Τώρα βρέξε όσο θες...

Μια φθινοπωρινή ιστορία από τα παλιά η σημερινή ανάρτηση. Ένα από εκείνα τα θεατρικά «ανέκδοτα» που διασώθηκαν από τους θεατρίνους και τις θεατρίνες του χτες. Βρισκόμαστε στο θέατρο «Περοκέ». Σεπτέμβρης του 1953. Μεγάλος μουσικός θίασος: Καίτη Ντιριντάουα, Μίμης Κοκκίνης, Μπέμπα Δόξα, Κυριάκος Μαυρέας, Κώστας Δούκας. Έκτακτη εμφάνιση: Κούλα Νικολαϊδου. Συνεργασία: Πόπη Άλβα, Γεωργία Βασιλειάδου και ο Γιάννης Γκιωνάκης. Χορεύουν Γιάννης Φλερύ-Λίντα Άλμα. Τραγούδι Ρένα Βλαχοπούλου.

θέατρο Περοκέ, 1953, τρεις σπουδαίες κυρίες της μουσικής σκηνής: Κούλα Νικολαϊδου, Μπέμπα Δόξα, Ρένα Βλαχοπούλου

Ο θίασος είχε ανεβάσει από το τέλος του Μαϊου την επιθεώρηση Πουλιά στον αέρα, η οποία όμως δεν πήγε πολύ καλά. Έτσι στις 17 Ιουλίου ανεβαίνει το δεύτερο έργο με τίτλο Και ο μήνας έχει εννιά, επιθεώρηση των Ασημάκη Γιαλαμά-Γιώργου Θίσβιου και Γιώργου Οικονομίδη-Κώστα Πρετεντέρη. Μουσική: Μίμης Κατριβάνος και Λεβ. Σκηνικά: Γιώργος Ανεμογιάννης. Το έργο γνωρίζει μεγάλη επιτυχία. Σ’ αυτό η Ρένα Βλαχοπούλου, μεταξύ άλλων, ερμηνεύει δυο τραγούδια. Το πρώτο λέγεται «Στου Μπαγιώ την τρέλα». Μουσική: Λυκούργος Μαρκέας, στίχοι: Γιώρογς Οικονομίδης-Κώστας Πρετεντέρης. Το μπαγιώ είναι της μόδας εκείνα τα χρόνια (οι ίδιοι συντελεστές έχουν γράψει το «μπαγιώ» που ακούγεται στην ταινία Χαρούμενο ξεκίνημα του Ντίνου Δημόπουλου με τον Γιώργο Οικονομίδη). Το τραγούδι δυστυχώς δεν δισκογραφείται...

Το δεύτερο τραγούδι της Ρένας Βλαχοπούλου έχει τίτλο «Τώρα βρέξε όσο θες». Τη μουσική του γράφει ο Μίμης Κατριβάνος (ο συνθέτης του κλασικού βαλς «Δυο πράσινα μάτια με μπλε βλεφαρίδες») και τους στίχους ο Κώστας Κιούσης. Μοιάζει αψυχολόγητη η κίνηση των δημιουργών της παράστασης να εντάξουν ένα τόσο «φθινοπωρινό» τραγούδι σε μια καλοκαιρινή επιθεώρηση ενός θερινού θεάτρου και, από ό,τι φαίνεται, δεν τους βγήκε σε καλό. Προσέξτε τους στίχους:

ΤΩΡΑ ΒΡΕΞΕ ΟΣΟ ΘΕΣ
Ο καιρός θα το γυρίσει στη βροχή
και σε λίγο η πρώτη στάλα της θα στάξει.
Και δεν θα ‘ρθεις για να κάνουμε αρχή
για το ραντεβού που χρόνια μου ‘χεις τάξει.
Αλλά ξάφνου, τι ανέλπιστη χαρά,
κάποια βήματα ακούγονται στις σκάλες.
Είσαι εσύ που η καρδιά μου λαχταρά
και που σ’ έφεραν οι πρώτες οι ψιχάλες.

Τώρα βρέξε όσο θες
είναι τόσο συμπαθές
ν’ αγαπάς με της βροχούλας το σιγόντο.
Και την όμορφη σιωπή
να την κόβει μι’ αστραπή
κάπου-κάπου στ’ ουρανού το γκρίζο φόντο.
Αν με νιώθεις, ουρανέ,
σε ικετεύω, μα το ναι,
το γαλάζιο σου το χρώμα μην ξανοίγεις,
αλλά βρέξε δυνατά
και η μπόρα ας κρατά
για να μην μπορείς, αγάπη μου, να φύγεις.

Κάποιο βράδυ λοιπόν, αρχές Σεπτέμβρη, η Ρένα Βλαχοπούλου ξεκινάει να τραγουδάει τους πρώτους στίχους του τραγουδιού της: «Ο καιρός θα το γυρίσει στη βροχή και σε λίγο η πρώτη στάλα της θα στάξει». Προς έκπληξη όλων, θιάσου και κοινού, ο ουρανός του Μεταξουργείου συννεφιάζει. Η Ρένα συνεχίζει το τραγούδι και τα σύννεφα συνεχίζουν να συγκεντρώνονται, και μάλιστα πέφτουν και κάποιες ψιχάλες. Ώσπου φτάνει το ρεφρέν: «Τώρα βρέξε όσο θες, είναι τόσο συμπαθές...» οπότε αρχίζει μια καταρρακτώδης βροχή, ο κόσμος τρέχει όπως-όπως να προφυλαχτεί και η παράσταση διακόπτεται. Το επόμενο βράδυ επαναλαμβάνεται το ίδιο σκηνικό. Οι πρώτες ψιχάλες πέφτουν στο κουπλέ του τραγουδιού της Ρένας, ενώ στο ρεφρέν αρχίζει η δυνατή βροχή. Το μεθεπόμενο βράδυ ο θίασος συγκεντρώνεται στις κουίντες για να δει αν θα συμβεί το ίδιο. Και συμβαίνει! Με το που λέει η Ρένα τις λέξεις «Τώρα βρέξε όσο θες», ο ουρανός υπακούει και η βροχή πέφτει αλύπητα...

Μετά από αυτό λοιπόν, και για να... σωθεί η σεζόν, το τραγούδι κόβεται! Ο Μίμης Κοκκίνης, ο θρυλικός αυτός κωμικός της επιθεώρησης που ήταν καλλιτεχνικός διευθυντής του Περοκέ εκείνο το καλοκαίρι το ανακοινώνει στη Ρένα Βλαχοπούλου λέγοντάς της: «Εσένα να σε στείλουμε στην Αφρική να τραγουδάς εκεί που δεν βρέχει, να σε χρυσώσουνε...»

Το τραγούδι κόπηκε λοιπόν και η σεζόν σώθηκε. Οι παραστάσεις της επιθεώρησης Και ο μήνας έχει εννιά συνεχίστηκαν ως τις 8 Οκτωβρίου του 1953. Το τραγούδι αυτό δισκογραφήθηκε μεν, αλλά δυστυχώς για μας όχι με τη φωνή της Ρένας Βλαχοπούλου αλλά με τη φωνή μιας άλλης τραγουδίστριας, της Μάριον Σίβα. Δεν ξέρουμε αν αυτό έγινε για... προληπτικούς λόγους ή απλώς για να βοηθηθεί η νεαρή τραγουδίστρια που τότε ξεκινούσε την καριέρα της, σήμερα πάντως ακούμε στο blog αυτή την ηχογράφηση. Θα ήταν όμως τόσο ωραίο να μπορούμε σήμερα να... αξιολογήσουμε την πειθώ της Ρένας ακούγοντάς τη να λέει αυτούς τους στίχους...

Η Ρένα όμως έχει το βροχερό της τραγούδι στη δισκογραφία της. Πέρα από το θλιβερό «Πρωτοβρόχι» (που περιμένει τη βροχή, την αποζητά, δεν την περιγράφει) υπάρχει η μεγάλη κατοχική της επιτυχία «Βρέχει, πόσο μ’ αρέσει όταν βρέχει», το ιταλικό τραγούδι «Piove» που διασκεύασε ο Γιάννης Σπάρτακος και ελληνοποίησαν οι Αλέκος Σακελλάριος και Χρήστος Γιαννακόπουλος. Φυσικα (και δυστυχώς) δεν έχουμε κάποια κατοχική ηχογράφηση του τραγουδιού, αλλά την πολύ μεταγενέστερη εκδοχή από τον τελευταίο δίσκο της Βλαχοπούλου Η Ρένα τραγουδάει jazz, (σε ενορχήστρωση του Γιώργου Θεοδοσιάδη). Μια μεγάλη φωνή στη δύση της, αλλά και μια εκφραστική ερμηνεία που είναι πάντα γοητευτική. Ίσως τελικά μόνο η Ρένα Βλαχοπούλου μπορεί τόσο πειστικά να τραγουδάει τη θλίψη της φθινοπωρινής βροχής σε έναν τόσο εύθυμο τόνο (έστω και στον... χειμώνα της δικής της ζωής).

ΒΡΕΧΕΙ
Τώρα σαν μονότονο τραγούδι αντηχεί
του φθινοπώρου η βροχή.
Πέφτουνε τα κίτρινα τα φύλλα τ’ απαλά,
όλα κλαίνε σιωπηλά.

Βρέχει, πόσο μ’ αρέσει όταν βρέχει.
Και τι μελαγχολία έχει
του φθινοπώρου η εποχή.
Βρέχει κι όλο τον ουρανό τον γκρίζο
πίσω απ’ τα τζάμια μου αντικρύζω
που τα χτυπάει ψιλή βροχή.

Βρέχει κι όλο βρέχει στη θλιμμένη μου οδό
είν’ δακρυσμένα όλα γύρω μου εδώ.
Με τη βροχούλα συντροφιά τραγουδώ...
Βρέχει, πόσο μ’ αρέσει όταν βρέχει.
Και τι μελαγχολία έχει
του φθινοπώρου η εποχή.


Η Ρένα Βλαχοπούλου στο video clip του τραγουδιού "Βρέχει" (1997)

Καλό χειμώνα!

Την ιστορία του "Τώρα βρέξε όσο θες", όπως τη διηγήθηκε η ίδια η Ρένα, μπορείτε να τη βρείτε στο βιβλίο της Σπεράντζας Βρανά Επιθεώρηση καψούρα μου (εκδ. Γλάρος, 1985). Η φωτογραφία από το θέατρο Περοκέ προέρχεται από το βιβλίο του Μάκη Δελαπόρτα Βίβα Ρένα (εκδ. Άγκυρα, 2002).