Σαν σήμερα το 1966: Βρε πού πάμε...

Στις 24 Δεκεμβρίου 1966 στο θέατρο Ακροπόλ δόθηκε η πρώτη παράσταση της επιθεώρησης Βρε πού πάμε που παρουσίαζε ο θίασος Ρένας Βλαχοπούλου-Βασίλη Αυλωνίτη-Μπέτυς Μοσχονά-Νινής Τζάνετ. Βλέπετε, εκείνη την εποχή όχι απλώς δίνονταν παραστάσεις την παραμονή Χριστουγέννων, αλλά γίνονταν και πρεμιέρες. Βέβαια, η συγκεκριμένη επιθεώρηση επρόκειτο να παρουσιαστεί μια μέρα νωρίτερα, στις 23 Δεκεμβρίου, αλλά οι έκτακτες πολιτικές εξελίξεις (στις 23 Δεκεμβρίου ορκίστηκε η υπηρεσιακή κυβέρνηση Παρασκευόπουλου, έπειτα από συμφωνία των δυο μεγάλων κομμάτων (ΕΡΕ και Ένωση Κέντρου) και του τότε βασιλιά Κωνσταντίνου μετέθεσαν την πρεμιέρα κατά μία μέρα, προκειμένου οι συγγραφείς, η θρυλική τριάδα Ασημακόπουλος-Σπυρόπουλος-Παπαδούκας, να προλάβουν να γράψουν νέα τετράστιχα σε κάποια νούμερα...

Η Ρένα Βλαχοπούλου και ο Βασίλης Αυλωνίτης
διαβάζουν ένα νούμερο της επιθεώρησης Βρε πού πάμε
στο φουαγιέ του Ακροπόλ

Στο Βρε πού πάμε η Ρένα Βλαχοπούλου είχε ένα σόλο με τον τίτλο "Βουλευτίνα"--λίγες μέρες νωρίτερα άλλωστε είχε αρχίσει να προβάλλεται, με πολύ μεγάλη επιτυχία, η νέα της ταινία Η βουλευτίνα. Επίσης εμφανιζόταν σε ένα σκετς με τίτλο "Τα γενέθλια μιας κυρίας" πλαισιωμένη από τον Σωτήρη Μουστάκα, την Μαργαρίτα Αθανασίου και τον Φώτη Παπαλάμπρο. Φυσικά εμφανιζόταν στο φινάλε του Α' μέρους που είχε τον τίτλο "Η νέα Λυσιστράτη". Μιμούμενη την... παλιά Λυσιστράτη κήρυσσε ερωτική απεργία για να αναγκάσει τους άντρες να σταματήσουν τις πολιτικές συζητήσεις... Τέλος, είχε και μια τραγουδιστική εμφάνιση στο έργο: ερμήνευε το "Έρωτας-συνήθεια-στοργή" (τα τρία στάδια στη σχέση κάθε ζευγαριού) σε μουσική του Λυκούργου Μαρκέα. Ένα ακόμα αφηγηματικό τραγούδι της τριάδας Ασημακόπουλος-Σπυρόπουλος-Παπαδούκας, που θυμίζει στη δομή αλλά και στο μέτρο το παλιότερό τους τραγούδι "Καλημέρα ζωή" (το πρώτο μισό κάθε στροφής θα μπορούσε να τραγουδηθεί πάνω σε εκείνη τη μουσική του Μενέλαου Θεοφανίδη, κρίμα που δεν έχουμε στη διάθεσή μας τη μουσική του Λυκούργου Μαρκέα...), και πάλι γραμμένο, όπως κι εκείνο, από την αντρική σκοπιά.

Όταν η αγάπη πρωταρχίζει
μ' ένα χτυποκάρδι, μια ματιά,
είναι σαν μι' άνοιξη ν' ανθίζει
είναι σαν ν' ανάβει μια φωτιά...

Φωτιά που φουντώνει,
σε καίει, σε λιώνει,

του έρωτα είν' η αρχή.

Τον νου σου τον χάνεις,
στα σύννεφα φτάνεις,
σαν να 'χεις φτερά στην ψυχή.
Τρελά της καρδιάς φτερουγίσματα
και πίκρες και δάκρυα και πείσματα.
Αγιάτρευτη ζήλεια και όνειρα χίλια,
τι ωραία αλήθεια εποχή...

Κάποτε θα σβήσει η φλόγα εκείνη
όμως κάτι μένει στην καρδιά,
κάτι πιο ωραίο που δεν σβήνει:
μένει η συνήθεια η γλυκιά.
Συνήθεια που μένει
με σένα δεμένη,
πολύ τρυφερή και ζεστή.
Και όπως κυλάει
ο χρόνος και πάει
μαζί του πηγαίνει κι αυτή.
Στα χάδια, στα λόγια, στα βλέμματα
αρχίζουν ηλιοβασιλέματα.
Γλυκιά η συνήθεια

που είναι αλήθεια
απ' τον έρωτα πιο δυνατή.

Κι όταν ο καιρός θα μας γεράσει,
κι είν' ένας καιρός που δεν αργεί,
τότε η αγάπη θα περάσει
από τη συνήθεια στη στοργή.
Στοργή που σε πάει
στο ταίρι σου πλάι
σε μια τρυφερή αγκαλιά.
Στοργή που χαϊδεύει,
χωρίς να ζηλεύει,

ρυτίδες και άσπρα μαλλιά.
Γλυκιά συντροφιά με το ταίρι σου,
σου δίνει, της δίνεις το χέρι σου.
Κι είν' όλα ωραία
σαν πάτε παρέα
της ζωής τα στερνά τα σκαλιά.

Ο τίτλος της επιθεώρησης φυσικά ήταν το κλασικό μότο του Βασίλη Αυλωνίτη. Τον ίδιο τίτλο είχε και το σόλο του.

Βρε πού βαδίζουμε,
το συλλογίζομαι
και παλαβώνω.
Δεκάξι κόμματα
και τα τσακώματα
εγώ πληρώνω.
Με χίλιες έννοιες ξημερώνει το πρωί
και λες πού πάει τούτη η παλιοζωή.
Βρε πού πάμε, βρε πού πάμε
όλο και στραβοκοιτάμε.
Κι όπως πάμε, κι όπως πάμε
τα μουστάκια μας θα φάμε.
 

Οι τέσσερις θιασάρχες του Ακροπόλ:
Μπέτυ Μοσχονά, Νινή Τζάνετ, Βασίλης Αυλωνίτης
και η Ρένα Βλαχοπούλου με την αγαπημένη της πίπα
(αυτή που όταν την έχανε στα γυρίσματα των ταινιών,
αναστάτωνε όλο το συνεργείο...)

Αξίζει για την ιστορία να αναφέρουμε ότι ο επιθεωρησιακός θίασος του Ακροπόλ είχε συγκροτηθεί στις αρχές εκείνου του μήνα. Στην αρχή της σεζόν είχε ανέβει στο ίδιο θέατρο το μιούζικαλ των Σακελλάριου-Γιαννακόπουλου, με μουσική Γιάννη Σπανού, Τον άρτον ημών τον επιούσιον (που δεν είναι άλλο από το γνωστό μας Καλώς ήρθε το δολάριο--που είχε παλιότερα παρουσιαστεί ως πρόζα με τον τίτλο Ο 6ος αμερικανικός στόλος). Πρωταγωνιστούσαν ο Γιώργος Κωνσταντίνου, η Νίκη Λινάρδου, ο Σωτήρης Μουστάκας και η Τζόλυ Γαρμπή. Δυστυχώς το κοινό δεν ανταποκρίθηκε και ο Βασίλης Μπουρνέλλης αποφάσισε να αντικαταστήσει το έργο με επιθεώρηση. Έτσι έγινε κάποια δελεαστική προσφορά στη Ρένα Βλαχοπούλου που είχε αποφασίσει να μη δουλέψει στο θέατρο εκείνη τη σεζόν και να εμφανίζεται μόνο στην επιθεώρηση πίστας του Μοστρού (πιθανώς για να περνάει περισσότερο χρόνο με τον καινούριο αγαπημένο της Γιώργο Λαφαζάνη) και επιστρατεύτηκε και ο Βασίλης Αυλωνίτης που μόλις είχε επιστρέψει από περιοδεία. Όσο για τον Γιώργο Κωνσταντίνου, μετακόμισε στο άλλο θέατρο του Μπουρνέλλη, το ιστορικό Παπαϊωάννου όπου παρουσίασε την αγαπημένη κωμωδία των Σακελλάριου-Γιαννακόπουλου Μακρυκωσταίοι και Κοντογιώργηδες με καινούριο όμως τίτλο: Φοβάται ο Γιάννης το θεριό (μαζί του ο Θόδωρος Κατσαδράμης, ο Αθηνόδωρος Προύσαλης και η Τζόλυ Γαρμπή)...

Τα Νέα, 24-12-1966

Αμέσως μετά τις δυο παραστάσεις του Ακροπόλ η Ρένα Βλαχοπούλου έπρεπε να τρέξει στην Πλάκα, στου Μοστρού, όπου πρωταγωνιστούσε στην επιθεώρηση πίστας Μαντάμ Ορτάνς και ΣΙΑ, μαζί με το χορευτικό ζευγάρι Καστρινός-Ζώκα, τη Μαρινέλλα, την ορχήστρα Γιώργου Κατσαρού και άλλους/άλλες... Σε όλα τα κέντρα της Πλάκας είχαν από μέρες κλειστεί όλα τα τραπέζια από τις κοσμικές παρέες της Αθήνας για το χριστουγεννιάτικο ρεβεγιόν. Για την ιστορία το ταμπλ ντ'οτ εκείνων των ημερών κόστιζε 300 δραχμές το άτομο, την ίδια εποχή που το εισιτήριο του θεάτρου κόστιζε 50 δρχ. (πλατεία) και 30 δρχ. (εξώστης)...

Πολυάσχολη λοιπόν η Ρένα τις γιορτές. Δεν την αδικώ που, σαν σήμερα, το 1960, στην εφημερίδα Εμπρός απάντησε ως εξής στην ερώτηση "Με ποιο αγαπημένο πρόσωπο θα θέλατε να κάνετε Χριστούγεννα και γιατί;":

Από το αρχείο του Μάκη Σουρμπή

Ίσως να σας φανή παράξενο αλλά Χριστούγεννα θα ήθελα να κάνω με τον εαυτό μου, γιατί κοντά του νιώθω γαλήνη και ξεκούρασι. Ωστόσο δεν θα τα καταφέρω...

Εμπρός, 24-12-1960

Φέτος που πολλές/πολλοί είναι αναγκασμένες/-νοι να κάνουν Χριστούγεννα μόνες/-νοι τους, εύχομαι να νιώσουν την ηρεμία, τη γαλήνη και την ξεκούραση που χρειάζονται. Και να 'μαστε όλες/-οι γερές/-οί να ανταμώσουμε του χρόνου!...

ΥΓ. Από τον καιρό που γνώρισε τον Γιώργο Λαφαζάνη η Ρένα δεν δήλωσε ποτέ ξανά ότι θέλει να περάσει μόνη της τα Χριστούγεννα...