Στις 11 Νοεμβρίου 1940 η νεαρή τραγουδίστρια Ρένα Βλαχοπούλου τραγούδησε στην Πολεμική επιθεώρηση του θεάτρου Μοντιάλ παρόλο που της είχαν μεταφέρει κακά μαντάτα. Την είδηση δημοσίευσε την επόμενη μέρα η στήλη "Θεατρική ζωή" της Καθημερινής:
Η κ. Ρένα Βλαχοπούλου επέμεινε και έπαιξε χθες τα νούμερά της αν και είχε πληροφορηθή ότι μεταξύ των θυμάτων του πρώτου βομβαρδισμού της Κερκύρας συγκατελέγετο και ο πατήρ της.
Η Καθημερινή, 12-11-1940
Και όχι μόνο ο πατέρας της, δυστυχώς. Και οι δυο γονείς της Ρένας σκοτώθηκαν στον πρώτο βομβαρδισμό του νησιού--ήταν δύο από τα οκτώ θύματα των Ιταλών στον πρώτο βομβαρδισμό. Ο Γιάννης Βλαχόπουλος ήταν γύρω στα 55 και η Καλλιόπη δέκα χρόνια νεότερή του. Η βόμβα κατέστρεψε το σπίτι του Γιάννη Βλαχόπουλου και από θαύμα σώθηκαν τα τέσσερα παιδιά της οικογένειας που βρίσκονταν στο νησί, η Μαρίνα (που τραυματίστηκε σοβαρά), η Άννα, ο Σπύρος και ο Μίμης. Έτσι, πριν καλά-καλά ξεκινήσει την καριέρα της, η νεαρή ντιζέζ πλήρωσε τον βαρύ φόρο του "Ridi Pagliaccio". "Βγήκα κλαίγοντας να τραγουδήσω..." Και να σκεφτεί κανείς ότι ξεσήκωνε το κοινό του Μοντιάλ τραγουδώντας με κέφι το "Κορόιδο Μουσολίνι"...
 |
| Η Καλλιόπη Βλαχοπούλου, το γένος Μούτσου, και ο Γιάννης Βλαχόπουλος Φωτογραφία από το βιβλίο του Μ. Δελαπόρτα Βίβα Ρένα (εκδ. Άγκυρα, 2002) |
Ο Γιάννης Βλαχόπουλος, με σπουδές αρχιτέκτονα στο εξωτερικό και ταλέντο ζωγράφου, καταγόταν από αρχοντική οικογένεια της Κέρκυρας. Σύμφωνα με την επίσημη βιογραφία της Ρένας που υπογράφει ο Μάκης Δελαπόρτας (Βίβα Ρένα, εκδ. Άγκυρα, 2002), ο Γιάννης γνώρισε την, έφηβη ακόμα, Καλλιόπη Μούτσου στο σπίτι του, καθώς ήταν κόρη της οικονόμου του σπιτιού. Οι γονείς του αποφάσισαν να τον στείλουν στη Γαλλία για να σπουδάσει και για να ξεχάσει την Καλλιόπη. Ο έρωτάς του Γιάννη όμως τον έκανε να παρατήσει τις σπουδές πριν πάρει το πτυχίο του για να γυρίσει κοντά στην αγαπημένη του. Οι γονείς του βλέποντας ότι είναι αποφασισμένος να την παντρευτεί τον αποκλήρωσαν. Φαίνεται όμως πως το νεαρό ζευγάρι δεν νοιάστηκε για αυτό. Ο έρωτάς τους ήταν μεγάλος και καρπός αυτού του έρωτα ήταν τα εννιά παιδιά που απόκτησαν: η Νίτσα, ο Χρήστος, η Μαρίνα, η Κατίνα, η Ρηνούλα, η Βαγγελιώ, η Άννα, ο Σπύρος και ο Μίμης.
 |
| Οι γονείς του Γιάννη, η κοντέσσα Ελένη Βέγια και ο κόντες Χρήστος Βλαχόπουλος. Είχαν παντρευτεί το 1878 (ευχαριστώ για την πληροφορία τον Γιάννη Δαρόπουλο) Φωτογραφία από το βιβλίο του Μ. Δελαπόρτα Βίβα Ρένα (εκδ. Άγκυρα, 2002) |
Τα παιδιά μεγάλωσαν χωρίς ανέσεις (όπως είχε πει η Ρένα, παιχνίδια και δώρα δεν υπήρχαν, περίμεναν τις γιορτές για να τους πάρουν ένα ζευγάρι παπούτσια...), αλλά με πολλή αγάπη. Ο πατέρας τους δεν τα μάλωσε ποτέ, ήταν πάντα με τον καλό λόγο: "Έλα, τζόγια μου", "Έλα, κοντέσσα μου". Δούλευε στην ηλεκτρική εταιρία της Κέρκυρας και τα απογεύματα ζωγράφιζε ακουαρέλες που τις πουλούσε για να συμπληρώνει το εισόδημά του (το ταλέντο του κληρονόμησαν ο Χρήστος--που επίσης δούλεψε στην ηλεκτρική εταιρία όταν μεγάλωσε--και η Άννα). Η Καλλιόπη ίσως ήταν λιγότερο υπομονετική από τον Γιάννη με τις σκανταλιές της μικρής Ρηνούλας (ειδικά όταν εκείνη τράβαγε τις κουρτίνες για να τις κάνει τουαλέτες και να παραστήσει την τραγουδίστρια--"Τι ξύλο έχω φάει απ' τη μάνα μου", θυμόταν η Ρένα). Την έστρωνε όμως και στη δουλειά: την ανέβαζε σε ένα μικρό πάγκο για να φτάνει να πλένει τα πιάτα και την έβαζε να καθαρίζει τα ξύλινα πατώματα του παλιού αρχοντικού. Της μάθαινε επίσης να μαγειρεύει--τη νοικοκυροσύνη της η Ρένα έλεγε πως τη χρωστούσε στη μάνα της. Οι δυο γονείς καμάρωναν τα εννιά παιδιά τους, αν και σχετικά νωρίς στερήθηκαν τόσο τη Νίτσα, που την πήραν οι παππούδες της στην Αθήνα αρχικά για διακοπές, αλλά μετά αρνούνταν να τη στείλουν πίσω, και τη Βαγγελιώ, που, νήπιο ακόμα, σκοτώθηκε σε δυστύχημα.
 |
| Η Κατίνα Βλαχοπούλου-Βαρδουλάκη, ο Σπύρος Βλαχόπουλος, ο Μίμης Βλαχόπουλος και η Ρένα Βλαχοπούλου, μαζί με τα παιδιά της Κατίνας στα χρόνια του '50. Φωτογραφία από το βιβλίο του Μ. Δελαπόρτα Βίβα Ρένα (εκδ. Άγκυρα, 2002) |
Η αγάπη της Καλλιόπης και του Γιάννη αλλά και η τόλμη τους να αψηφήσουν τις συμβάσεις της αρχοντικής οικογένειας των Βλαχόπουλων στάθηκαν παράδειγμα ζωής για τα παιδιά τους--και ιδίως για τη Ρένα. Ο τραγικός χαμός τους τον Νοέμβριο του 1940, καθώς και ο θάνατος της κόρης τους Μαρίνας από φυματίωση το 1943, σημάδεψαν την οικογένεια. Η Ρένα, με τη βοήθεια της μεγαλύτερης αδελφής της Κατίνας, έγινε ο προστάτης των μικρότερων παιδιών. Δεν έπαψε ποτέ να σκέφτεται τους γονείς της: "Και κόλλυβα θα τους φτιάξω, και τρισάγιο στη μνήμη τους θα ρίξω..." έλεγε. Και χαμογελούσε με πίκρα όταν αναλογιζόταν: "Πώς θα 'θελα να ζούνε η μάνα μου και ο πατέρας μου για να δουν πόση αγάπη μου δείχνει ο κόσμος..."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου