Παράξενος χειμώνας (?) μπαίνει...

Το ημερολόγιο δείχνει ότι είναι φθινόπωρο. Εδώ στην Αρκαδία μόνον η βραδινή δροσιά το επιβεβαιώνει. Για τους/τις εκπαιδευτικούς όμως αρχίζει επίσημα από αύριο η... χειμερινή σεζόν. Και όπως κάθε χρόνο, στέλνω τις ευχές μου και μοιράζομαι τις σκέψεις, τις αγωνίες, τις ελπίδες με τους/τις συναδέλφους και κυρίως τις φίλες και τους φίλους που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο εμπλέκονται στην εκπαίδευση και κοιτούν κάπως μουδιασμένοι/ες τις εξελίξεις στον χώρο αυτό και στη χώρα μας γενικότερα.

Σε όλους/ες εμάς λοιπόν σε Θεσσαλονίκη, Αθήνα και Αρκαδία αφιερώνω φυσικά ένα φθινοπωρινό τραγούδι με τη φωνή της Ρένας: το περίφημο Autumn Leaves όπως διασκεύασε και διηύθυνε ο Γιάννης Σπάρτακος στη δεκαετία του ΄80.

Και ένα ακόμα τραγούδι, όχι με τη φωνή της Ρένας αυτή τη φορά, αλλά ένα τραγούδι του Νίκου Πορτοκάλογλου που περιγράφει ακριβώς αυτό που αισθάνομαι αυτές τις μέρες:

Παράξενος χειμώνας μπαίνει
παράξενη εποχή
Κανείς δεν ξέρει πού πηγαίνει
δεν ξέρει πού θα βγει

Βουλιάζουμε όλο και πιο κάτω, όλο πιο βαθιά
Πότε θα πιάσουμε επιτέλους πάτο... πια

Όλο κάτι άσχετοι κερδίζουν
με κόλπα και εφέ
και μας που λίγα μας χωρίζουν
δεν σμίγουμε ποτέ

....

Πες μου ποιος
την άνοιξη θα φέρει
σε τούτα εδώ τα μέρη
Κανένας πια δεν ξέρει πώς

Πες μου ποιος
το φως του θα μας δώσει
Ξανά να μας ενώσει
τα όνειρα να σώσει, ποιος;

Τώρα που πια κανείς δεν μοιάζει για σοφός
Η αγάπη ίσως ξέρει πώς

Και σαν υστερόγραφο θέλω να σταθώ στο δίστιχο:  "και μας που λίγα μας χωρίζουν, δεν σμίγουμε ποτέ". Η διάθεσή μου να σμίξω με ανθρώπους "που λίγα μας χωρίζουν" σε αυτές τις τρεις περιοχές της χώρας μοιάζει να είναι ο λόγος που ο χειμώνας αυτός μου φαίνεται ακόμα πιο δύσκολος. Ελπίζω όμως να βρούμε την άκρη!

Καλή σχολική χρονιά!