Πώς είναι δυνατόν να έχει κλείσει η ΕΡΤ;

Σαν κεραυνός εν αιθρία έπεσε (για μένα τουλάχιστον που δεν παρακολουθούσα την επικαιρότητα των τελευταίων ημερών) η είδηση για το κλείσιμο της ΕΡΤ. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι η δημόσια ραδιοφωνία και τηλεόραση θα πάψει να υπάρχει, έστω κι αν ακούω ότι αυτό θα συμβεί για τρεις μήνες μόνον. Η ΕΡΤ, μια τεράστια δεξαμενή για την ψυχαγωγία μας, τη μόρφωσή μας και την ενημέρωσή μας κλείνει, λένε, για να αλλάξει. 

Δεν ξέρω αν πρέπει να κλείσει και να απολυθούν μέσα σε λίγες ώρες 2.656 άτομα για να "βγουν οι αριθμοί"... Ξέρω όμως πως δεν μπορώ να πιστέψω ότι μπορεί να σταματήσει να εκπέμπει η δημόσια ραδιοφωνία και τηλεόραση έστω και για μέρα. Ξέρω ότι πρόκειται για τον μόνο φορέα των ηλεκτρονικών ΜΜΕ που τιμάει την ιστορία μας με ειδικές εκπομπές, αφιερώματα, συζητήσεις (θυμάμαι την εξαιρετική ζώνη "Η δεκαετία του '40" τον περασμένο Οκτώβρη στην ΕΤ1). Ξέρω ότι έχει στο δυναμικό της ανθρώπους με σπάνια γνώση της μουσικής, του θεάτρου, του πολιτισμού (πρόχειρα μου έρχονται στο μυαλό τα ονόματα του Γιώργου Παπαστεφάνου, του Γιάννη Πετρίδη, του Γιώργου Τσάμπρα, του Σιδερή Πρίντεζη, του Λευτέρη Κογκαλίδη, του Νίκου Αϊβαλή, της Μαρίνας Λαχανά...). Ξέρω ότι οι άνθρωποί της ήταν οι μόνοι που τίμησαν ουσιαστικά, με μεράκι και επίπονη έρευνα στο αρχείο της, τις απώλειες καλλιτέχιδων/ών όπως ο Λευτέρης Βογιατζής, η Νινή Ζαχά, ο Φώτης Πολυμέρης, ο Ζωρζ Μουστακί (για να σταθώ μόνο σε κάποιες πρόσφατες απώλειες). Ξέρω ότι τα κανάλια της ήταν τα μόνα που ενδιαφέρθηκαν να δώσουν τον λόγο στον Διονύση Σαββόπουλο και τον Λόλεκ (και πάλι πρόσφατα παραδείγματα), καθώς και τα μόνα που προβάλλουν (έστω και σε επανάληψη κάποιες φορές) εκπομπές όπως το Μονόγραμμα και το Παρασκήνιο ή παιδικές εκπομπές με ουσιαστικό περιεχόμενο κάθε μέρα (και όχι μόνο πολεμικά καρτούν τα σαββατοκύριακα) ή αφιερώματα σε έλληνες κωμικούς που δεν βρίσκονται πια ανάμεσά μας (και σύντομα θα προβαλλόταν και το αφιέρωμα της σειράς Τα αστέρια λάμπουν για πάντα στη Ρένα Βλαχοπούλου). 

Δεν ξέρω τι είδους νέος οργανισμός (που θα είναι δημόσιος, αλλά όχι κρατικός) σχεδιάζεται τώρα, αλλά ήδη αγωνιώ για την τύχη του ανεκτίμητου θησαυρού που ονομάζεται "Αρχείο της ΕΡΤ" στο οποίο δεν έχω πρόσβαση από χτες, ήδη στεναχωριέμαι που θα μου λείψει η δυνατότητα να ακούω ελαφρό τραγούδι ή κλασική μουσική ή θεατρικά έργα ή εκπομπές λόγου, πράγματα δηλαδή που οι ιδιωτικοί ραδιοφωνικοί σταθμοί δεν ενδιαφέρονται να διαφυλάξουν ή να μεταδώσουν. Για τρεις μήνες, θα μου πείτε. Ποιος/α μας εγγυάται όμως ότι ο νέος φορέας που θα προκύψει θα νοιαστεί για όλα αυτά που δεν αποτελούν "οικονομικά συμφέρουσες" επιλογές των ιδιωτικών σταθμών;

Δεν αρνούμαι ότι η ΕΡΤ χρειάζεται να εξυγιανθεί, ότι απασχολεί και άτομα που ενδεχομένως δεν αξίζουν τον μισθό που παίρνουν, ότι μπορεί να της προσάψει κανείς έλλειψη αντικειμενικότητας/διαφάνειας σε κάποιες περιπτώσεις προσλήψεων και ενίοτε έλλειψη ευελιξίας/αντικειμενικότητας στην ενημέρωση. Είναι όμως λύση η μαύρη οθόνη, η σιωπή και τα απαξιωτικά σχόλια για το σύνολο των εργαζομένων;

Δεν ξέρω, ίσως να υπερισχύει μέσα μου η συγκίνηση του Rena Fan που χάρη στην ΕΡΤ είχε την τύχη να ακούσει σπάνιες ηχογραφήσεις της Ρένας Βλαχοπούλου (από το "Καλημέρα ζωή" μέχρι το Τρίτο Στεφάνι). Ίσως να υπερισχύει η ευγνωμοσύνη που αισθάνεται το παιδί της επαρχίας του '80 και του '90 που είχε τη δυνατότητα να ακούει μόνον κρατικό ραδιόφωνο κι έτσι ρουφούσε ουσιαστικές γνώσεις και εμπειρίες πολιτισμού που διαμόρφωσαν σε μεγάλο βαθμό την προσωπικότητά και του έδωσαν ουσιαστικά στηρίγματα για τη μετέπειτα ζωή του. Ίσως να υπερισχύει ο φόβος που κάτι τόσο μεγάλο με τόσο σημαντικές συνέπειες για ανθρώπους και θεσμούς συνέβη μέσα σε ελάχιστες ώρες. Ίσως να υπερισχύει η θλίψη για τόσους ανθρώπους που μέσα σε λίγες ώρες βίωσαν μιαν απίστευτη ανατροπή χάνοντας τη δουλειά τους, και που θα μπορούσαμε να βρεθούμε όλοι/ες στη θέση τους.

Σε αυτούς τους ανθρώπους και τις οικογένειές τους στέλνω τη συμπαράστασή μου.