαποστόλου τραγούδησαν οι μονωδοί της Λυρικής Σκηνής Γαλάτεια Αμαξοπούλου, Ελευθέριος Τερζής και Μιχάλης Κορώνης. Συνθέσεις του γιου του τραγούδησαν η Ρένα Βλαχοπούλου, ο Τώνης Μαρούδας, η Νάντια Κωνσταντοπούλου, η Γιοβάννα, η Ζωή Μάγγου, η Λόλα Τσακίρη, η Άντζελα Ζήλια, η Σούλα Μπίτσα, ο Γ. Γαλάνης και το ντουέτο Μουζάς-Λιγνός. Στο πιάνο συνόδευσε ο πιανίστας Νίκος Τριανταφύλου και το πρόγραμμα παρουσίασε ο Δημήτρης Νικολαΐδης.
 |
| Ανδρέας Χατζηαποστόλου Φωτογραφία από το εξώφυλλο του βιβλίου Ανδρέας Χατζηαποστόλου-Αξέχαστες μελωδίες των εκδόσεων Φίλιππος Νάκας |
Η Ρένα Βλαχοπούλου είχε ήδη τραγουδήσει ένα τραγούδι του Ανδρέα Χατζηαποστόλου στη δισκογραφία, το "Ποτέ δεν είναι αργά" σε στίχους του Τάκη Σωτήρχου, ενώ είχε επίσης τραγουδήσει στους ραδιοθαλάμους του ΕΙΡ τα τραγούδια του "Πρώτη φορά", "Γλυκέ μου έρωτα", "Τι φταίω εγώ αν σ' αγαπώ", "Όλα τα άλλαξες, όλα" και το "Αγάπη μου, αγάπη μου" (που έχει διασωθεί σε δύο εκτελέσεις, μία μόνο με τη φωνή της Ρένας και μία με τη Ρένα και τον Σώτο Παναγόπουλο). Φαίνεται όμως πως και το έργο του Νίκου Χατζηαποστόλου δεν ήταν ήταν εντελώς άγνωστο, αφού ένα από τα έργα του ρεπερτορίου της περιοδεύουσας Θεατρικής Μουσικής Εταιρίας (χειμώνας 1953-54) ήταν η οπερέτα Γιόλα του μεγάλου συνθέτη. Και βέβαια, την ακούμε να τραγουδάει ένα δίστιχο από τη "Μοδιστρούλα" σε μια σκηνή της ταινίας Ρένα, να η ευκαιρία...
 |
| Το εξώφυλλο του CD Γλυκέ μου έρωτα με συνθέσεις του Ανδρέα Χατζηαποστόλου. Παρόλο που αφήνεται να εννοηθεί ότι η Ρένα Βλαχοπούλου τραγουδάει όλα τα τραγούδια του δίσκου, μόνο τα πρώτα έξι ερμηνεύονται από εκείνη. Τα υπόλοιπα τραγουδούν άλλες φωνές, των οποίων τα ονόματα δεν δηλώνονται. (Φωτογραφία από την ιστοσελίδα www.discogs.com) |
Τη συναυλία της 5ης Φεβρουαρίου 1961 στον Παρνασσό προλόγισε ένας άλλος μεγάλος του ελαφρού τραγουδιού, ο Χρήστος Χαιρόπουλος. Το Έθνος δημοσίευσε την ομιλία του. Την αναδημοσιεύω, καθώς μας δίνει γλαφυρά τα συναισθήματα του Χαιρόπουλου για το μουσικό κλίμα της δεκαετίας του '60...
Μια αναδρομή σαν τη σημερινή εξομοιώνεται με αλλόκοτη μυσταγωγία! Τραγούδια του Χατζηαποστόλου!... Μέσα στην εποχή της αναρχίας και της αλλοφροσύνης δεν ήτανε δυνατόν και η μουσική να μη παρασυρθή. Έπαψε να ανεβάζη τους ανθρώπους ως τις ζώνες της φαντασιώσεως και των ονείρων, για να γίνη ήχος κακού γούστου και πρότυπο για κακές μιμήσεις. Με ποιον τρόπο να αντιδράση κανείς; Με αναδρομές του τύπου της σημερινής; Άδικος ο κόπος... Μετά από το γλυκύτατο άκουσμα των μελωδιών του απαλού "μπελκαντίστα" παλαιοτέρων χρόνων, η τύρβη, η αναρχία και η τάσις προς το κακό θα κατακλύσουν πάλι το ελληνικό πεντάγραμμο... Δεν έχει σημασία. Ο Νίκος Χατζηαποστόλου θα κάνη και σήμερα το καθήκον του. όπως το έκανε και όταν ζούσε: Αυστηρός--όπως ήτανε πάντα, όταν του εζητούντο ευτελείς παραχωρήσεις--θα βάλη το δάκτυλο στα χείλη για να επιβάλη σιωπή στους ποικίλους αυθάδεις θορύβους και θα υψώση την μπαγκέττα της γοητείας! Και τότε, όσοι ταλαιπωρούμε και ταλαιπωρούμεθα "μοντέρνοι" συνθέται της καινούργιας εσοδείας και υποτακτικό παρασυρόμενο Κοινόν, θα ιδούμε πώς εγράφετο άλλοτε η μουσική και πώς δεν γράφεται πια. Θα ακούσουμε, θα δακρύσωμε όσοι έχουμε ακόμη το προνόμιο να δακρύζωμε και θα νοσταλγήσουμε τους συνθέτες που έγιναν παρελθόν. την εποχή που με την ευγένειά της, τις αβρές της νότες που υπέκρουαν σαν βελουδένια χάδια τον έρωτα--αιώνια πηγή εμπνεύσεως και πηγή ομορφιάς. Ας ακούσουμε, λοιπόν, με κατάνυξι τον Νίκο Χατζηαποστόλου και ύστερα ας ακούσουμε τον Ανδρέα Νικολάου Χατζηαποστόλου που επήρε με ενθουσιασμό, με πίστι, με πείσμα, την ωραία σκυτάλη από τα πατρικά χέρια για να συνεχίση ακούραστος τον ανηφορικό δρόμο, τον δρόμο του καλού γούστου, της ευγενικής εμπνεύσεως, της αβρής μελωδίας, που είναι στρωμένος με τόσους τριβάλους και πλαισιώνεται από τόσες απογοητεύσεις. Η μουσική Χατζηαποστόλου ας κάμη το καθήκον της. Ας μας μεταφέρη με τα φτερά του ονείρου εις τους κόσμους από τους οποίους έχουμε απομακρυνθή με νότες, τις οποίες ο αχαλίνωτος "μοντερνισμός" μας επέβαλε να απαρνηθούμε...
Έθνος, 7-2-1961
 |
| Ο Χρήστος Χαιρόπουλος στην εκπομπή του Γιώργου Παπαστεφάνου και της ΕΡΤ Οι παλιοί μας φίλοι |
Η παρούσα ανάρτηση, όπως και όλα τα κείμενα που δημοσιεύονται στο ιστολόγιο αυτό, είναι αποτέλεσμα προσωπικής έρευνας. Είναι υποχρεωτική η ρητή αναφορά στο ιστολόγιο, όταν χρησιμοποιείται υλικό από τις αναρτήσεις του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου