Αυλαία για την Μπεάτα Ασημακοπούλου

Όταν έγραφα προχτές το κείμενο για το Πάσχα του 1944 και αναφερόμουν στον δημοφιλή κονφερασιέ και ποιητή Ορέστη Λάσκο, δεν φανταζόμουν ότι την επόμενη μέρα θα με απασχολούσε η σύζυγός του, η Μπεάτα Ασημακοπούλου, που πέθανε χτες σε ηλικία 77 χρόνων και κηδεύεται σήμερα.

Η Μπεάτα Ασημακοπούλου στην ταινία
Στουρνάρα 288 (φωτογραφία από το blog
Senile Decay)

Η Μπεάτα Ασημακοπούλου ήταν μια γυναίκα με αριστοκρατική φυσιογνωμία και αυτήν την αριστοκρατική ευγένεια εξέπεμπε σε όλες τις εμφανίσεις της. Ήταν κοπελίτσα ακόμα, στα πρώτα της βήματα στο θέατρο, και της εμπιστεύονταν ρόλους ντάμας, ώριμης γυναίκας--χαρακτηριστική περίπτωση είναι η εμφάνισή της στο θεατρικό έργο Στουρνάρα 288 των Μίμη Τραϊφόρου-Μήτσου Βασιλειάδη, στο οποίο, αν και ήταν μικρότερη από τριάντα ετών, έπαιξε τον ρόλο της μητέρας του κακομαθημένου πλουσιόπαιδού. Τον ρόλο αυτόν, για τον οποίον απέσπασε θετικές κριτικές από τους θεατρικούς κριτικούς, κράτησε και στην κινηματογραφική διασκευή του έργου. Είναι, νομίζω, πειστικότατη ως πλούσια χαρτοπαίχτρα κυρία της αριστοκρατίας που ζει στον κόσμο της και δεν ενδιαφέρεται για τα ουσιαστικά προβλήματα της οικογένειάς της.



Σύμφωνα με το Λεξικό Ελλήνων Ηθοποιών του Θεόδωρου Έξαρχου (εκδόσεις Δωδώνη), η Μπεάτα Ασημακοπούλου σπούδασε θέατρο κοντά στον Τάκη Μουζενίδη και πραγματοποίησε την πρώτη της εμφάνιση, σπουδάστρια ακόμα, στο έργο Ρωμαίος και Ιουλιέτα, το 1954 με τον θίασο του Νίκου Χατζίσκου. Την επόμενη χρονιά πραγματοποιεί την πρώτη της επαγγελματική εμφάνιση με τον περιοδεύοντα θίασο του δασκάλου της, στη γαλλική μουσική κωμωδία Δημόσια σκάνδαλα. Στη συνέχεια συνεργάστηκε με πολλούς αθηναϊκούς θιάσους πρόζας (Μίμη Φωτόπουλου, Νίκου Σταυρίδη, Αλέκου Αλεξανδράκη, Λάμπρου Κωνσταντάρα, Τζένης Καρέζη, Άγγελου Αντωνόπουλου) αλλά και μουσικούς θιάσους (στα θέατρα Ακροπόλ, Περοκέ και Βέμπο--με τον θίασο της Σοφίας Βέμπο συνεργάστηκε αρκετά στα πρώτα χρόνια της καριέρας της, στα έργα Στουρνάρα 288, Εν πλω, Όταν γυρίζουν τα χελιδόνια). Η Μπεάτα Ασημακοπούλου συμμετείχε στην περίφημη παράσταση του θιάσου Κάκιας Αναλυτή-Κώστα Ρηγόπουλου Αγάπη μου Ουά-Ουά που παιζόταν για πέντε χρόνια ενώ η ίδια είχε ένα σπάνιο θεατρικό ρεκόρ: συμμετείχε στα πέντε ανεβάσματα του έργου Κρατικές υποθέσεις του Λουί Βερνέιγ (πρώτο ανέβασμα το 1962, τελευταίο το 1988!) στο οποίο έπαιζε πάντα τον ρόλο της κυρίας Ράσσελ (το 1962 ήταν φυσικά πολύ νεότερη από ό,τι απαιτούσε ο ρόλος)...

Το 1960 παντρεύτηκε τον ποιητή, κονφερασιέ και σκηνοθέτη Ορέστη Λάσκο, με τον οποίο γύρισε τις περισσότερες από τις 30 περίπου ταινίες της. Συμμετείχε ακόμα σε βιντεοταινίες και σε τηλεοπτικές σειρές. Όπως γράφει εύστοχα η εκλεκτή συν-blogger Χρονοστιβάδα, είχε μονίμως ένα "σοβαρό, αποστασιοποιημένο, σχεδόν δωρικό στυλ παιξίματος". Αυτό ίσως την αδικούσε κάποιες φορές (ειδικά όταν οι σκηνοθέτες δεν ήξεραν να το εκμεταλλευτούν σωστά), αλλά τελικά της χάρισε την αθανασία καθώς έγραψε μ' αυτό τη δική της ιστορία ως μια ξεχωριστή φιγούρα του ελληνικού κινηματογράφου.

Από αυτό το blog όμως θέλω να ταξιδέψουμε στα πρώτα χρόνια της καριέρας της Μπεάτας Ασημακοπούλου, στη δεύτερη επαγγελματική της εμφάνιση στην Αθήνα, στο θέατρο "Ακροπόλ", όπου συναντήθηκε με τη Ρένα Βλαχοπούλου. Τη χειμερινή σεζόν 1955-56, την πρώτη σεζόν που λειτούργησε ως χειμερινό θεάτρο το "Ακροπόλ", ο Βασίλης Μπουρνέλλης συγκέντρωσε μερικά από τα μεγαλύτερα ονόματα της επιθεώρησης. Από γυναίκες, η Νανά Σκιαδά, η Ρένα Βλαχοπούλου, η Σπεράντζα Βρανά, η Γεωργία Βασιλειάδου, η Καλή Καλό. Από άντρες, ο Βασίλης Αυλωνίτης, ο Ορέστης Μακρής, ο Κυριάκος Μαυρέας. Και πόσα ακόμα "μικρά" ονόματα που "μεγάλωσαν αργότερα" (Νίκος Ρίζος, Ρένα και Στέλλα Στρατηγού). Ξεφυλλίζω το πρόγραμμα και στέκομαι σε μια σελίδα με τέτοια "μικρά" ονόματα:



Βλέπουμε τη Ζωή Φυτούση, την Άννα Μαντζουράνη, τον Παύλο Πατάκα (μετέπειτα σύζυγο της Σπεράντζας Βρανά), την Έλσα Λαμπροπούλου (μετέπειτα Έλσα Ρίζου) και, τέλος, η... Μπέμπα Ασημακοπούλου. Έτσι τη φώναζαν στα πρώτα της βήματα (το κανονικό της όνομα ήταν Ευδοκία).



Πηγαίνω στη σελίδα της διανομής της πρώτης επιθεώρησης εκείνης της σεζόν που έγραψε η τριάδα Γ. Ασημακόπουλος, Β. Σπυρόπουλος, Π. Παπαδούκας, με μουσική του Γιώργου Μουζάκη, και είχε τον τίτλο Τζώννηδες και Κάου-μπόυ.



Βλέπουμε ότι η νεαρή... Μπέμπα εμφανίζεται σε τρία νούμερα (και προφανώς και στο φινάλε του έργου, μαζί με όλον τον θίασο). Σε ένα από αυτά συμμετέχει στο κόρο που τραγουδάει στη νεαρή Νέλλυ που είχε ξετρελάνει τότε τον Περόν (στον ρόλο της Νέλλυς η... Γεωργία Βασιλειάδου. Τότε στα προγράμματα των επιθεωρήσεων δημοσιεύονταν αποσπάσματα από τα τραγούδια του έργου. Έτσι διαβάζουμε το τραγούδι της Νέλλυς:



Στο δεύτερο έργο της σεζόν, την επιθεώρηση Άσπρο, μαύρο και ζερό που έγραψαν οι ίδιοι συγγραφείς με μουσική, αυτή τη φορά, του Μίμη Πλέσσα, η νεαρή Μπέμπα Ασημακοπούλου αναλαμβάνει να καλωσορίσει το κοινό, τραγουδώντας στην έναρξη του έργου τους παρακάτω στίχους:




Στα χρόνια του '80, η Μπεάτα Ασημακοπούλου διατηρούσε τη δική της μπουτίκ ρούχων (μπουτίκ "Μπεάτα") στην οδό Φωκίωνος Νέγρη. Εκεί περνούσε τα πρωινά της συντροφιά με τον σπουδαίο σύζυγό της (για τον οποίο φυσικά αξίζει να γράψω μια ολόκληρη ανάρτηση κάποια άλλη στιγμή...). Ο Ορέστης Λάσκος, σχεδόν 25 χρόνια μεγαλύτερός της, πέθανε το 1992 και ο χαμός του την κλόνισε. Είχε βέβαια συντροφιά τον γιο της Βασίλη (που έγινε ιδιαίτερα γνωστός αρκετά χρόνια αργότερα χάρη στη συμμετοχή του σε ένα τηλεπαιχνίδι reality). Στα χρόνια που ακολούθησαν η Μπεάτα έκανε κάποιες σποραδικές εμφανίσεις στην τηλεόραση και το θέατρο. Η πιο αξιοσημείωτη από αυτές ήταν στο έργο Anorexia Nervosa που ανέβασε ο Χρήστος Ευθυμίου.


Η Μπεάτα Ασημακοπούλου, ο Ανδρέας Μπάρκουλης,
η Σοφία Βέμπο, ο Νίκος Σταυρίδης και η Άννα Φόνσου
στο έργο Όταν γυρίζουν τα χελιδόνια (θέατρο Βέμπο, 1959)

Η ευγενική και αγέρωχη Μπεάτα Ασημακοπούλου νικήθηκε τελικά προχτές από τον καρκίνο που τη βασάνισε αρκετά χρόνια. Την αποχαιρετούμε σήμερα, με αυτές τις αναμνήσεις από τα πρώτα της θεατρικά βήματα, και της ευχόμαστε καλό ταξίδι...