Σαν σήμερα το 1951 και το 1955: Δώρα, γύρισμα και δύο ρεβεγιόν

Στις 31 Δεκεμβρίου 1955 η Ρένα Βλαχοπούλου και ο Στέφανος Στρατηγός, το πρωταγωνιστικό ζευγάρι της ταινίας Πρωτευουσιάνικες περιπέτειες του Γιάννη Πετροπουλάκη, έδωσαν δώρα στους τροχονόμους στο Σύνταγμα. Σχετικά μας πληροφόρησαν τα Νέα στις 2 Ιανουαρίου 1956

Οι πρωταγωνισταί της νέας εγχρώμου Ελληνικής ταινίας «Πρωτευουσιάνικες περιπέτειες» Ρένα Βλαχοπούλου και Στέφανος Στρατηγός προσέφερον προχθές, παραμονήν του Νέου Έτους, δώρα στους αστυφύλακες της Τροχαίας. Στη φωτογραφία οι δύο καλλιτέχνες ενώ χαιρετούν ένα τροχονόμο απέναντι από το ξενοδοχείο της «Μεγάλης Βρεττανίας».

Τα Νέα, 2-1-1956 

Αυτό που δεν διευκρίνιζε ο συντάκτης των Νέων είναι ότι δεν επρόκειτο (απλώς;) για ένα διαφημιστικό κόλπο: η προσφορά των δώρων στον τροχονόμο ήταν μέρος της ταινίας! Δίχως να έχει κάποια ιδιαίτερη σχέση με την υπόθεση της ταινίας, υπάρχει αυτή η χαριτωμένη σεκάνς με γοητευτικές εικόνες της Παραμονής Πρωτοχρονιάς στην Αθήνα του 1955... Γονείς, γιαγιάδες, παππούδες και παιδάκια να διαλέγουν δώρα στις υπαίθριες αγορές της πόλης... Αντίστοιχες εικόνες μπορεί να δει κανείς και στη συγκινητική Κάλπικη λίρα του Γιώργου Τζαβέλλα που είχε γυριστεί ένα χρόνο νωρίτερα, ωστόσο οι Πρωτευουσιάνικες Περιπέτειες κερδίζουν πόντους (αν και λιγότερο καλή ταινία, σαφώς), επειδή είναι έγχρωμες και αποτυπώνουν καλύτερα το εορταστικό κλίμα της πρωτεύουσας. Χαρείτε λοιπόν την Αθήνα της 31ης Δεκεμβρίου του 1955 και αυτό το ξεχασμένο πια έθιμο της προσφοράς δώρων στους τροχονόμους (πρόσφατα διάβασα ότι το έθιμο ατόνησε επειδή καταργήθηκαν τα τροχονομικά βάθρα λόγω ατυχημάτων...

Εκείνο τον Δεκέμβρη του '55, πιθανώς λόγω των γυρισμάτων της ταινίας, η Ρένα Βλαχοπούλου δεν εμφανιζόταν σε κάποιο κέντρο. Το απόγευμα της παραμονής της Πρωτοχρονιάς εμφανίστηκε όμως στην επιθεώρηση Τζώννηδες και κάου-μπόυ, αφού το θέατρο Ακροπόλ έδωσε κανονικά την απογευματινή του παράσταση (άλλα θέατρα έδωσαν και βραδινή). Ας πάμε όμως τώρα τέσσερα χρόνια πίσω, στα πρωτοχρονιάτικα ρεβεγιόν της 31ης Δεκεμβρίου 1951. Ολόκληρη τη σεζόν 1951-1952 η Ρένα Βλαχοπούλου εμφανίζεται στην μπουάτ Αθηναία στην οδό Δημοκρίτου. Τη συνοδεύει η ορχήστρα του Βαγγέλη Κανελλίδη. Φυσικά για την παραμονή της Πρωτοχρονιάς διαφημίζεται στις εφημερίδες το ρεβεγιόν της Αθηναίας με τη Ρένα.

Ωστόσο, η Ρένα είχε... διπλοβάρδια εκείνο το βράδυ. Αφού τελείωσε την εμφάνισή της στην Αθηναία (ποια ώρα άραγε; Δεν υπάρχουν πληροφορίες για άλλες τραγουδίστριες ή τραγουδιστές στο σχήμα, πιθανώς η ορχήστρα να συνέχιζε να παίζει μόνη της για τον κόσμο που ήθελε να χορέψει...), πετάχτηκε στο Σύνταγμα για να τραγουδήσει και στο ρεβεγιόν του ξενοδοχείου Μεγάλη Βρετανία! Σχετικά μας πληροφορεί η Καθημερινή της 4ης Ιανουαρίου 1952, στη στήλη "Εδώ κι εκεί" που υπογράφει "Ένας κύριος":

Μια ημέρα--ή μάλλον μια νύχτα--πριν όλες σχεδόν αυτές οι ωραίες κυρίες ήσαν εις το "ρεβεγιόν" της "Μεγάλης Βρεταννίας" που ήταν εφέτος εξαιρετικά εύθυμο, ιδίως μετά την εμφάνισιν της δ)δος Ρένας Βλαχοπούλου. Πραγματικά η νέα Ελληνίς καλλιτέχνις έκανε θαύματα εκείνο το βράδυ. Ήταν κομψοτάτη, μ' ένα στενό ολόχρυσο φόρεμα και απολύτως χαριτωμένη. Άρχισε να τραγουδάη μπροστά σ' ένα κόσμο απλώς ευδιάθετο και με το τραγούδι της τον παρέσυρε σ' ένα αυθόρμητο ζωηρότατο κέφι, που διήρκεσε έως τας επτά το πρωί. Γεμάτη η αίθουσα από ωραίο κόσμο. Αδύνατον ν' αρχίσω ένα ευσυνείδητο "παρευρέθησαν...". Δεν θα μου έφθανε η σελίδα ολόκληρη που με φιλοξενεί. Πάντως το θέμα της βραδυάς ήταν πάλι το πόσον ωραία ήσαν τα φορέματα και επίσης το πόσα όμοια και απαράλλαχτα είχαν εμφανισθή. 

Καθημερινή, 4-1-1952

Ακολουθούσαν τα ονόματα δέκα κυριών με σύντομη περιγραφή των φορεμάτων που φορούσαν. Και τι δεν θα 'δινα να διάβαζα αντί για αυτά τους τίτλους δέκα, έστω, τραγουδιών που τραγούδησε η Ρένα Βλαχοπούλου εκείνο το ξημέρωμα της Πρωτοχρονιάς του 1952, με πολύ έντονη ακόμα πάνω της την αύρα της εμπειρίας που κέρδισε από την παραμονή της στην Αμερική...

Ξημέρωμα της Πρωτοχρονιάς του 1952:
Η Ρένα Βλαχοπούλου στο ρεβεγιόν του ξενοδοχείου Μεγάλη Βρετανία
Φωτογραφία από το περιοδικό Δίφωνο, Απρίλιος 1997

Ας είναι. Σας εύχομαι ολόψυχα καλή χρονιά! Να έχουμε όλες/-οι την υγειά μας και να ανταμώσουμε σύντομα με τα αγαπημένα μας πρόσωπα για γιορτές, γλέντια, φαγοπότια, καφέδες, τραγούδια, αγκαλιές και γέλια...

Σαν σήμερα το 1975: Μια κάποια παλιά Πρωτοχρονιά

Στις 30 Δεκεμβρίου 1975 κυκλοφόρησε το 358ο τεύχος του περιοδικού Φαντάζιο που περιείχε ένα ρεπορτάζ της Έλενας Χατζηιωάννου με τίτλο "Μια κάποια παλιά Πρωτοχρονιά", στο οποίο οκτώ δημοφιλείς ηθοποιοί καλούνταν να μοιραστούν αναμνήσεις τους από παλιές Πρωτοχρονιές. Ας δούμε τι δήλωσε η Ρένα Βλαχοπούλου στη δημοσιογράφο:

Η Ρένα Βλαχοπούλου, πάντα κεφάτη, νέα, παρά τα -άντα ή -ήντα--ποιος ξέρει;--χρόνια της και πληθωρική σε ζωντάνια, ενώ φορούσε την κοντή μαθητική φουστίτσα για να... κατέβη σαν υπερφυσική μπεμπέκα στη σκηνή του θεάτρου "Βέμπο", έπαθε αλλεργικό άσθμα στο άκουσμα της Πρωτοχρονιάς.

--Κύττα κύριε να θέλουν να σου θυμίσουν σώνει και καλά την Πρωτοχρονιά. Άκου, παιδάκι μου, εγώ γεννήθηκα Πρωτοχρονιά. Καταλαβαίνεις τώρα; Και μην περιμένης να σου πω ποιο χρόνο, πονηρή! Αυτό θέλω να ξεχάσω. Και κάθε Πρωτοχρονιά, που να πάρη η ευχή, δεν τα καταφέρνω. Ξέρεις τι κάνω όμως; Το ρίχνω στην πλάκα. Σα να 'ταν μια οποιαδήποτε μέρα. Ούτε λαμπρότητες, ούτε τίποτα. Πέφτει Δευτέρα, Πέμπτη, Σάββατο; Ε, αυτό κυττάω. Ούτε που σκέφτομαι ποιος χρόνος έρχεται. Γιατί να μελαγχολούμε; Τέλος πάντων!... Την παραμονή δεν δουλεύουμε. Το ρίχνω λοιπόν στο χαρτί. Α! Εδώ θυμάμαι. Θυμάμαι ότι πάντα χάνω, που να πάρη η οργή. Πάντα με τους χαμένους είμαι. Λένε όμως ότι αυτοί που χάνουν στα χαρτιά κερδίζουν στην αγάπη. Λες; Μακάρι μωρέ παιδάκι μου. Γιατί αν είναι έτσι κερδίζω πολλή αγάπη και το προτιμώ. Την άλλη μέρα, που λες, στο θέατρο. 35 χρόνια συνέχεια (Μην πας να βγάλεις πόσο είμαι, ξεκίνησα πολύ μικρή!). Λοιπόν 35 χρόνια, πότε σαν τραγουδίστρια, πότε σαν ηθοποιός, τώρα τελευταία και απ' τα δύο, δεν έλειψα χρόνο από τη σκηνή. Στα παρασκήνια η ίδια πάντα ατμόσφαιρα. Λίγη πλακίτσα, πολλές ευχές και... βγαίνουμε! 

Φαντάζιο, 30-12-1975

(Ήταν η περίοδος που η Ρένα δήλωνε ότι γεννήθηκε Πρωτοχρονιά, αν και το 1960 το Εμπρός είχε γράψει ότι γεννήθηκε 2 Ιανουαρίου--με το παλιό όμως ημερολόγιο!...--, ενώ στα πιο πρόσφατα χρόνια δήλωνε ότι ανήκε στο ζώδιο του Λέοντος αλλά δεν ήξερε πότε ακριβώς είχε γεννηθεί, κάπου τέλος Ιουλίου με αρχές Αυγούστου... Ενδιάμεσα όμως γραφόταν για ένα διάστημα ότι ανήκε στο ζώδιο του Σκορπιού...).

"Σουτ!" μοιάζει να λέει η Ρένα Βλαχοπούλου
σε όποιον/-αν της θυμίζει τον χρόνο που περνά.

Από τις δηλώσεις των υπόλοιπων ηθοποιών, ξεχωρίζω τα λόγια της Άννας Καλουτά που θυμήθηκε ότι τα παλιότερα χρόνια οι ηθοποιοί ένιωθαν πιο δεμένοι τέτοιες μέρες και σε αυτό συντελούσε το γεγονός ότι τα θέατρα έπαιζαν την παραμονή της Πρωτοχρονιάς και την ώρα της αλλαγής του χρόνου έσβηναν τα φώτα και όλος ο θίασος και το προσωπικό του θεάτρου ξεχύνονταν στη σκηνή διέκοπταν την παράσταση σε όποιο σημείο και να βρισκόταν και αντάλλασσαν ευχές--ενώ συνέβαιναν διάφορα κωμικά μέσα στο σκοτάδι και όταν άναβαν ξανά τα φώτα η πρωταγωνίστρια φιλιόταν με τον πορτιέρη ή μια ηθοποιός νόμιζε ότι φιλούσε περιπαθώς έναν ηθοποιό με τον οποίο ήταν ερωτευμένη και τελικά αποδεικνυόταν ότι φιλούσε κάποιον άλλον...

 

Σαν σήμερα το 1969: Η πρεμιέρα της Παριζιάνας και μια κουμπαριά

Στις 29 Δεκεμβρίου 1969 ξεκίνησε η προβολή της ταινίας του Γιάννη Δαλιανίδη Η Παριζιάνα με πρωταγωνίστρια φυσικά τη Ρένα Βλαχοπούλου. Η ταινία σηματοδοτούσε τη μεγάλη επιστροφή της Ρένας στη Φίνος Φιλμ, έπειτα από την τριετή αποστασία της στον οργανισμό Καραγιάννης-Καρατζόπουλος. Μάλιστα, η Παριζιάνα κονταροχτυπήθηκε στην πρεμιέρα της με μια ταινία του οργανισμού εκείνου, το Ησαΐα, μη χορεύεις με τον φίλο, γείτονα και παλιό συνεργάτη της Ρένας Λάμπρο Κωνσταντάρα.

Νομίζω θα ήταν ενδιαφέρον να δούμε πώς υποδέχτηκαν οι κριτικοί της εποχής την Παριζιάνα. Θα ξεκινήσω από την αρνητική κριτική του Γιώργου Πηλιχού στα Νέα.

Για το ενδεχόμενο μήπως ο θεατής εκλάβη ως πραγματική Παριζιάνα την κεντρική ηρωίδα του φιλμ, ο δημιουργός του σπεύδει απ' το πρώτο-πρώτο πλάνο να κάνη την απαραίτητη διευκρίνιση: βάζει την πρωταγωνίστριά του να μοιράζη μούτζες, να λέη χαριτωμένες φράσεις σαν το "μωρή ψωριάρα" και να μαλλιοτραβιέται αγρίως με άλλα γύναια. Έτσι ο θεατής αντιλαμβάνεται επαρκώς ότι τα διαδραματιζόμενα δεν συμβαίνουν εις Παρισίους, αλλά εις τον Ποδονίφτην!... Ανακούφιση στην σάλα!

Ο Γιάννης Δαλιανίδης ονομάζει την ταινία του "μουσική φάρσα". Έχει μάλλον δίκιο... Με τη διαφορά πως η φάρσα γίνεται σε βάρος της έννοιας "κινηματογράφος". Γιατί ασφαλώς δεν είναι δυνατόν να αποτελή κινηματογράφο η χωρίς ίχνος οίστρου και πρωτοτυπίας μεταφορά στην οθόνη ασήμαντων επιθεωρησιακών νούμερων ή σκετς. Η "ταινία" σώζεται τελικά απ' το μπρίο της Βλαχοπούλου, την όμορφη παρουσία της Έρρικα Μπρόγιερ, τα "σπασίματα" του κ. Εξαρχάκου (πάντα γελάει το κοινό με τοιούτου είδους καμώματα) και από τις γραφικές "καρτ-ποστάλ" της Μυκόνου... Και μ' αυτή την ταινία, το κοινό της "Έλλης", όπου την είδαμε, έδειχνε να διασκεδάζη...

Γιώργος Πηλιχός

Τα Νέα, 30-12-1969

Βέβαια, σκέφτομαι ότι αυτήν ακριβώς τη λέξη, "οίστρος", χρησιμοποίησε είκοσι χρόνια μετά, τον Δεκέμβρη του 1989, ο Παναγιώτης Τιμογιαννάκης σε μια κριτική του στον Ταχυδρόμο για να περιγράψει τη δημιουργική διάθεση του Δαλιανίδη στην Παριζιάνα...

Αντίθετα από τον Τιμογιαννάκη, στα χρόνια του '80 και του '90 ήταν πολύ αυστηρή (έως και άδικη) με τον Δαλιανίδη η Μαρία Παπαδοπούλου των Νέων. Κι όμως για την Παριζιάνα είχε γράψει μια καλή κριτική στο Έθνος, στην οποία διαφωνεί με τον Πηλιχό ως προς τη χρήση του όρου "φάρσα" για την ταινία:

Έγχρωμη θεαματική μουσική φάρσα χαρακτηρίζει την ταινία του ο Γιάννης Δαλιανίδης. Δεν συμφωνούμε. Τουλάχιστον ως προς την "σημασία" που έχει πάρει στον ελληνικό κινηματογράφο η λέξις "φάρσα", συνώνυμο πλέον παντός είδους "χυδαιότητος". Αντίθετα η νέα ταινία του δημιουργού των εγχωρίων μιούζικαλ είναι χαριτωμένη, έχει διακριτικότητα, λάμψι, καλό γούστο. Κινείται με άνεσι σ' ένα χώρο-παγίδα, όπως είναι ο χώρος των επιδείξεων της υψηλής ραπτικής στα μεγάλα τουριστικά θέρετρα. Η γενική αισθητική στάθμη διακρίνει τόσο τα επί μέρους κομμάτια, που σ' ένα επιδέξιο μοντάζ συνθέτουν την ελεύθερη ρυθμική επίδειξι μοντέλων στην Μύκονο, όσο και γενικά τις εικόνες με φόντο το ασβεστένιο τοπίο του αιγαιοπελαγίτικου νησιού. Ραχοκοκκαλιά του θέματος είναι η διασκεδαστική περιπέτεια της Πελαγίας, συνοικιακής ράφτρας, η οποία μεταμορφώνεται σε δημιουργό της παρισινής ωτ-κουτύρ. Τα απρόοπτα, οι κωμικές περιπλοκές και οι καταστάσεις συνθέτουν τη διασκεδαστική βάσι, που χρησιμεύει σαν αφετηρία για μουσικά, χορευτικά, θεαματικά και τραγουδιστικά ιντερμέδια. Η πάντα έκτακτη Ρένα Βλαχοπούλου, ο σπαρταριστός Εξαρχάκος, ο Κώστας Καρράς, η Έρικα Μπρόγιερ, ο Καλυβωκάς κ.ά. μοιράζονται τους κύριους ρόλους και η Μαρινέλλα και ο Πουλόπουλος τα τραγούδια του Μίμη Πλέσσα.

Μαρία Παπαδοπούλου

Έθνος, 30-12-1969

Ρένα Βλαχοπούλου και Δημήτρης Καλλιβωκάς στην Παριζιάνα
Φωτογραφία από το αρχείο της Φίνος Φιλμ

Και άλλη μία θετική κριτική, που έγραψε ο Νέστορας Μάτσας στη Βραδυνή:

"Η ΠΑΡΙΖΙΑΝΑ"

ή Τι τραβάνε οι μοδίστρες!...

Ο Γιάννης Δαλιανίδης με τις πολύτιμες ευλογίες της "Φίνος Φιλμς" εισήγαγε στην εγχώρια κινηματογραφική αγορά το είδος της μουσικοχορευτικής κωμωδίας, όπου με βάσι έναν διασκεδαστικό και απλοϊκό καμβά πλέκεται ένα ψυχαγωγικό γαϊτανάκι και ακούγονται μερικά τραγουδάκια στους ρυθμούς της μόδας. Το "είδος" άρεσε και πέτυχε εμπορικά, σε σημείο που να καθιερωθή και να "πιάση". Η "Παριζιάνα", με την οποία πραγματοποιεί την πρώτη της εφετεινή κινηματογραφική εμφάνισι η αειθαλής Ρένα Βλαχοπούλου, ανήκει σ' αυτή την κατηγορία... Μ' ένα πρόσχημα υποθέσεως πολλά διαπράττονται, ενώ η Ρένα Βλαχοπούλου βρίσκει την ευκαιρία να αλωνίση παίζοντας, τραγουδώντας κι αυτοσχεδιάζοντας. Μοδίστρα γειτονιάς, βρίσκει τον μπελά της με τις διάφορες ανοικονόμητες πελάτισσές της που δε μένουν ποτέ ευχαριστημένες. Τότε καταστρώνονται τα μεγάλα σχέδια και η Πελαγία, που δεν ξέρει ούτε πού πέφτει ακριβώς το Παρίσι, γίνεται... Πελαζί για να κλείση η μουσικοχορευτική φάρσα με μια "αποθέωση" ασμάτων και χορών σε όλους τους μοντέρνους ρυθμούς.

Ο ψυχαγωγικός στόχος της ταινίας--που είναι και ωραία φωτογραφημένη από τον Νικο Γαρδέλη--πετυχαίνεται ικανοποιητικά, συνεργούντων του Μίμη Πλέσσα που έγραψε τη μουσική και τα τραγούδια (πολύ ωραίο το "Αθάνατο νερό") και του Γιάννη Φλερύ που "κίνησε" τα χορευτικά. Φυσικά και το... τρόπαιο ανήκει κατά κύριο λόγο στην Πελαγία ή Ρένα Βλαχοπούλου που διοχετεύει στο θεατή το εκρηκτικό κέφι της απ' την πρώτη σκηνή πριν από τους τίτλους ως το φινάλε. Πολύ ευγενική η παρουσία της 'Ερρικας Μπρόγερ που δείχνει αξιοπρόσεκτη κινηματογραφική άνεσι.

Νέστορας Μάτσας

Βραδυνή, 30-12-1969

Δεν έχω ακόμα ανακαλύψει πότε και για πόσο καιρό υπήρχε η σκέψη να ονομάζεται η ταινία Παριζιάνα απ' τα Τρίκαλα. Το εντυπωσιακό είναι πως όλες οι αφίσες της ταινίας (τέσσερις, αν θυμάμαι καλά) που έχουν φτάσει στις μέρες μας έχουν αυτόν τον τίτλο.

Πηγή: www.wikipedia.gr

Η Φίνος Φιλμ έστειλε φυσικά φωτογραφίες στον Τύπο για να διαφημίσει την ταινία. Φυσικά τα κείμενα που συνόδευαν αυτές τις φωτογραφίες ήταν ενίοτε εντελώς άσχετα, όπως στην περίπτωση του κειμένου που συνόδευε την παρακάτω φωτογραφία στο 1400ό τεύχος του Ρομάντσου που κυκλοφόρησε στις 28 Δεκεμβρίου 1969. 

Το 13άρι της τέχνης

Άλλοι γυρεύουν την τύχη στα χαρτιά, άλλοι στα ζάρια ή στα λαχεία κι άλλοι... στο Προ-Πό. 

Έτσι και η Ρένα Βλαχοπούλου, η Έρρικα Μπρόγιερ και ο Χρόνης Εξαρχάκος ψάχνουν να δουν αν έπιασαν δεκατριάρι...

Κι όμως, το έχουν ήδη πιάσει. Γιατί, γι' αυτούς, δεκατριάρι πρέπει να θεωρήται η επιτυχία τους στην σκηνή και στην οθόνη, στο πάλκο και την ζωή.

Η Ρένα παίζει, βέβαια, πού και πού χαρτιά, έτσι για να περνάη η ώρα. Ξέρει, όμως, ότι αυτού του είδους τα παιχνίδια δεν χαρίζουν, μόνον... δανείζουν...

Ρομάντσο, 28-12-1969

Η ταινία δημοσιεύτηκε και ως φωτορομάντζο σε συνέχειες στον Οικογενειακό Θησαυρό (συνηθιζόταν αυτό τότε).

Το κείμενο των φωτορομάντζων αυτών συνήθως ακολουθούσε πιστά το σενάριο της ταινίας. Συνεπώς, οι ατάκες που υπάρχουν για την ίδια αυτή τη σκηνή που σχολίαζε και το Ρομάντσο με κάνουν να πιστεύω ότι πρόκειται για ατάκες που για κάποιον λόγο κόπηκαν στο τελικό μοντάζ (αν προσέξει κανείς/καμιά την ταινία θα δει ότι οι ηθοποιοί γελούν σαν να έχει προηγηθεί κάποιο αστείο που εμείς δεν έχουμε δει...):

ΓΙΑ ΝΑ ΤΗ ΔΟΚΙΜΑΣΗ Η ΕΛΕΝΗ ΤΗΣ ΖΗΤΑ ΝΑ ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΜΕΡΙΚΕΣ ΛΕΞΕΙΣ:

--Τα νέα μου...
--Φοξ μούβιτον νιους.
--Η σκέψι μου γυρίζει...
--Λε καφάς... ντονέρ κεμπάπ. Όχι παίζουμε! Λοιπόν τι γίνεται; Τα λεφτά τελειώνουν.
--Αύριο φεύγουμε για Μύκονο. (σημείωση του Rena Fan: από αυτήν την ατάκα της Μπρόγιερ αρχίζει η σκηνή...) 

Η Παριζιάνα είναι κατά τη γνώμη του Rena Fan η καλύτερη ταινία της Ρένας Βλαχοπούλου. Μπορεί να μην έχει το γερό σεναριακό υπόβαθρο του έργου του Δημήτρη Ψαθά, αλλά δίνει την ευκαιρία στη Ρένα Βλαχοπούλου να λάμψει με δολοφονικές κωμικές ατάκες ("Σούζυ, τρως, και ψεύδεσαι και τρως", "Φτάσαμε Λάρισα", "Αμ δεν προσέεεε..."), τραγούδι και χορό (χορεύει "σοβαρά" και "κωμικά" στο ίδιο τραγούδι, το "Θέλω πολύ"). Το κοινό εκτίμησε όλες αυτές τις αρετές της ταινίας και της χάρισε την 6η θέση (ανάμεσα σε 99 ταινίες) με 554.428 εισιτήρια στην πρώτη προβολή σε Αθήνα και Πειραιά, ενώ το Ησαΐα, μη χορεύεις δεν τα πήγε το ίδιο καλά: κατέκτησε την 29η θέση με 248.927 εισιτήρια (την πρώτη θέση είχε κατακτήσει Η δασκάλα με τα ξανθά μαλλιά με την Αλίκη Βουγιουκλάκη, που έκοψε 739.001 εισιτήρια).

Ρένα Βλαχοπούλου και Ρένα Πασχαλίδου στην Παριζιάνα
Φωτογραφία από το αρχείο της Φίνος Φιλμ

Δεν γνωρίζω αν έγινε κάποια επίσημη πρεμιέρα της ταινίας με την παρουσία των συντελεστών (ίσως αυτό να μη συνηθιζόταν πια στο τέλος της δεκαετίας του '60), ωστόσο αυτό σίγουρα δεν συνέβη το βράδυ της 29ης Δεκεμβρίου γιατί η Ρένα Βλαχοπούλου εκτελούσε χρέη κουμπάρας σε έναν καλλιτεχνικό γάμο. Για την ακρίβεια πάντρεψε την επιστήθια φίλη της Φίτσα (ή Σοφία) Ντάβου με τον Κώστα Χαραλαμπίδη. 

Πηγή: Βραδυνή, 30-12-1969

Ποια ήταν η Φίτσα Ντάβου; Εντελώς συμπτωματικά είναι η πρώτη ηθοποιός που εμφανίζεται στην Παριζιάνα: είναι η πρώτη πελάτισσα με την οποία τσακώνεται άγρια η Πελαγία, πριν από τους τίτλους της ταινίας.

Η Φίτσα Ντάβου εμφανίστηκε σε άλλες δύο ταινίες με τη Ρένα Βλαχοπούλου. Είναι η υπηρέτριά της Λίας και του Σόλωνα στο Φωνάζει ο κλέφτης και η κολλητή φίλη της Ρένας στη Ζηλιάρα. Συνεργάστηκαν επίσης πολλές φορές στο θέατρο, ήδη από τα χρόνια της Κατοχής, και παρέμειναν φίλες μέχρι το τέλος της ζωής της Ρένας. Εξίσου κοντά στη Ρένα και τον Γιώργο Λαφαζάνη ήταν και ο Κώστας Χαραλαμπίδης--αν δεν κάνω λάθος, είχαν χωρίσει με τη Φίτσα Ντάβου, αλλά αυτό δεν επηρέασε τη σχέση και των δύο με τους κουμπάρους τους. Ο Κώστας Χαραλαμπίδης ήταν, θυμάμαι, παρών στην κηδεία του Γιώργου Λαφαζάνη, λυπημένος για την απώλεια του καλού του φίλου. Τέλος, υπενθυμίζω ότι η Φίτσα Ντάβου ήταν θεία του ηθοποιού Γιώργου Βογιατζή, ο οποίος, όπως είπαμε και παλιότερα, θυμόταν πώς η φίλη της θείας του, η γενναιόδωρη Ρένα Βλαχοπούλου του έστειλε χρήματα όταν εκείνος βρισκόταν απένταρος για σπουδές στο Παρίσι...

Ο Γιώργος Βογιατζής, η Ρένα Βλαχοπούλου και η Φίτσα Ντάβου
Φωτογραφία από τον προσωπικό λογαριασμό του Γιώργου Βογιατζή στο Instagram

Σαν σήμερα το 1979: Στον γάμο της Λίντας Άλμα και του Μάνου Κατράκη

Στις 28 Δεκεμβρίου 1979, στη 1 το μεσημέρι, τελέστηκε ο γάμος της Λίντας Άλμα με τον Μάνο Κατράκη. Παρούσα, φυσικά, η στενή φίλη της χορεύτριας Ρένα Βλαχοπούλου.

Φωτογραφία από το βιβλίο του Αλέξη Κομνηνού Κατράκης
(εκδ. Κάκτος, 1984)

 

Ο γάμος επισφράγισε ένα ειδύλλιο 27 χρόνων. Γράφτηκε μάλιστα ότι η Λίντα Άλμα δεν ήξερε πως ο Κατράκης σχεδίαζε τον γάμο τους, το έμαθε λίγο πριν την τελετή (πόσο λίγο, δεν το γνωρίζω). Στο μυστήριο, που τελέστηκε στο μικρό εκκλησάκι του Αγίου Νικολάου που βρίσκεται στο κτήμα Ευταξία κοντά στα ναυπηγεία Ελευσίνας, παραβρέθηκαν μόνο 25 άτομα, στενές/-οί φίλες/-οι του ζεύγους. Δεν ήθελαν δημοσιότητα, ήθελαν να κρατήσουν αυτή τη στιγμή μόνο για εκείνους. Γράφτηκε ότι ακόμα και οι ηθοποιοί του θιάσου του Κατράκη, του Ελληνικού Λαϊκού Θεάτρου που παρουσίαζε τη μεγάλη επιτυχία Ντα στο θέατρο Μπροντγουέι, γνώριζαν ότι θα γίνει ο γάμος αλλά δεν γνώριζαν πού. Ωστόσο, όπως έγραψαν τα Νέα (29-12-1979), τρεις αγρότες της γύρω περιοχής "σάλταραν απ' το μαντρότοιχο της εκκλησιάς και ευχήθηκαν στους νιόπαντρους ανέφελη ευτυχία".  

Παρών ήταν ο ηθοποιός Αλέκος Λειβαδίτης (καλός φίλος του Κατράκη αλλά και στενός συνεργάτης της Ρένας Βλαχοπούλου και της Λίντας Άλμα κατά καιρούς και σύντροφος της Ρένας Ντορ) που ήταν, σύμφωνα με τη Βραδυνή (29-12-1979) ορκισμένος εργένης, έγραψε στην ευχετήρια κάρτα που συνόδευε το δώρο του: "Άντε και στα δικά μου". Η ίδια εφημερίδα έγραψε: "η Ρένα Βλαχοπούλου--που έχει παντρευτή τρεις φορές--είπε χαριτολογώντας 'εδώ θα παντρευτώ την άλλη φορά' (!)", ενώ σύμφωνα με τα Νέα (29-12-1979) η Ρένα είπε στο τέλος της τελετής "ότι είναι μέρα χαράς για το ελληνικό θέατρο".

Η Ρένα Βλαχοπούλου δίνει τις ευχές της στη Λίντα Άλμα.
Η φωτογραφία, από το αρχείο της Λίντας Άλμα, δημοσιεύτηκε
σε αφιέρωμα της εφημερίδας Αδέσμευτος Τύπος

Η Λίντα Άλμα, πιστή και αφοσιωμένη σύντροφος του Κατράκη όλα αυτά τα χρόνια, ήταν πολύ συγκινημένη σε όλη τη διάρκεια της τελετής. Για εκείνη ήταν ο πρώτος γάμος, ενώ για τον Κατράκη ο τρίτος. Ο ηθοποιός δήλωσε στην Απογευματινή: "Νιώθουμε σήμερα όπως νιώθαμε πάντα ο ένας για τον άλλον. Απλώς εκείνο που θέλαμε ήταν οι ευλογίες της εκκλησίας". Το μυστήριο, όπως έγραψαν οι εφημερίδες, τέλεσε ο πρωτοπρεσβύτερος Πυρουνάκης (και μάλιστα στη δημοτική!), ενώ κουμπάρα ήταν η "ανηψιά του γαμπρού, κ. Λιβαθηνού". Φυσικά ούτε λόγος για μήνα του μέλιτος, αφού ο Κατράκης έπρεπε να συνεχίσει τις παραστάσεις του Ντα.

Η Λίντα Άλμα, ο Γιάννης Φλερύ και η Ρένα Βλαχοπούλου
Φωτογραφία από τον δίσκο Η Αρτίστα / Θα σε πάρω να φύγουμε
(Athaeneum, 1985)

Η Ρένα ήταν κοντά στο ζευγάρι στις χαρούμενες στιγμές του, αλλά ήταν κοντά και στη Λίντα Άλμα στις δύσκολες στιγμές, όταν πέθανε ο μεγάλος ηθοποιός τον Σεπτέμβριο του 1984. Λίγους μήνες πριν το ζευγάρι είχε περάσει μερικές ξέγνοιαστες μέρες στο εξοχικό της Ρένας στην Κέρκυρα. Η Λίντα Άλμα πέθανε δεκαπέντε χρόνια μετά τον Κατράκη, τον Αύγουστο του 1999. Περισσότερα για τη ζωή του ζεύγους και τη σχέση του με τη Ρένα Βλαχοπούλου μπορείτε να διαβάσετε σε παλιότερο αφιέρωμα του blog εδώ.

Σαν σήμερα το 1988: Για μια μπουγάτσα

Στις 27 Δεκεμβρίου 1988 ο Οικογενειακός Θησαυρός δημοσίευσε το παρακάτω στη στήλη "Πίσω από τις κουίντες":

Ρένα, γιατί είσαι τόσο απλή;

Η απλότητα καμιά φορά πληρώνεται ακριβά.

Λοιπόν μια από τις πιο απλές ηθοποιούς του θεάτρου μας είναι η Ρένα Βλαχοπούλου. Τόσο απλή που κάποια φορά, λέγεται, βρισκόταν στο Κερατσίνι και έψαχνε να βρει ένα δρόμο. Σταματάει με το αυτοκίνητό της και ρωτάει για την οδό μια νοικοκυρά. Η νοικοκυρά την αναγνωρίζει και αρχίζει τις ερωτήσεις. Οπότε η Ρένα της λέει: "Δεν μου λες, ψυχούλα μου, μένεις μακριά;"

--Όχι, εδώ απέναντι.

--Ωραία. Εγώ παρκάρω το αυτοκίνητο και εσύ ψήσε καφέ να τα πούμε.

Η νοικοκυρά κοκκάλωσε. Σου λέει η Βλαχοπούλου να μπει στο φτωχικό μου και να πιει καφέ μαζί μου; Και είχε μείνει στήλη άλατος!

--Άντε μωρή, πήγαινε να ψήσεις καφέ!

Η Ρένα παρκάρει, μπαίνει στο χαμόσπιτο και ήπιε τον καφέ της.

Στα πλαίσια αυτά της απλότητάς της λοιπόν η Ρένα Βλαχοπούλου προ ημερών την "πάτησε". Βρισκόταν στην Αθήνα για δουλειές. Κάποια στιγμή την σταματάει μια κυρία στο δρόμο και με το πες-πες την πείθει να την κεράσει μια μπουγάτσα! Τι ήθελε η Ρένα και την έφαγε; Η μπουγάτσα της δημιούργησε στομαχικά προβλήματα και το τι κερκυρέικα άκουσε ο πωλών τας μπουγάτσας δεν λέγεται!

Γι' αυτό προσοχή: Μην κεράσετε ποτέ την Ρένα μπουγάτσα. Μόνον καφεδάκι να της ψήσετε.

Οικογενειακός Θησαυρός, 27-12-1988

Συνέβησαν όλα αυτά; Δεν συνέβησαν; Ποιος ξέρει... Πάντως αν διαβάζοντάς τα χαμογελάσατε, νομίζω ότι η Ρένα Βλαχοπούλου θα ήταν ικανοποιημένη! 

Κάπως έτσι ντυνόταν για να πάει στη λαϊκή...
Από την ταινία του Γιώργου Σκαλενάκη
Μια Ρένα χωρίς φρένα
που γυρίστηκε από τον κινηματογραφικό οργανισμό
Γιώργος Καραγιάννης & ΣΙΑ στο τέλος του 1988

Σαν σήμερα το 1990: "Χριστούγεννα στα χιόνια" και μια απάντηση...

Στις 26 Δεκεμβρίου 1990, στις 13.15, ο ΑΝΤ1 πρόβαλε την εκπομπή Χριστούγεννα στα χιόνια, ένα εορταστικό πρόγραμμα διαφορετικό από τα συνηθισμένα. Μια ομάδα τραγουδιστριών/-τών και ηθοποιών, ανάμεσά τους και η Ρένα Βλαχοπούλου, επισκέφτηκαν έναν οίκο ευγηρίας της Αθήνας και πρόσφεραν ένα ψυχαγωγικό πρόγραμμα στους/στις τροφίμους του.

Δεν γνωρίζω ποιος ή ποια είχε την ιδέα για την πραγματοποίηση αυτής της εκπομπής, πάντως στους τίτλους αναφέρεται ως παραγωγός η Άννα Πρετεντέρη και σκηνοθέτης ο Μεγαλής Βιντιάδης. Στο πρόγραμμα συμμετείχαν ο Τζίμης Μακούλης, που τραγούδησε το "Ένας φίλος ήρθε απόψε απ' τα παλιά" και την "Τσιγγάνα καρδιά", ο Γιάννης Βογιατζής, (τραγούδησε "Μπελ Αμί" και "Τα καημένα τα νιάτα" τι γρήγορα που περνούν), η Άντζελα Ζήλια ("Κάποιο δειλινό" και "Καλώς όρισες έρωτα"), η Ρένα Βλαχοπούλου ("Τι 30, τι 40, τι 50" και "Τι είναι αυτό που το λένε αγάπη") και η Άννα Καλουτά (σε ένα ποτ-πουρί από παλιές επιτυχίες: "Λες και ήταν χτες", "Σπιτάκι μου παλιό", "Άσ' τα τα μαλλάκια σου", "Αχ Μουσταφά"). Το πρόγραμμα έκλεισαν οι αδελφοί Κατσάμπα σε λαϊκά ρεφρέν ("Το τραμ το τελευταίο", "Φραγκοσυριανή", "Δεν είμαι ο Γιώργος", "Χατζηκυριάκειο", "Σκαλί-σκαλί", "Σε είδα να κλαδεύεις") που έκαναν κάποιες/-ους από τις/τους τροφίμους και μέλη του προσωπικού να σηκωθούν και να χορέψουν με την ψυχή τους--και μαζί τους και η Άννα Καλουτά! Σε όλα τα κομμάτια πιάνο έπαιζε ο Γιώργος Θεοδοσιάδης.

Εκτός από το μουσικό πρόγραμμα, έδωσαν το "παρών" και τρεις γνωστοί ηθοποιοί: ο Κώστας Βουτσάς, ο Θανάσης Βέγγος και ο Αρτέμης Μάτσας που έδωσαν τις ευχές τους για τις γιορτές (ο Μάτσας όμως, αν και εμφανίζεται στο τρέιλερ της εκπομπής να μιλά, η δήλωσή του "κόπηκε" στο μοντάζ). Ξεχώρισα τα λόγια του Θανάση Βέγγου, που έδειχνε αληθινά συγκινημένος που βρισκόταν ανάμεσα σε ηλικιωμένες/-νους θαυμάστριες/-στές του.

Ανάμεσα στις/στους τροφίμους βρίσκονταν και δύο καλλιτέχνες! Ο βιολιστής Στέλιος Καρόπουλος, που συνόδευε με το βιολί του κάποια τραγούδια (ακούστηκε μόνο στο "Μπελ Αμί" όταν ο Βογιατζής έβαλε το μικρόφωνο δίπλα στο βιολί του) και, αφού θυμήθηκε ότι στα νιάτα του ανήκε στην ορχήστρα του καλοκαιρινού κοσμικού κέντρου Μαϊάμι, από όπου πέρασαν και διεθνή αστέρια του τραγουδιού όπως η Εντίτ Πιαφ και ο Ιβ Μοντάν, τραγούδησε ακαπέλα ένα τραγούδι του Σαρλ Τρενέ (και φυσικά τον χειροκρότησαν όλες/-οι). 

Στέλιος Καρόπουλος

Ο άλλος καλλιτέχνης ήταν ο παλαίμαχος ηθοποιός Χριστόφορος Νέζερ (αδελφός της Μαρίκας Νέζερ και ανιψιός του παλιού Χριστόφορου Νέζερ που γνωρίσαμε από τον κινηματογράφο). Θυμήθηκε κάποια περιστατικά από τις περιπέτειές του με τα παλιά μπουλούκια της επαρχίας και τόνισε πόσο ικανοποιημένος είναι από την περιποίηση που πρόσφερε στις/στους τροφίμους το προσωπικό του οίκου ευγηρίας--παρομοίασε τις εργαζόμενες με αγγέλους...

Ο Χριστόφορος Νέζερ μιλά στον Γιώργο Παπαδάκη
και ο Θανάσης Βέγγος παρακολουθεί συγκινημένος

Το κοινό του οίκου ευγηρίας (σε κάποια τραπέζια κάθονταν και νεότερες/-οι συγγενείς των ηλικιωμένων) ολοφάνερα απολάμβανε το πρόγραμμα. Κάποιες/-οι τραγουδούσαν μαζί με τις/τους καλλιτέχνιδες/-νες, κάποιες/-οι προσπάθησαν και να τους αγγίξουν ενώ δεν έλειψαν και τα κομπλιμέντα: Όταν η Άννα Καλουτά ρώτησε το κοινό αν θυμάται τα Καλουτάκια, ακούστηκε η φωνή του Χριστόφορου Νέζερ: "Και τώρα Καλουτάκι είσαι!" Οι δημοσιογράφοι Γιώργος Παπαδάκης και Μαρία Μπαλοδήμου πήραν μίνι συνεντεύξεις από κάποιες/-ους τροφίμους. Κανείς/καμιά δεν παραπονέθηκε για μοναξιά (μπορεί βέβαια κάποιες τέτοιες δηλώσεις να "κόπηκαν" επίσης στο μοντάζ). Κάποιες/-οι μάλιστα μίλησαν και για τον έρωτα και τον γάμο στην τρίτη ηλικία. Μου 'ρθε η διάθεση να αναφέρω τα ονόματά τους: Ασημίνα Μιχαηλίδου, Νίκος Αϊβάζης, Πάνος Λαλιώτης και το ζευγάρι Δέσποινα Τόμσον-Αντώνης Δεβεργίλιος...

Η Ρένα Βλαχοπούλου καθόταν διακριτικά στο βάθος στο ίδιο τραπέζι με την Άννα Καλουτά και τον Αρτέμη Μάτσα. Αντίθετα από την Καλουτά, δεν σηκώθηκε να χορέψει, αλλά μόνο για να τραγουδήσει. Δήλωσε ότι, αν και είχαν προβάρει με τον Θεοδοσιάδη το "Τι είναι αυτό που το λένε αγάπη", της ήρθε να αυτοσχεδιάσει, ως συνήθως, και να πει και την παλιά της επιτυχία "Τι τριάντα, τι σαράντα, τι πενήντα..." Όταν τραγούδησε το "Τι είναι αυτό που το λένε αγάπη" κάλεσε τον Χριστόφορο Νέζερ να χορέψει μαζί της (όπως ακριβώς νωρίτερα ο Κώστας Βουτσάς χόρεψε μαζί με μια ηλικιωμένη κυρία, δίνοντάς της ιδιαίτερη χαρά). Εντύπωση προκαλούσε η αβρότητα και η λεπτότητα του Νέζερ στον τρόπο με τον οποίο χόρευε με τη Ρένα--ίσα που άγγιζε την ντάμα του, όπως έκαναν οι καβαλιέροι μιας άλλης εποχής...

Αφού τραγούδησε η Ρένα, μια κυρία της είπε ότι την είχε δει στο θέατρο, κι η Ρένα την ευχαρίστησε, ενώ μια άλλη θέλησε να της θυμίσει ότι ταξίδευαν στο ίδιο πλοίο το 1947, όταν πήγαινε με τον Γιάννη Σπάρτακο στην Αμερική... Η Ρένα ομολόγησε ότι δεν θυμόταν το παρελθόν (όπως έκανε συχνά τραγούδησε τον πρώτο στίχο από το "Σφίξε με" του Σακελλαρίδη: "Θυμήσου εκείνα τα χρόνια...") και δήλωσε πως αν και τότε ήταν νέα και ωραία, νομίζει πως τώρα είναι καλύτερη, κάνοντας φυσικά το κοινό να χειροκροτήσει θερμά... 

Δεν νομίζω ότι ο Τύπος ασχολήθηκε πολύ με την εκπομπή αυτή. Την ξεχώρισε πάντως η κριτικός των Νέων Μαρία Παπαδοπούλου που, αφού παρουσίασε όλα τα εορταστικά προγράμματα του τριημέρου των Χριστουγέννων, έγραψε τα εξής:

Το αληθινό πνεύμα των Χριστουγέννων, όμως, σαν αίτημα φιλότητας και αγάπης δεν υπήρχε παρά μόνον σ' ένα ασήμαντο φαινομενικά πρόγραμμα του "Αντέννα" με τίτλο "Χριστούγεννα στα χιόνια", που είδαμε την Τετάρτη το μεσημέρι. Όπου, σε οίκο ευγηρίας, μαζί με τους καλλιτέχνες που πήγαν να δώσουν λίγη χαρά στους ανθρώπους της τρίτης ηλικίας, ανακαλύψαμε τον κ. Νέζερ, έναν από τους βασικούς ηθοποιούς των ταινιών του Θόδωρου Αγγελόπουλου. Σκηνή σαν από τον "Θίασο", με τον κ. Νέζερ να χορεύει τανγκό στην αγκαλιά της Ρένας Βλαχοπούλου γεμάτος αγαλλίαση, έφερε στο νου τη χιονισμένη Φλώρινα και τον αφορισμένο φίλο μας Θόδωρο, θύμα της φοβερής κακίας ενός υπάνθρωπου μητροπολίτη. Από τη μία η καλοσύνη και η συμπόνοια για τον πλησίον. Κι από την άλλη η κακότητα και το μίσος του Αυγουστίνου, που χρονιάρες μέρες θυμίζει τη μαύρη ψυχή του θείου Σκρουτζ του Ντίκενς. Με την ελπίδα ότι ο δικός μας ρασοφόρος Σκρουτζ θα πάψει να είναι η ενσάρκωση του κακού, ευχόμαστε χρόνια πολλά, υγεία και ευτυχία.

Τα Νέα, 31-12-1990

Ποιος το περίμενε να οραματιστεί κάποιος/-α τη Ρένα Βλαχοπούλου σε σκηνή ταινίας του Θόδωρου Αγγελόπουλου! 

Την ίδια εκείνη μέρα, στις 26 Δεκεμβρίου 1990, το όνομα της Ρένας Βλαχοπούλου εμφανίστηκε με ψιλά γράμματα στο περιοδικό Και, στη στήλη των απαντήσεων σε επιστολές των αναγνωστριών/-στών.

ΣΟΥ ΑΠΑΝΤΩ

Αγαπητή Ρένα, η Ρένα Βλαχοπούλου εμφανίζεται φέτος στο θέατρο "Ακροπόλ", Ιπποκράτους και Ακαδημίας. Γιατί δεν στέλνεις το γράμμα σου εκεί;

ΚΑΙ, 26-12-1990

Δεν μπορώ φυσικά να γνωρίζω αν η Ρένα έστειλε όντως το γράμμα που ήθελε να στείλει στη Ρένα Βλαχοπούλου στη διεύθυνση του Ακροπόλ. Αν το έκανε, ελπίζω να είχε την τύχη του Rena Fan που έλαβε εκείνη τη χρονιά απάντηση στη χριστουγεννιάτικη κάρτα που της έστειλε, έστω και δι' αντιπροσώπου...

Σαν σήμερα το 1942: Πρεμιέρα και τελευταίες παραστάσεις

Στις 25 Δεκεμβρίου 1942 δόθηκε στο θέατρο Πάνθεον η πρεμιέρα της επιθεώρησης Στον ρυθμό της τζαζ στην οποία θριάμβευε η "Βασίλισσα της Τζαζ" Ρένα Βλαχοπούλου (τίτλος που κατέκτησε εκείνη τη χειμερινή σεζόν χάρη στις εμφανίσεις της στο θέατρο Πάνθεον). Βρισκόμαστε στον δεύτερο κατοχικό χειμώνα, η κατάσταση στην αγορά έχει κάπως ομαλοποιηθεί και οι κάτοικοι της Αθήνας συρρέουν στα θέατρα, πρόζας και μουσικά.

Ο θίασος του θέατρου αυτού είχε συγκροτηθεί στις αρχές Νοεμβρίου για να παρουσιάζει πρόγραμμα βαριετέ--που το ονόμαζαν "ρεβύ βαριετέ" τότε, χαρακτηρισμός που υποδήλωνε ότι το θέαμα ξεπερνούσε τα όρια του βαριετέ και πλησίαζε αρκετά την επιθεώρηση, κυρίως μέσω του θεάματος και της μουσικής--και η Ρένα Βλαχοπούλου τραγουδούσε σε αυτό υπό τη συνοδεία της ορχήστρας του Θεόδωρου Παπαδόπουλου. Τον Δεκέμβριο όμως ξεκίνησε τη συνεργασία του με το συγκρότημα ο Γιάννης Σπάρτακος με την καινούρια ορχήστρα τζαζ που είχε μόλις σχηματίσει και, υπό τη συνοδεία της, η Ρένα γνώριζε μεγάλη επιτυχία τραγουδώντας ιταλικές επιτυχίες με ελληνικούς στίχους των Αλέκου Σακελλάριου-Χρήστου Γιαννακόπουλου: το "Νάνι νάνι" και το "Βρέχει". Στο συγκρότημα προσχώρησαν, εκτός από τον Σπάρτακο, η Μαρίκα Νέζερ και ο Κώστας Δούκας, "εκτάκτως", όπως ζήτησαν να διευκρινιστεί στον Τύπο, γιατί είχαν ήδη συνάψει συμφωνία με το Θέατρο Αθηνών του Κωστή Μπαστιά, το οποίο φιλοδοξούσε να παρουσιάσει έργα πρόζας αλλά και έργα του μουσικού θεάτρου, όπερες και οπερέτες. Όντως το οπερετικό κλιμάκιο του Θεάτρου Αθηνών πρόλαβε να παρουσιάσει μια οπερέτα, την Εύα του Λέχαρ, στην οποία πρωταγωνιστούσαν, εκτός από τη Ζωή Βλαχοπούλου, η Μαρίκα Κρεβατά και ο Μάνος Φιλιππίδης, αποσπώντας κολακευτικά σχόλια από τις/τους κριτικούς. Τα μεγαλόπνοα σχέδια του Μπαστιά όμως ναυάγησαν, τα τρία κλιμάκια του θιάσου άρχισαν να διαλύονται και έτσι ο Φιλιππίδης και η Κρεβατά εντάχθηκαν κι αυτοί στον θίασο του Πανθέου. Διαθέτοντας λοιπόν τέσσερα έμπειρα στελέχη της επιθεώρησης, ο θίασος προβιβάστηκε από συγκρότημα βαριετέ σε αμιγώς επιθεωρησιακό θίασο και ανήμερα των Χριστουγέννων παρουσίασε την επιθεώρηση των Σακελλάριου-Γιαννακόπουλου Στον ρυθμό της τζαζ. Σε αυτό το έργο η Ρένα συνέχισε να τραγουδά το "Νάνι Νάνι" και το "Βρέχει" και άρχισε να τραγουδάει και το "Μπουμπούκι", επίσης ιταλικό τραγούδι διασκευασμένο από τον Σπάρτακο και με ελληνικούς στίχους των Σακελλάριου-Γιαννακόπουλου

Την επόμενη μέρα η εφημερίδα Αθηναϊκά Νέα έγραψε πως το Πάνθεον είχε ασφυκτική κοσμοσυρροή και το πολυπληθές κοινό χειροκρότησε όλα τα νούμερα και τα δύο "σε χονδρή γραμμή" σκετς που όμως κέρδιζαν τον κόσμο χάρη στην ερμηνεία των έμπειρων πρωταγωνιστριών/-τών του θιάσου. Ο συντάκτης (πιθανότατα ο Αχιλλέας Μαμάκης που τότε ήταν ο διευθυντής σύνταξης της εφημερίδας) στάθηκε ιδιαίτερα στη Μαρίκα Νέζερ αλλά και στη Ρένα Βλαχοπούλου:

Όλως ιδιαιτέρα υπήρξεν η επιτυχία της κ. Μαρίκας Νέζερ εις χαρακτηριστικές εμφανίσεις. Η εκλεκτή καλλιτέχνις ενεφάνισε ένα σπαρταριστόν τύπον κουτσής και βαρήκοης νησιώτισσας, επλούτισε δε τις αριστουργηματικές μιμήσεις με νέες εκτελέσεις.

Ούτω αφού εκτελέση η ντιζέζ Ρένα Βλαχοπούλου προ του μικροφώνου τα νέγρικου στυλ τραγούδια με τα οποία επλούτισε το ρεπερτόριόν της--και που έχουν εξαιρετική απόδοσιν από την ορχήστρα τζαζ που διευθύνει ο κ. Σπάρτακος--εμφανίζεται η κ. Μαρίκα Νέζερ και μιμείται την εκτελέστριαν προ του ιδίου μικροφώνου υπό τα ενθουσιώδεις εκδηλώσεις του κοινού.

Αθηναϊκά Νέα, 26-12-1942

Η Νέζερ, η μεγάλη αυτή κωμικός της επιθεώρησης, της οποία η μιμητική ικανότητα έχει διασωθεί σε ένα νούμερο ραδιοφωνικής επιθεώρησης, μιμούνταν επίσης τον Μίμη Κοκκίνη, τον Βασίλη Αργυρόπουλο και τη γυναίκα του Γιώτα Λάσκαρη. Στον θίασο του Πανθέου συμμετείχαν ακόμα η Πάολα Νικολέσκο, κάπως παραγκωνισμένη σε σχέση με τις προπολεμικές της εμφανίσεις, το Τρίο Μουτσάτσος και ο Μανώλης Καστρινός, ενώ καλλιτεχνικός διευθυντής του θιάσου ήταν ο κωμικός Ιωάννης Στυλιανόπουλος.

Η Ρένα Βλαχοπούλου όμως δεν εμφανίστηκε εκείνα τα Χριστούγεννα  μόνο στην πρεμιέρα του θεάτρου Πάνθεον. Παράλληλα εμφανιζόταν και στην επιθεώρηση του θεάτρου Παπαϊωάννου Αθηναϊκά μοτίβα που ολοκλήρωνε εκείνη την εβδομάδα τον επιτυχή κύκλο των παραστάσεών της για να παραχωρήσει την Πρωτοχρονιά τη θέση της στην οπερέτα Έτσι είν' η ζωή. Η Ρένα ήταν μάλλον η πρώτη που ντουμπλάριζε επίσημα στα κατοχικά θέατρα--γιατί ανεπίσημα, δηλαδή χωρίς να γράφεται στο πρόγραμμα ή στις διαφημίσεις, αυτό συνέβαινε ήδη. Οι υποχρεώσεις της είχαν αυξηθεί σημαντικά, αφού είχε αναλάβει την ανατροφή των τριών μικρότερων αδελφών της, της Άννας, του Σπύρου και του Μίμη, ενώ φρόντιζε και για τη νοσηλευόμενη Μαρίνα που δυστυχώς θα πέθαινε σύντομα. Συνεπώς ήταν μονόδρομος οι διπλές εμφανίσεις της--αυτό πρακτικά σήμαινε ότι τις μέρες των διπλών παραστάσεων πηγαινοερχόταν στο Πάνθεον και το Παπαϊωάννου πρώτα για την απογευματινή (στις 3μμ) και έπειτα για τη βραδινή (στις 6μμ) παράσταση. Οι εμφανίσεις της όμως στα δύο θέατρα είχαν, όπως φαίνεται, διαφορετικό χαρακτήρα. Στο Παπαϊωάννου τραγουδούσε, όπως έγραψε ο Τύπος, ένα "αθηναϊκό τραγουδάκι", με τίτλο "Κατερίνα, Κατινάκι, Κατινιώ" που έγραψε ο Κώστας Γιαννίδης σε στίχους του Αθανάσιου Σαράφη (ο θεατρικός συντάκτης της εφημερίδας Πρωινός Τύπος). Σε αντιδιαστολή με αυτή την ερμηνεία που κινούνταν στους γνώριμους δρόμους του ελληνικού ελαφρού τραγουδιού βρίσκονταν οι εμφανίσεις της στο Πάνθεον, όπου παρέα με τον Σπάρτακο, έφερνε ξανά στο προσκήνιο τη μουσική τζαζ δημιουργώντας μια... τζαζομανία στην Αθήνα. Πολύ σύντομα πάντως το παράδειγμά της θα μιμούνταν και άλλα μεγάλα ονόματα του ελαφρού μουσικού θεάτρου και θα εμφανίζονταν επισήμως (και παρά τις αντιρρήσεις των επιχειρηματιών) σε δύο θέατρα ή σε ένα θέατρο και ένα βαριετέ: ανάμεσά τους οι αδελφές Καλουτά, ο Κυριάκος Μαυρέας, η Μαρίκα Νέζερ και άλλες, και άλλοι...

Τα Αθηναϊκά μοτίβα, που υπέγραφαν ο Ασημάκης Γιαλαμάς και ο Γιώργος Θίσβιος, είχαν , όπως φαίνεται, πιο πετυχημένα νούμερα από τον Ρυθμό της τζαζ. Η κριτική ξεχώρισε το "Κρασοδικείο" με τον Ορέστη Μακρή, στο οποίο ο κλασικός μεθύστακας αναγκαζόταν να πιει γάλα λόγω της υψηλής τιμής του κρασιού (βρισκόμαστε στην περίοδο που τα τρόφιμα βρίσκονται πλέον πιο εύκολα στα καταστήματα, η μαύρη αγορά έχει υποχωρήσει, αλλά ενώ έχουν πέσει οι τιμές των περισσότερων προϊόντων, το κρασί εξακολουθεί να είναι αρκετά ακριβό). Επίσης ξεχώριζε το φινάλε που τιτλοφορούνταν "Τα όργανα του σώματος": σε αυτό συνασπίζονταν όλα τα μέλη του ανθρώπινου σώματος, η καρδιά, τα μάτια, τα αφτιά, η μύτη, τα χέρια, τα πόδια, εναντίον του στομάχου που λόγω της πείνας έκανε δύσκολη τη ζωή των υπολοίπων... Επικεφαλής του θιάσου ήταν ο Πέτρος Κυριακός, ο Ορέστης Μακρής και η Καίτη Βερώνη. Συνέπραττε με τον θίασο ο Γιάννης Πρινέας και καλλιτεχνικός διευθυντής (αλλά υπεύθυνος και για την οικονομική διαχείριση) ήταν ο Άγγελος Μαυρόπουλος, σύζυγος της Καίτης Βερώνη και πρώην σύζυγος της Μαρίκας Κρεβατά (και πατέρας της Γκέλυς Μαυροπούλου φυσικά).

Η κριτική του Σπετ. στη Βραδυνή ανέφερε ως μέλος του αρμονικού συνόλου των στελεχών του θιάσου τη "γεμάτη δροσιά και νειάτα Ρένα Βλαχοπούλου, η γλυκειά φωνή της οποίας συναγωνίζεται την ομορφιά της"... Παρά τον φόρτο εργασίας και τις δυσκολίες της Κατοχής η ολόδροση και πανέμορφη Κερκυραία θα έβρισκε τον χρόνο να γοητεύσει τον τραπεζίτη Γιάννη Κωστόπουλο που λίγες εβδομάδες αργότερα θα την "απήγαγε εκουσίως"...

ΥΓ. Πενήντα ένα χρόνια αργότερα, δηλαδή σαν σήμερα, το 1993, δόθηκε και η τελευταία θεατρική πρεμιέρα της Ρένας Βλαχοπούλου με τη Χαρτοπαίχτρα του Δημήτρη Ψαθά στο θέατρο Μπροντγουέι. Η παράσταση αυτή μας έχει ήδη απασχολήσει και θα μας απασχολήσει ξανά στο άμεσο μέλλον...

Σαν σήμερα το 1966: Βρε πού πάμε...

Στις 24 Δεκεμβρίου 1966 στο θέατρο Ακροπόλ δόθηκε η πρώτη παράσταση της επιθεώρησης Βρε πού πάμε που παρουσίαζε ο θίασος Ρένας Βλαχοπούλου-Βασίλη Αυλωνίτη-Μπέτυς Μοσχονά-Νινής Τζάνετ. Βλέπετε, εκείνη την εποχή όχι απλώς δίνονταν παραστάσεις την παραμονή Χριστουγέννων, αλλά γίνονταν και πρεμιέρες. Βέβαια, η συγκεκριμένη επιθεώρηση επρόκειτο να παρουσιαστεί μια μέρα νωρίτερα, στις 23 Δεκεμβρίου, αλλά οι έκτακτες πολιτικές εξελίξεις (στις 23 Δεκεμβρίου ορκίστηκε η υπηρεσιακή κυβέρνηση Παρασκευόπουλου, έπειτα από συμφωνία των δυο μεγάλων κομμάτων (ΕΡΕ και Ένωση Κέντρου) και του τότε βασιλιά Κωνσταντίνου μετέθεσαν την πρεμιέρα κατά μία μέρα, προκειμένου οι συγγραφείς, η θρυλική τριάδα Ασημακόπουλος-Σπυρόπουλος-Παπαδούκας, να προλάβουν να γράψουν νέα τετράστιχα σε κάποια νούμερα...

Η Ρένα Βλαχοπούλου και ο Βασίλης Αυλωνίτης
διαβάζουν ένα νούμερο της επιθεώρησης Βρε πού πάμε
στο φουαγιέ του Ακροπόλ

Στο Βρε πού πάμε η Ρένα Βλαχοπούλου είχε ένα σόλο με τον τίτλο "Βουλευτίνα"--λίγες μέρες νωρίτερα άλλωστε είχε αρχίσει να προβάλλεται, με πολύ μεγάλη επιτυχία, η νέα της ταινία Η βουλευτίνα. Επίσης εμφανιζόταν σε ένα σκετς με τίτλο "Τα γενέθλια μιας κυρίας" πλαισιωμένη από τον Σωτήρη Μουστάκα, την Μαργαρίτα Αθανασίου και τον Φώτη Παπαλάμπρο. Φυσικά εμφανιζόταν στο φινάλε του Α' μέρους που είχε τον τίτλο "Η νέα Λυσιστράτη". Μιμούμενη την... παλιά Λυσιστράτη κήρυσσε ερωτική απεργία για να αναγκάσει τους άντρες να σταματήσουν τις πολιτικές συζητήσεις... Τέλος, είχε και μια τραγουδιστική εμφάνιση στο έργο: ερμήνευε το "Έρωτας-συνήθεια-στοργή" (τα τρία στάδια στη σχέση κάθε ζευγαριού) σε μουσική του Λυκούργου Μαρκέα. Ένα ακόμα αφηγηματικό τραγούδι της τριάδας Ασημακόπουλος-Σπυρόπουλος-Παπαδούκας, που θυμίζει στη δομή αλλά και στο μέτρο το παλιότερό τους τραγούδι "Καλημέρα ζωή" (το πρώτο μισό κάθε στροφής θα μπορούσε να τραγουδηθεί πάνω σε εκείνη τη μουσική του Μενέλαου Θεοφανίδη, κρίμα που δεν έχουμε στη διάθεσή μας τη μουσική του Λυκούργου Μαρκέα...), και πάλι γραμμένο, όπως κι εκείνο, από την αντρική σκοπιά.

Όταν η αγάπη πρωταρχίζει
μ' ένα χτυποκάρδι, μια ματιά,
είναι σαν μι' άνοιξη ν' ανθίζει
είναι σαν ν' ανάβει μια φωτιά...

Φωτιά που φουντώνει,
σε καίει, σε λιώνει,

του έρωτα είν' η αρχή.

Τον νου σου τον χάνεις,
στα σύννεφα φτάνεις,
σαν να 'χεις φτερά στην ψυχή.
Τρελά της καρδιάς φτερουγίσματα
και πίκρες και δάκρυα και πείσματα.
Αγιάτρευτη ζήλεια και όνειρα χίλια,
τι ωραία αλήθεια εποχή...

Κάποτε θα σβήσει η φλόγα εκείνη
όμως κάτι μένει στην καρδιά,
κάτι πιο ωραίο που δεν σβήνει:
μένει η συνήθεια η γλυκιά.
Συνήθεια που μένει
με σένα δεμένη,
πολύ τρυφερή και ζεστή.
Και όπως κυλάει
ο χρόνος και πάει
μαζί του πηγαίνει κι αυτή.
Στα χάδια, στα λόγια, στα βλέμματα
αρχίζουν ηλιοβασιλέματα.
Γλυκιά η συνήθεια

που είναι αλήθεια
απ' τον έρωτα πιο δυνατή.

Κι όταν ο καιρός θα μας γεράσει,
κι είν' ένας καιρός που δεν αργεί,
τότε η αγάπη θα περάσει
από τη συνήθεια στη στοργή.
Στοργή που σε πάει
στο ταίρι σου πλάι
σε μια τρυφερή αγκαλιά.
Στοργή που χαϊδεύει,
χωρίς να ζηλεύει,

ρυτίδες και άσπρα μαλλιά.
Γλυκιά συντροφιά με το ταίρι σου,
σου δίνει, της δίνεις το χέρι σου.
Κι είν' όλα ωραία
σαν πάτε παρέα
της ζωής τα στερνά τα σκαλιά.

Ο τίτλος της επιθεώρησης φυσικά ήταν το κλασικό μότο του Βασίλη Αυλωνίτη. Τον ίδιο τίτλο είχε και το σόλο του.

Βρε πού βαδίζουμε,
το συλλογίζομαι
και παλαβώνω.
Δεκάξι κόμματα
και τα τσακώματα
εγώ πληρώνω.
Με χίλιες έννοιες ξημερώνει το πρωί
και λες πού πάει τούτη η παλιοζωή.
Βρε πού πάμε, βρε πού πάμε
όλο και στραβοκοιτάμε.
Κι όπως πάμε, κι όπως πάμε
τα μουστάκια μας θα φάμε.
 

Οι τέσσερις θιασάρχες του Ακροπόλ:
Μπέτυ Μοσχονά, Νινή Τζάνετ, Βασίλης Αυλωνίτης
και η Ρένα Βλαχοπούλου με την αγαπημένη της πίπα
(αυτή που όταν την έχανε στα γυρίσματα των ταινιών,
αναστάτωνε όλο το συνεργείο...)

Αξίζει για την ιστορία να αναφέρουμε ότι ο επιθεωρησιακός θίασος του Ακροπόλ είχε συγκροτηθεί στις αρχές εκείνου του μήνα. Στην αρχή της σεζόν είχε ανέβει στο ίδιο θέατρο το μιούζικαλ των Σακελλάριου-Γιαννακόπουλου, με μουσική Γιάννη Σπανού, Τον άρτον ημών τον επιούσιον (που δεν είναι άλλο από το γνωστό μας Καλώς ήρθε το δολάριο--που είχε παλιότερα παρουσιαστεί ως πρόζα με τον τίτλο Ο 6ος αμερικανικός στόλος). Πρωταγωνιστούσαν ο Γιώργος Κωνσταντίνου, η Νίκη Λινάρδου, ο Σωτήρης Μουστάκας και η Τζόλυ Γαρμπή. Δυστυχώς το κοινό δεν ανταποκρίθηκε και ο Βασίλης Μπουρνέλλης αποφάσισε να αντικαταστήσει το έργο με επιθεώρηση. Έτσι έγινε κάποια δελεαστική προσφορά στη Ρένα Βλαχοπούλου που είχε αποφασίσει να μη δουλέψει στο θέατρο εκείνη τη σεζόν και να εμφανίζεται μόνο στην επιθεώρηση πίστας του Μοστρού (πιθανώς για να περνάει περισσότερο χρόνο με τον καινούριο αγαπημένο της Γιώργο Λαφαζάνη) και επιστρατεύτηκε και ο Βασίλης Αυλωνίτης που μόλις είχε επιστρέψει από περιοδεία. Όσο για τον Γιώργο Κωνσταντίνου, μετακόμισε στο άλλο θέατρο του Μπουρνέλλη, το ιστορικό Παπαϊωάννου όπου παρουσίασε την αγαπημένη κωμωδία των Σακελλάριου-Γιαννακόπουλου Μακρυκωσταίοι και Κοντογιώργηδες με καινούριο όμως τίτλο: Φοβάται ο Γιάννης το θεριό (μαζί του ο Θόδωρος Κατσαδράμης, ο Αθηνόδωρος Προύσαλης και η Τζόλυ Γαρμπή)...

Τα Νέα, 24-12-1966

Αμέσως μετά τις δυο παραστάσεις του Ακροπόλ η Ρένα Βλαχοπούλου έπρεπε να τρέξει στην Πλάκα, στου Μοστρού, όπου πρωταγωνιστούσε στην επιθεώρηση πίστας Μαντάμ Ορτάνς και ΣΙΑ, μαζί με το χορευτικό ζευγάρι Καστρινός-Ζώκα, τη Μαρινέλλα, την ορχήστρα Γιώργου Κατσαρού και άλλους/άλλες... Σε όλα τα κέντρα της Πλάκας είχαν από μέρες κλειστεί όλα τα τραπέζια από τις κοσμικές παρέες της Αθήνας για το χριστουγεννιάτικο ρεβεγιόν. Για την ιστορία το ταμπλ ντ'οτ εκείνων των ημερών κόστιζε 300 δραχμές το άτομο, την ίδια εποχή που το εισιτήριο του θεάτρου κόστιζε 50 δρχ. (πλατεία) και 30 δρχ. (εξώστης)...

Πολυάσχολη λοιπόν η Ρένα τις γιορτές. Δεν την αδικώ που, σαν σήμερα, το 1960, στην εφημερίδα Εμπρός απάντησε ως εξής στην ερώτηση "Με ποιο αγαπημένο πρόσωπο θα θέλατε να κάνετε Χριστούγεννα και γιατί;":

Από το αρχείο του Μάκη Σουρμπή

Ίσως να σας φανή παράξενο αλλά Χριστούγεννα θα ήθελα να κάνω με τον εαυτό μου, γιατί κοντά του νιώθω γαλήνη και ξεκούρασι. Ωστόσο δεν θα τα καταφέρω...

Εμπρός, 24-12-1960

Φέτος που πολλές/πολλοί είναι αναγκασμένες/-νοι να κάνουν Χριστούγεννα μόνες/-νοι τους, εύχομαι να νιώσουν την ηρεμία, τη γαλήνη και την ξεκούραση που χρειάζονται. Και να 'μαστε όλες/-οι γερές/-οί να ανταμώσουμε του χρόνου!...

ΥΓ. Από τον καιρό που γνώρισε τον Γιώργο Λαφαζάνη η Ρένα δεν δήλωσε ποτέ ξανά ότι θέλει να περάσει μόνη της τα Χριστούγεννα...    

Σαν σήμερα το 1962: Η μόνη που έλειπε...

Στις 23 Δεκεμβρίου 1962 η Ρένα Βλαχοπούλου εμφανιζόταν στο κοσμικό κέντρο Παλιά Αθήνα. Μετά από αρκετό καιρό δεν εμφανιζόταν ως επικεφαλής του προγράμματος αλλά ως "έκτακτος σύμπραξις". Για την ακρίβεια είχε ξεκινήσει τις εμφανίσεις της την προηγούμενη μέρα, στις 22 Δεκεμβρίου, ενώ το πρόγραμμα της Παλιάς Αθήνας είχε ξεκινήσει πολύ νωρίτερα με την επιθεώρηση πίστας "Άλλοτε και τώρα" επικεφαλής της οποίας ήταν η Καίτη Μπελίντα, ο Γιάννης Βογιατζής και ο Γιώργος Μουζάκης. Τέλος Νοεμβρίου άρχισε να διαφημίζεται στον Τύπο, εντός πλαισίου, η είδηση ότι σε λίγες μέρες θα εμφανιστεί στο κέντρο "η μόνη που λείπει από τους εκλεκτούς του αθηναϊκού κοινού", η Ρένα Βλαχοπούλου.

Γιατί άργησε να εμφανιστεί η Ρένα Βλαχοπούλου στο αθηναϊκό κοινό; Η απάντηση μάλλον δίνεται σε ένα από τα "Σαν σήμερα" του Οκτωβρίου: στις 3 Οκτωβρίου είχε ανακοινωθεί ότι σταμάτησε το γύρισμα της ταινίας Μερικοί το προτιμούν κρύο επειδή η πρωταγωνίστρια της ταινίας επρόκειτο να υποβληθεί σε εγχείρηση λόγω βλάβης των φωνητικών χορδών. Έπρεπε λοιπόν να αναρρώσει καλά η Ρένα αφενός για να συνεχιστεί το γύρισμα της ταινίας και αφετέρου για να ξεκινήσει τις ζωντανές εμφανίσεις της. Σε μια συνέντευξη που έδωσε στον Ιάσονα Τριανταφυλλίδη (και δημοσιεύτηκε πλήρης στο βιβλιαράκι Η Ρένα Βλαχοπούλου μιλάει στον Ιάσονα Τριανταφυλλίδη των εκδόσεων Andy's Publishers) θυμόταν ότι το πρόβλημα στις φωνητικές της χορδές (υπεραιμία που δημιουργούσε μπιμπίκια ή, αλλιώς, μπουτόν) την είχε αναγκάσει να διακόψει τις εμφανίσεις της στην Οδό Ονείρων. Κάτι τέτοιο δεν τεκμηριώνεται από τον Τύπο, αλλά σίγουρα μιλάμε για την ίδια περίοδο: η Ρένα λοιπόν θυμόταν ότι ήταν χρεωμένη και χωρίς δουλειά και ξαφνικά, ως από μηχανής θεός, εμφανίστηκε μπροστά της, μια μέρα που περπατούσε στην οδό Σταδίου, ένας παλιός συνεργάτης της στον οποίο είχε κάποτε δανείσει χρήματα. Στο μεταξύ εκείνος είχε πλουτίσει και την πήγε σε έναν καλό γιατρό στο Κολωνάκι που ανέλαβε την εγχείρηση. Σε λίγο καιρό, μετά την πρεμιέρα του Μερικοί το προτιμούν κρύο και τη μεγάλη επιτυχία της Ρένας σε αυτό, τέτοιες ιστορίες θα αποτελούσαν πια οριστικά παρελθόν για εκείνη. 

Σε κάθε περίπτωση λίγες μέρες πριν τα Χριστούγεννα ήταν έτοιμη να ενώσει τις δυνάμεις της με την Μπελίντα και τον Βογιατζή--και επειδή θα έπρεπε προφανώς να μη χαλάσει τις ισορροπίες που ήδη υπήρχαν στο κέντρο (και ενδεχομένως επειδή θα έπρεπε η εμφάνισή της να διαρκεί λιγότερο από ό,τι των συναδέλφων της για να μην κουράσει τις φωνητικές της χορδές) το όνομά της τοποθετήθηκε για πρώτη και τελευταία φορά κάτω από τα ονόματα της Μπελίντα και του Βογιατζή. Ο τίτλος της ρεβύ πίστας που θα παρουσίαζαν είχε τον τίτλο Γλεντήστε μαζί μας. Σε αυτήν εμφανίζονταν επίσης το χορευτικό ζευγάρι Γιάννης Φλερύ-Λίντα Άλμα, η Άντζελα Ζήλεια και ο Βάσος Σεϊτανίδης.

Η Ρένα Βλαχοπούλου και η Καίτη Μπελίντα 
σε εμφάνισή τους σε κέντρο της Πλάκας.
Δεν αποκλείεται η φωτογραφία να είναι
από τη σεζόν 1962-63
Πηγή φωτογραφίας: Τηλεθεατής, 2-4-1989

Όσο για το τοπίο της νυχτερινής Αθήνας εκείνα τα Χριστούγεννα, βλέπουμε ότι υπάρχει ποικιλία. Ένα παρόμοιο σχήμα που παρουσίαζε επιθεώρηση πίστας, μακριά όμως από την Πλάκα, ήταν αυτό της Πεταλούδας, στην πλατεία Αμερικής. Επικεφαλής του προγράμματος η Ζωζώ Σαπουντζάκη, ο Φώτης Πολυμέρης, η Καίτη Ντένις, ο Δημήτρης Ιβάνωφ με τη Νατάσα, η Τζένη Βάνου "και η βεντέτα της οθόνης Μάρθα Καραγιάννη". Στο λαϊκό πρόγραμμα η Μπέμπα Μπλανς και ο Γιάννης Καραμπεσίνης.

Πίσω στην Πλάκα, στο Κάστρο, θριάμβευαν ο Μανώλης Χιώτης με τη Μαίρη Λίντα, αλλά παρούσα ήταν και η Μπέμπα Κυριακίδου που σε λίγα χρόνια θα γινόταν η τρίτη, μετά τη Ζωή Νάχη και τη Μαίρη Λίντα, σύζυγος του Χιώτη. 

Είδαμε πιο πάνω ότι εμφανιζόταν σε νούμερο της Πεταλούδας και η Μάρθα Καραγιάννη. Σε σχέση με προηγούμενες ή επόμενες χρονιές δεν εντόπισα πολλές εμφανίσεις ηθοποιών σε κέντρα εκείνη την περίοδο (τη δεκαετία του '50, για παράδειγμα, πραγματοποιούσαν εμφανίσεις με σατιρικό νούμερο η Γεωργία Βασιλειάδου και η Σπεράντζα Βρανά). Στο σχετικά λιγότερη κοσμική ταβέρνα των αδελφών Μπούκλια στις Τρεις Γέφυρες βλέπουμε ότι συμμετέχει ο Φίλιος Φιλιππίδης που ήταν δημοφιλής ως Αγκόπ. Στο ίδιο κέντρο, στο πλαίσιο του ρεβεγιόν του Γιώργου Ματαράγκα, εμφανιζόταν και η Νίτσα Μόλλυ, μεγάλο όνομα του ελαφρού τραγουδιού στα χρόνια του '30 και του '40. (Διευκρινίζεται ότι οι τιμές θα παραμείνουν αλά καρτ στη διάρκεια των γιορτών...)

Οι φίλες/φίλοι του ελαφρού τραγουδιού πάντως είχαν επίσης την ευκαιρία να κάνουν ρεβεγιόν με τον κορυφαίο συνθέτη της ελαφράς μουσικής Χρήστο Χαιρόπουλο, που σύμφωνα με τη διαφήμιση, πρόσφερε "μια φυγή από το μουσικό αδιέξοδο" της εποχής (θυμίζω αυτά που αναφέρει ο Γιώργος Παπαστεφάνου για τις απόψεις του Χαιρόπουλου για τον νέο αέρα που έπνεε στον χώρο του ελληνικού τραγουδιού με την κυριαρχία του Μάνου Χατζιδάκι και του Μίκη Θεοδωράκη). Στο πλευρό του μια από τις τελευταίες σπουδαίες παρουσίες του ελαφρού τραγουδιού (και, πολύ αργότερα, σημαντική ραδιοφωνική παραγωγός του Δεύτερου Προγράμματος της Ελληνικής Ραδιοφωνίας) Φραντζέσκα Ιακωβίδου. 

Φαίνεται όμως ότι η νυχτερινή Αθήνα είχε αρχίσει πλέον να κινείται σε κάπως πιο... έντονους ρυθμούς στα night club της εποχής. Οι Forminx, που μόλις είχαν δημιουργηθεί, εμφανίζονταν στο Noturno της Φωκίωνος Νέγρη, όπου υπήρχε και το μοναδικό, τότε, στην Αθήνα Hammond Organ "με την καταπληκτική μελωδικότητά του".

Ενώ στο night club Copacabana o Χάρυ Κλυνν περιστοιχίζεται από (μάλλον) ξένες ατραξιόν, οπότε και το δικό του όνομα γράφεται με λατινικούς χαρακτήρες...

Αυτό περίπου ήταν το εύρος των επιλογών των κοσμικών (και λιγότερο κοσμικών) Αθηναίων για το χριστουγεννιάτικο ρεβεγιόν τους το 1962...      

,