Τέτοια μέρα νιώθω συνήθως μια μελαγχολία. Φέρνω στον νου μου τραγούδια λυπητερά με τη φωνή της Ρένας που μιλούν για χωρισμό ή βροχή... Ωστόσο, νομίζω ότι ο κόσμος που την αγάπησε και ακόμα την αγαπά δεν συνδέει τη Ρένα Βλαχοπούλου με μελαγχολία ή στενάχωρα συναισθήματα: η Ρένα παραμένει ένα σύμβολο κεφιού και αισιοδοξίας για το κοινό της, ένα κοινό που πιστεύω ότι συνεχώς ανανεώνεται και αποτελείται πλέον και από άτομα που δεν είχαν την τύχη να δουν τη Ρένα στη σκηνή ούτε τη θυμούνται από εμφανίσεις της σε συνεντεύξεις και τηλεοπτικές εκπομπές, αλλά την γνωρίζουν χάρη στις ταινίες της που συνεχίζουν να προβάλλονται από τους τηλεοπτικούς σταθμούς.
Έτσι, σήμερα που συμπληρώνονται έξι χρόνια από το φευγιό της Ρένας Βλαχοπούλου, σας καλώ να τη θυμηθούμε μέσα από αποσπάσματα ταινιών της που βρήκα στο youtube (στα κανάλια perryr07, garadja, maridour, Kateepyr19, NektariosR, glamourservices, skrokidis, NikosAggelo) και δείχνουν ίσως ποιες είναι οι πιο δημοφιλείς ατάκες ή/και σκηνές της. Κάποια από τα "δικά μου" στιγμιότυπα λείπουν, αλλά αυτό δεν έχει σημασία, αφού άλλωστε κάποια άλλα πολύ αγαπημένα μου αποσπάσματα είναι εδώ.
Και φυσικά θα ξεκινήσω με το θρυλικό "Σούζυ, τρως!" της Παριζιάνας. Η Ρένα Βλαχοπούλου και η συνονόματή της Ρένα Πασχαλίδου συνεργάζονται υπό την εποπτεία του Γιάννη Δαλιανίδη και μας χαρίζουν ένα απολαυστικό δίλεπτο (με περισσότερα από 100.000 χτυπήματα στο youtube)!
H Παριζιάνα είναι η δικιά μου πιο αγαπημένη ταινία της Ρένας Βλαχοπούλου. Σαφώς αναγνωρίζω ότι η Χαρτοπαίχτρα έχει καλύτερο σενάριο και ότι επιπλέον δείχνει πόσο καλά μπορεί να τα καταφέρει η Βλαχοπούλου σε έναν ρόλο που δεν γράφτηκε για εκείνη, ωστόσο για μένα η Παριζιάνα αποτυπώνει πιο... σφαιρικά το ταλέντο της, καθώς της δίνει την ευκαιρία να τραγουδήσει, να χορέψει, να κοροϊδέψει τον εαυτό της και τους άλλους/τις άλλες και να μας χαρίσει φυσικά απίστευτες ατάκες όπως το... "Φτάσαμε Λάρισα"...
Ή τα αλησμόνητα γαλλικά της Μαντάμ Πελαζί και τον αυτοχαρακτηρισμό της: "Είμαι χωρατατζού..."
Η συνύπαρξη της Ρένας με τον Χρόνη Εξαρχάκο σ' αυτήν την ταινία μας χαρίζει επίσης αξέχαστες στιγμές: --"Εγώ έχω ένα όνειρο, μετά την τέχνη" --"Ναι, να τρως!", "Κοίτα γαμπρό που θα βάλουμε στο σπίτι μας... Άσ' τηνε να πάρει λίγη ντομάτα..."
Στο youtube θα βρείτε βέβαια πολλή Χαρτοπαίχτρα, κάποιοι χρήστες μάλιστα έχουν κάνει τις δικές τους ανθολογίες από την ταινία. Εγώ σας δίνω εδώ την αγαπημένη μου ατάκα (που δεν υπήρχε στο κείμενο του Ψαθά, αλλά οφείλεται μάλλον στον Γιάννη Δαλιανίδη...):
Άλλος ένας ρόλος που δεν γράφτηκε αρχικά για τη Ρένα, αλλά εκείνη τον δόξασε είναι αυτός της "τρελής σαραντάρας". Η ίδια δήλωνε πως είναι μάλλον η αγαπημένη της ταινία και νομίζω ότι είναι και αγαπημένη πολλών users του youtube αν κρίνω από τις 43.000 και βάλε επισκέψεις που έχει δεχτεί το παρακάτω απόσπασμα: "Μωρέ δεν θέλω να πάω στο Λονδίνο!" (Α, Ρένα, εδώ διαφωνούμε...)
Πάντως μια από τις πιο δημοφιλείς (ίσως και η πιο δημοφιλής) ταινία της Ρένας για τη σημερινή γενιά είναι το Μια Ελληνίδα στο χαρέμι. Αυτή η ταινία έχει ιδιαίτερη σημασία και για μένα, αφού είναι η πρώτη ανάμνηση που έχω από Ρένα Βλαχοπούλου (στην ασπρόμαυρη τηλεόραση του σπιτιού μου, στο τέλος της δεκαετίας του '70). Το σχεδόν σουρεαλιστικό χιούμορ του Δαλιανίδη ενθουσιάζει το σημερινό κοινό με τις ατάκες του Χρόνη Εξαρχάκου "Τράβα μαλλί, ανεβαίνουμε" και "Βαγγέλη!", αλλά έχει και η Ρένα εξαιρετικές σκηνές στο έργο, όπως αυτή στο επόμενο απόσπασμα, ως μέντιουμ Μπιμπίδου: "Δεν μου λες, για τη σκύλα σου ήρθες να μάθεις εδώ;", "Το μαγαζί συνεργάζεται με ορισμένες προσωπικότητες!", "Τώρα βυθίζομαι... Ρίχνε προτού βυθιστώ!"
Και βέβαια στην ταινία αυτή βλέπουμε και την πιο κωμική σκηνή κηδείας που υπάρχει στον ελληνικό (ίσως και στον παγκόσμιο;) κινηματογράφο...
Ένα μουσικό διάλειμμα από την ίδια ταινία, ένα γλυκό κι αισιόδοξο τραγούδι (για να μην ξεχάσουμε ότι μιλάμε και για την πρώτη κυρία του κινηματογραφικού μιούζικαλ!): "Ασ΄τη ζωή σου τον δρόμο να πάρει..."
Μιλώντας όμως για την πρώτη κυρία του μιούζικαλ δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι όχι μόνο τραγούδησε υπέροχα στις ταινίες της (όπως και στη σκηνή και στη δισκογραφία και στο ραδιόφωνο), αλλά κορόιδεψε και το τραγούδι της και την εικόνα της και το όνομά της ακόμα. Αναφέρομαι φυσικά στο Ραντεβού στον αέρα και στην κλασική σκηνή της παράστασης στην Πολεμική Αεροπορία. Η Τζένη Σταθάτου δανείζεται τη φωνή της Ρένας Βλαχοπούλου για να τραγουδήσει το "Έχω στενάχωρη καρδιά", αλλά ένα τεχνικό πρόβλημα καταστρέφει την παράσταση. Το βίντεο αυτό είναι άλλη μια τρυφερή (και ολίγον κωμικοτραγική) παιδική ανάμνηση του Rena Fan. Σχεδόν τριάντα χρόνια αφότου πρωτοείδα την ταινία, και μετά από άπειρες θεάσεις της συγκεκριμένης σκηνής, δηλώνω ότι κάθε φορά που τη βλέπω τα χέρια μου ιδρώνουν από αγωνία σαν βλέπω τη Βλαχοπούλου να μην ξέρει τι να κάνει όταν χαλούν οι στροφές του πικάκ και βέβαια νιώθω μια τεράστια ανακούφιση όταν οι στροφές επανέρχονται στη σωστή τους ταχύτητα...
Και εδώ επιτρέψτε μου να αφιερώσω το επόμενο απόσπασμα, από την ταινία Η θεία μου η χίπισσα, στον φίλο bosko: "Πού να σου βρούμε πάστα, μωρή, εδώ στους βράχους;"
Για πολύν κόσμο, και ιδιαίτερα για τους συμπατριώτες/τις συμπατριώτισσές της Ρένας, η πιο χαρακτηριστική της ταινία είναι Η Κόμησσα της Κέρκυρας. Αν και δεν είναι, νομίζω, από τις καλύτερες ταινίες της έχει κάποιες σκηνές ανθολογίας (όπως ο καβγάς της με τον Κερκυραίο μανάβη που δεν είναι άλλος από τον αγαπημένο της αδελφό Χρήστο Βλαχόπουλο), κερκυραϊκές φράσεις που τις λέει αυθεντικά και μοναδικά και κάποιες αλησμόνητες ατάκες ("Εσύ δεν ήξερες αν ξέρουν ελληνικά και θα ξέρεις αν ξέρουνε μουσική τούτοι δω;"), που τις βρήκα συγκεντρωμένες στο παρακάτω βίντεο.
Στο youtube βλέπουμε ότι πιο δημοφιλείς είναι οι φυσικά οι γελαστικές σκηνές της Ρένας Βλαχοπούλου. Λείπουν συνεπώς κάποιες πιο συγκινητικές ή "δραματικές" στιγμές από ταινίες της όπως η σκηνή στην αυλή λίγο πριν το φινάλε του Κάτι να καίει. Υπάρχουν όμως κωμικές της ατάκες από την ταινία αυτή: "Όχι, λέω τι φοράς τα γυαλιά, Χριστιανέ μου, και με μπερδεύεις;", "Άλλα μας έδειχνες μικρός στις φωτογραφίες κι άλλα βλέπουμε τώρα!", "Πρώτη φορά δεν είναι, αλλά η τελευταία είναι οπωσδήποτε" και "Σταμάτα να κατέβω!"
Τα παραπάνω αποσπάσματα δεν αποτελούν βέβαια το "best of" των ταινιών της Ρένας Βλαχοπούλου, είναι όμως ένα καλό δείγμα της κληρονομιάς γέλιου και χαράς που μας άφησε μέσα από τις ταινίες της δεκαετίας 1962-1972 και σίγουρα ένα καλό δείγμα των σκηνών που αγαπά ιδιαίτερα το σημερινό κοινό του internet. Βλέποντάς τα συγκεντρωμένα όλα μαζί, ο νους μου πήγε σε έναν θεατρικό/τραγουδιστικό απολογισμό της κινηματογραφικής καριέρας της Ρένας Βλαχοπούλου, που έκανε η ίδια στη σκηνή του θεάτρου "Καλουτά" τη σεζόν 1988-89. Στο πλαίσιο του νούμερου "Μοντέρνος κινηματογράφος" η Ρένα Βλαχοπούλου τραγουδούσε πάνω στη μουσική του τραγουδιού "Το γράμμα" των Θάνου Μικρούτσικου-Μπάμπη Τσικληρόπουλου κάποιους συγκινητικούς στίχους του Γιώργου Κωνσταντίνου που συνόψιζαν την κινηματογραφική της καριέρα και την προσφορά της στο ελληνικό κοινό.
Ας λένε για μένα, καρφί δεν μου καίγεται τόσο.
Εγώ στη ζωή μου έχω δώσει ό,τι ήταν να δώσω:
χαρά, ξεγνοιασιά, και τραγούδι και χορός και μαγεία...
Και πήρα από σας ό,τι ήθελα:
πολλή ευτυχία,
ευτυχία...
Πήρε από μας ευτυχία, αλλά και πόση μας έδωσε.
Κυρία Ρένα Βλαχοπούλου, σας ευχαριστούμε. Σας ευχαριστώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου