...μια από κείνες τις βραδιές του Αυγούστου...

...κόντευε μία μετά τα μεσάνυχτα και τα μάτια μου δεν εννοούσανε να κλείσουν. Η συνήθεια είναι κακό πράμα. Κι ήταν μια από κείνες τις φεγγαρόλουστες βραδιές του Αυγούστου, που δεν σου κάνει καρδιά να κοιμηθείς. Που εις πείσμα των πάντων η ζωή σου φαίνεται ωραία! Απ' την ταράτσα της πολυκατοικίας των Ιταλών έφταν' ένα από κείνα τα μελιστάλαχτα τραγούδια τους που ήταν τότε της μόδας. Dormi, dormi bambina, menter io veglio per te...

Αυτό το απόσπασμα από το Τρίτο στεφάνι του Κώστα Ταχτσή μου 'ρθε στο νου σήμερα, τελευταίο βράδυ αυτού του δύσκολου Αυγούστου, του γεμάτου με εξωτερικές και εσωτερικές πυρκαγιές, όπως έγραψε ο φίλος bosko... Και μου 'ρθε στο νου διαβασμένο από τη φωνή της Ρένας Βλαχοπούλου, στην εξαιρετική ραφιοδωνική προσαρμογή του μυθιστορήματος από τον Γιώργο Παυριανό για το χατζιδακικό Τρίτο Πρόγραμμα της Ελληνικής ραδιοφωνίας. που τέτοιες μέρες πέρσι άρχισε να μεταδίδεται ξανά. Για όσους/όσες γνωρίζουν πολύ καλά την καριέρα της Ρένας Βλαχοπούλου, θα πρέπει να ξέρουν γιατί με συγκινεί ιδιαίτερα αυτό το κομμάτι. Είναι μια ιστορία που θα τη διηγηθώ μιαν άλλη φορά...

Αυτό το βράδυ του Αυγούστου όμως, που δεν είναι τόσο φεγγαρόλουστο, και για αρκετούς φίλους και αρκετές φίλες μου είναι μελαγχολικό, και παρά τις δυσκολίες αυτού του Αυγούστου, τις εσωτερικές και τις εξωτερικές, και παρά το μελαγχολικό φθινόπωρο που αρχίζει αύριο, εμένα η ζωή μού φαίνεται ωραία. Και θέλω να αφιερώσω το παραπάνω απόσπασμα στους φίλους και τις φίλες που αφήνω απόψε, καθώς και στους φίλους και τις φίλες που θα συναντήσω αύριο, γιατί όλοι/όλες τους κάνουν τη ζωή μου όχι μόνο να μου φαίνεται αλλά και να είναι ωραία. Για αυτούς/αυτές τραγουδώ απόψε, που θα ξαγρυπνήσω, τους παρακάτω στίχους:

Νάνι, νάνι, η νύχτα απλώνει σκοτάδι πυκνό
ας ξεχαστούν οι καημοί σου
τριγύρω βρέχει μελαγχολικά
κοιμήσου εσύ ξεκουράσου και τα όνειρά σου ας είναι γλυκά.

Κλείσε τα βλέφαρά σου τα αγαπημένα
κλείσε τα δυο σου μάτια που τ' αγαπώ
Νάνι, νάνι, η νύχτα απλώνει σκοτάδι πυκνό
ας ξεχαστούν οι καημοί σου
κοιμήσου, κοιμήσου, κι εγώ ξαγρυπνώ...

Την ανάρτηση την αφιερώνω στον φίλο bosko, σαν απάντηση στις δικές του μελαγχολικές αναρτήσεις αυτών των ημερών, αλλά και γιατί χάρη σε κείνον (αλλά όχι από κείνον!) έφτασε πριν από λίγες μέρες στα χέρια μου ένα δώρο, από αυτά που ίσως λειτουργούν σαν σανίδες σωτηρίας σε κάποια ναυάγιά μας και που κάνουν τη ζωή μας, σε πείσμα των πάντων, να μας φαίνεται ωραία!