Σαν σήμερα το 1944: Φιλαθλητική πρωινή παράσταση

Στις 20 Αυγούστου 1944 η Ρένα Βλαχοπούλου συμμετείχε σε μια "φιλαθλητική" πρωινή παράσταστη στο θέατρο Σαμαρτζή της οδού Καρόλου (εκεί που βρίσκεται σήμερα το κτίριο του ΟΣΕ). Η παράσταση αυτή που διοργανωνόταν από τον γνωστό στιχουργό Κώστα Κοφινιώτη "για τους φιλάθλους" (Βραδυνή, 27-7-1944) είχε αρχικά προγραμματιστεί για τις 30 Ιουλίου. Επειδή όμως την ίδια μέρα ήταν προγραμματισμένη άλλη μία πρωινή παράσταση στο θέατρο Περοκέ υπέρ του αθλητικού σωματείου "Δάφνη" του Μεταξουργείου ο Κοφινιώτης πρόθυμα ανέβαλε τη δική του εκδήλωση για τις 6 Αυγούστου. Κάτι συνέβη όμως και τελικά ανακοινώθηκε ότι η παράσταση θα δινόταν "ανυπερθέτως" στις 20 Αυγούστου.

Φωτογραφία από το βιβλίο του Κ. Κοφινιώτη
Η καρδιά της μάνας, όπως αναδημοσιεύτηκε στο ιστολόγιο
Πίκινος-Με μεράκι για το ρεμπέτικο τραγούδι
http://pikinos.blogspot.com/2013/12/blog-post_1.html

Οι κυριακάτικες πρωινές παραστάσεις ήταν κάτι συνηθισμένο στα χρόνια της Κατοχής και ο Κοφινιώτης από τους πιο συχνούς διοργανωτές τέτοιων παραστάσεων, από τους πρώτους μήνες της Κατοχής ("συναυλίες τραγουδιών" τις ονόμαζαν αρχικά). Στη συγκεκριμένη (που δεν έχω ακόμα διευκρινίσει πώς θα τα έσοδά της θα ευεργετούσαν τους φιλάθλους) συμμετείχαν σύμφωνα με την εφημερίδα Ακρόπολις (19-8-1944) οι εξής καλλιτέχνιδες/-νες του ελαφρού θεάτρου: Κυριάκος Μαυρέας, Βασίλης Αυλωνίτης, Καίτη Ντιριντάουα, Μαρίκα Νέζερ, Ρένα Βλαχοπούλου, Τάκης Μηλιάδης, Φραγκίσκος Μανέλλης, Σταύρος Ιατρίδης, Καίτη Παρίτση, Πιέρο Λοβάτι, Νίκος Γούναρης, Βάσος Σεϊτανίδης, Πάνος Βισβάρδης, Σώτος Σιδηρόπουλος, το χορευτικό Ντέντη Φιλοσόφου-Σέρμαν Ουάλας-Ρενέ, Μαίρη Λωράνς, Σάκης (αγνώστων λοιπών στοιχείων), Νκολαΐδης (επίσης), η ορχήστρα Μπέμπη Βουγά "και πολλοί άλλοι".

Η Ρένα Βλαχοπούλου σε εξώφυλλο
παρτιτούρας του 1944

Τον πρώτο καιρό της Κατοχής σε αυτές τις παραστάσεις συμμετείχαν συχνά ο Αττίκ, η Δανάη και η Σοφία Βέμπο. Το τελευταίο κατοχικό καλοκαίρι η Βέμπο βρισκόταν πλέον στη Μέση Ανατολή, η Δανάη στην "Ελεύθερη Ελλάδα" της Καλλιθέας με το ψευδώνυμο Ελένη Σοφιανοπούλου, ενώ ο Αττίκ ζούσε τις τελευταίες μέρες της ζωής του (άραγε το ήξερε;) βυθισμένος στη θλίψη που του προκαλούσε η παρουσία των κατακτητών και ενδεχομένως και ο παραγκωνισμός του από τα μουσικά πράγματα της χώρας. Θα αυτοκτονούσε στις 29 Αυγούστου 1944...