Σαν σήμερα, στις 29 Ιουλίου 2004, πέθανε η Ρένα Βλαχοπούλου. Δεν νομίζω ότι έχω να γράψω κάτι ιδιαίτερο σήμερα, καθώς αυτό το blog τιμάει τη μνήμη της μεγάλης καλλιτέχνιδας κάθε μέρα και με κάθε ευκαιρία. Η σημερινή είναι μέρα γλυκών και πικρών αναμνήσεων για τους δικούς της ανθρώπους που δεν μπορούν να πιστέψουν πως πέρασαν κιόλας τέσσερα χρόνια χωρίς την αγαπημένη τους Ειρήνη. Για μας τους υπόλοιπους, η Ρένα είναι πάντα παρούσα μέσα από το έργο της.
Θα ήθελα απλώς να αφιερώσω στη μνήμη της ένα δικό της τραγούδι που το άκουγα διαρκώς τέτοιες μέρες πριν από τέσσερα χρόνια. "Το πρωτοβρόχι μου" του Γεράσιμου Λαβράνου.
Το πρωτοβρόχι μου το λυπημένο
το περιμένω,
το νοσταλγώ.
Το τραγουδάκι του το αγαπημένο
είναι θλιμμένο,
όπως κι εγώ.
Μου λέει για σένανε, για σένα μόνο
κι έχει έναν πόνο, μιαν ακεφιά.
Το πρωτοβρόχι μου το λυπημένο
το περιμένω σαν συντροφιά.
Το καλοκαίρι το χαρωπό
χωρίς εσένα δεν τ' αγαπώ...
Η Ρένα στο καμαρίνι της, στο "Ρεξ" τον Δεκέμβριοτου 1991. Κάπου εκεί "είμαι" κι εγώ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου