Δευτέρα 27 Σεπτεμβρίου 2021

Σαν σήμερα το 1983: Θέατρο Τέχνης εναντίον Ορφέα;

Στις 27 Σεπτεμβρίου 1983 διαβάζουμε στη στήλη "Μικροπολιτικά" της εφημερίδας Τα Νέα:

Ποιοι παν σε ποιους

Δυο δημοφιλείς ηθοποιοί βρέθηκαν χθες, λίγο πριν το μεσημέρι, στο Προεδρικό Μέγαρο: η Ρένα Βλαχοπούλου κι ο Γιάννης Μιχαλόπουλος... Συναντήθηκαν με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας [Κωνσταντίνο Καραμανλή] και μετά τα είπαν με το γενικό γραμματέα της Προεδρίας της Δημοκρατίας ι. Π. Μολυβιάτη. Τι είπαν;

Η φημολογία λέει ότι η επίσκεψη είχε σχέση με το γνωστό θέμα του "Ορφέα" που γίνεται θέατρο. Με τι άλλο μπορούσε να είχε δηλαδή;

Την ίδια πάνω-κάτω ώρα ο Θανάσης Βέγγος βρισκόταν στο γραφείο του υπουργού Δικαιοσύνης κ. Γ. Αλ. Μαγκάκη, που τον δέχθηκε με μεγάλη εγκαρδιότητα.

--Καλέ μου άνθρωπε, του είπε ο δημοφιλής Θανάσης, πάνε να μας κλείσουν το θέατρο!

Δυο επισκέψεις που σπάνε την παράδοση: οι πολιτικοί να πηγαίνουν στους... ηθοποιούς--και να φωτογραφίζονται στα παρασκήνια μαζί τους...

Τα Νέα, 27-9-1983

Ποιο ήταν το γνωστό θέμα του Ορφέα; Όλα είχαν αρχίσει δυο εβδομάδες νωρίτερα, όταν ο Κάρολος Κουν ανακοίνωσε σε συνέντευξη Τύπου πως η λειτουργία του Υπογείου του Θεάτρου Τέχνης απειλούνταν από τη μετατροπή του κινηματογράφου Ορφέα σε θέατρο που θα στέγαζε τις επιθεωρησιακές παραγωγές του Ηλία Μαροσούλη, ο οποίος φιλοδοξούσε να μεταφέρει τα γιγαντιαία θεάματα του Δελφινάριου σε χειμερινό θέατρο του αθηναϊκού κέντρου.

Πετυχημένο, ομολογουμένως, λογοπαίγνιο της Ελευθεροτυπίας...

Στη συνέντευξη Τύπου που δόθηκε στις 13 Σεπτεμβρίου 1983 ο Κάρολος Κουν δήλωσε ότι το Θέατρο Τέχνης απειλείται απροσδόκητα με αφανισμό εάν ανέβει το "χολιγουντιανού τύπου σόου" στον Ορφέα, στο υπόγειο του οποίου λειτουργούσε το Θέατρο Τέχνης. Ο Κουν δήλωσε πως με βάση την εμπειρία από τη συναυλία του Γιώργου Νταλάρα που είχε δοθεί λίγους μήνες νωρίτερα στον ίδιο χώρο, ήταν αδύνατον να λειτουργήσει το θέατρο λόγω της φασαρίας και των κραδασμών στη σκηνή του Ορφέα που φτάνουν μέχρι το Υπόγειο. Ο Γιώργος Λαζάνης επισήμανε πως για το θέμα ζητήθηκαν συμβουλές από έναν καθηγητή της ακουστικής από το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, ο οποίος απεφάνθη πως λύση θα υπάρξει μόνο αν γίνει πλήρης ηχομόνωση--πράγμα που θα χρειαστεί πολύχρονη δουλειά κι ένα κόστος 20 έως 25 εκατομμυρίων δραχμών, ποσό που το Θέατρο Τέχνης αδυνατούσε να πληρώσει.

Εκτός όμως από την εκκωφαντική επιθεωρησιακή μουσική ο Κουν έθεσε και το ζήτημα της πρόσβασης του κοινού στο Θέατρο Τέχνης: "Η είσοδος από την οδό Σταδίου θα είναι προβληματική με τον φοβερό συνωστισμό που θα υπάρχει για το σώου του Ορφέα. Πέρυσι με τον Νταλάρα οι θεατές μας παίζανε ξύλο για να μπουν μέσα..."

Και ο Κουν συμπλήρωσε: "Είμαστε εδώ 30 χρόνια... Από δω βγήκε μια γενιά ηθοποιών και θεατών, βγήκανε όλοι οι θιασάρχες, οι μουσικοί, οι σκηνογράφοι, οι συγγραφείς, οι μεταφραστές, που σήμερα πλουτίζουν ολόκληρο το ελληνικό θέατρο. Θέλουμε να προστατεύσουμε και το κοινό του Θεάτρου Τέχνης και τη συνέχεια της εργασίας μας". 

Ο Ορφέας πριν τη μετατροπή του σε θέατρο
Πηγή φωτογραφίας:
Τα Νέα, 14-9-1983

Στη συνέχεια ο Κάρολος Κουν αναφέρθηκε στις ενέργειες στις οποίες προέβη το Θέατρο Τέχνης: "Στείλαμε μια εξώδικο στη Φιλεκπαιδευτική Εταιρία στο Αρσάκειο που σ' αυτήν ανήκει το κτίριο και προσπαθήσαμε να έρθουμε σε επαφή με τους υπεύθυνους του ιδρύματος, πράγμα που απέφυγαν. Επικαλούμαστε όσα είπε ο Πρωθυπουργός [Ανδρέας Παπανδρέου] παλιότερα για τη μετατροπή του Αρσακείου και τη στέγαση του Συμβουλίου της Επικρατείας, επικαλούμαστε τον υπουργό Χωροταξίας για το ρυθμιστικό της Αθήνας (όπως αναφέρει σκοπός του είναι η ανάπλαση της περιοχής με τη δημιουργία νέας πλατείας, των δικαστηρίων, την ανάδειξη του Αρσακείου με ποιοτική παρέμβαση στη λειτουργία του). Κάνουμε ακόμα έκκληση στο υπουργείο Πολιτισμού, το οποίο γνωρίζει την παράδοση του Θεάτρου Τέχνης και στο υπουργείο Δικαιοσύνης, το οποίο θα στεγάσει το Συμβούλιο της Επικρατείας". Και ο Κουν κατέληξε: "Χωρίς να έχουμε καμιά διαφορά με τους καλλιτέχνες που θα εργαστούν από πάνω μας στον 'Ορφέα', βλέπουμε ότι δεν υπάρχει τρόπος συνύπαρξης και των δύο θεάτρων. Μακάρι να υπήρχε τρόπος."

Όταν ρωτήθηκε για το ρεπερτόριο εκείνης της σεζόν ο Κουν δήλωσε: "δεν έχω να πω τίποτα, πριν λυθεί το θέμα του 'Ορφέα'. Θ' αρχίσουμε πάντως με την 'Κασέτα' [Σημείωση του Rena Fan: επιτυχία της προηγούμενης σεζόν]. Αν αρχίσουμε..."

Σκηνή από την Κασέτα της Λούλας Αναγνωστάκη. Πρωταγωνιστούσαν
οι Μίμης Κουγιουμτζής, Σοφία Ολυμπίου, Λάζαρος Γεωργακόπουλος,
Σπύρος Κωνσταντόπουλος, Ρουμπίνη Βασιλακοπούλου, Λυδία Κονιόρδου

Μετά τη διαμαρτυρία του Κουν, η αστυνομία επενέβη και άρχισε να φρουρεί το θέατρο ολόκληρο το 24ωρο απαγορεύοντας κάθε εργασία ανακαίνισης στον Ορφέα, ακόμα και την κατασκευή σκηνικών για την παράσταση. Ο Αντώνης Τρίτσης που ήταν τότε υπουργός Χωροταξίας, Οικισμού και Περιβάλλοντος, δήλωσε στις εφημερίδες πως αποφάσισε τη διακοπή των εργασιών, γιατί "οι επιχειρηματίες που νοίκιασαν το κινηματοθέατρο δεν είχαν άδεια για τη διεξαγωγή των εργασιών. Ο χώρος είναι κοινόχρηστος και για οποιαδήποτε εργασία χρειάζεται η έγκριση της πολεοδομικής υπηρεσίας. Όσο για το Θέατρο Τέχνης, είναι ιστορικό θέατρο, αναπόσπαστο μέρος του διατηρητέου Αρσακείου και ο ενοικιαστής του 'Ορφέα' θα πρέπει να το προστατεύσει με ηχομόνωση και ξεχωριστή είσοδο". Ο Τρίτσης επισήμανε ακόμα πως οι αρμόδιοι υπουργοί θα συζητήσουν με την ιδιοκτήτρια Φιλεκπαιδευτική Εταιρία την περίπτωση αγοράς των κτιρίων από το κράτος ή τη μακροχρόνια μίσθωσή τους για τη στέγαση του Συμβουλίου της Επικρατείας, οπότε σε εκείνη την περίπτωση "θ' αναθεωρηθεί φυσικά η μίσθωση του 'Ορφέα' στην εταιρία 'Φοίβος Α.Ε.'".

Οπότε ήταν η σειρά της άλλης πλευράς να εκφράσει τις απόψεις της. Ο θεατρικός επιχειρηματίας Ηλίας Μαροσούλης οργάνωσε κι εκείνος συνέντευξη Τύπου στις 13 Σεπτεμβρίου, στην οποία μάλιστα παραβρέθηκε και ο Γιώργος Λαζάνης εκ μέρους του Θεάτρου Τέχνης. Παρόντες ήταν επίσης ο Νίκος Κούρκουλος ως πρόεδρος της Πανελλήνιας Ένωσης Ελευθέρου Θεάτρου (Π.Ε.Ε.Θ.) και ο Δημήτρης Πιατάς ως εκπρόσωπος του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών (Σ.Ε.Η.). Ο Κούρκουλος είπε πως πρέπει "να λειτουργήσουν και τα δύο θέατρα απρόσκοπτα. Δεν μπορεί να μείνουν χωρίς δουλειά τόσοι άνθρωποι σε περίοδο μάλιστα κρίσης. Λύση μπορεί να βρεθεί. Εύχομαι να βρεθεί σύντομα" και ο  Πιατάς συμφώνησε πως πρέπει να βρεθεί η χρυσή τομή. 

Ο Δημήτρης Πιατάς ανήκε επίσης στον θίασο του Ορφέα. Παρόντα στη συνέντευξη Τύπου ήταν βέβαια όλα τα στελέχη του θιάσου: η Ρένα Βλαχοπούλου, ο Θανάσης Βέγγος, ο Γιώργος Κωνσταντίνου, ο Γιάννης Μιχαλόπουλος, ο Φώτης Μεταξόπουλος και τα μικρότερα ονόματα, καθώς και το τεχνικό προσωπικό του θεάτρου (συνολικά 130 περίπου εργαζόμενες/-οι). Εκεί βρίσκονταν και οι συγγραφείς της επιθεώρησης που θα ανέβαινε στο θέατρο Ηλίας Λυμπερόπουλος, Λάκης Μιχαηλίδης και Ναπολέων Ελευθερίου και οι συνεργάτες και νομικοί σύμβουλοι του Μαροσούλη, οι οποίοι δήλωσαν ότι η μετατροπή του Ορφέα σε θέατρο ήταν νόμιμη, εφόσον ο χώρος είχε άδεια λειτουργίας ως κινηματοθέατρο.

Ρένα Βλαχοπούλου και Θανάσης Βέγγος στη συνέντευξη Τύπου
για τη διένεξη Ορφέα και Θεάτρου Τέχνης

Στη συνέχεια ο Ηλίας Λυμπερόπουλος δήλωσε: "Όλοι μας τιμούμε τον Δάσκαλο και κανείς δεν διανοείται να θίξει το Θέατρο Τέχνης". Η Ρένα Βλαχοπούλου είπε με τη σειρά της: "Ο Δάσκαλος ξέρει τι θα πει ανάγκη. Αυτό το θέατρο (ο Ορφέας) έγινε με θυσίες και είναι ανάγκη να δουλέψει για να δώσει δουλειά σε τόσο κόσμο". Το κλίμα έγινε κάπως δυσάρεστο, καθώς αφέθηκαν υπονοούμενα για "εντολές άνωθεν" που δόθηκαν στο Υ.Χ.Ο.Π. και είχαν ως αποτέλεσμα τη διακοπή των εργασιών, ενώ οι πρωταγωνιστές δήλωσαν πως ο Τύπος μεροληπτεί υπέρ του Θεάτρου Τέχνης, αντιμετωπίζοντας τους καλλιτέχνες της επιθεώρησης ως ηθοποιούς Β' κατηγορίας. Ο Φώτης Μεταξόπουλος είπε "Μας μεταχειρίζονται σαν να είμαστε παρακατιανοί... μπουλούκια...". Ο Γιάννης Μιχαλόπουλος δήλωσε: "Η επιθεώρηση έχει προσφέρει πάρα πολλά... Είναι κι αυτή τέχνη. Μη μας χωρίζετε σε πατρίκιους και πληβείους...". Ο Γιώργος Κωνσταντίνου θύμισε στον Γ. Λαζάνη πως όταν έπαιζαν μαζί στους Όρνιθες του Αριστοφάνη ανακάλυψαν μια μέρα πως η Αστυνομία "είχε μπλοκάρει το θέατρο. Σήμερα βλέπουμε πάλι Αστυνομία να έχει μπλοκάρει το θέατρο...".

Αναφέρθηκε επίσης ότι από τη στιγμή που το Θέατρο Τέχνης κατάφερε να λειτουργήσει παράλληλα με τις συναυλίες του Γιώργου Νταλάρα στον Ορφέα, η επιθεώρηση δεν θα έπρεπε να δημιουργεί πρόβλημα, αφού τα μουσικά μέρη της θα είχαν μικρότερη διάρκεια. Ο Λαζάνης απάντησε πως η ενόχληση από τις συναυλίες διήρκεσε λίγες μόνο μέρες, ενώ η επιθεώρηση του Ορφέα θα ήταν ένα μόνιμο καθεστώς. Ο Ηλίας Μαροσούλης δήλωσε πως το θέμα της ηχομόνωσης μπορούσε να λυθεί, καθώς εντοπίστηκαν οι αεραγωγοί ενός εγκαταλελειμμένου συστήματος εξαερισμού τους οποίους βούλωσε ο ίδιος: όπως διαπίστωσε και ο Γ. Λαζάνης, με τον τρόπο αυτό ο ήχος δεν ενοχλούσε πια το Θέατρο Τέχνης, παρόλο που τα ηχεία δοκιμάστηκαν στα 100 ντεσιμπέλ (ο ρεπόρτερ της Ελευθεροτυπίας πάντως που κατέβηκε στο Υπόγειο του Κουν διαπίστωσε πως το θέμα δεν είχε λυθεί, αφού ο ήχος ήταν μεν μειωμένος, αλλά θα αποσπούσε σε κάθε περίπτωση τους ηθοποιούς του Θεάτρου Τέχνης από την προσήλωση που απαιτεί το ρεπερτόριό του).

Ο Μαροσούλης δεσμεύτηκε ότι θα φροντίσει την ηχομόνωση και ότι θα ανοίξει και μια ξεχωριστή είσοδο για το Θέατρο Τέχνης, ώστε να μην εμποδίζεται η προσέλευση των θεατών σε αυτό. Ο Λαζάνης βέβαια επισήμανε πως για να γίνουν όλες αυτές οι εργασίες θα πρέπει να δοθεί η άδεια από τη Φιλεκπαιδευτική Εταιρία, η οποία αντέδρασε τελευταία από όλους, με ανακοίνωση που δημοσιεύτηκε στον Τύπο την 1η Οκτωβρίου και με την οποία διαβεβαίωνε πως όλες οι επεμβάσεις που σχεδίαζε ο Μαροσούλης ήταν νόμιμες και πως οι φόβοι του Κάρολου Κουν και του Υ.Χ.Ο.Π. ήταν αδικαιολόγητοι (ανακοίνωση που τρεις μέρες μετά προκάλεσε την οργή του Κώστα Γεωργουσόπουλου για την εταιρία που κατάντησε "κτηματομεσιτική" και χρησιμοποιεί το Θέατρο Τέχνης ως άλλοθι, ενώ τα μέλη της "εκπαιδευτικοί φροντίζουν για τη μόνωση και για την απομόνωση...").

Το θέμα, όπως είπαμε και στην αρχή, πήρε πολιτικές διαστάσεις. Βλαχοπούλου-Μιχαλόπουλος μίλησαν με τον Καραμανλή, τον οποίον όμως ευχαρίστησε και ο Κουν επειδή έδειξε ενδιαφέρον για το νέο θέατρο που παραχωρήθηκε στο Θέατρο Τέχνης, στην οδό Φρυνίχου, το οποίο θα ήταν έτοιμο σε δύο χρόνια. Η Απογευματινή ενέπλεξε και τον πρωθυπουργό Ανδρέα Παπανδρέου στο θέμα, με αντιπολιτευτικές αιχμές, λέγοντας πως η κυβέρνηση είναι χρεωμένη και στις δυο πλευρές: "Ο πρωθυπουργός χρωστάει τα πρώτα του μαθήματα υποκριτικής στον Κάρολο Κουν. Τα πήρε στο Αμερικανικό Κολλέγιο, όπου φοίτησε ο κ. Παπανδρέου και δίδασκε ο μετέπειτα δημιουργός του Θεάτρου Τέχνης". Κάτι χρωστάει όμως το ΠΑΣΟΚ και στον Ηλία Μαροσούλη, αφού, σύμφωνα με την Απογευματινή, φιλοκυβερνητική εφημερίδα έγραψε πως ο επιχειρηματίας "υπήρξε, απ' ό,τι ξέρουμε, από χρόνια φίλος του ΠΑΣΟΚ, κι απ' αυτούς που κατέβαλαν τον οφειλόμενο οβολό τους--στην προεκλογική περίοδο"...

Ο Ηλίας Λυμπερόπουλος επέμενε, στη στήλη του στο Έθνος, να αποδίδει τη διένεξη "στην αριστοκρατική αντίληψη κυβερνητικών και κουλτουριάρηδων κύκλων", που "ξαφνικά απόχτησαν... πουριτανισμό και... αλλεργία απέναντι στα--πράγματι πολλές φορές--αχαλίνωτα σόκιν και στις βωμολοχίες", και στη "βαθύτερη απέχθεια" μερικών που δεν θέλει να κατονομάσει "απέναντι στις λαϊκές μάζες, το 'συφερτό' όπως το ονομάζουν--χωρίς βέβαια να σκέφτονται πως αυτός ο 'συφερτός' είναι που όταν ξύπνησε έφερε την Αλλαγή". Άλλωστε, παρατηρεί πως το κύμα της βωμολοχίας "το ξεκίνησαν και το φούντωσαν πρώτοι και καλύτεροι οι λεγόμενοι 'κουλτουριάρηδες' νεώτεροι συγγραφείς (Σκούρτης, Αρμένης, Ευθυμιάδης)" που τα βωμολοχικά τους έργα αγκάλιασαν οι ίδιοι κριτικοί που "σοκάρονται" από την επιθεώρηση... (Είναι γεγονός πάντως πως οι επιθεωρήσεις τόσο του Ορφέα όσο και των άλλων μουσικών θεάτρων στηλιτεύτηκαν ιδιαίτερα από την κριτική εκείνης της σεζόν για τη βωμολοχία τους...).

Αλαλούμ Ελλάς στον Ορφέα, Η κασέτα στο Θέατρο Τέχνης

Τελικά, στις 8 Οκτωβρίου διαβάζουμε πως βρέθηκε η χρυσή τομή. Το Υ.Χ.Ο.Π. έδωσε τις απαιτούμενες άδειες στον Ηλία Μαροσούλη, ώστε να κατασκευάσει την απαραίτητη ηχομόνωση που θα διαφυλάσσει τη λειτουργία του Θεάτρου Τέχνης, και να διασφαλίσει την απρόσκοπτη προσέλευση του κοινού στο Θέατρο Τέχνης, έως ότου δοθεί μια οριστική λύση με διαφορετική διαρρύθμιση της εισόδου.

Τα συνεργεία του Μαροσούλη ρίχτηκαν στη δουλειά, ώστε να δοθεί η πρεμιέρα της επιθεώρησης Αλαλούμ Ελλάς στις 27 Οκτωβρίου--μόνο που, όπως ίσως δούμε άλλη φορά, οι ηθοποιοί ήταν κάπως ανέτοιμοι. Ο επιχειρηματίας δήλωσε πως η ανακαίνιση, η ηχομόνωση και όλες οι εργασίες κόστισαν 80 εκατομμύρια δραχμές. Στη συνέντευξη Τύπου, όμως, δυο μέρες πριν από την πρεμιέρα, ο Φώτης Μεταξόπουλος προκάλεσε την ενόχληση κάποιων δημοσιογράφων όταν επικεφαλής του μπαλέτου τους έδωσε μια γεύση από τη φαντασμαγορική έναρξη του έργου (με τις απαραίτητες ακτίνες λέιζερ, που ως καινούριο φρούτο στον χώρο του θεάματος είχαν ήδη καταντήσει "μαϊντανός"--και κόστισαν μάλιστα 15 εκατομμύρια).

Κι ενώ η μουσική κι οι στίχοι έχουν ένα δυνατό ρυθμό ο Μεταξόπουλος λέει σε μια στιγμή (με χιούμορ;): "Σιγά-σιγά μην ενοχλήσουμε τον Κουν". Τότε η ένταση χαμηλώνει για λίγο για να ξανανέβει μετά από ένα λεπτό, για να ακουστεί και πάλι στο στυλ "Καίσαρ-Καίσαρ" το "Ορφέας-Ορφέας".

Ο Μεταξόπουλος είπε ακόμη ότι το πρώτο νούμερο της επιθεώρησης δείχνει ένα ζευγάρι, που ενώ θέλει να πάει στου Κουν, κατά λάθος μπαίνει στον "Ορφέα". Φεύγει, αλλά στου Κουν--λέει--δεν τους αφήνουν, γιατί έχει αρχίσει το έργο, και για να μη μείνουν απέξω στο κρύο, παρακαλούν και τους αφήνουν να μπουν στον "Ορφέα".

Στο "γιατί ρίχνουν λάδι στη φωτιά" αφού αυτή η διένεξη έχει τελειώσει (μπήκε ηχομόνωση, φτιάχτηκε ξεχωριστή θεατρική είσοδος), ένας από τους συγγραφείς κι ο επιχειρηματίας μας είπαν: "Είναι ένα είδος χιούμορ". Στην κρίση σας...

Ελευθεροτυπία, 27-10-1983

Ο Ορφέας λειτούργησε για λίγο καιρό ακόμα ως θέατρο. Ανέβηκαν εκεί οι επιθεωρήσεις Έξω η Ελλάδα από το Κιάτο (επικεφαλής του θιάσου και πάλι η Ρένα Βλαχοπούλου) και Πράσινα δαμάσκηνα και ψιλές ελιές (επικεφαλής ο Χάρρυ Κλυν), αλλά τελικά πάρθηκε η απόφαση να κατεδαφιστεί, παρά τις διαμαρτυρίες του Ηλία Μαροσούλη για τα χρήματα που είχε επενδύσει για την ανακαίνισή του...

Το εξώφυλλο του προγράμματος
από το αρχείο του Τμήματος Παραστατικών Τεχνών
του ΕΛΙΑ/ΜΙΕΤ


Η παρούσα ανάρτηση, όπως και όλα τα κείμενα που δημοσιεύονται στο ιστολόγιο αυτό, είναι αποτέλεσμα προσωπικής έρευνας. Είναι υποχρεωτική η ρητή αναφορά στο ιστολόγιο, όταν χρησιμοποιείται υλικό από τις αναρτήσεις του.

Σάββατο 25 Σεπτεμβρίου 2021

Σαν σήμερα το 1983: Ληστές(;) και αφιέρωμα

Στις 25 Σεπτεμβρίου 1983 δύο στήλες της εφημερίδας Το Έθνος της Κυριακής ασχολήθηκαν με τη Ρένα Βλαχοπούλου. Και οι δύο στήλες ανήκαν σε φίλους και συνεργάτες της (και δεν ξέρω και αν πρόκειται και για απλή σύμπτωση το ότι ασχολήθηκαν και οι δύο με τη Ρένα στο ίδιο φύλλο) και σας παρουσιάζω τα δημοσιεύματα με... σειρά εμφάνισης.

Η πρώτη αναφορά λοιπόν στη Ρένα γίνεται στην... ποικίλης καλλιτεχνικής ύλης στήλη του Σταμάτη Φιλιππούλη "Έθνος, μ' ακούς;" ο δημοσιογράφος παρουσίασε τα εισιτήρια των δώδεκα εμπορικότερων ελληνικών ταινιών της κινηματογραφικής περιόδου 1982-83 (η ταινία της Ρένας Η μανούλα, το μανούλι και ο παίδαρος έκοψε σε 314 μέρες προβολή 140.010 εισιτήρια κατακτώντας την 9η θέση), την είδηση ότι ο Θανάσης Βέγγος πήρε 1.300.000 δραχμές για μια ολιγόλεπτη εμφάνιση στη συναυλία του Διονύση Σαββόπουλου στο Ολυμπιακό στάδιο (είχε κάνει τον γύρο του σταδίου), είδηση που διέψευσαν τόσο ο Βέγγος όσο και ο Σαββόπουλος, τις διαμαρτυρίες του Ηλία Ανδριόπουλου για την υπερπροβολή της συναυλίας του Σαββόπουλου και του πάρτι του Λουκιανού Κηλαηδόνη στη Βουλιαγμένη (ενώ ελάχιστες αναφορές υπήρξαν σε συναυλίες δικές του αλλά και του Μίκη Θεοδωράκη) και, τέλος, την παρακάτω είδηση για τη Ρένα Βλαχοπούλου:

Οι "ληστές" της Βλαχοπούλου

Ακούστε τι συνέβη στη Ρένα Βλαχοπούλου και είναι γεγονός πέρα για πέρα αληθινό. Πριν από λίγες μέρες είχε πάει στην Τράπεζα για να πάρει κάτι χρήματα.

Φεύγοντας βλέπει στην πόρτα δυο νεαρούς που από τις φάτσες τους της φάνηκαν μάλλον ύποπτοι.

"Κι έτσι όπως με κοίταγαν είπα από μέσα μου ότι αυτοί εδώ θέλουν να μου αρπάξουν την τσάντα. Για να καταλάβουν ότι τους έχω μυριστεί τους λέω 'γιατί στέκεστε εδώ. Για να μου αρπάξετε την τσάντα. Για να μου την αρπάξετε όμως πρέπει να μου κόψετε και το χέρι'".

Οι δυο "ληστές" τάχασαν.

--Τι λες κυρά μου; Ποια τσάντα να σου αρπάξουμε;

--Αυτή που κρατάω, ποια άλλη;

"Τα... φίδια" 

Οι "ύποπτοι" έφυγαν κουνώντας το κεφάλι [Σημείωση του Rena Fan: σκέφτομαι την πιθανότητα να την κοιτούσαν επειδή την είχαν αναγνωρίσει και να έλεγαν φεύγοντας "τρελή είναι η Βλαχοπούλου!"...] και η Ρένα επειδή την είχαν "ζώσει τα φίδια", τι έκανε; Έδεσε το λουρί της τσάντας της στη ζώνη τής... φούστας της κι έτσι "ασφαλισμένη" βγήκε στο δρόμο.

"Γιατί αν μου την είχαν στημένη στο δρόμο και προσπαθούσαν να μου πάρουν την τσάντα θα έπρεπε να πάρουν μαζί και τη φούστα μου αλλά όπως είχε δεθεί... κόμπος θα την πάθαιναν τα παλιόπαιδα..."

Να ήταν άραγε η Ρένα τόσο καχύποπτη μετά την απόπειρα ληστείας στο διαμέρισμά της το 1968, τότε που μαζί με τον άντρα της και τους γείτονες συνέλαβαν τους διαρρήκτες; Πάντως μια απόπειρα κλοπής της τσάντας της και οι αντιδράσεις της θα αποτελούσαν μια εξαιρετική ιδέα για σκηνή ταινίας...

Ο Σταμάτης Φιλιππούλης και η Ρένα Βλαχοπούλου
έξι χρόνια αργότερα, το 1989,
φωτογραφίζονται με αφορμή μια συνέντευξη
που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό
Εικόνες

Στη σελίδα 32 του ίδιου φύλλου της εφημερίδας, ο Αρτέμης Μάτσας, που για ένα μεγάλο διάστημα έγραφε τακτικά στο Έθνος παρουσιάζοντας το αγαπημένο του θέμα, δηλαδή τα πορτρέτα μεγάλων (και μικρότερων) αστεριών του θεατρικού και τραγουδιστικού χθες, αφιέρωσε μια ολόκληρη σελίδα στη Ρένα Βλαχοπούλου. Σήμερα ξέρουμε πως κάποιες από τις πληροφορίες που υπάρχουν στο αφιέρωμα είναι λανθασμένες, ωστόσο σκέφτηκα να το αναδημοσιεύσω ολόκληρο, αφενός γιατί κάποιες από τις σωστές πληροφορίες που παρουσιάζει ο "κακός" του ελληνικού κινηματογράφου δεν ήταν ευρέως γνωστές τότε και αφετέρου γιατί κάποιες φορές νοσταλγώ την... εφηβεία μου, τότε που γνώριζα το παλιό θέατρο από τα άρθρα και τις εκπομπές του (μ' όλες τις ατέλειες, τις ανακρίβειες--τι να κάνουμε άλλωστε; Δεν είχε αναπτυχθεί ακόμα επαρκώς στην Ελλάδα ο κλάδος της θεατρολογίας για να διερευνά τεκμηριωμένα την ιστορία του ελαφρού μουσικού θεάτρου--και την υπερβολικά ρετρό διάθεση του Μάτσα (καταλαβαίνω, σήμερα, πως ο υπερβολικός λυρισμός που είχε περάσει στις εφηβικές εκθέσεις ιδεών του Rena Fan ήταν δικιά του... επιρροή και, ευτυχώς, η φιλόλογός του Rena Fan στη Γ' Γυμνασίου τον βοήθησε να... συνέλθει!). 

Ρένα Βλαχοπούλου

Από την Τζαζ... στο γέλιο

Το άγνωστο χθες μιας "Βασίλισσας". Έτσι όπως το έζησε στα πρώτα της βήματα για την κατάκτηση της επιτυχίας.

Πριν κερδίσει έπαιξε ένα στέμμα... Πριν γίνει η "Βασίλισσα της Τζαζ": Η Ρένα Βλαχοπούλου.

Πέρασαν τόσα χρόνια από τότε που γνώρισε τη δόξα και την επιτυχία η κοσμαγάπητη πρωταγωνίστρια. Το παλιό κοινό έδωσε τη θέση του στο σημερινό, οι προτιμήσεις άλλαξαν, είδωλα σαρώθηκαν...

Κοσμογονία αληθινή...

Η Ρένα Βλαχοπούλου είναι πάντα νέα, πάντα όμορφη και, το σπουδαιότερο, πάντα πρώτη στην προτίμηση, στην καρδιά των θεατών της Μουσικής Σκηνής και ένα από τα μεγαλύτερα ονόματα του Θεάτρου μας. (Τα άλλα δύο είναι εύκολο να... μαντευθούν).

Τι είναι αυτό που κάνει τη Ρένα να έχει την προτίμηση του κοινού και παράλληλα--τόσο σπάνιο--και την επιδοκιμασία της σωστής και εποικοδομητικής κριτικής;

Μα η Αλήθεια που κυριαρχεί στο παίξιμό της, στην όλη της έκφραση...  Η Βλαχοπούλου δεν προσποιήθηκε ποτέ, δεν παριστάνει την παιδούλα, σαρκάζει και αυτοσαρκάζεται με συγκλονιστική ειλικρίνεια που αφοπλίζει... Κι όταν ακόμη δείχνει τα ωραιότατα πόδια της, το γυναικείο κοινό αποκτάει αισιοδοξία ότι μπορεί ν' αρέσει πάντα...

Ακόμη--και αυτό είναι ιδιαίτερα σημαντικό--συγχρόνισε τα ερμηνευτικά της μέσα. Το παίξιμό της, γεμάτο αυθορμητισμό και γνησιότητα, είναι σημερινό και--γιατί όχι--και αυριανό... 

Και γνωρίζουν καλά οι άνθρωποι του Θεάτρου πόσο ρευστή και χιμαιρική, αλλά και πόσο εύκολα ξεπερνιέται η Τέχνη του Ηθοποιού. Οι κωμικοί, ιδιαίτερα, αν δεν ανανεώσουν το κάθε στοιχείο τους, ξεπερνιούνται πολύ γρήγορα.

Ο μεγάλος Ντάνι Κέι λέει ότι "Οι κωμικοί για να νικήσουν τη φθορά δεν πρέπει να τυποποιούνται, αλλά, απεναντίας, να παρουσιάζονται καινούριοι εκφραστικά, γιατί αν περάσουν τρία χρόνια με τα διαρκώς επαναλαμβανόμενα αστεία τους, πολύ γρήγορα και θα κουράσουν και θα μπουν στο περιθώριο".

Θηλυκός "Σαρλώ"

Η Ρένα Βλαχοπούλου, που την αποκαλούν πολύ εύστοχα "θηλυκό Σαρλώ", δεν διστάζει να κάνει καμιά γκριμάτσα, από φόβο μην... ασχημύνει, γυμνάζει το αφάνταστα ευκίνητο σώμα της για τις πιο δύσκολες χορευτικές φιγούρες και, προπάντων, δεν αφήνει καμιά γραμμή του ρόλου της στην οποία να μην εναποθέσει διονυσιακά το ένστιχτό της και το πληθωρικό της ταλέντο...

Η καριέρα της Ρένας Βλαχοπούλου ξεκίνησε εντελώς τυχαία... Δυο χρόνια πριν από τον πόλεμο, πανέμορφο κοριτσόπουλο, τραγούδησε σ' ένα καφενείο της Κέρκυρας το σατιρικό τραγούδι του Αττίκ "Δεν σου πάει το... πάχος Δημητράκη"

Το τι επακολούθησε δεν λέγεται... Βέβαια όλοι οι συμπατριώτες της ξέρανε τη θαυμάσια φωνή της, αφού την ακούγανε στη χορωδία τους, όμως αυτή τη φορά ο ενθουσιασμός ξεπέρασε κάθε προηγούμενο.

Έτσι η μικρή Ρένα αποφάσισε να έρθει στην Αθήνα με την ελπίδα μήπως κάνει καριέρα, αλλά, προπάντων, για να βρει καμιά δουλειά που θα της επέτρεπε να στέλνει λίγα χρήματα στην πολυμελή οικογένειά της που αντιμετώπιζε τόσα οικονομικά προβλήματα. 

Στην Αθήνα τής συμπαραστάθηκε ο μεγάλος θεατρικο-κινηματογραφικός επιχειρηματίας Αντώνης Ζερβός που προωθούσε κάθε νέο ταλέντο.

Έτσι, όταν άκουσε την μικρή συμπατριώτισσά του, την προσέλαβε στην "Όαση". Ήταν τόση η επιτυχία της, που τον άλλο χειμώνα βρέθηκε στο δυσκολότερο θέατρο, το "Μοντιάλ", που και μόνο η πρόσληψη ενός ηθοποιού από τον επιχειρηματία Μακέδο σήμαινε κατά έναν τρόπο την καθιέρωσή του.

Εκεί τραγούδησε το πασίγνωστο "Καμπανιόλα Μπέλλα", τη "Μικρή Χωριατοπούλα" δηλαδή, που λίγους μήνες αργότερα ένας φαντάρος, την ώρα που φυλούσε σκοπιά, του άλλαζε τους στίχους και έγραψε το τραγούδι που έγινε θρύλος, το "Κορόιδο Μουσολίνι". Ο φαντάρος ήταν ο Γιώργος Οικονομίδης... [Σημείωση του Rena Fan: τη "Χωριατοπούλα" η Ρένα την τραγουδούσε στην Όαση, το "Κορόιδο" στο Μοντιάλ, τα έχουμε ξαναπεί...].

Η Ελλάδα είχε μπει στον πόλεμο... Δεκαέξι μέρες όμως πριν, στις 12 Οκτωβρίου του 1940, η Ρένα Βλαχοπούλου έπαιρνε την άδεια να εξασκεί το επάγγελμα από την Επιτροπή Αδείας Ασκήσεως Επαγγέλματος Ηθοποιού. [Σημείωση του Rena Fan: με βάση τις δικές μου πηγές αυτό δεν συνέβη πριν τις 17 Οκτωβρίου, αλλά σε κάθε περίπτωση είναι σημαντικό το ότι ο Μάτσας σκέφτηκε να συμπεριλάβει στο αφιέρωμά του αυτή την πληροφορία...]

Ήταν πια επίσημα και Ηθοποιός! [Σημείωση του Rena Fan: καλλιτέχνιδα του ελαφρού μουσικού θεάτρου, όχι της πρόζας, μπορούσε δηλαδή να εμφανίζεται σε μουσικά θέατρα εκτελώντας νούμερα ή τραγούδια--από όσο ξέρω δεν γινόταν διαχωρισμός...]

Η ευτυχισμένη συνάντηση δυο μεγάλων ταλέντων, του Γιάννη Σπάρτακου και της Ρένας Βλαχοπούλου έφερε τα πιο θαυμαστά αποτελέσματα. Ο Σπάρτακος, πάνω σε στίχους των Αλέκου Σακελλάριου-Χρ. Γιανακόπουλου, έγραψε τις μεγαλύτερες επιτυχίες της εποχής:

"Βρέχει, πόσο μ' αρέσει όταν βρέχει", "Το μπουμπούκι πούχεις βάλει στα μαλλιά", το, από τα ιταλικά, "Νάνι-νάνι" κ.ά. [Σημείωση του Rena Fan: και τα τρία ήταν ιταλικά, ο Σπάρτακος τα διασκεύασε και τα ενορχήστρωσε...]

Με το Σπάρτακο

Ως την ώρα που φάνηκε ο Σπάρτακος το ρυθμικό τραγούδι ήταν άγνωστο στην Ελλάδα και, πολύ σωστά, λέει ο κορυφαίος μας Χρήστος Χαιρόπουλος: "Ο Σπάρτακος έδωσε ρυθμό στη μελωδία".

Τον ίδιο σχεδόν καιρό ο Σπάρτακος γράφει για τη Βλαχοπούλου το πασίγνωστο "Θα σε πάρω να φύγουμε" που έγινε διεθνής επιτυχία με τον τίτλο "Γκρηκ Μπολέρο"--στίχοι Αλέκου Σακελλάριου--[Σημείωση του Rena Fan: και του Δημήτρη Ευαγγελίδη, πιθανότατα μόνο στο κουπλέ...] και που το είχε στο ρεπερτόριό του ο Χαβιέ Κούγκατ.

Η Ρένα Βλαχοπούλου ήταν πια η "Βασίλισσα της Τζαζ", τίτλο και θρόνο που της έδωσε επάξια το κοινό...

Τότε το μουσικό ζευγάρι άνοιξε τα φτερά του για την Αμερική.

Οι επιτυχίες διαδέχονται η μία την άλλη εκεί...

Οι δυο καλλιτέχνες είναι περιζήτητοι στα μεγαλύτερα Μιούζικ Χωλς. Το Γκρηκ Μπολέρο παίζεται παντού. Η Ρένα Βλαχοπούλου αποθεώνεται. [Σημείωση του Rena Fan: τόσο η Ρένα όσο και ο Σπάρτακος ήταν πολύ πιο προσεκτικοί και σεμνοί στις αφηγήσεις τους για εκείνη την περίοδο, ποτέ δεν είπαν ότι εργάστηκαν στα μεγαλύτερα music hall...].

Ο μεγάλος Ισραηλινός επιχειρηματίας Πουλέσκι [Σημείωση του Rena Fan: Λου Λέσλι ή Lew Leslie...], γοητευμένος μαζί της, της προτείνει δελεαστικό συμβόλαιο για το "Μπρόντγουεϊ" για να την κάνει σταρ των πιο φημισμένων θεάτρων.

Η Ρένα, που πάντα άκουγε τη φωνή της καρδιάς της, αρνείται...

Χάθηκε μια διεθνής Ελληνίδα σταρ ίσως...

Από το 1950

Το Ελληνικό Μουσικό Θέατρο όμως κέρδισε τη μεγάλη του Πρωταγωνίστρια. Το 1950 γυρίζουν στην Ελλάδα. Το 1953 μια άλλη ευτυχισμένη συνεργασία αλλάζει εντελώς τη ζωή της [Σημείωση του Rena Fan: 1951 και 1954 αντίστοιχα...]. Η Ρένα συνεργάζεται με το θίασο της αξέχαστης Σοφίας Βέμπο. Ο Μίμης Τραϊφόρος και ο Γιώργος Γιαννακόπουλος, με μουσική του Μενέλαου Θεοφανίδη, ετοιμάζουν την επιθεώρηση "Σουσουράδα".

"Θέλεις, Ρένα μου, να κάνουμε ένα νούμερο μαζί για να μην είσαι μόνο τραγουδίστρια;" της λέει ο Σταυρίδης.

Η Βλαχοπούλου ξαφνιάστηκε, δέχτηκε αμέσως όμως την πρόταση και κάνανε το περίφημο ντουέτο "Άλα Πασά μου" που του έγραψαν ειδικά ο Τραϊφόρος και ο Μενέλαος Θεοφανίδης. Η επιτυχία ξεπέρασε κάθε προσδοκία και η Ρένα καθιερώθηκε αμέσως και σαν νουμερίστα.

"Και να σας πω, λέει ο Σταυρίδης, η Ρένα με ξεπέρναγε στα κωμικά και καταχειροκροτιόταν". Την άλλη χρονιά πρωταγωνίστησε στη μουσική κωμωδία του Θεοφανίδης "Ραντεβού στο καμπαρέ" [Σημείωση του Rena Fan: την ίδια χρονιά, την άλλη σεζόν, δηλαδή 1954-55...].

Η καθιέρωση ήταν ολοκληρωτική.

Το 1957 κάνει την πρώτη της κινηματογραφική εμφάνιση με την ταινία "Πρωτευουσιάνικες περιπέτειες". Παρτενέρ της ο Στέφανος Στρατηγός. Εκεί τραγούδησε--στίχοι Ηλία Λυμπερόπουλου, μουσική Μεν. Θεοφανίδη--με συγκίνηση το 1τραγούδι:
Αντίο, νησί μου, αντίο,
θα φύγω σε λίγο,
θα πάω μακριά σου
και κλαίω.

Η Ρένα έβαζε σ' αυτό όλη την αγάπη της για την Κέρκυρα.

Το 1961 παίζει στην ταινία του Αλέκου Σακελλάριου "Όταν λείπει η γάτα"[Σημείωση του Rena Fan, το 1962, σεζόν 1961-62]. Μια μέρα τρεις άνθρωποι του κινηματογράφου, ο Φίνος, ο Δαλιανίδης και ο Πλέσσας αποφασίζουν κάνουν σωστό μουσικό κινηματογράφο στη χώρα μας και γυρίζουν τα πρώτα μιούζικαλ με πρωταγωνιστές [sic] τη Βλαχοπούλου, τη Λάσκαρη, την Καραγιάννη και την Προκοπίου. Τίτλοι τους: "Μερικοί το προτιμούν κρύο" (1963), "Κάτι να καίει" (1964), "Κορίτσια για φίλημα" (1965), "Ραντεβού στον αέρα" (1966). 

Η επιτυχία είναι πολύ μεγάλη. Η Ρένα πρωταγωνιστεί ακόμη στην ταινία "Ένα κορίτσι για δύο" των Τσιφόρου-Βασιλειάδη και στις κωμωδίες του Ψαθά "Χαρτοπαίχτρα" και "Φωνάζει ο κλέφτης".

Κινηματογραφικά συνέχισε με τον Κώστα Καραγιάννη με ταινίες που άφησαν εποχή και που πρόσφεραν το πιο πλούσιο γέλιο και που το κοινό της το ανταπέδωσε με την άμετρη αγάπη του. (Ευτυχώς δεν πήρε κανένα Βραβείο στα Κινηματογραφικά Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Η Ρένα ήταν τόσο μεγάλη ηθοποιός πάντα και προπάντων τόσο... υγιής). 

Πολλές, πάρα πολλές οι επιθεωρήσεις που πρωταγωνίστησε.

Στο Δελφινάριο

Η θρυλική "Έρχονται, δεν έρχονται", η "Αθήνα Χαρτοπαίχτρα", η "Καντσονίσιμα, Σατιρίσιμα, Ψιθυρίσιμα" των Σακελλάριου-Πλέσσα. Ένας μακρύς όμορφος δρόμος ως τη σημερινή στο "Δελφινάριο", την "Μας πρήξανε τα... ούμπαλα".

Όπως άπειρα είναι και τα τραγούδια που ερμήνευσε.

"Είναι τόσο πολλά που ράγες του τρένου να ήταν η φωνή μου, θα είχαν... σκουριάσει", λέει η ίδια χαριτολογώντας.

Σ' ένα τραγούδι του Γιώργου Θεοδοσιάδη η Ρένα τραγουδούσε:
Τι θα μείνει...
Ένα άλμπουμ
κριτικές απ' τις πρεμιέρες
που το κλείνει
βιαστικά ο χρόνος 
όπως και τις μέρες...
Τι θα μείνει...
Κάποιοι δίσκοι στο πικάπ
κι αυτοί φθαρμένοι...
Τι να γίνει...
Για το σήμερα
είσαι πια ξεπερασμένη...

Μόνο που το τραγούδι αυτό μπορεί να ήταν μια μεγάλη επιτυχία για τη Ρένα, μια μεγάλη αλήθεια για τις περισσότερες καλλιτέχνιδες, όμως είναι ένα μεγάλο ψέμα για τη Ρένα Βλαχοπούλου του πάντα...

Τη "Βασίλισσα" της Μουσικής Σκηνής, ακόμη και τώρα που δεν υπάρχουν πια Βασίλισσες...

Έθνος της Κυριακής, 25-9-1983 


Σκέφτομαι πάντως τι έχει να μείνει (και πού...) από το αρχείο του Αρτέμη, αλλά και του αδελφού του, του Νέστορα Μάτσα... 

Όπως είπα παραπάνω, δεν ξέρω αν ήταν συμπτωματική η αναφορά των δυο συνεργατών του Έθνους στη Ρένα Βλαχοπούλου, στο ίδιο φύλλο της εφημερίδας. Ανακάλυψα όμως μια άλλη σύμπτωση: ο Αρτέμης Μάτσας πέθανε στις 7 Σεπτεμβρίου του 2003, ενώ ο Σταμάτης Φιλιππούλης γεννήθηκε στις 7 Σεπτεμβρίου 1930--την ίδια χρονιά που γεννήθηκε και ο Μάτσας... 

Η παρούσα ανάρτηση, όπως και όλα τα κείμενα που δημοσιεύονται στο ιστολόγιο αυτό, είναι αποτέλεσμα προσωπικής έρευνας. Είναι υποχρεωτική η ρητή αναφορά στο ιστολόγιο, όταν χρησιμοποιείται υλικό από τις αναρτήσεις του.