Στις 2 Μαΐου 1959 η εφημερίδα Εμπρός δημοσίευσε μια συνέντευξη που παραχώρησε η Ρένα Βλαχοπούλου στον δημοσιογράφο Σταμάτη Φιλιππούλη. Πιστεύω ότι οι παλιότερες συνεντεύξεις της Ρένας--ειδικά εκείνες που έδωσε πριν γνωρίσει την τεράστια επιτυχία που της πρόσφεραν οι ταινίες της Φίνος Φιλμ--παρουσιάζουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον και γι' αυτό την αναδημοσιεύω ολόκληρη. Ο συγκεκριμένος δημοσιογράφος θαυμάζει πολύ τη Ρένα (φαίνεται από τη χαριτωμένη υπερβολή με την οποία ξεκινά το κείμενό του), οπότε ως ρενοφανατικές/-κοί μπορούμε να ταυτιστούμε μαζί του.
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΙΣ ΜΕ ΤΗΝ ΚΑΛΥΤΕΡΑΝ ΕΛΛΗΝΙΔΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΣΤΡΙΑΝ
ΡΕΝΑ ΒΛΑΧΟΠΟΥΛΟΥ
ΜΟΝΗ ΜΕ ΤΑΣ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΤΗΣ
Δεν θα ξαναπαίξη στον κινηματογράφο.--Μανιώδης συλλέκτρια πινάκων.
--Ξεκίνησε απ' το ψαλτήρι του ναού του Αγίου Αντωνίου.
Ρένα Βλαχοπούλου. Ειδική στατιστική απέδειξε ότι κάθε πέντε λεπτά ένας Έλλην, οπουδήποτε και αν ευρίσκεται, ή σφυρίζει ή μουρμουρίζει η τραγουδά κάποιο τραγούδι της. Έχει είκοσι χρόνια, που μέσω του μικροφώνου σκορπά άλλοτε τη νοσταλγία κι άλλοτε το κέφι στους πάμπολλους... ακουστικούς θαυμαστές της. Αλλά πώς ξεκίνησε; Ξεκίνησε, όπως η ίδια λέει...
Γεννήθηκα στην Κέρκυρα, ένα έτος "χωρίς σημασία", και ήμουν ο πέμπτος βλαστός ενός δένδρου από πέντε κορίτσια και τρία αγόρια.
Από την οικογένειά μας μόνον η μάννα μου πίστευε πως έχω φωνή κι ίσως γι' αυτό να παρέβλεπε τις μυστηριώδεις εξαφανίσεις ολοκλήρων βάζων με γλυκό, γιατί αληθινά η λαιμαργία μου έφθανε μέχρι του σημείου να εξαφανίζωνται επίσης "μυστηριωδώς" και τα γλυκά των συμμαθητών μου στο σχολείο!
Κακή μαθήτρια, ανυπόταχτο κορίτσι, η παραφωνία ανάμεσα στα υπάκουα αδέλφια μου.
Το ντεμπούτο μου στο παλκοσένικο το έκανα εννέα ετών. Τραγούδησα την άρια της Τζίλντας σε μια παράστασι που 'δωσε κάποια Κερκυραϊκή λέσχη. Και για ένα λαό, όπως ο Κερκυραϊκός, που διαθέτει εξαιρετικά ευαίσθητο "μουσικό αυτί" η εμφάνισις μιας μικρής καλλιτέχνιδος δεν σημαίνει τίποτε αν αυτή δεν είναι κάτι. Εμένα με χειροκρότησαν. Ήταν τα πρώτα χειροκροτήματα του κοινού. Δεν λησμονούνται.
 |
| "Αγαπώ πολύ τα καλά βιβλία" λέγει η Ρένα Βλαχοπούλου. Πραγματικά η εκλεκτή καλλιτέχνις δεν αφήνει ούτε μια στιγμή να πάει χαμένη. Διαβάζει συνεχώς Έλληνες και ξένους συγγραφείς, διαβάζει οποιοδήποτε καλό βιβλίο πέσει στα χέρια της. [Σημείωση του Rena Fan: μάλλον έφτιαχνε ακόμα την εικόνα της...] |
Έτος ανακαλύψεως το 1940 και πρώτο επίσημο ντεμπούτο τον ίδιο χρόνο στην "Όασι" με την "Μικρή χωριατοπούλα". Μετά από την "Όασι" εμφανίζομαι με τον θίασο του Μακέδου. Και όλη η Κατοχή πέρασε πότε εδώ και πότε εκεί--δύσκολα χρόνια μια και οι γονείς μου είχαν σκοτωθή κατά τους βομβαρδισμούς της Κερκύρας και όλη η φροντίδα της φαμίλιας μας έπεσε στους δικούς μου ώμους. Αγαπώ τ' αδέλφια μου κι είμαι ευτυχισμένη που μου δόθηκε η ευκαιρία να τους δείξω την αγάπη μου."
 |
| "Αυτός είναι ο φίλος μου. Δώρο κάποιου πασά στην Αίγυπτο. Μ' αγαπά και τον αγαπώ. Κι όταν είμαι στενοχωρημένη του μιλώ κι εκείνος μου απαντά. Με συμβουλεύει τι να κάνω... Τον έχω δεκαπέντε χρόνια...". Ο κούκλος αυτός είναι πράγματι η μεγάλη αδυναμία της Ρένας Βλαχοπούλου. Ένας πραγματικά διακριτικός θαυμαστής. Σοβαρός, καθώς πρέπει και πάνω απ' όλα... σιωπηλός. Ό,τι χρειάζεται μια γυναίκα για να... μιλά. |
Η Ρένα Βλαχοπούλου...
...γράφει με το αριστερό χέρι...
...ποιήματα που δεν δείχνει ποτέ σε κανέναν...
...αμείβεται διά κάθε εμφάνισίν της εις το θέατρο και το κέντρο που τραγουδά με 600 και 1500 δρ. αντιστοίχως...
...άρα τα ετήσια έσοδά της ανέρχονται εις επτακοσίας περίπου χιλιάδας...
...έχει φύλακα-άγγελο του σπιτιού της τον Νίκο τον καμαριέρη της...
...που της "απαγορεύει" την είσοδον εις την κουζίναν.
Εμπρός, 2-5-1959
 |
| "Μη γελάτε κι έτσι είναι... Έψαλλα στον Άγι' Αντώνη... Τώρα αν τύχη και παίξω κάτι στο θέατρο που δεν αρέσει στους κριτικούς, θα μου τα... ψάλουν εκείνοι" λέει στον συνεργάτη μας η μοναδική Ελληνίδα ντιζέζ. |
Βέβαια, δεν μπορούμε να είμαστε σίγουρες/-οι ότι η Ρένα διατύπωσε έτσι ακριβώς τις σκέψεις της, αφού βρισκόμαστε μάλλον σε μια περίοδο που οι δημοσιογράφοι δεν είχαν πάντοτε μαγνητόφωνα (που ήταν και αρκετά ογκώδη τότε) και κατέγραφαν τις απαντήσεις των συνεντευξιαζομένων στα μπλοκ τους μάλλον σε μορφή σημειώσεων. Τριάντα χρόνια αργότερα, την άνοιξη του 1989, το περιοδικό Εικόνες δημοσίευσε άλλη μια συνέντευξη της Ρένας στον Σταμάτη Φιλιππούλη, η οποία μοιάζει περισσότερο με σατιρικό χρονογράφημα (ή και επιθεωρησιακό νούμερο) για την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και το σκάνδαλο Κοσκωτά, και μπορούμε, σχεδόν με βεβαιότητα, να πούμε ότι και πάλι η διατύπωση δεν ανήκει στη Ρένα... Επίσης να αναφέρω ότι ο Φιλιππούλης είχε υπογράψει τα σενάρια των δύο πιο πρόσφατων βιντεοταινιών της (Όρμα, Ρένα, στην αρένα και Μια Ρένα χωρίς φρένα), στις οποίες μάλιστα πραγματοποίησε και ο ίδιος cameo εμφανίσεις...
Η παρούσα ανάρτηση, όπως και όλα τα κείμενα που δημοσιεύονται στο ιστολόγιο αυτό, είναι αποτέλεσμα προσωπικής έρευνας. Είναι υποχρεωτική η ρητή αναφορά στο ιστολόγιο, όταν χρησιμοποιείται υλικό από τις αναρτήσεις του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου