Αναζητώντας τον Αττίκ στις Σέρρες και σε όλη την Ελλάδα

Χτες το βράδυ αναζήτησα για άλλη μια φορά τον Αττίκ, αυτή τη φορά στο όμορφο ανοιχτό θέατρο του ΤΕΙ Σερρών. Η συντροφιά του Badminton σοφά αποφάσισε να παρουσιάσει την παράσταση Αναζητώντας τον Αττίκ σε όλη την Ελλάδα: έτσι έπρεπε, αφού, άλλωστε, ένα από τα πιο χαρακτηριστικά κεφάλαια της καριέρας του Αττίκ ήταν οι περιοδείες του στην επαρχία. Έτσι, η παράσταση του Λάμπρου Λιάβα και της Σοφίας Σπυράτου ταξιδεύει από το τέλος Ιουνίου σε όλη τη χώρα και χτες στάθμευσε στις Σέρρες. 

Έχω ήδη αναφερθεί λεπτομερώς στην παράσταση και σας προτείνω να διαβάσετε εκείνη την ανάρτηση αν θέλετε να μάθετε λεπτομέρειες για το έργο και τις ερμηνείες. Ωστόσο, σας προτείνω αντί να... διαβάσετε, να δείτε την ίδια την παράσταση σε κάποια από τις επόμενες στάσεις του ταξιδιού της. Με μεγάλη μου χαρά διαπίστωσα ότι παρά τις απαραίτητες προσαρμογές που έχουν γίνει, αφού λείπει η άνεση του χώρου και οι τεχνικές ευκολίες που πρόσφερε το θέατρο Badminton, η παράσταση δεν έχει χάσει καθόλου από τη μαγεία της: προσφέρει μια διαφορετική γοητεία, αυτήν της μικρότερης σκηνής. Άλλωστε, εδώ που τα λέμε, η Μάντρα του Αττίκ (στα θέατρα και της Αθήνας και της επαρχίας) δεν ήταν θέατρο με μεγάλες ανέσεις, αλλά ένα "θεατράκι μικρό" (όπως τραγουδά και ο θίασος του Αναζητώντας τον Αττίκ σε στίχους του Γιάννη Ξανθούλη) που γινόταν χώρος μαγικός χάρη στον ιδρυτή της και τις/τους ερμηνεύτριες/τές της.

Νομίζω μάλιστα ότι κάποιες στιγμές της παράστασης λειτουργούν καλύτερα σε μικρότερη σκηνή: αυτό συμβαίνει, για παράδειγμα, προς το τέλος του έργου, όταν κλείνει η Μάντρα του Αττίκ και ο Άκης Σακελλαρίου με την Ευαγγελία Μουμούρη τραγουδούν "Της μιας δραχμής τα γιασεμιά". Στη διάρκεια του τραγουδιού τα μέλη του θιάσου φέρνουν στη σκηνή ρούχα, αντικείμενα, εξοπλισμό που χρησιμοποιούσαν σε όλη τη διάρκεια της παράστασης, δημιουργώντας έτσι την εικόνα ενός θεάτρου που κλείνει, ενός θιάσου που διαλύεται... Αυτή η σκηνή λοιπόν λειτουργεί πολύ πιο μαγικά στη μικρότερη σκηνή, όταν τα αντικείμενα συγκεντρώνονται γύρω από το παταράκι με τις παπαρούνες (παταράκι που χρησιμοποιείται με διάφορους τρόπους σε όλη τη διάρκεια του έργου χάρη στους επιδέξιους χειρισμούς των τεχνικών), παρά στον μεγάλο χώρο του Badminton, όπου ίσως χάνονταν ή απλώς δεν δημιουργούσαν την ίδια αίσθηση, καθώς απλώνονταν σε μεγαλύτερο χώρο.

Της μιας δραχμής τα γιασεμιά...

Βέβαια τα γερά χαρτιά της παράστασης είναι η εργασία των συντελεστών της (η σύνθεση του έργου που οφείλεται στον Λάμπρο Λιάβα, η σκηνοθεσία και οι χορογραφίες της Σοφίας Σπυράτου, τα σκηνικά και τα κοστούμια της Λιλής Πεζανού και η μουσική επιμέλεια--ενορχηστρώσεις και διεύθυνση--του Θόδωρου Κοτεπάνου) και των ερμηνευτών/τριών της. Βλέποντας την παράσταση για δεύτερη φορά, επιβεβαίωσα τις σοφές δόσεις νοσταλγίας, χιούμορ και συγκίνησης που δένουν τα σωστά επιλεγμένα τραγούδια του Αττίκ και των άλλων δημιουργών (να σημειώσω μόνον πως μου έλειψε το "Χρήμα", που ακουγόταν στην αθηναϊκή εκδοχή της παράστασης: οι στίχοι του παραμένουν πάντα απελπιστικά επίκαιροι και η δημοτικότητα της παράστασης θα έδινε την ευκαιρία--ιδιαίτερα--στο νεανικό κοινό της να γνωρίσει το τραγούδι και ίσως και να προβληματιστεί λιγάκι). Το κοινό των Σερρών, που σε ποσοστό 50% αποτελούνταν από άτομα νεότερα που ελάχιστη σχέση θα πρέπει να έχουν με το ρεπερτόριο του Αττίκ, ανταποκρίθηκε με ενθουσιασμό στο θέαμα. Η πόλη άλλωστε έχει μακρόχρονη μουσική παράδοση. Στη συγκινητική σκηνή του ντεμπούτου της Δανάης, μάλιστα, το κοινό συνόδευσε μελωδικά τη Νίνα Λοτσάρη στο "Μαραμένα τα γιούλια κι οι βιόλες"--εδώ υποθέτω ότι υπεύθυνο ήταν το μεγαλύτερης ηλικίας 50%... Επίσης αξίζει να αναφερθώ και στον κύριο Δήμο (αγνώστων λοιπών στοιχείων) που σηκώθηκε στην ώρα των ταλέντων για να τραγουδήσει με θάρρος τη μεγάλη επιτυχία της Βέμπο "Καινούρια τώρα ζωή".

Όρθιο το κοινό των Σερρών αποθεώνει τον θίασο του Αναζητώντας τον Αττίκ

Ας επιστρέψω όμως στις/στους επαγγελματίες ερμηνεύτριες/τές: Βλέποντας την παράσταση για δεύτερη φορά, επιβεβαίωσα τις φωνητικές αρετές, τη σκηνική παρουσία και τη γοητεία της Νίνας Λοτσάρη και της Ευαγγελίας Μουμούρη, τη λάμψη, το γκελ και τη σπιρτάδα του Άκη Σακελλαρίου και του Αλέξανδρου Μπουρδούμη, τη φινέτσα, τη σατιρική δεινότητα και τις ερμηνευτικές ικανότητες του Άγγελου Παπαδημητρίου, το χιούμορ, τη σκηνική άνεση και τις πολλές προσδοκίες που μου γεννά το ταλέντο του Νικορέστη Χανιωτάκη, και φυσικά τον μύθο, την αντοχή και την αρμονική σύζευξη με το σύνολο της Ζωζώς Σαπουντζάκη. Πλάι στην πρωταγωνιστική ομάδα έλαμψαν και πάλι με τα νιάτα τους και το ταλέντο τους οι χορεύτριες/τές Diana Gussman, Αμαλία Κοσμά, Μαργαρίτα Κώστογλου, Αλέξανδρος Λασκαράτος, Άννα Λιανοπούλου, Γιώργος Μποντάρης, Aleksander Qejvanaj, Ανδρέας Ράμα, Όλγα Σοφιάνοβα. Επί σκηνής, στο πλάι, βρίσκεται πάντα και το άρτιο μουσικό σύνολο με επικεφαλής τον ίδιο τον Θόδωρο Κοτεπάνο (πιάνο) που το απαρτίζουν οι Μαρίνος Γαλατσινός (κλαρινέτο, φλάουτο, σαξόφωνο), Σοφία Μουλακάκη (μπαγιάν), Δημήτρης Τσεκούρας/Πέτρος Βαρθακούρης (κοντραμπάσο, κιθάρα) και Οδυσσέας Ζαφειρόπουλος (βιολί, βιόλα, κιθάρα, κρουστά).

Η Ζωζώ Σαπουντζάκη ανάμεσα στους θεατές των Σερρών που φώναζαν ρυθμικά "Ζω-ζώ, Ζω-ζώ"...

Παρόλο που βρισκόμασταν σε ανοιχτό χώρο, δεν χάθηκε η τελειότητα του ήχου που επιμελήθηκε ο Simon Honywill με τη βοήθεια του Ed Ferguson. Οι φωτισμοί του Γιώργου Τέλλου έδωσαν τις απαραίτητες ατμοσφαιρικές πινελιές στην παράσταση, για την οποία το κοινό ολόκληρης--πλέον--της Ελλάδας οφείλει πολλές ευχαριστίες στον παραγωγό Μιχάλη Αδάμ.

Το Αναζητώντας τον Αττίκ κλείνει με το "Τρεχαντήρι", που όπως έχω γράψει ξανά, ο Αττίκ παρομοίαζε με τους/τις καλλιτέχνες/ιδες: "Τρεχαντήρια είμαστε, δεν ξέρουμε τι είναι γραμμένο στα πανιά μας, σήμερα εδώ, αύριο αλλού". Ο θίασος όμως του Αναζητώντας τον Αττίκ ξέρει πού θα βρίσκεται τις επόμενες μέρες. Οι επόμενες στάσεις του είναι: Δίον (21/7), Βόλος (23/7), Χανιά (25-26/7), Ηράκλειο (28-29/7), Χίος (1/8), Μυτιλήνη (2/8), Σίβηρη (4/8), Δελφοί (6/8), Νεμέα (8/8), Φλώρινα (26/8). Σπεύσατε!