Μεγάλη Παρασκευή σήμερα και θυμήθηκα μια ατάκα από την ταινία Σιδηρά κυρία με τη Ρένα Βλαχοπούλου, όταν αγανακτισμένη με τα κουλτουριάρικα προγράμματα που παρακολουθούσαν μετά μανίας τα ανίψια της στην τηλεόραση, την έκλεισε και τους είπε: "Αυτή η τηλεόραση θα κλείσει, όπως έκλεισε, και θα ανοίξει τη Μεγάλη Παρασκευή να δω τον Επιτάφιο!" Σε μια περίοδο που η τηλεόραση, με τις διάφορες σύγχρονες μορφές της, έγινε η κεντρική μας ασχολία, δεν μπόρεσα να μη φτιάξω ένα σχετικό μιμίδιο...
Τη Σιδηρά Κυρία του Τάκη Βουγιουκλάκη (που πέθανε πρόσφατα) την είδα για πρώτη φορά σε βιντεοκασέτα, τη Μεγάλη Δευτέρα του 1986 (δυο μέρες δηλαδή μετά την έκρηξη στο Τσέρνομπιλ, κάτι που φυσικά δεν γνωρίζαμε τότε...). Ήταν μια εποχή που οι γιαγιάδες μας μάς έλεγαν ότι δεν πρέπει τη Μεγάλη Εβδομάδα να βλέπουμε τηλεόραση ή, έστω, να βλέπουμε διασκεδαστικά προγράμματα. Οπότε, γεμάτος ενοχή, σκέφτηκα: "Ωραία, τώρα που πήρα μια γερή δόση Ρένας μπορώ να κλείσω την τηλεόραση μέχρι τη Μεγάλη Παρασκευή..."
Και βέβαια, κάθε χρόνο, τέτοια μέρα, θυμάμαι τη φωνή του Μάνου Χατζιδάκι στον πρόλογο της Οδού Ονείρων (που ποτέ δεν ξεχνάμε ότι η αφορμή για τη δημιουργία της ήταν η Ρένα...): "Σ' αυτόν τον δρόμο γεννιούνται και πεθαίνουν τα όνειρα τόσων παιδιών, ίσαμε τη στιγμή που η αναπνοή τους θα ενωθεί με τ' ανοιξιάτικο αεράκι του Επιταφίου και θα χαθεί..."
Ακούγοντας και πάλι αυτά τα πανέμορφα λόγια και το "Όνειρο παιδιών της γειτονιάς" εύχομαι τα όνειρα που γεννήθηκαν και πέθαναν αναγκαστικά μέσα στο lockdown (που μας λένε ότι τελειώνει σε λίγο) να είναι τα τελευταία... Καλή Ανάσταση σε όλες και όλους, ρενοφανατικές, ρενοφανατικους και μη!...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου