Ένας χρόνος χωρίς τη Βέρα Ζαβιτσιάνου

Ένας χρόνος συμπληρώθηκε χτες από τον θάνατο της σπουδαίας ηθοποιού Βέρας Ζαβιτσιάνου και αυτή η επέτειος δεν θέλησα να περάσει απαρατήρητη από αυτό το blog, έστω κι αν δεν συνδέεται άμεσα με τη μούσα του. Η Ζαβιτσιάνου υπήρξε αγαπημένη ηθοποιός του Rena Fan και μπορείτε να διαβάσετε τον ανάρτηση-αποχαιρετισμό σ' αυτή την ανεπανάληπτη θεατρίνα εδώ.

Θέλω όμως κυρίως να σας παραπέμψω σε ένα εξαιρετικό αφιέρωμα στη μνήμη της Βέρας Ζαβιτσιάνου που δημοσιεύτηκε στη χθεσινή Ελευθεροτυπία. Το αφιέρωμα επιμελήθηκε ο Γιώργος Γιαννακάκος. Φιλοξενεί εκτός από τις αναμνήσεις του ίδιου του Γιώργου Γιαννακάκου, ο οποίος γνώριζε προσωπικά τη Ζαβιτσιάνου και βρέθηκε κοντά της και στις τελευταίες της ώρες, οι αναμνήσεις των Μένη Κουμανταρέα (η Βέρα Ζαβιτσιάνου πρωταγωνίστησε στην τηλεοπτική μεταφορά της νουβέλλας του Η κυρία Κούλα), Βίκτωρα Αρδίττη (ο οποίος τη σκηνοθέτησε στο πρώτο ανέβασμα του μονολόγου της Λούλας Αναγνωστάκη Ο ουρανός κατακόκκινος), Κοραή Δαμάτη, Κώστα Γεωργουσόπουλου, Γιάννη Βαρβέρη, Δηώς Καγγελάρη, Τάνιας Σαββοπούλου, Ντίνας Κώνστα, Μάγιας Λυμπεροπούλου, Λευτέρη Βογιατζή, Νίκου Αρμάου, Γιώργου Μανιάτη, Μάνου Σταλάκη, Μάνιας Παπαδημητρίου αλλά και της Μαίρης Λω.

Επέλεξα να αναδημοσιεύσω εδώ τη μαρτυρία της Μαίρης Λω, καθώς είναι πιο... κοντά στα ενδιαφέροντα τούτου του blog. Η Μαίρη Λω θυμάται στιγμές από το τέλος της δεκαετίας του '40, όταν μαζί με τη Βέρα Ζαβιτσιάνου και την αδελφή της Βέρας, τη Μαίρη, είχαν δημιουργήσει το Τρίο Σταρ, ένα από τα λίγα γυναικεία τρίο του ελαφρού μας τραγουδιού, που τραγούδησε τόσο σε ραδιοφωνικές εκπομπές όσο και σε δίσκους κομμάτια τζαζ (πέρσι, στηριζόμενος σε κείμενο κείμενο του Γιώργου Παπαστεφάνου είχα γράψει ότι στο τρίο ανήκε και η Τζέλα Βανάκου, μετέπειτα κυρία Φιλοποίμενα Φίνου. Πιθανώς αυτό να συνέβη όταν η Λω άρχισε να κάνει σόλο καριέρα).

Βέρα, η Θεατρίνα!

Από τη Μαίρη Λω

Ετσι την αποκαλούσα.

Με τη Βέρα ήμασταν φιλενάδες από τα παιδικά μας χρόνια. Τα σπίτια μας τα χώριζε μια μάντρα. Πηγαίναμε μαζί σχολείο, στο Παλαιό Φάληρο.

Η Βέρα μάς έπαιζε τη Μαντάμ Σουσού, της άρεσε να μας διασκεδάζει. Τραγουδούσαμε όλα τα τραγουδάκια της εποχής και μας συνόδευε στο πιάνο. Η παρέα μας ήταν μεγάλη, ο Γιώργος Θεοδοσιάδης, ο Σπύρος Αυλωνίτης, η Κική Γαβαλά, ο Νίκος Γεωργακόπουλος και άλλοι.

Ο Σπύρος Αυλωνίτης μάς σύστησε στον Νίκυ Γιάκοβλεφ. Μας άκουσε και τότε άρχισε η καλλιτεχνική μας καριέρα σαν «Τρίο Σταρ», δηλαδή η Βέρα, η αδελφή της η Μαρία κι εγώ. Παίξαμε στο Ζάππειο, στον Ραδιοφωνικό Σταθμό. Είχαμε εκπομπές τρεις φορές την εβδομάδα. Κάναμε εκπομπές για την Αεροπορία, το Ναυτικό και τον Στρατό. Ηχογραφήσαμε δίσκους με επιτυχίες τζαζ, μεταγλωττισμένες από τον Πωλ Μενεστρέλ, πάντα με την ορχήστρα του Γιάκοβλεφ, όπως το «Ρούμι και κόκα κόλα», το «Καλαμαζού», «Είσαι πάντα στην καρδιά μου»... Η Βέρα έκανε την πρώτη φωνή, τη δεύτερη εγώ και η Μαρία την τρίτη, με τους καλύτερους μουσικούς της μεταπολεμικής Ελλάδας.

Μετά, η Βέρα, που είχε ταλέντο στο Θέατρο, πήγε στη σχολή του Κουν, η Μαρία παντρεύτηκε και εγώ συνέχισα με τον Γιάκοβλεφ στο τραγούδι.

Η Βέρα παρέμεινε σε όλη της τη ζωή ένας υπέροχος άνθρωπος, και έδωσε απόλυτα τον εαυτό της στο Θέατρο.

Είχαμε συνεχή επικοινωνία, μιλούσαμε κάθε μέρα στο τηλέφωνο, μείναμε πάντα καλές φίλες.

Ηθοποιοί όπως η Βέρα Ζαβιτσιάνου λείπουν πλέον από το ελληνικό θέατρο. Αφιερώματα σαν αυτό του Γιώργου Γιαννακάκου στην Ελευθεροτυπία αποτελούν το καλύτερο μνημόσυνο για τόσο σημαντικές μορφές. Να αναφέρω επίσης ότι και η Ραδιοτηλεόραση, τιμώντας τη μνήμη της αξέχαστης θεατρίνας, δίνει ένα CD με την ερμηνεία της. Τέλος, όσοι/ες επισκεφτούν το αρχείο του Εθνικού Θεάτρου μπορούν να απολαύσουν ηχογραφήσεις (Οι βρικόλακες, Αρσενικό και παλιά δαντέλα, Ευαίσθητη ισορροπία κ.ά.) αλλά και μαγνητοσκοπήσεις (Ο ουρανός κατακόκκινος, Οι φάλαινες του Αυγούστου κ.ά.) παραστάσεων με τη Βέρα Ζαβιτσιάνου, ενώ στο youtube θα βρείτε και τη συνέντευξη που παραχώρησε στον Γιώργο Βέλτσο για την εκπομπή της ΝΕΤ Το μάτι του κυκλώνα με αφορμή την ερμηνεία της στον Ουρανό κατακόκκινο. Οι φωτογραφίες που συνοδεύουν αυτή την ανάρτηση είναι από την τελευταία φορά που η Βέρα Ζαβιτσιάνου πάτησε το θεατρικό σανίδι και μάγεψε το κοινό του Δημοτικού Θεάτρου Καλαμαριάς, στις 14 Οκτωβρίου 2003, μια βραδιά που δύσκολα θα σβήσει από τη μνήμη μου...