Ο Μάιος μάς έφτασε...

Αφορμή για τη σημερινή πρωτομαγιάτικη ανάρτηση ήταν η προχθεσινή μου εκδρομή στη θάλασσα... Μέσα στο αυτοκίνητο μιας καλής φίλης μού ήρθε αυθόρμητα να τραγουδήσω το "Ο Μάιος μάς έφτασε", σκεφτόμενος τον Κώστα Δούκα και τη Ρένα Βλαχοπούλου στην εναρκτήρια σκηνή της ταινίας του Γιάννη Δαλιανίδη Μερικοί το προτιμούν κρύο! Πόσο γελώ με το ντουέτο πατέρα και κόρης που κάνει τα άλλα μέλη της οικογένειας να δυσανασχετούν. Χαρείτε το απόσπασμα που ολοκληρώνεται με εναν καβγά στον οποίο συμμετέχει και η Ρένα (τον πρώτο καβγά της κινηματογραφικής της καριέρας--και θα ακολουθούσαν αρκετοί και όλοι τους απολαυστικοί!).

Και παλιότερα, τέτοια μέρα, είχα θυμηθεί σε ανάρτηση ένα τραγούδι της Ρένας που αναφέρει την Πρωτομαγιά. Είναι φυσικά το περίφημο "Σ' αγαπώ και μ' αρέσει η ζωή" με μουσική του Μενέλαου Θεοφανίδη και στίχους των Μίμη Τραϊφόρου και Γιώργου Γιαννακόπουλου που πρωτοτραγούδησε η Σοφία Βέμπο το 1955 και είπε σε δεύτερη (αλλά, επιτρέψτε μου, ωραιότερη) εκτέλεση η Ρένα.

Άλλο ένα επίκαιρο τραγούδι που έχει μια μικρή σχέση με τη Ρένα είναι η "Πρωτομαγιά" με τον Γιάννη Βογιατζή με μουσική Αλέκου Γεωργιάδη και στίχους Κώστα Μάνεση. Ποια η σχέση του με τη Ρένα; Το τραγούδι ακούστηκε στο Β΄ Φεστιβάλ Ελαφρού Τραγουδιού του ΕΙΡ που διοργανώθηκε τον Ιούλιο του 1960. Στο ίδιο εκείνο φεστιβάλ η Ρένα Βλαχοπούλου τραγούδησε ντουέτο με τον Βογιατζή το "Πρώτο χελιδόνι" με μουσική Γεράσιμου Λαβράνου και στίχους Γιώργου Οικονομίδη, που κέρδισε το βραβείο στίχου. Το τραγούδι κυκλοφόρησε σε δίσκο 45 στροφών και στη δεύτερη πλευρά του υπήρχε η "Πρωτομαγιά" με τον Βογιατζή!

Βέβαια, μπορείς εμείς εδώ στο blog να είμαστε του... ελαφρού, αλλά δεν ξεχνούμε τις μνήμες που (οφείλει να) ξυπνάει η σημερινή μέρα. Ωστόσο, επειδή είμαστε του ελαφρού, θα ακούσουμε το υπέροχο "Μέρα Μαγιού μού μίσεψες" από τον Επιτάφιο του Γιάννη Ρίτσου που μελοποίησε ο Μίκης Θεοδωράκης στην πρώτη του εκτέλεση, με την ενορχήστρωση του Μάνου Χατζιδάκι και την ερμηνεία της Νάνας Μούσχουρη.

Πρόσφατα ωστόσο έγινε γνωστή μια ακόμα, ανεπίσημη αρχικά και μάλλον ερασιτεχνική, ηχογράφηση του τραγουδιού με την υπέροχη Φλέρυ Νταντωνάκη.

Τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές, παρακολουθώ την εκπομπή Στην υγειά μας στη ΝΕΤ με θέμα το πολιτικό τραγούδι. Και θυμάμαι πάντα τα λόγια της γιαγιάς Δανάης, όταν απαντούσε στις κατηγορίες που δεχόταν το ελαφρό τραγούδι για έλλειψη πολιτικής θεματολογίας: "Μα δεν είναι πολιτικό τραγούδι το 'Χρήμα' του Αττίκ ή το 'Οργανάκι' το οποίο κριτικάρει την εκμετάλλευση του φτωχού κοριτσιού από το πλουσιόπαιδο;" Μπορεί να ήταν σπάνιες αυτές οι στιγμές του ελαφρού τραγουδιού, αλλά υπήρξαν. Και δεν νομίζω ότι πρέπει να μας πειράζει που ήταν τόσο σπάνιες. Γιατί να υποτιμούμε τόσο τον ρόλο του τραγουδιού που μιλάει για το απλό, καθημερινό και τόσο σημαντικό βάσανο, την αγάπη--ειδικά μάλιστα όταν αυτό το τραγούδι μιλούσε για την αγάπη με τόσο όμορφο και συχνά σύνθετο τρόπο; 

Από αλλού ξεκίνησα και αλλού πήγα. Εύχομαι να έχουμε καλό μήνα και οι πολιτικές εξελίξεις που θα έχουμε τέτοια ώρα την επόμενη εβδομάδα να οδηγήσουν τη χώρα σε μια καλύτερη μοίρα. Μέχρι τότε όμως, ακούστε το "Χρήμα" του Αττίκ και αφεθείτε στις σκέψεις, τις αναλογίες και τα συναισθήματα που θα σας γεννήσουν οι στίχοι του...