Μια αναχώρηση και μια αεροπειρατεία

Το βράδυ της Τετάρτης 12 Δεκεμβρίου του 1989, η ΕΤ1 πρόβαλε την τελευταία κινηματογραφική ταινία της Ρένας Βλαχοπούλου, το φιλόδοξο αλλά μέτριο Ρένα, τα ρέστα σου του Αλέκου Σακελλάριου. Η ταινία θα παιζόταν στις 22.35, αλλά κατά την προσφιλή τότε συνήθεια των τηλεοπτικών σταθμών, η προβολή ξεκίνησε με μεγάλη καθυστέρηση μετά τις 11. Για αυτόν τον λόγο στις 12 διακόπηκε (εντελώς άτεχνα τη στιγμή που η Ρένα τραγουδούσε το "Αχ, αγάπη μου πού να 'σαι" με τη συνοδεία του Γιάννη Σπάρτακου στο πιάνο) για το βραδινό δελτίο ειδήσεων και η ταινία συνεχίστηκε ως τη μία μετά τα μεσάνυχτα.

Η πιο κωμική σκηνή της ταινίας βρίσκεται σε αυτό το δεύτερο μισό της. Πρόκειται για μια σκηνή αεροπειρατείας: η Ρένα και η Μπέτυ (Βαλάση) ταξιδεύουν από Ρόδο για Αθήνα μέσω... Παρισίου (πτήση για την οποία εξασφάλισαν εισιτήρια μετά από πολύ κόπο), αλλά το αεροσκάφος καταλαμβάνουν δύο διαφορετικές οργανώσεις και προσπαθούν να το οδηγήσουν στη Μέση Ανατολή. Το αποτέλεσμα είναι ξεκαρδιστικά στιγμιότυπα με τις δυο πρωταγωνίστριες (αλλά και τον σκηνοθέτη που παίζει τον μεγαλύτερο ρόλο της καριέρας του!) να αγωνιούν, και κυρίως με τη Ρένα που πρέπει επειγόντως να πάει στην τουαλέτα και την εμποδίζουν οι αεροπειρατές! Σκηνή αεροπειρατείας υπήρχε και σε παλιότερη συνεργασία Ρένας και μπαρμπα-Αλέκου (συγκεκριμένα στη Θεία μου τη Χίπισσα όπου η Ρένα βοηθά να συλληφθούν οι τρομοκράτες), αλλά στο Ρένα τα Ρέστα σου νομίζω ότι το αποτέλεσμα είναι ακόμα πιο διασκεδαστικό. Μπορεί η ταινία να αντανακλά τις συνθήκες και τις περιστάσεις της δεκαετίας του '80, όπου κάποια πράγματα παρουσιάζονται λίγο πιο χοντροκομμένα και κάποιες άκομψες λεξούλες λέγονται πλέον ελεύθερα, ωστόσο δεν μπορώ ποτέ να αντισταθώ στα καμώματα της Ρένας όταν προσπαθεί απεγνωσμένα να ζητήσει άδεια από τους αεροπειρατές για να πάει στην τουαλέτα, όταν άλλοι επίδοξοι αεροπειρατές δεν της επιτρέπουν την είσοδο ή την προετοιμάζουν για τη νέα αεροπειρατεία και όταν ένας άνεργος ηθοποιός τής παραπονιέται πως δεν ξέρει πώς να χρησιμοποιήσει το πτυχίο της δραματικής σχολής επειδή καταργήθηκε η άδεια ασκήσεως επαγγέλματος του ηθοποιού.

Την Πέμπτη 13 Δεκεμβρίου συνάντησα τη γιαγιά μου που μου είπε: "Την είδες την ταινία με τη Ρένα χτες; Πολύ αργά δεν την έβαλαν; Και νύσταζα. Αλλά είπα, αφού τη βλέπει ο Αποστόλης, θα ξενυχτήσω να τη δω κι εγώ! Και πόσο γέλασα με τη σκηνή στο αεροπλάνο!..."

Το αστείο είναι ότι ο έφηβος Αποστόλης εκείνο το βράδυ δεν ξενύχτησε για να δει ολόκληρη την ταινία: ψύχραιμος επειδή την είχε ήδη δει στο σινεμά, ήσυχος επειδή το βίντεό του "έγραφε" το φιλμ και ευσυνείδητος καθώς την άλλη μέρα έπρεπε να πάει στο σχολείο, πήγε για ύπνο αμέσως μετά το τέλος του δελτίου ειδήσεων. Ωστόσο, πάντα θυμάμαι με γλύκα τον ενθουσιασμό της γιαγιάς μου για τη σκηνή αυτή αλλά και την ενθουσιώδη ταύτισή της με τη δική μου τρέλα, το δικό μου πάθος, τη δική μου μεγάλη αγάπη... Ήταν σαν να άκουγα ένα... αναδρομικό νανούρισμα, σαν αυτό που τραγουδούσε πολύ παλιά η Ρένα Βλαχοπούλου τόσο τρυφερά:

Νάνι, νάνι, η νύχτα απλώνει σκοτάδι γλυκό, 

ας ξεχαστούν οι καημοί σου, 

κοιμήσου, κοιμήσου, 

κι εγώ ξαγρυπνώ...

Πριν από μιάμιση ώρα η 94χρονη γιαγιά μου έπεσε μόνιμο... θύμα της αεροπειρατείας που μας περιμένει όλους/ες στο τέλος του βίου μας. Ψάχνοντας μια πτήση για να βρεθώ κοντά της για το τελευταίο κατευόδιο δεν μπόρεσα να μη θυμηθώ αυτήν τη χαριτωμένη ιστορία. Την αποχαιρετώ και από εδώ--και κάπως ανορθόδοξα βέβαια!--, στέλνοντάς της αυτή τη σκηνή για να την ξαναδεί... Της στέλνω ακόμα δυο τραγούδια που τη θυμάμαι από μικρό παιδί να τα τραγουδάει, τραγούδια διαφορετικά μεταξύ τους, αλλά και ενδεικτικά της ευρύτητας των προτιμήσεών της, της ευαισθησίας της και της αγάπης που μπορούσε να νιώθει μέσα της και να χαρίζει στους ανθρώπους γύρω της: το "Αν βγουν αλήθεια" του Αττίκ και το "Ό,τι αρχίζει ωραίο τελειώνει με πόνο" των Σπύρου Σκορδίλη-Λένας Νταϊνά. Δεν ξέρω με πόσο πόνο τελείωσε η ζωή της, καθώς τον τελευταίο καιρό η επικοινωνία μας μαζί της ήταν δύσκολη, ξέρω όμως ότι η παρουσία της έκανε τη δικιά μας ζωή πιο ωραία!