Σαν σήμερα το 1952: Να τι θα πει Αθήνα!

Στις 16 Αυγούστου 1952 η εφημερίδα Τα Νέα δημοσίευσε μια κριτική για την επιθεώρηση Να τι θα πει Αθήνα που παιζόταν στο τότε θερινό θέατρο Ακροπόλ από τις 9 Αυγούστου. Στην επιθεώρηση εμφανίζονταν τρεις τραγουδίστριες: η Ρένα Βλαχοπούλου, η Καίτη Μπελίντα και η Μάγια Μελάγια. 

Από την εφημερίδα Έθνος

Αλλά περισσότερες πληροφορίες για τον θίασο και την παράσταση νομίζω ότι θα μας δώσει το κείμενο της κριτικής των Νέων.

Το ΕΛΑΦΡΟ ΘΕΑΤΡΟ

"ΝΑ ΤΙ ΘΑ ΠΗ ΑΘΗΝΑ"

ΣΤΟ "ΑΚΡΟΠΟΛ"

Το θέατρον Ακροπόλ στάθηκε τυχερό με την νέα επιθεώρησή του. Το νέο έργο των κ.κ. Ασημακοπούλου, Σπυροπούλου, Παπαδούκα, χωρίς να είναι το καλύτερο της συμπαθούς συγγραφικής τριάδος, είναι αναντίρρητα μια επιθεώρηση με δροσιά, πνεύμα και άφθονα κωμικά ευρήματα. Κυρίως όμως αποτελεί μια προσπάθεια--μια προσπάθεια που επέτυχε--επανόδου στα παληά επιθεωρησιακά μοτίβα, σ' εκείνα που είχαν δώσει το ιδιαίτερο χρώμα στις Αθηναϊκές επιθεωρήσεις των προπολεμικών χρόνων και τις έκαμαν τόσο αγαπητές στο ευρύ κοινό. Στην προσπάθειά τους να συναγωνισθούν τον μεγάλο ανταγωνιστή τους, τον κινηματογράφο, οι Έλληνες θεατρικοί επιχειρηματίες κατέφυγαν στη μίμηση του Παρισινού θεάματος. Μια μίμηση που τις περισσότερες φορές ήταν κακότεχνη και που πάντα λόγω των τεραστίων εξόδων των σκηνογραφιών είχε τον αντίκτυπό της στην τιμή του εισιτηρίου. Έτσι φθάσαμε στο σημερινό εισιτήριο των 22.000 δραχμών που αν όχι τίποτε άλλο, εστέρησε την μεγάλη μάζα του κοινού από την δυνατότητα να πηγαίνη στα κεντρικά θέατρα και διέκοψε την επαφή τού κατεξοχήν λαϊκού θεάματος με τις λαϊκές τάξεις που άλλοτε αποτελούσαν τον μεγάλο ενισχυτή των ταμείων των επιθεωρησιακών θεάτρων (σημείωση του Rena Fan: το εισιτήριο στα συνοικιακά θέατρα κόστιζε γύρω στις 6.000 δραχμές).

Από το παραστράτημα αυτό θέλησαν να ξεφύγουν οι τρεις συγγραφείς ξαναδίνοντας μια επιθεώρηση που να έχη όλα τα προτερήματα της παληάς. Δηλαδή όλο το Ελληνικό χρώμα και πνεύμα. Το πέτυχαν αυτό ή όχι; Τα θερμά χειροκροτήματα των θεατών της πρεμιέρας που συνεχίζονται και στις κατοπινές παραστάσεις μαρτυρούν πως η προσπάθεια απέδωσε καρπούς. Πραγματικά, η νέα επιθεώρηση "Να τι θα πη Αθήνα" ανεβασμένη με πλούτο σκηνογραφιών και με την προσοχή που οι θεατρικές επιχειρήσεις  του κ. Βασ. Μπουρνέλλη εσυνήθισαν πάντοτε το αθηναϊκό κοινόν, προσφέρει τρεις εξαιρετικά ευχάριστες ώρες και προβλέπεται ότι θα κρατήση για αρκετό καιρό το πρόγραμμα του θεάτρου της οδού Ιπποκράτους.

Αλλά οι τρεις συγγραφείς ηυτύχησαν να δουν το έργο να παίζεται από ένα θίασο στον οποίο μετέχουν αριστείς του μουσικού μας θεάτρου. Η μοναδική κ. Καίτη Ντιριντάουα, η εξαιρετική κ. Ρένα Ντορ, η τόσον λαμπρά εξελισσομένη κ. Ρένα Βλαχοπούλου, η πάντοτε άψογη κ. Καίτη Μπελίντα, οι εκλεκτές καλλιτέχνιδες κυρίες Μπέμπα Δόξα, Σπ. Βρανά και Μάγια Μελάγια, οι κ.κ. Βασίλης Αυλωνίτης, Κούλης Στολίγκας, Γιώργος Γαβριηλίδης--τρεις κορυφαίοι του μουσικού θεάτρου--με τους κ.κ. Ν. Βασταρδή, Ν. Ρίζο και Λάκη Σκέλα έδωσαν όλο τον ενθουσιασμό των και όλη την τέχνη των για να ολοκληρωθή το ωραίο θέαμα του "Ακροπόλ". Κοντά σ' αυτούς αξίζει να αναφερθούν για την αξιοπρόσεκτη συμβολή τους οι κυρίες Ντόλυ Φλύσκο, Νανά Γκάτση, Ρένα Γαλάνη, Άννυ Μπωλ και οι κ.κ. Αθ. Κεδράκας, Ράλλης Αγγελίδης και Μάκης Λειβαδάς. 

Εις την επιτυχίαν της νέας επιθεωρήσεως εκτός από την αναμφισβήτητη σκηνοθετική συμβολή του κ. Απ. Γαβριηλίδη συνέβαλαν κατά πολύ και οι ωραιότατες αληθινά χορευτικές συνθέσεις της κ. Έλλης Ζουρούδη που τις απέδωσε τόσο χαριτωμένα η πρώτη χορεύτρια του θεάτρου δις Αλέκα Νικολαΐδου, του μπαλέτου της Σχολής Ζουρούδη. Η μουσική του κ. Γ. Μουζάκη εξαιρετικά καλή.

Ι.ΜΑΝΩΛ.

Τα Νέα, 16-8-1952 

Το θέατρο Ακροπόλ είχε ανεβάσει ως πρώτο έργο του καλοκαιριού εκείνου την επίσης επιτυχημένη επιθεώρηση Βασίλισσα της νύχτας (και πάλι με κείμενα της "συμπαθούς τριάδας" και μουσική Γ. Μουζάκη), σκηνικά του Μάριου Αγγελόπουλου και σκηνοθεσία του Τάκη Μουζενίδη. 

Από την εφημερίδα Έθνος (7-6-1952)

Στο Να τι θα πει Αθήνα, εκτός από τον σκηνοθέτη άλλαξε και ο σκηνογράφος: ο Στέλιος Δόξας φιλοτέχνησε τις σκηνογραφίες που μάλλον ήταν λιγότερο πολυτελείς από το προηγούμενο έργο, ή τουλάχιστον δεν κατάφερναν να επισκιάσουν τα κείμενα της νέας επιθεώρησης: γιατί ο στόχος των συντελεστών ήταν να παρουσιάσουν μια επιθεώρηση που θα γοητεύει με το σατιρικό πνεύμα της και όχι με τον σκηνικό της πλούτο. Στο Να τι θα πει Αθήνα εμφανίστηκε επιπλέον η Καίτη Ντιριντάουα, διαλεχτή πρωταγωνίστρια του μουσικού θεάτρου που αποχώρησε νωρίς από τις θεατρικές σκηνές.

Η Ντιριντάουα με τον κομπέρ Νίκο Βασταρδή
σ' ένα νούμερο που σατίριζε τη μόδα των καλλιστείων.
Από την εφημερίδα Έθνος (13-9-1952)

Όσο για την "τόσον λαμπρά εξελισσομένη" Ρένα Βλαχοπούλου, είχε αρκετές εμφανίσεις στο έργο αυτό. Λίγο μετά την έναρξη, εμφανιζόταν σε ένα ντουέτο με την Καίτη Μπελίντα που είχε τίτλο "Βουνό και Ακρογυάλι". Έχει διασωθεί μέρος των στίχων του και μια καθόλου καθαρή φωτογραφία που ωστόσο σας την παρουσιάζω για να πάρουμε μια ιδέα από το έργο.

--Του βουνού την ομορφιά,
δεν έχει άλλη ζωγραφιά.
--Και δεν έχει χώρα άλλη
της Ελλάδος τ' ακρογιάλι.
--Στα χωριά του τις βραδιές
βλέπεις κεντητές ποδιές.
--Ακροθαλασσιές με χάρη
και βαρκούλες άσπροι γλάροι.
--Έχουν και τα δυο δροσιά,
ράχη κι ακροθαλασσιά.
--Το βουνό με βλαχοπούλες,
το νησί με ψαροπούλες.

Μπελίντα-Βλαχοπούλου στο ντουέτο
"Βουνό κι ακρογυάλι"
Από την εφημερίδα Έθνος (23-8-1952)

Στη συνέχεια, στη μέση της πρώτης πράξης οι τρεις τραγουδίστριες του θιάσου Βλαχοπούλου-Μπελίντα-Μελάγια παρουσίαζαν την τριφωνία "Τσάι-καφές-ζάχαρη" (πολύ θα ήθελα να διάβαζα τους στίχους της, αλλά...). Και αμέσως πριν το φινάλε, Βλαχοπούλου και Μπελίντα τραγουδούσαν το "Σ' αγαπώ τόσο πολύ", περίφημο τραγούδι που ερμήνεσε η Μάγια Μελάγια σε δίσκους. Η ίδια η Μελάγια τραγουδούσε αμέσως μετά το αρχοντορεμπέτικο "Της γυναίκας η καρδιά" (υπάρχουν μαρτυρίες ότι οι άλλες δυο τραγουδίστριες δεν αποχωρούσαν από τη σκηνή και τη συνόδευαν στο ρεφραίν, αλλά αυτό δεν είναι σίγουρο ότι συνέβαινε...).

Το εξώφυλλο της παρτιτούρας
την πολύτιμη συλλογή του ΕΛΙΑ

Μπελίντα-Βλαχοπούλου
στο Να τι θα πει Αθήνα
Από Τα Νέα (28-8-1952) 

 

Η Ρένα Βλαχοπούλου είχε μια εμφάνιση και στο φινάλε του έργου, το οποίο παρουσίαζε εκσυγχρονισμένους όλους τους τύπους της παλιάς αθηναϊκής επιθεώρησης (όπως διαβάζω στην κριτική του Έθνους): τον Νιόνιο και τη Μαντίνα των Παναθηναίων, την Τσιγγάνα του Πανοράματος, το Ευζωνάκι των Πολεμικών Παναθηναίων και άλλες παραδοσιακές επιθεωρησιακές μορφές. Παρόλο που ο Γιάννης Χριστόπουλος, στη σελίδα του "Μουσικό θέατρο" στο Facebook, παρουσίασε την παρακάτω φωτογραφία ως προερχόμενη από τη Βασίλισσα της Νύχτας, κάποια από τα κοστούμια που βλέπω μοιάζουν να ανταποκρίνονται στην περιγραφή του φινάλε του Να τι θα πει Αθήνα (άλλωστε σύμφωνα με την περιγραφή της παραπάνω φωτογραφίας από τη Βασίλισσα της Νύχτας, εκείνο το φινάλε εκτιλυσσόταν σε ένα καράβι, το οποίο αποτυπώνεται και στο σκηνικό). Σε πρώτο πλάνο η πρωταγωνίστρια Καίτη Ντιριντάουα. Η Ρένα Βλαχοπούλου διακρίνεται δεξιά του Εύζωνα. Δυστυχώς δεν μπορώ να καταλάβω ποιαν υποδύεται. Κάθε πρόταση/γνώμη δεκτή!

Φωτογραφία από τη σελίδα Μουσικό Θέατρο 
του Γιάννη Χριστόπουλου

Το Να τι θα πει Αθήνα παίχτηκε επίσης για δύο μήνες, μέχρι τις αρχές του Οκτώβρη του 1952. Ήταν από ό,τι φαίνεται ένα από τα καλά δείγματα του τι θα πει "επιθεώρηση" που κοιτούσε με σεβασμό στο παρελθόν και σατίριζε με κέφι το παρόν. Κρίμα που η επιθεώρηση σήμερα έχει μόνο παρελθόν και καθόλου παρόν...