Σαν σήμερα το 1970: Φεστιβάλ ταινιών Ρένας Βλαχοπούλου!

Στις 18 Μαΐου 1970, ημέρα Δευτέρα, διαβάζουμε ότι ο κινηματογράφος Σελέκτ της οδού Πατησίων θα προβάλει για τρεις μέρες την κωμωδία του Γιάννη Δαλιανίδη Ένα κορίτσι για δύο, ενώ ο κινηματογράφος Παλλάς στην πλατεία Παγκρατίου διοργανώνει ένα "Φεστιβάλ ταινιών Ρένας Βλαχοπούλου"! 

Οι επιλογές αυτών των κινηματογράφων Α' προβολής εξηγούνται ίσως από την εποχή. Μέσα Μαΐου, βρισκόμαστε στο τέλος της χειμερινής σεζόν, μάλλον χωρίς πολλές καινούριες ταινίες, οπότε οι αιθουσάρχες ίσως κατέφυγαν στις παλιότερες ελληνικές. Δυστυχώς δεν ξέρουμε ποιες ταινίες προβλήθηκαν στο... πλαίσιο του "Φεστιβάλ ταινιών Ρένας Βλαχοπούλου", αλλά μπορώ να σας πω ότι τις προηγούμενες δύο εβδομάδες ο κινηματογράφος διαφήμιζε "Φεστιβάλ ταινιών Αλίκης Βουγιουκλάκη", ενώ το φεστιβάλ της Ρένας διαδέχτηκαν το "Φεστιβάλ ταινιών Νίκου Κούρκουλου" και το "Φεστιβάλ ταινιών Ζωής Λάσκαρη" (και τα τρία διήρκεσαν μία βδομάδα το καθένα).

Βλέπουμε ότι στη δεύτερη προβολή
έχουν γίνει ανακατατάξεις στη σειρά των ονομάτων.
Ο Αλέκος Αλεξανδράκης
από πρώτο όνομα στους τίτλους της ταινίας
έχει εξοριστεί από τη διαφήμιση!
Αυτή η νέα τάξη πραγμάτων αντικατοπτρίζεται
και στις αφίσες της ταινίας που έχουν διασωθεί
και είχαν, πιστεύω, χρησιμοποιηθεί
κατά τη δεύτερη ή τρίτη κτλ. προβολή του έργου.

'Πού αλλού στην Αθήνα, τα προάστιά της και τον Πειραιά μπορούσατε να χαρείτε τη Ρένα Βλαχοπούλου στις 18 Μαΐου 1970; Στην Αγία Βαρβάρα, στον κινηματογράφο Κουκλάκι, μπορούσατε να δείτε το Μερικοί το προτιμούν κρύο (1963). Στον Πειραιά, μπορούσατε να τη χαρείτε σε έναν κινηματογράφο Α' προβολής, το Ολύμπιον (στο Πασαλιμάνι) όπου παίζονταν τα Κορίτσια για φίλημα (1965), και σε έναν κινηματογράφο Β' προβολής, τη Σόφη (στη συνοικία της Αγίας Σοφίας) που πρόβαλλε τη Ζηλιάρα (1968). Βέβαια στις αίθουσες αυτές το πρόγραμμα θα άλλαζε μεσοβδόμαδα. Είδαμε στη διαφήμιση του Σελέκτ ότι το Ένα κορίτσι για δύο θα διαδεχόταν το Κοντσέρτο για πολυβόλα. Το Κουκλάκι θα πρόβαλλε στη συνέχεια το Τζένη Τζένη. Στο Ολύμπιον του Πειραιά η αλλαγή του προγράμματος είχε πάλι Ρένα, αφού από τα Κορίτσια για φίλημα περνούσαμε στο Κάτι να καίει, ενώ ο κινηματογράφος Σόφη στον Πειραιά πρόβαλλε τη Ζηλιάρα επίσης μέχρι την Τετάρτη και από την Πέμπτη έπαιζε το Σέικ, χίλιες τρέλες και τραγούδια...

Ίσως για τις φίλες και τους φίλους του παλιού ελληνικού σινεμά (εάν δεν είστε ανάμεσά τους, μπορείτε να αγνοήσετε το υπόλοιπο της ανάρτησης!) θα είχε ενδιαφέρον να δουν ποιες ελληνικές ταινίες παίζονταν εκείνη τη μέρα σε άλλες αίθουσες Αθηνών και προαστίων. Μπορούμε να πάρουμε μια ιδέα για το πόσο παλιές ταινίες επανέρχονταν στις αίθουσες και σε ποιο ποσοστό οι αιθουσάρχες επέλεγαν ελληνικές ταινίες, κωμωδίες ή δράματα. Φυσικά η καταγραφή που ακολουθεί είναι πρόχειρη και βασίζεται μόνο στη στήλη θεαμάτων της Δευτέρας 18 Μαΐου 1970. Μεσοβδόμαδα το τοπίο σίγουρα άλλαξε, οπότε δεν φιλοδοξώ να παρουσιάσω κανένα οριστικό συμπέρασμα...

Στις 56 αίθουσες Α' προβολής εντόπισα (εκτός από το "Φεστιβάλ Ρένας" στο Παγκράτι και το Ένα κορίτσι για δύο στο Σελέκτ) τις εξής ελληνικές ταινίες: Ο μπλοφατζής (1969, Αχίλλειον, Βεΐκου), Ο τρελός τα 'χει 400 (1968, Γαλαξίας, τέρμα Αμπελοκήπων), Παπατζήδες (1954, Ιντεάλ Πανεπιστημίου--μου προκαλεί μεγάλη έκπληξη αυτή η επιλογή, εκτός αν πρόκειται για κάποια ξένη ταινία που δεν γνωρίζω...), Ο Ιππόλυτος και το βιολί του (1963, Κοσμοπολίτ, οδός Μαρίκας Κοτοπούλη). Συνολικά λοιπόν έξι ελληνικές ταινίες.

Οι αίθουσες Α' και Β' προβολής ήταν 126. Από αυτές οι 13 πρόβαλλαν τις εξής ελληνικές κωμωδίες. Προξενήτρα (1966, Άκρον, Λένορμαν), Το Κλωτσοσκούφι (1960, Αλίντα, Νέος Κόσμος), Η Αλίκη στο ναυτικό (1960, Άντα, Κάτω Πατήσια), Το παιδί της μαμάς (1970, Αλόη, Άγιος Λουκάς), Γοργόνες και μάγκες (1968, Ανδόρρα, Ερυθρός Σταυρός), Δουλειές του ποδαριού (1962, Δήμητρα, Γκύζη), Τρελός, παλαβός και Βέγγος (1967, Διονύσια, Γκύζη), Αλίμονο στους νέους (1961, Καν Καν, Λιοσίων, και Ρίντα, Αχαρνών--υποψιάζομαι με την ίδια κόπια...), Ο άνθρωπος της καρπαζιάς (1969, Μερβέιγ, οδός Βουλής), Ξύπνα, καημένε Περικλή (1969, Νιρβάνα, Υμηττός), Ξυπόλυτος Πρίγκηψ (1966, Ρεγγίνα, Αχαρνών), Ένας ιππότης για τη Βασούλα (1968, Ριάλτο, Κυψέλη). Μόνο δύο πρόβαλλαν ελληνικά δράματα: το Καλλιφόρνια (τέρμα Αχαρνών) πρόβαλε το φιλμ Ο αλήτης του λιμανιού (1961) και η Οπτασία (Ψαρών) πρόβαλε την ταινία Εγωισμός (1964).

Στις 83 αίθουσες Β' προβολής παίζονταν εννιά ελληνικές ταινίες, οκτώ κωμωδίες και ένα δράμα: Ούτε γάτα ούτε ζημιά (1955, Άβα, Αμφιθέας), Η κόμησσα της φάμπρικας (1969, Αρίων, Κάτω Πετράλωνα), Η αρχόντισσα της κουζίνας (1969, Ερέχθειον, Κουκάκι), Ο γίγας της Κυψέλης (1968, Ζέφυρος, Άνω Πετράλωνα), Ξύπνα, καημένε Περικλή (1969, Κική, Βύρων--ίσως σε συνεργασία με τον κινηματογράφο Νιρβάνα του Υμηττού), Και οι 14 ήσαν υπέροχοι (1965, Κόσμος, Αγίων Ασωμάτων), Αχ και να 'μουν άνδρας (1966, Ντορεμί, Νέα Φιλαδέλφεια), Μια Ιταλίδα απ' την Κυψέλη (1968, Ριρίκα, Δάφνη), Αργυρώ, η προδομένη τσελιγκοπούλα (1968, Χόλλυγουντ, Σεπόλια).

Στους κινηματογράφους προαστίων (συνολικά 162 αίθουσες) παίζονταν έξι ελληνικές κωμωδίες. Εκτός από Μερικοί το προτιμούν κρύο προβάλλονταν: Μικροί και μεγάλοι εν δράσει (1963, Αλέξανδρος, Πετρούπολη), Πολυτεχνίτης και ερημοσπίτης (1963, Μαρία Έλενα, Άγιοι Ανάργυροι), Αχ και να 'μουν άνδρας (1966, Ρόδον, Άγιος Ιερόθεος), Η γυναίκα μου τρελάθηκε (1966, Άρης, Αιγάλεω), Φοβάται ο Γιάννης το θεριό (1969, Αναστασία, ΙΚΑ). Οι ελληνικές δραματικές ταινίες ήταν όμως περισσότερες, οι εξής δέκα: Φτωχογειτονιά αγάπη μου (1969, Άλφα, Τζιτζιφιές), Λυγερή (1968, Άνοιξις, Νέο Ηράκλειο), Η καρδιά ενός αλήτη (Άριστον, Λέσχη Αξιωματικών), Δίψα για ζωή (1964, Διάνα, Μαρούσι), Σαρακατσάνισσα (1959, Καίτη, Ανάβυσσος), Αγάπη και αίμα (1968, Λεβήνα, Μελίσσια), Κοινωνία ώρα μηδέν (1966, Λία, Αργυρούπολη), Οι άνδρες δεν λυγίζουν ποτέ (1968, Ρένα-Σόφη, Χαϊδάρι). Το φθινόπωρο μιας καρδιάς (1969, Ρίτα, Χαϊδάρι), Φλογέρα και αίμα (1961, Φοίνιξ, Τζιτζιφιές)

Και περνάμε στον Πειραιά: στις αίθουσες Α' προβολής (σύνολο 10 αίθουσες), εκτός από τα Κορίτσια για φίλημα, παιζόταν και ο Νόμος 4000 (1962, Τερψιθέα, Βασιλέως Κωνσταντίνου). Στους κινηματογράφους Β' προβολής (σύνολο 29 αίθουσες) κυριαρχούν οι κωμωδίες, συνολικά έξι: εκτός από τη Ζηλιάρα παίζονταν οι ταινίες Δεσποινίς ετών 39 (1954, Αρμονία, Ταμπούρια), Δοσατζού-Επιχείρησις Γαμπρός (1966, Αύρα, Πηγάδια), Έμπαινε, Μανωλιό (1970, Δελφοί, Καλλίπολη), Έξω φτώχεια και καλή καρδιά (1964, Μαριάννα, Καμίνια), Τζένη Τζένη (1966, Πόλα, Ταμπούρια). Εντόπισα μόνο ένα ελληνικό δράμα, Το κορίτσι που αγάπησε και πόνεσε (1969, Όασις, Άγιος Διονύσιος). 

Στους συνοικιακούς πειραιώτικους κινηματογράφους (σύνολο 47 αίθουσες) παίζονταν οκτώ κωμωδίες: Ένα βότσαλο στη λίμνη (1952, Αστεράκι, Πέραμα)  Ο Χατζηχρήστος ταξιτζής (1962. Αμφιάλη), Το θύμα (1969, Βίκτωρ, Κορυδαλλός), Χριστίνα (1960, Δώρα, Ανάστασις), Καλώς ήρθε το δολλάριο (1967. Κατερίνα, Ευγένεια), Το στραβόξυλο (πιθανολογώ η εκδοχή του 1969, Ντιάνα, Νεάπολη), Κάθε εμπόδιο για καλό (1958, Στέγη, Κορυδαλλός) και Τρελός, παλαβός και Βέγγος (1967, Χαραυγή, Ευγένεια). Από δραματικές ταινίες εντόπισα τις εξής τρεις: Δάκρυα και διπλοπεννιές (1969, Ευγένεια, Νεάπολη), Μαριώ, η κατατρεγμένη τσελιγκοπούλα (1969, Καίτη, Ν. Κοκκινιά) και Πυρετός στην άσφαλτο (1967, Λία, Νεάπολη).

Φυσικά, αν προτιμάτε ξένο σινεμά, οι επιλογές σας θα ήταν πολύ περισσότερες και πολύ ενδιαφέρουσες. Εμένα το μάτι μου στάθηκε στο Ψυχώ του Χίτσκοκ (Νεάπολις, οδός Ασκληπιού) και στο West Side Story (Άλφα, Κολιάτσου, και Σπόρτινγκ, Νέα Σμύρνη). Εντύπωση μου έκαναν επίσης οι εξής δύο τίτλοι: Πλένω ρούχα και καρδιές και Παρθένοι στρατιώτες στην κόλασι της Μαλαισίας. Αν γνωρίζετε κάτι για αυτές... διαφωτίστε με!

Η παρούσα ανάρτηση, όπως και όλα τα κείμενα που δημοσιεύονται στο ιστολόγιο αυτό, είναι αποτέλεσμα προσωπικής έρευνας. Είναι υποχρεωτική η ρητή αναφορά στο ιστολόγιο, όταν χρησιμοποιείται υλικό από τις αναρτήσεις του.