Σαν σήμερα το 1953: Και ο μήνας έχει εννιά

Στις 17 Ιουλίου 1953 δόθηκε στο θέατρο Περοκέ η πρεμιέρα της επιθεώρησης Και ο μήνας έχει εννιά από έναν μεγάλο επιθεωρησιακό θίασο.

Το εξώφυλλο του προγράμματος
που σχεδίασε ο Γιώργος Ανεμογιάννης

Όπως έχουμε ήδη δει, το πρώτο έργο που ανέβηκε εκείνη τη σεζόν στο Περοκέ ήταν η επιθεώρηση Πουλιά στον αέρα που είχαν γράψει ο Δημήτρης Γιαννουκάκης και ο Γιώργος Γιαννακόπουλος. Ωστόσο, η επιθεώρηση εκείνη μάλλον ατύχησε από πλευράς κειμένων. Οπότε ο επιχειρηματίας του Περοκέ Τζων Αρνίδης και ο καλλιτεχνικός διευθυντής Μίμης Κοκκίνης σκέφτηκαν να επιχειρήσουν ένα συγγραφικό πάντρεμα για το νέο έργο του θιάσου. Κάλεσαν μια συγγραφική δυάδα δοκιμασμένη στην επιθεώρηση, τον Ασημάκη Γιαλαμά και τον Γιώργο Θίσβιο, και μια συγγραφική δυάδα που ως τότε είχε δοκιμαστεί με εξαιρετική επιτυχία στο ραδιόφωνο: τον Γιώργο Οικονομίδη και τον Κώστα Πρετεντέρη. Το πάντρεμα, όπως διαβάζουμε στην κριτική του Αχιλλέα Μαμάκη, πέτυχε:

Η συνεργασία [των συγγραφέων] απεδείχθη πολύ αποδοτική. Καρπός της ήταν ένα επίκαιρο σατιρικό έργο ενδιαφέρον. Η επιθεώρησις "Και ο μήνας έχει εννιά" περιλαμβάνει χωρίς αμφιβολία μερικά πνευματώδη νούμερα που άρεσαν ιδιαίτερα στο πολυπληθές Κοινό της χθεσινοβραδυνής "πρεμιέρας". Ξεχωρίζουν το κουαρτέττο "Η φρουρά συμπληρώνεται" που απέδωσαν με πολύ μπρίο ο Μαυρέας, ο Κώστας Δούκας, ο Γκιωνάκης και ο Γιάννης Δούκας και που σατιρίζει με δίκαια κατανομή μύδρων όλους τους πολιτικούς αρχηγούς. Επίσης το σόλο "Μια κυρία διαμαρτύρεται" που ζωντάνεψε δημιουργικά η Ντιριντάουα και που περιγράφει με πολύ φινέτσα τον γυναικείο ερωτικό καϋμό από τους πολλούς περισπασμούς που δημιουργούν στους άνδρες τα διάφορα γεγονότα της ελληνικής και της διεθνούς καταστάσεως. Αρκετά έξυπνα επίσης είνε η τριφωνία του έργου που εκτελούν η Κούλα Νικολαΐδου, η Μπέμπα Δόξα και η Μαίρη Βασιλάκη, η οποία μετατρέπεται σε πολιτική σάτιρα που αποδίδουν οι κ.κ. Γκιωνάκης, Βασταρδής και [Γιάννης] Δούκας [Σημείωση του Rena Fan: Πρόκειται για δύο διαδοχικές τριφωνίες στη δεύτερη πράξη: οι κυρίες αποδίδουν το "Μια μοντέρνα μελωδία" και αμέσως μετά οι κύριοι το "Μια επίκαιρη μελωδία"]. Ακούνε εξ' άλλου τον αναβαλλόμενο οι ζηλωταί της Ηθικής σ' ένα καυστικό τρίο, που το παρουσιάζουν με ξεχωριστό μπρίο ο Μαυρέας, η Πόπη Άλβα και ο Κώστας Δούκας. Φυσικά έχουν το μερίδιό τους και τα Καλλιστεία εις ένα σόλο που ζωντανεύει με τον γνώριμο επιτυχή τρόπο αποδόσεως η ξεχωριστή καρατερίστα Γεωργία Βασιλειάδου. Τέλος σάτιρα με πνευματώδη σπινθηρίσματα χαρακτηρίζει και το φινάλε του νέου έργου με επικράτησι του πολιτικού στοιχείου. 

Μακέτα του Γιώργου Ανεμογιάννη για το νούμερο "Υπερασπισταί της Ηθικής"
Από την ιστοσελίδα του Μουσείου Γιώργου Ανεμογιάννη

Εκτός όμως από τα καθαυτό χιουμοριστικά νούμερα υπάρχουν στο "Και ο μήνας έχει εννιά" δύο άλλα στοιχεία που εδραιώνουν την επιτυχία του: Ο Ανεμογιάννης και ο Φλερύ. Ο κορυφαίος σκηνογράφος και ενδυματολόγος επένδυσε την καινούργια επιθεώρησι με πλούσιο θέαμα που το διακρίνει η σφραγίδα της καλλιτεχνικής φαντασίας και του ξεχωριστού γούστου του. Αν και η σκηνή του θεάτρου του Μεταξουργείου δεν είνε από εκείνες που προσφέρονται για τόσο πολλά και πολυτελή ντεκόρ, εν τούτοις ο Ανεμογιάννης επέτυχε το ακατόρθωτο και έδωσε μερικές ξεχωριστά εντυπωσιακές εικόνες. Οι ισπανικές μαντίλες του στο χορευτικό σκετς της Λίντας Άλμα στην δευτέρα πράξι ["Μπλου Τάγκο"], το τελικό σκηνικό του φινάλε και ο πρόσχαρος διάκοσμος της ενάρξεως συγκαταλέγονται στις επιτυχέστερες δημιουργίες του. Δημιουργίες με ανανεωμένες εμπνεύσεις και ευτυχή όπως πάντοτε εκτέλεσι. Δεν με βρίσκει μονάχα σύμφωνο το ναυάγιο των καϊκιών του τελευταίου μέρους [Σημείωση του Rena Fan: ένα δραματικό σκετς με τίτλο "Τα σφουγγαράδικα γυρίζουν", το οποίο, έγραψε δηκτικά η Εστία, θα έπρεπε να έχει τίτλο "Τα σφουγγαράδικα δεν γύρισαν"...].

Εκτός όμως από τον Ανεμογιάννη, ο Γιάννης Φλερύ έδωσε χθες βράδυ τον καλύτερο εαυτό του εις τα χορευτικά σκετς, ένα εκ των οποίων, οι "Καϋμοί της Τρούμπας", είχε την εξαίρετη συμπαράστασι της Ρένας Βλαχοπούλου, που εκτός από το ωραίο τραγούδι της έδειξε και ικανοποιητικώτατα υποκριτικά προσόντα. Όλοι άλλως τε οι ηθοποιοί του καλού θιάσου, αν και μερικές σκηνές ανέβηκαν ανώριμες, βοήθησαν με μπριόζα ερμηνεία την δημιουργία της καλής εντυπώσεως που απεκόμισαν οι θεαταί της "Πρώτης". Ο Μίμης Κοκκίνης στο σόλο του ["Με δυο μέτρα και δυο σταθμά"] με το παράπονο του ανθρώπου του Λαού για τις κοινωνικές αδικίες υπεγράμμισε χαρακτηριστικά τις όσες αρετές είχε το όχι περιωρισμένου ενεργητικού περιεχόμενο. Έδωσαν με πολύ κέφι το ντουέττο "Καλλιτέχνες στο εξωτερικό" η Πόπη Άλβα και ο Γκιωνάκης, καθώς επίσης και το σε γνώριμα καλούπια ντουέττο "Τα καλά της υποτιμήσεως" η Καίτη Ντιριντάουα και ο Κυριάκος Μαυρέας. 

Μακέτα του Γιώργου Ανεμογιάννη για το ντουέτο "Τα καλά της υποτιμήσεως"
με την Ντιριντάουα και τον Μαυρέα.
Από την ιστοσελίδα του Μουσείου Γιώργου Ανεμογιάννη

Το ίδιο και το σόλο "Μια κυρία με τα γκρίζα" η Μπέμπα Δόξα. Ολιγώτερο επιτυχημένο το ντουέττο "Λίγα λεπτά ευτυχίας" πάλι με την Μπέμπα Δόξα και τον Νίκο Βασταρδή, ατυχές δε το σκετς που υπεχρεώθη να παίξη ο Κώστας Δούκας με την κ. Μίρκα Δόξα και τον κ. Ανουσάκη. Η Κούλα Νικολαΐδου, τέλος, πρόσθεσε όλη την φωνητική τέχνη στις καινούργιες μελωδίες του Λεβ. Εάν δεν υπήρχαν ο μεγάλος φόρτος διακοσμητικών σκηνών και νούμερα με μεγάλες πρόζες, που είνε φανερό ότι η ύπαρξίς τους οφείλεται κυρίως εις τις αξιώσεις προβολής των πρωταγωνιστών, η νέα επιθεώρησις του "Περοκέ" θα είχε ελάχιστα ψεγάδια. Και όμως όπως είνε τώρα είνε ένα ευχάριστο, διασκεδαστικό και πολύ φροντισμένο θέαμα. Κάτι που αξίζει να το ιδήτε. 

ΑΧ. ΜΑΜΑΚΗΣ

Έθνος, 18-7-1953

Λιγότερο ικανοποιημένη αλλά, πάντως, έχοντας αποκομίσει θετικές εντυπώσεις παρουσιάζεται η Ειρήνη Καλκάνη (η οποία, έτσι κι αλλιώς, δεν ήταν τόσο φανατική οπαδός του επιθεωρησιακού είδους όσο ο Μαμάκης) στην Απογευματινή:

Τι είναι μια επιθεώρησις; Έξυπνα τραγουδάκια, επίκαιρη πολιτική σάτιρα, μερικά πνευματώδη σκετς, χοροί και θέαμα. Στο "Και ο μήνας έχει εννηά", το καλύτερο μέρος του προγράμματος ήταν ωρισμένως το τελευταίο: οι χοροί και το θέαμα.

Οι τέσσαρες συγγραφείς της νέας επιθεωρήσεως έβαλαν τα δυνατά τους και είναι αναμφισβήτητο ότι απ' αυτήν δεν λείπει το πνεύμα. Εκείνο που φαίνεται να τους έλειψε είναι ο καιρός. Αισθάνεται κανείς έντονα το πρόχειρο και το πολύ γραμμένο στο πόδι. Ενώ και το ελαφρό θέατρο ακόμη θέλει τον καιρό του. Μια καλή ιδέα, ένα σκετς, ένα νούμερο χρειάζεται ένα ωρισμένο χρονικό διάστημα για να ωριμάση, να ολοκληρωθή, να το κάνη ο συγγραφέας ν' αποδώση το μάξιμουμ που μπορεί να βγη απ' αυτό. Ο συγγραφέας βέβαια της επιθεωρήσεως εργάζεται με ταχύτητα δρομέως για να προφτάση το επίκαιρο. Όμως και το επίκαιρο σιγά-σιγά παύει να είναι πρωτότυπο. Γίνεται αναμάσημα.

Ύστερα από το "30 το δολλάριο" [Σημείωση του Rena Fan: η μεγάλη επιτυχία του θεάτρου Ακροπόλ] η πολιτική σάτιρα της νέας επιθεωρήσεως θυμίζει εκείνη: οι κουλοί που ψήφισαν συναγερμό, ο τρόμος της αναγγελίας νέων ρωμαλέων μέτρων από το ραδιόφωνο, οι μεταπηδήσεις ενός πολιτικού από το ένα κόμμα στο άλλο κλπ. Μόλις δη κανείς ένα τέτοιο νούμερο έχει τη διάθεσι να πη: "Το ξέρομε!". Ωστόσο υπάρχουν--το επαναλαμβάνω--αρκετά έξυπνα ευρήματα σ' αυτήν την επιθεώρησι, και προ παντός υπάρχει ένας καλός θίασος. Η Ντιριντάουα είναι ειπέρ ποτε και άλλοτε "δυναμική" (έτσι θαρρώ το λένε) και κεφάτη. Ηλεκτρίζει το κοινό που χειροκροτεί την κάθε εμφάνισί της. Η Ρένα Βλαχοπούλου, πάντα φίνα, κομψή, χαριτωμένη με την ωραία φωνή της. Η Βασιλειάδου διασκεδαστική στο είδος που έχει πια ειδικοποιηθή. Ακόμη ο Μαυρέας κι ο Κοκκίνης, παλιές δόξες της επιθεωρήσεως, τότε που η επιθεώρησις ήταν καθαρό σπίρτο και πνεύμα και πολύ λίγα σκηνικά και πολυτέλειες.

Αυτοί ξέρουν ν' αξιολογούν και την πιο ουδέτερη φράσι, να κάνουν διασκεδαστικό και το πιο μέτριο νούμερο. Γιατί κανείς ηθοποιός δεν βοηθεί, δεν αναδεικνύει θάλεγα τόσο τον συγγραφέα, όσο ο ηθοποιός της επιθεωρήσεως.

Αναφέρω ακόμη την Κούλα Νικολαΐδου, την Μπέμπα Δόξα, τους δυο Δούκα, τον Βασταρδή. Κι έρχομαι στα χορευτικά, όπου βασιλεύει η Άλμα Λίντα κι ο Φλερύ και που είναι πράγματι περίφημα. Ο κ. Φλερύ έκανε πολύ καλή δουλειά. Οι δε καλλιτεχνικώτατες σκηνογραφίες του κ. Ανεμογιάννη επλαισίωσαν με μια νότα πρωτοτυπίας, έμπνευσης και γούστου όλο το θέαμα.

Αλλά και ο πλούτος των σκηνικών ήταν πρωτοφανής. [Σημείωση του Rena Fan: Όχι βέβαια τόσο μεγάλος όσο στο Ακροπόλ--το Περοκέ είχε μικρότερη σκηνή, όπως είδαμε, και ο Αρνίδης δεν ήταν σε καμία περίπτωση ο Βασίλης Μπουρνέλλης!...]

Πρέπει ακόμη να προσθέσω ότι η μουσική των Μ. Κατριβάνου-Λεβ είναι πραγματικά πρωτότυπη. Είναι από τις λίγες--τις ελάχιστες--φορές που δεν ακούει κανείς παλιά, γνωστά μοτίβα να σερβίρωνται με λίγο φρεσκάρισμα. Δεν ξέρω αν το κοινό προσέχη πολύ την μουσική, αλλά όσοι την προσέχουν είμαι βέβαιη ότι θα συμφωνήσουν πως σπάνια σε επιθεώρησι έχει γίνει τόση εργασία.

ΕΙΡΗΝΗ ΚΑΛΚΑΝΗ

Απογευματινή, 20-7-1953

Άλλη μία μακέτα από την ιστοσελίδα του Μουσείου Γιώργου Ανεμογιάννη

Αντίθετα από τον Μαμάκη και την Καλκάνη, ο Α. Σ. Ζαφετ. του Εμπρός δεν έμεινε πλήρως ικανοποιημένος από τις ερμηνείες του θιάσου:

Για τον θίασο, θα πω ότι δεν εβοήθησε και πολύ τους συγγραφείς. Όλοι οι δημοφιλείς καλλιτέχναι του συγκροτήματος, Μαυρέας, Κοκκίνης, Δούκα, Δόξα, Ντιριντάουα κ.ά., παρουσιάσθηκαν ευχάριστοι μεν, αλλά καθόλου ανανεωμένοι. Θα περιμέναμε απ' αυτούς να ξεφύγουν κάπως από τα καλούπια με τα οποία σκορπούν από χρόνια τώρα το γέλιο. Αντίθεσι ευχάριστη απετέλεσαν η Πόπη Άλβα και ο Γιάννης Γκιωνάκης που σημειώνουν θαυμαστή εξέλιξι στο είδος αυτό. Όσοι για τη Γεωργία Βασιλειάδου, δεν ξαίρω αν ήταν προσωπική μόνο εντύπωσις, αλλά μου φάνηκε χωρίς το συνηθισμένο της κέφι και μπρίο καίτοι το σόλο της ως "καλλονή" ήταν πολύ καλογραμμένο και χιουμοριστικό.

Πάντως για τα κείμενα ο συγκεκριμένος κριτικός είχε να πει καλά λόγια--παρά τις "κάποιες κεκαλυμμένες 'αρμυρές' σκηνές"--και θεώρησε πως το Και ο μήνας έχει εννιά συγκαταλέγεται ανάμεσα στις καλύτερες επιθεωρήσεις των δύο τελευταίων χρόνων. Καλά λόγια είχε να πει και για τη μουσική του έργου:

Τέλος η μουσική του έργου, που συνέθεσαν οι κ.κ. Λεβ και Κατριβάνος, ήταν σε μερικά σημεία πολύ ευχάριστη και εκτελέσθηκε περίφημα από την Ρένα Βλαχοπούλου και την Κούλα Νικολαΐδου. Παραφωνία ήταν εκείνη η "Κόττα", η οποία καλόν θα ήτο να αντικατασταθή το συντομώτερον από κανένα πιο... καλλικέλαδο πουλί...

Εμπρός, 19-7-1953

Η "Κόττα" που αναφέρει ο Α.Σ. Ζαφετ. ήταν ένα από τα τραγούδια που έλεγε στην παράσταση η Ρένα Βλαχοπούλου. Ο τίτλος του ήταν "Οι κοτούλες κο-κο-κο":

Θέλεις να βγάλεις τ' άχτι σου

και ψήλωσες το φράχτη σου

ή μήπως είναι νάζι;

Αξίζει για ένα φίλημα

να κόψουμε το μίλημα

κι η μάνα σου τα ψίχουλα

αλλού να τα τινάζει;

Κι αν σ' έσφιξα στα στήθια μου

τι σου 'φταιξαν τα ορνίθια μου;

Οι κοτούλες κο-κο-κο

δεν σου κάνανε κακό.

Κικιρίκου τα κοκόρια

σκάνε απ' τη στενοχώρια.

Έλα δώσ' μου ένα φιλάκι,

μην ξεχνάς ότι κι εγώ

είμ' ένα κοτοπουλάκι

που 'χει σκάσει απ' τ' αβγό.

Σελίδα του προγράμματος που πωλούνταν
στις πρώτες παραστάσεις, πριν αποχωρήσει 
η Κούλα Νικολαΐδου, με τις φωτογραφίες
και τους τίτλους των τραγουδιών
των δύο ντιζέζ του θιάσου

Η αντίστοιχη σελίδα από το πρόγραμμα που πωλούνταν
μετά την αποχώρηση της Κούλας Νικολαΐδου.
Από το αρχείο του συλλέκτη Μάκη Σουρμπή.
Η Ελένη Ανουσάκη, πολύ μικρούλα τότε,
είχε παρακολουθήσει την παράσταση αρκετές φορές,
καθώς συμμετείχε και ο πατέρας της Βαγγέλης Ανουσάκης
και θυμάται χαρακτηριστικά, εκτός από τη σπουδαία φωνή της Ρένας,
την γκρίζα τούφα στα μαλλιά της--ήταν της μόδας αυτό τότε...
Πολλά χρόνια αργότερα η Ρένα θα ήταν συμπρωταγωνίστριά της
στο Δελφινάριο και, ακόμα πιο μετά, πολιτική της αντίπαλος
στον Δήμο της Αθήνας!...

Δεν ήταν το μόνο τραγούδι της Ρένας στην παράσταση. Όπως ανέφερε και ο Μαμάκης στην κριτική του, η Ρένα εμφανιζόταν στη χορευτική σκηνή "Καημοί της Τρούμπας", αλλά δυστυχώς δεν ξέρουμε ποιο, δραματικό προφανώς, τραγούδι ερμήνευε εκεί τόσο ωραία, ώστε να κάνει τον Μαμάκη να μιλήσει για τα "αξιόλογα υποκριτικά προσόντα της" (έναν χρόνο μετά το σχόλιο του Πέλου Κατσέλη "Να μια τραγουδίστρια που είναι αξιόλογη ηθοποιός" και έναν χρόνο πριν καθιερωθεί ως ηθοποιός με το "Κάνε μου τέτοια"). Οι "Κοτούλες κο-κο-κο" σίγουρα δεν κόπηκαν, αφού υπάρχουν και στο πρόγραμμα της παράστασης που τυπώθηκε μετά τα μέσα Αυγούστου, όταν η Κούλα Νικολαΐδου αποχώρησε από τον θίασο (δεν γνωρίζω ποια ήταν η αφορμή, αλλά ξέρω ότι περιόδευσε στην Κρήτη με δικό της θίασο). Επιπλέον όμως κυκλοφόρησαν δύο παρτιτούρες τραγουδιών της στα εξώφυλλα των οποίων αναγράφεται ότι προέρχονται από την επιθεώρηση του Περοκέ Και ο μήνας έχει εννιά. Το ένα ήταν το "Στου μπαγιώ την τρέλα" σε στίχους Οικονομίδη-Πρετεντέρη και μουσική του Λυκούργου Μαρκέα: 

Έλα στου μπαγιώ την τρέλα

να βρεις χαρά.

Στα πόδια βάλε φτερά

και σφίξε με τρυφερά.

Έλα στου μπαγιώ την τρέλα

το 'χω σκοπό

αυτό που θες να σου πω

πως πάντα θα σ' αγαπώ!

Το άλλο ήταν το ωραιότατο ταγκό "Τώρα βρέξε όσο θες" σε στίχους του Κώστα Κιούση και μουσική του Μίμη Κατριβάνου (Στη δισκογραφία πάντως πέρασε με τη φωνή της Εύας Στυλ και του Σταύρου Παρούση... Κρίμα...). Όπως έχουμε πει ξανά, η Ρένα Βλαχοπούλου διηγήθηκε στη Σπεράντζα Βρανά το 1985 πως το συγκεκριμένο τραγούδι της το κόψανε επειδή κάθε φορά που ξεκινούσε να το τραγουδάει ο ουρανός συννέφιαζε και όταν έφτανε στο ρεφρέν "τώρα βρέξε όσο θες, είναι τόσο συμπαθές, να αγαπάς με της βροχούλας το σιγόντο" ξεσπούσε δυνατή βροχή. Οπότε ο επιχειρηματίας Τζων Αρνίδης αποφάσισε πως το τραγούδι πρέπει να κοπεί για να... σωθεί η σεζόν. Ο Μίμης Κοκκίνης είπε μάλιστα στη Ρένα: "Πρέπει να πας να τραγουδήσεις στην Αφρική, σε χώρα που δεν βρέχει, για να σε χρυσώσουνε"... Τώρα, το πόσο ίσχυε όλο αυτό δεν ξέρω, καθώς το εξώφυλλο της παρτιτούρας χαρακτηρίζει το τραγούδι ως "μεγάλο θρίαμβο της εποχής": πότε πρόλαβε να γίνει θρίαμβος της εποχής, αν της το κόψανε νωρίς; Εκτός κι αν το τραγούδι κόπηκε όταν άρχισαν τα πρωτοβρόχια--η επιθεώρηση άλλωστε παίχτηκε μέχρι τις 8 Οκτωβρίου... 

Από τα... παρασκήνια της προετοιμασίας του Και ο μήνας έχει εννιά, αξίζει να αναφέρω πως όταν οι συγγραφείς παρέδωσαν την τριφωνία "Μια μοντέρνα μελωδία" στον θίασο, πρότειναν, με τη σύμφωνη γνώμη του Κοκκίνη, να την παρουσιάσουν η Μπέμπα Δόξα, η Ρένα Βλαχοπούλου και η Μαίρη Βασιλάκη. Ωστόσο, η Μπέμπα Δόξα "εθεώρησε περιέργως τον εαυτόν της θιγόμενον από την διανομήν και προσφεύγει εις την επιτροπήν αδείας ασκήσεως επαγγέλματος ζητούσα όπως απαλλαγή της αποδόσεως της εν λόγω τριφωνίας" (Έθνος, 26-6-1953). Τέσσερις μέρες μετά όμως διαβάζουμε πως το ζήτημα έληξε, καθώς η επιχείρηση προσέλαβε το Τρίο Μέλοντυ για να εκτελέσει τη συγκεκριμένη τριφωνία. Τελικά η τριφωνία παρουσιάστηκε από τη Δόξα, τη Βασιλάκη και τη Νικολαΐδου! Όταν η τελευταία αποχώρησε από τον θίασο, η το νούμερο παρέμεινε στο πρόγραμμα και αναγράφονται μόνο τα ονόματα της Δόξα και της Βασιλάκη. Δεν ξέρω από ποιαν αντικαταστάθηκε η Νικολαΐδου--δεν αποκλείεται να την αντικατέστησε και η Ρένα (αν και το νούμερο παιζόταν στη δεύτερη πράξη και η Ρένα συνήθως απέφευγε να εμφανίζεται στη δεύτερη πράξη για να προλαβαίνει τις εμφανίσεις της στα νυχτερινά κέντρα--εκείνη τη σεζόν, όπως έχουμε πει, εμφανιζόταν στη Σπηλιά του Παρασκευά με τον Τώνη Μαρούδα). 

Κούλα Νικολαΐδου, Μπέμπα Δόξα, Ρένα Βλαχοπούλου και ο Γιάννης Δούκας (;)
στο φινάλε, στο θέατρο Περοκέ.
Αν και στο βιβλίο Βίβα Ρένα (εκδ. Άγκυρα, 2002) ο Μάκης Δελαπόρτας αναφέρει
πως η φωτογραφία προέρχεται από τα Πουλιά στον αέρα, εικάζω πως πρόκειται
για το φινάλε του Και ο μήνας έχει εννιά.

Για τη συμπαθέστατη Μπέμπα Δόξα, αξίζει επίσης να πούμε ότι εκείνη τη σεζόν ανακοινώθηκε ότι θα εγκαταλείψει το θέατρο γιατί πρόκειται να παντρευτεί έναν δικηγόρο από τη Μυτιλήνη, οπότε θα εγκατασταθεί στο νησί. Δεν ξέρω αν ο γάμος έγινε, ξέρω όμως πως η Μπέμπα Δόξα συνέχισε την καριέρα της!...

Η μακέτα του σκηνικού της έναρξης της επιθεώρησης
Και ο μήνας έχει εννιά
Από την ιστοσελίδα του Μουσείου του Γιώργου Ανεμογιάννη

Μακέτα του Γιώργου Ανεμογιάννη, μάλλον για την τελευταία σκηνή του έργου,
"Τα σφουγγαράδικα γυρίζουν".
Θα πρέπει να υπήρχε πάντως και ένα σκηνικό ακόμα
που αναπαριστά τη φουρτούνα που βουλιάζει κάποια από τα καΐκια...

Η παρούσα ανάρτηση, όπως και όλα τα κείμενα που δημοσιεύονται στο ιστολόγιο αυτό, είναι αποτέλεσμα προσωπικής έρευνας. Είναι υποχρεωτική η ρητή αναφορά στο ιστολόγιο, όταν χρησιμοποιείται υλικό από τις αναρτήσεις του.