Σαν σήμερα το 1968: Η Κριτική για τη Ζηλιάρα

Στις 27 Νοεμβρίου 1968 η εφημερίδα Το Βήμα δημοσίευσε την κριτική του "Θεατή" για την καινούρια ταινία της Ρένας Βλαχοπούλου, τη Ζηλιάρα που είχε ξεκινήσει να προβάλλεται στους αθηναϊκούς κινηματογράφους στις 25 Νοεμβρίου 1968.

Η αφίσα της ταινίας από το αρχείο της εταιρίας
Καραγιάννης-Καρατζόπουλος
Παραδόξως η φωτογραφία δεν προέρχεται από την ταινία,
αλλά ούτε και από προηγούμενη ταινία της Ρένας Βλαχοπούλου
στην εταιρία.

Η ΖΗΛΙΑΡΑ: ΠΕΠΑΤΗΜΕΝΗ

Κλασική "ελαφρή κωμωδία", του τύπου που διανέμεται με "ανοιχτοχεριά" από τους αρμοδίους του ελληνικού κινηματογράφου και που βασίζεται στους ώμους ενός ή δύο καλών Ελλήνων ηθοποιών του θεάτρου.

Στην περίπτωση της "Ζηλιάρας" ούτε το αναμφισβήτητο κωμικό ταλέντο της Ρένας Βλαχοπούλου και του Γιώργου Κωνσταντίνου, μπορεί να σώση την ταινία από την υποτυπώδη σκηνοθεσία και τις εμφανείς αδυναμίες του σεναρίου, που είναι γραμμένο σαφώς για το κοινό των "λίγων απαιτήσεων".

Λίγες είναι οι στιγμές που οι συμπαθείς πρωταγωνιστές δίνουν πραγματικά το μέτρο των δυνατοτήτων τους. Σωστοί στους δεύτερους ρόλους τους ο Λαυρέντης Διανέλος και η Κ. Λαμπροπούλου.

Το Βήμα, 27-11-1968

Λιγότερο αυστηρές αλλά όχι θετικές ήταν και άλλες κριτικές. Φαίνεται πως υπήρχε συμφωνία ως προς το ταλέντο της Ρένας Βλαχοπούλου. Η Μιρέλλα Γεωργιάδου γράφει στην Απογευματινή:

"Η Ζηλιάρα"

ΜΙΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΤΗΣ ΡΕΝΑΣ ΒΛΑΧΟΠΟΥΛΟΥ

(...) Με το αυθόρμητο, πηγαίο κέφι της, με τον χείμαρρο των αυτοσχεδιασμών της, η εκπληκτική Ρένα Βλαχοπούλου προσπαθεί να εξουδετερώση, τις κάποιες προχειρότητες και αδεξιότητες του φιλμ. Και το καταφέρνει σχεδόν κάποτε.

Απογευματινή, 26-11-1968

Ο Π. Ν. Λινάρδος έγραψε στα Νέα: 

Η Βλαχοπούλου αγωνίζεται να δώση υπόσταση και καταφέρνει να βγάλη γέλιο, καθώς επιστρατεύει το γνωστό μπρίο της. Ο παρτεναίρ της Γ. Κωνσταντίνου σε μέτρια φόρμα.

Τα Νέα, 26-11-1968

Τέλος, το Έθνος, στη θετικότερη κριτική από όσες εντόπισα, ο Στάθης Αναγιάννης δίνει και μερικά spoilers για την υπόθεση του έργου: 

Ολόκληρη η ταινία είναι η Ρένα Βλαχοπούλου. Κυριαρχεί απ' άκρου εις άκρον στην οθόνη, παραμερίζει κάθε τι άλλο και παραμένει μοναδικό, σχεδόν, στοιχείο ενδιαφέροντος για τον θεατή. Άλλωστε όλα στην "Ζηλιάρα" φαίνεται να εξυπηρετούν αυτόν τον σκοπό: Να αναδείξουν το "πολύτροπο" υποκριτικό "ξέσπασμα" της πρωταγωνιστρίας. Και βεβαίως το επιτυγχάνουν... Παθολογικά ζηλότυπη--αν και συντελεί στην "έξαρσι" του πάθους της ο εύλογος καϋμός για έλλειψι παιδιού...--η Ρένα μεταβάλλει σε μαρτύριο την ζωή του αγαθού, συνεσταλμένου, αφοσιωμένου συζύγου της (Γιώργου Κωνσταντίνου), μέχρι του σημείου να ζητήση διαζύγιο. Τελικώς, μετά σειρά επεισοδίων, ευτυχείς συμπτώσεις θα συμβάλουν στην "θεραπεία" της. Η οικογενειακή γαλήνη θα αποκατασταθή, εν αναμονή μάλιστα του πολυποθήτου "ευτυχούς γεγονότος"...

Όπως είναι φανερό, υπόθεσι ουσιαστικώς δεν υφίσταται. Το φιλμ αποτελεί συρραφή τυποποιημένων κωμικών "κλισέ", τα οποία--μετεφέρθησαν στην οθόνη, διανθισμένα με μερικά κατάλληλα για την περίστασι τραγούδια του Γιώργου Κατσαρού και χορευτικά του Φώτη Μεταξόπουλου. Κάποτε τα πασίγνωστα αυτά "ευρήματα" μπορούν να χαρακτηρισθούν επιτυχή. Μερικά, εν τούτοις--όπως αίφνης η απαράδεκτη γελοιογραφική "υπερβολή" του Κρητός αδελφού--είναι μάλλον περιττά... Ο Γιώργος Κωνσταντίνου--ένας από τους πιο "φινετσάτους" νέους κωμικούς μας--στον ρόλο του συζύγου εμφανίζεται μεν "ευδιάθετος" αλλά στιγμές-στιγμές μοιάζει και αυτός να "θεάται" την "εξέφρενη" επίδειξι της παρτεναίρ του. Από την ομάδα των γνωστών ηθοποιών, που πλαισιώνουν τους δύο πρωταγωνιστάς, περισσότερο κεφάτος ο Πέτρος Λοχαΐτης ως "αετονύχης" πλασιέ. Και είπαμε, ήδη, υπάρχει η Ρένα Βλαχοπούλου, που... αεικίνητη, ανεξάντλητη σε επινοήσεις και... αντοχή, καθώς ωρύεται, οδύρεται, τραγουδάει, χορεύει, μεθάει... δέρνει κλπ. κλπ., "κατακαλύπτει" τα πάντα... 

Έθνος, 26-11-1968

Ομολογουμένως, η Ζηλιάρα είναι η πιο αδύναμη ταινία της πρώτης περιόδου της κινηματογραφικής καριέρας της Ρένας Βλαχοπούλου (1956-1972). Η Ρένα κυριαρχεί, σαφέστατα, αλλά, καθώς η δράση κορυφώνεται, νομίζω πως το έργο ξεφεύγει από τα όρια της κωμωδίας και οι υπερβολές του σεναρίου κάνουν την ηρωίδα τραγική (με αδέξιο όμως τρόπο, αφού δεν ήταν αυτός ο σκοπός του). Αυτή η ανατροπή, συν κάποιες "κοιλιές" στο σενάριο (ο διάλογος του μεθυσμένου ζευγαριού για παράδειγμα) κάνουν το δεύτερο μισό της ταινίας λιγότερο ευχάριστο από το πρώτο. Φαίνεται πως το κοινό το έμαθε αυτό και για αυτόν τον λόγο η εισπρακτική επιτυχία της ταινίας ήταν κάπως περιορισμένη σε σχέση με τις προηγούμενες επιτυχίες της Ρένας Βλαχοπούλου στη Φίνος Φιλμ αλλά και στον οργανισμό Καραγιάννης-Καρατζόπουλος: έκοψε 346.522 εισιτήρια και κατέκτησε τη 16η θέση ανάμεσα στις 108 ταινίες της σεζόν 1968-69. Και παρόλο που, όπως είδαμε πρόσφατα, γράφτηκε ότι η Ρένα θα γύριζε άλλη μια ταινία στην ίδια εταιρία με τίτλο Ποιος φοβάται τη Ρένα, το σχέδιο αυτό εγκαταλείφθηκε και, ανταποκρινόμενη και στη δελεαστικότερη πρόταση που της έκανε η Φίνος Φιλμ, η Ρένα Βλαχοπούλου επέστρεψε την επόμενη σεζόν στην κινηματογραφική εταιρία που ανέδειξε το ταλέντο της με την Παριζιάνα.

Αξίζει όμως να μεταφέρουμε ένα στιγμιότυπο από τα γυρίσματα της Ζηλιάρας που διέσωσε το Έθνος:

Η Ρένα Βλαχοπούλου γυρίζει μία σκηνή από την "Ζηλιάρα" κ' έχει ένα μονόλογο που βρίθει... ζήλειας. Το γύρισμα συνεχίζεται, αλλά σε μια στιγμή ο σύζυγός της, Γιώργος Λαφαζάνης, που παρακολουθεί πιο πέρα, δεν κρατιέται και γελάει δυνατά, με αποτέλεσμα να διακόψη το γύρισμα.

--Τι γελάς, ρε παιδάκι μου; του λέει. Γυρίζουμε τώρα, δουλεύουμε.

--Ναι, της απαντάει. Αλλά δεν κρατήθηκα. Τάλεγες τόσο ωραία, σα να με είχες... απέναντί σου...

Έθνος, 20-8-1968

Δεν ξέρουμε βέβαια αν αυτό όντως συνέβη στα γυρίσματα της ταινίας (μπορεί να ήταν ένα διαφημιστικό κολπάκι της εταιρίας), ξέρουμε όμως σίγουρα ότι η Ρένα Βλαχοπούλου ζήλευε τον Γιώργο Λαφαζάνη--το ομολογούσε και εκείνος αλλά και η ίδια στις συνεντεύξεις της...