Πραγματική κοσμοπλημμύρα και εις τα δύο χθεσινάς παραστάσεις της "Βασίλισσας της Νύχτας" που παίζεται από προχθές εις το "Ακροπόλ". Εις την πρώτην της νέας επιθεωρήσεως των κ.κ. Ασημακοπούλου, Σπυροπούλου, Παπαδούκα παρέστησαν οι υπουργοί κ.κ. Παπασπύρου και Γρηγορίου.
Έθνος, 12-6-1952
 |
| Σχέδιο του Μάριου Αγγελόπουλου στο εξώφυλλο του προγράμματος της επιθεώρησης του θεάτρου Ακροπόλ Η Βασίλισσα της Νύχτας Από τη συλλογή προγραμμάτων του Τμήματος Παραστατικών Τεχνών του ΕΛΙΑ/ΜΙΕΤ |
Στην έναρξη του έργου η Ρένα Γαλάνη, η Μαρίνα Ανδρουλιδάκη και η "νέα τραγουδίστρια του Ακροπόλ Άννυ Μπωλ" (που εμείς τη γνωρίσαμε σαν Μαριέττα, αδελφή της Ρηνούλας στις Πρωτευουσιάνικες περιπέτειες) τραγουδούσαν τους παρακάτω στίχους
Η Βασίλισσα της Νύχτας όλο χάρησ' ένα γλέντι σας καλεί ονειρευτόσαν προβάλλει τ' ασημένιο το φεγγάριπάνω από τον Υμηττό.Η Βασίλισσα της Νύχτας που 'χει θρόνοτην Αθήνα μας και μόνο.Η Βασίλισσα της Νύχταςμες στα μάγια που θα ρίξειμυστικά θα σας τυλίξειτην καρδιά θα σας ξανοίξειθα σας πάρει και τον νου.Η Βασίλισσα της Νύχταςη γλυκιά, η ξελογιάστραπου για στέμμα έχει τ' άστραμες στην ασημένια γάστρατου ελληνικού ουρανού.
 |
| Καλοκαίρι του 1952: Ο θίασος του Ακροπόλ στις δοκιμές της επιθεώρησης Η Βασίλισσα της Νύχτας Η Ρένα Βλαχοπούλου στην πάνω σειρά, ανάμεσα στον Κούλη Στολίγκα και τον Βασίλη Αυλωνίτη. Φωτογραφία από το βιβλίο της Σπεράντζας Βρανά Τολμώ (εκδ. Εξάντας) |
Η Βασίλισσα της Νύχτας που ξεκίνησε τις παραστάσεις της στις 10 Ιουνίου σηματοδότησε την επιστροφή της Ρένας Βλαχοπούλου στο Ακροπόλ, μετά από επτά χρόνια. Η Σπεράντζα Βρανά γράφει σε ένα βιβλίο της πως είχε κάνει εντύπωση στους θεατρικούς κύκλους ότι έκανε δεύτερη φωνή στην Μπελίντα, γιατί η Βλαχοπούλου ήταν ήδη "τραγουδίστρια με αρχ...α", κρίνοντας όμως από τις κριτικές που θα σας παρουσιάσω παρακάτω, φαίνεται πως η Ρένα ξεχώρισε για άλλη μια φορά με την προσωπικότητά της. Εκτός από τα δύο φινάλε του έργου (ένα στο τέλος κάθε πράξης, σχετικά πρωτότυπη απόφαση, αφού συνήθως υπήρχε φινάλε μόνο στο τέλος της πρώτης πράξης), η Ρένα είχε τρεις ακόμα εμφανίσεις. Σε μία από αυτές καλούνταν να χρησιμοποιήσει εκτός από τα τραγουδιστικά της προσόντα και τα υποκριτικά, ως έναν βαθμό, και ας μην είχε ακόμα χριστεί νουμερίστα.
 |
| "Οι ερωτευμένες": στο πρώτο μέρος της τριφωνίας η Καίτη Μπελίντα, η Ρένα Βλαχοπούλου και η Σπεράντζα Βρανά εμφανίζονται ως τρεις σεμνές και άβγαλτες κοπέλες... Φωτογραφία από το βιβλίο του Ιάσονα Τριανταφυλλίδη Γιώργος Μουζάκης-Βίρα τις Άγκυρες (εκδ. Άγκυρα) |
Μιλώ για την τριφωνία "Οι ερωτευμένες" την οποία μοιραζόταν με την Καίτη Μπελίντα και τη Σπεράντζα Βρανά. Αποτελούνταν από δύο μέρη: στο πρώτο μέρος οι τρεις τους εμφανίζονταν ως σεμνότυφες κοπέλες που δεν ήξεραν τίποτα από άνδρες και έρωτα. Ξαφνικά όμως, με ένα τρικ που ο Αγγελόπουλος είχε εμπνευστεί από κάποιο θέαμα που είδε στο Παρίσι, το ρούχο τους από σεμνό μεταμορφωνόταν σε προκλητικό και οι τρεις κοπέλες εμφανίζονταν πια ως... περπατημένες κοπέλες με μεγάλη έφεση στους άντρες.
 |
| Στο δεύτερο μέρος της τριφωνίας τα ρούχα των τριών κοριτσιών γίνονται πιο τολμηρά και μας αποκαλύπτονται ως τρεις... περπατημένες κοπέλες! Φωτογραφία από το βιβλίο της Σπεράντζας Βρανά Τα μπουλούκια, το θέατρο κι εγώ (εκδ. Εξάντας) |
Το πρόγραμμα της παράστασης διασώζει τους στίχους του δεύτερου αυτού μέρους:
Αχ, Γιάννη!Τι καημός για σε με πιάνει!Αχ, Θάνο!Αν πεις όχι, θα πεθάνω!Αχ, Μήτσο!Λιώνω για ένα σου καπρίτσιο!Και για σε πονώ, Λελέ,που 'σαι νόστιμος σαν κρεμ καραμελέ!Σταμάτη!Μ' έχεις κάψει, μαυρομάτη!Γρηγόρη!Πες το ναι, γλυκό μου αγόρι!Κωστάκη!Αχ μ' αυτό σου το μουστάκι!Σ' αγαπώ πολύ-πολύ,μα του κάκου σου γυρεύω ένα φιλί!
 |
| "Οι ερωτευμένες" επάνω στην πασαρέλα. Φωτογραφία από το βιβλίο του Ιάσονα Τριανταφυλλίδη Γιώργος Μουζάκης-Βίρα τις Άγκυρες (εκδ. Άγκυρα) |
"Οι ερωτευμένες" παρουσιάζονταν πριν από το φινάλε της πρώτης πράξης, ενώ πριν από το φινάλε της δεύτερης πράξης η Ρένα, η Μπελίντα και η Μάγια Μελάγια εμφανίζονταν σε ένα "Ρεσιτάλ τραγουδιού". Δεν ξέρω με ποια σειρά εμφανίζονταν οι τρεις τους και αν παρέμεναν στη σκηνή για να σιγοντάρουν η μία την άλλη, αλλά ξέρω ποια τραγούδια ερμήνευε η καθεμιά τους. Η Μελάγια το "Άι για για":
Άι για για!Έλα μαζί κι ωραία θα περάσουμε!Άι για για!Αφού το ξέρεις τρελά πως σ' αγαπώ!Άι για για!Με τέτοιο κέφι ποτέ δεν θα γεράσουμε!Άι για για!Θα 'ν' η ζωή μας τραγούδι χαρωπό!
Η Μπελίντα τραγουδούσε το "Αβέκ πλεζίρ, σερί":
Αβέκ πλεζίρ, σερί,μα υπάρχει ένα "αλλά":είμ' αγκαζέ, σερί,και αγαπάω τρελά!Δεν είν' ωραίος ούτε μοιραίοςεκείνος που αγαπώ.Γιατί μ' αρέσει--τι μ' έχει δέσειδεν ξέρω να σας πω!Νιώθω για σας πολλάκαι σας το λέω δειλάπολύ θα ήθελα--αλλά!
Και η Ρένα Βλαχοπούλου έλεγε το "Αφού με θέλεις κι αφού σε θέλω:
Αφού με θέλεις κι αφού σε θέλωτι το κρατάμε μυστικό;Γιατί υποφέρεις, αφού το ξέρεις,το ν' αγαπάς δεν είν' κακό.Αφού σε θέλω κι αφού με θέλειςσ' όλο τον κόσμο θα το πω.Εσύ είσαι η ζωή μουεσέναν' αγαπώ!Μόνο για σένα ζω, παιδί μου,μονάχα εσέναν' αγαπώ!
 |
| Οι τρεις ρομαντζιέρες του θεάτρου Ακροπόλ Βλαχοπούλου-Μπελίντα-Μελάγια Από τη συλλογή προγραμμάτων του Τμήματος Παραστατικών Τεχνών του ΕΛΙΑ/ΜΙΕΤ |
Η Βασίλισσα της Νύχτας επρόκειτο να ανταγωνιστεί την επιθεώρηση Σταρ Ελλάς που ανέβασε το θέατρο Βέμπο λίγες μέρες μετά. Στο Ακροπόλ οργίαζε ο Μάριος Αγγελόπουλος, στο Βέμπο ο Γιώργος Ανεμογιάννης. Είναι πια η εποχή που το θέαμα έχει αρχίσει να κυριαρχεί στο ελαφρό θέατρο και αυτό το επισημαίνουν όλες οι κριτικές που εντόπισα για τη Βασίλισσα της Νύχτας. Αρχίζω με την κριτική του Πέλου Κατσέλη που την αναδημοσιεύω ολόκληρη, αφού δεν διαβάζουμε συχνά κριτικές του και μάλιστα για επιθεώρηση.
Από το θέατρο Ακροπόλ άρχισε προχθές ο "συναγωνισμός θεάματος", που διεφήμισαν με ποικίλα "μέσα" και περισσή υπερηφάνεια τα δύο μεγάλα επιθεωρησιακά συγκροτήματα: θεάτρου Βέμπο και θεάτρου "Ακροπόλ".
Και οι δύο αυτοί οργανισμοί--οι ισχυρότεροι οργανισμοί του ελαφρού μας θεάτρου--αποδύθησαν στον αγώνα, αδιαφορώντας για τα εκατομμύρια που θα ξοδέψουν και ενδιαφερόμενοι μόνον πώς να κατισχύσουν στην προτίμηση του κοινού, ξαφνιάζοντάς το με το πιο απίθανο θεαματικό όργιο. Έτσι οι δυο υπεύθυνοι θεατρώναι, με τα όσα υποσχέθηκαν ή αποπειρώνται να πράξουν, εμφανίζονται μιμηταί του Γκαιτικού Θεατρώνου που έλεγε στον συγγραφέα και ηθοποιό του:
"Πρώτα όμως βάλε μπούγιο! Για να δούνε
μαζεύονται, να βλέπουν αγαπούνε.
Στα μάτια αν ξετυλίγονται πολλά
ώστε ο κόσμος να χάσκη ξαφνιασμένος,
τότε πλατειά είναι αμέσως κερδισμένος
και κοσμοαγαπημένος στα καλά..."
Μπούγιο, λοιπόν, και ξάφνιασμα, να η μορφή της σύγχρονης επιθεώρησης, που φορμάρουν τα νέα γούστα. Αν άλλοτε το πνεύμα, το χιούμορ, η σάτιρα, τα γραφικά φολκλορικά στοιχεία, η εκφραστική λαϊκή μελωδία και ο έντονος υποκριτικός ρυθμός, ήταν τα στοιχεία που συγκρατούσαν και διεμόρφωναν το πρωτότυπο είδος της λεγόμενης αθηναϊκής επιθεώρησης, σήμερα γυρίζουμε προς την φαντασμαγορική "ρεβύ" του γαλλικού τύπου, που διεκδικεί την επιτυχία μόνο με τον όγκο και την ποικιλία του θεάματος και όχι την ποιότητα του ακροάματος. Βέβαια--για να μην παρεξηγηθούμε--κανείς δεν αρνείται πως το θεαματικό μέρος παίζει πρωταρχικό ρόλο στην επιθεώρηση. Αλλά το θέαμα δεν πρέπει να εξαφανίζει ολότελα το ακρόαμα, πολύ δε περισσότερο, στην ελληνική επιθεώρηση, ο όγκος του θεάματος δεν μπορεί να κυριαρχή σε βάρος της ποιότητας και της φιλοκαλίας από έλλειψη γνώσης και καλλιτεχνικής επιλογής. Τι να τον κάνουμε τον όγκο του θεάματος όταν μας λείπουν τα μέσα, όταν μας λείπουν οι πρόσφορες για μεγάλο θέαμα Σκηνές θεάτρου με τον κατάλληλο φωτισμό και τεχνικό εξοπλισμό, που θα τον αναδείξουν και θα τον επιβάλλουν;
Κοινές αλήθειες βέβαια όλα αυτά, αλλά να που οι θεατρικοί μας επιχειρηματίαι και οι άμεσοι τεχνικοί συνεργάται τους φαίνονται να τις αγνοούν καθώς περιεπλάκησαν τώρα μέσα στον ίλιγγο του ανταγωνισμού και της επιδειξιομανίας. Και αγνοούν ακόμα κάτι βασικώτερο: την αντίληψη, την "εξυπνάδα", την "ατσιδοσύνη" του Έλληνα λαϊκού θεατή, που πηγαίνει στο θεάτρο--ακόμα και στην επιθεώρηση--αναζητώντας πρώτα και κύρια να ακονίση το μυαλό του, να ικανοποιήση την έμφυτη εξυπνάδα του και να θρέψη την ευφροσύνη του πνεύματός του και ύστερα για να χαζέψη. Πολλές ως τώρα "ωραίες κυρίες" με πολυτελείς τουαλέττες και προκλητικές καμπυλότητες πάτησαν το παλκοσένικο της επιθεώρησης, αλλά καμμιά απ' αυτές δεν κυριάρχησε για πολύ. Έσβυσαν και πέρασαν στο απώτερο και τρίτο πλάνο του λαϊκού ενδιαφέροντος. Αντίθετα, όμως, τα "αστέρια" της επιθεώρησης, οι "βεντέττες" του είδους αυτού υψώθηκαν στη λατρεία του κοινού, μόνον εάν διέθεταν παραστατική εκφραστικότητα, εξυπνάδα υποκριτικής τέχνης και έντονο ζωισμό... Αλλά ας προχωρήσουμε και σε άλλο παράδειγμα, που μας το προσφέρει η προχθεσινή αλλοπρόσαλλη παράσταση του "Ακροπόλ". Γυναικάρες ως με κει επάνω, με "μαγιώ" και υπερεκχειλίζοντα φόρτον σαρκός εμφανίζονται, εκεί, πάνω στη Σκηνή, στη στέγη, στην πλατεία--ω χάρμα σκηνοθετικής εφευρετικότητος!--παρασταίνοντας τις χορεύτριες και μάλιστα--σαν δεν ντρεπόμαστε!--ως... κρατικό μπαλέττο της όπερας του Μονάχου! Κινούνται, κορδακίζονται και υποκρίνονται τις καλλιτέχνιδες, όλες αυτές οι "αρτίστες", ποιος ξέρει ποιων γερμανικών "Χάφεν καμπαρέ", και όμως μόνον την θυμηδία μας προκαλούν. Ένα ξεπέταγμα μιας Ελληνίδας χορεύτριας, της γοητευτικής Αλέκας Νικολαΐδου--ένα λίκνισμά της--αρκεί για να εξουδετερώση όλη αυτή την πληθωρική ασχημία των ποδιών και χεριών, που πριόνιζαν ασύστολα τον Αττικό αέρα. Αλλά οι θεαταί της προχθεσινής "πρεμιέρας", όπου δόθηκε η επιθεώρηση: "Βασίλισσα της Νύχτας" θα μας θύμιζαν ακόμα και κάτι άλλο. Όλα τα εκατομμύρια που ξοδεύτηκαν για την διατυμπανισθείσα σκηνική θαυματοποιία πήγαν στα χαμένα, μια και ο σκηνογράφος--όσο εκλεκτός και αν είναι--υποδουλώθηκε στην αρχοντοχωριάτικη επιδειξιομανία και δεν κατώρθωσε να αξιοποιήση καλλιτεχνικά όλον εκείνο τον πλούτο που του δόθηκε σε ρούχα και σκηνικά. Τα θεαματικά της τεχνικά εφφέ απέτυχαν. Η πισσίνα και το κρυστάλλινο παλάτι υπήρξε τεχνικό φιάσκο. Και ό,τι απέμεινε για πραγματική τέρψη των θεατών ήταν μερικά πνευματώδη νούμερα των συγγραφέων κ.κ. Ασημακόπουλου, Σπυρόπουλου, Παπαδούκα και προ παντός η έμπνευσις, το κέφι και η ζωντάνια των εκλεκτών ηθοποιών που συγκροτούν το θίασο του "Ακροπόλ". Η Ρένα Ντορ, ο Βασ. Αυλωνίτης, ο Κούλης Στολίγκας, η Μπέμπα Δόξα είναι υποκριτικές δυνάμεις που καταξιώνουν ό,τι εκτελούν. Ιδιαίτερα πρέπει ακόμα ν' αναφερθή η Ρένα Βλαχοπούλου. Μου ήταν αποκάλυψις. Εχαρακτήρισε τα τραγούδια της με τρόπο θαυμαστό. Να μια τραγουδίστρια που είναι και αξιόλογη ηθοποιός. Και τελειώνοντας θα αναφέρω πως αξίζει κανείς να παρακολουθήση τη "Βασίλισσα της Νύχτας" για να απολαύση τον Γιώργο Γαβριηλίδη στο Νούμερο: "Ο Κος του Ο.Η.Ε.".
Προοδευτική Αλλαγή, 14-6-1952
Εντυπωσιακή η παρατήρηση του Κατσέλη για την τραγουδίστρια-ηθοποιό Ρένα Βλαχοπούλου--σε μια εποχή που ούτε η Ρένα μπορούσε να φανταστεί ότι κάποια μέρα θα γίνει ηθοποιός. Όσον αφορά τα σκηνικά του Αγγελόπουλου, μάλλον διαφορετική ήταν η άποψη του "Αναπληρωματικού" κριτικού στο Έθνος (πιθανώς ο Αχιλλέας Μαμάκης, αν όντως επιλέγει να αναφερθεί στον εαυτό του, μέσα στην κριτική, ως "κ. Αχ. Μαμάκη"). Επισημαίνει κι εκείνος τις γαλλικές επιρροές στα αθηναϊκά επιθεωρησιακά θεάματα (οι σκηνογράφοι, γράφει, επισκέπτονται στο Παρίσι στην αρχή κάθε σεζόν όπως και οι "μεγάλες ράφτρες". Παρατηρεί επίσης πως "σ' εποχή που το Τεχνικολόρ παρουσιάζει υπέροχες φαντασμαγορίες και στην τελευταία κωμόπολι, όπου υπάρχει οθόνη, καταντά αξιοθαύμαστο το κουράγιο της Επιθεωρήσεως (...) ν' αναμετρηθή με τον Κινηματογράφο από άποψι θεαματικότητος". Αναγνωρίζει, βέβαια, την προσπάθεια των σκηνογράφων να δημιουργήσουν ένα καλαίσθητο περιβάλλον που ωφελεί το είδος, εφόσον "κανείς δεν νοσταλγεί την κουρελαρία της Παραδόσεως και τα παλιά τσίτια", τονίζει όμως ότι "η άμιλλα εξοπλισμών" και ο αγώνας "αλληλοεξοντώσεως" μεταξύ των μεγάλων θεάτρων "μοιραίως θ' αποβή εις βάρος της ποιότητος". Και συνεχίζει:
Ευτυχώς αυτό δεν συμβαίνει στο "Ακροπόλ", που κατήλθε χθες πρώτο στον επιθεωρησιακό στίβο, πάνοπλο μεν σε θεαματικές επινοήσεις, μ' ένα ολόκληρο λόχο ημεδαπών και αλλοδαπών ηθοποιών, χορευτών, χορευτριών και αρτιστών, αλλά και με μια έξυπνη και διασκεδαστική επιθεώρησι, που έχουν γράψει οι βετεράνοι πλέον του είδους κ.κ. Ασημακόπουλος, Σπυρόπουλος και Παπαδούκας--τριώνυμον εμπιστοσύνης για τους θεατροφίλους.
Πραγματικά, η "Βασίλισσα της Νύχτας" συνηγορεί πειστικά υπέρ των δικαιωμάτων της Επιθεωρήσεως μέσα σε νούμερα χορευτικά, ακροβατικά, κλακεττικά και τζαζμπαντικά. Έχει δροσιά και πνεύμα και εξασφαλίζει δυο ευχάριστες ώρες. Ανάμεσα στις σκηνές της ξεχωρίζουν οι "Είκοσι ερωτήσεις" με την Μάγια Μελάγια, τον Κούλη Στολίγκα και τον Νικόλαο Ρίζο, το "Τηλέφωνο" με την γεμάτη μπρίο Ρένα Ντορ, το "Σιγά, Μανώλη, σιγά" με την Σπεράντζα Βρανά και τον Ρίζο (ένα ιδιαίτερα επιτυχημένο νούμερο που παίζεται πολύ εκφραστικά από δυο ηθοποιούς ειδικευμένους στους λαϊκούς τύπους), το "Ο κ. του Ο.Η.Ε.", όπου ο Γιώργος Γαβριηλίδης βρίσκει την ευκαιρία να ανανεώση παλιές του επιτυχίες, και "Το πινάκλ", ένα καλοβαλμένο σκετς, όπου πρωταγωνιστούν ο Βασίλης Αυλωνίτης, η Μπελίντα και η Σπεράντζα Βρανά. Το "Μετά τα καλλιστεία", όπου... εκτελείται ο κ. Αχ. Μαμάκης, ασχημίζεται από μια χυδαιότητα που πρέπει να λείψη.
Η Ρένα Βλαχοπούλου τραγουδά συναρπαστικά τραγούδια, καθώς και η Μπελίντα κι η Μάγια Μελάγια. Το μπαλέττο της Έλλης Ζουρούδη εκτελεί μια καλή δημιουργία της, τις "Σκηνές της πιάτσας". Το εικοσαμελές, όμως, μπαλέττο της Όπερας του Μονάχου αξίζει όσο και το όνομα του χορογράφου του κ. Τσένπφεννιχ, δηλαδή: δέκα πφένιχ, ο εστί μεθερμηνευόμενον μια δεκάρα...
Ο κ. Μάριος Αγγελόπουλος παρουσιάζει φιλόκαλα θεαματικά σκηνικά και ωραία κοστούμια. Γιατί, όμως, έπνιξε με κολώνες το "κρυστάλλινο παλάτι" του μειώνοντας το αισθητικό "εφφέ" των καθρεφτών; Και άξιζε τον κόπο να δημιουργηθή μια "πισίνα", αόρατη για το Κοινό, μόνο και μόνο για βγαίνουν από μέσα μούσκεμα οι Γερμανίδες μπαλλαρίνες;
Η μουσική του μαέστρου Μουζάκη γεμάτη χρώμα και μπρίο.
Έθνος, 11-6-1952
 |
| Από τη συλλογή προγραμμάτων του Τμήματος Παραστατικών Τεχνών του ΕΛΙΑ/ΜΙΕΤ |
Ο δε κριτικός της Εστίας θεωρεί ότι η παράσταση είναι "μίγμα φαντασμαγορικής επιθεωρήσεως και χορευτικών και ακροβατικών σκηνών". Ξεχωρίζει επίσης το νούμερο "Ο κύριος του ΟΗΕ" με τον "ανανεωμένο" Γαβριηλίδη καθώς και "Το πινάκλ" "μολονότι το σκετς αυτό θα ημπορούσε να είναι μικρότερον και ολιγώτερον εξεζητημένον". Θεωρεί πως το ακροβατικό νούμερο είναι "εξαιρετικόν" και το γερμανικό μπαλέτο "μετριώτατον". Και συνεχίζει:
Αι σκηνογραφίαι του κ. Μ. Αγγελοπούλου είναι αρκετά εντυπωσιακαί αλλά το... τεχνικολόρ μπαλέττο με την αράχνην και τις πεταλούδες είναι υπερφορτωμένον και ακαλαίσθητον (αφίνομεν ότι η αράχνη δεν είχε κανένα λόγον να τραγουδά το "Στόρμυ Γουέδερ"). Κακοβαλμένη δε επίσης και ανόητος είναι η σκηνή της πισίνας, όπου αι χορεύτριαι ενθυμίζουν βρεμένες γάτες. Κατά τα άλλα, όμως, η "Βασίλισσα της Νύχτας" βλέπεται ευχάριστα, χάρις ιδίως εις τα σατυρικά (sic) νούμερα--και θα εβλέπετο ακόμη πλέον ευχάριστα, εάν δεν εταλαιπωρείτο το κοινόν με την αταξίαν εις τας ώρας ενάρξεως των παραστάσεων.
Εστία, 13-6-1952
Το "Stormy Weather" τραγουδούσε φυσικά η Ρένα Βλαχοπούλου! Η Σπεράντζα Βρανά θυμόταν για αυτή της την εμφάνιση: "Έλεγες 'Θεέ μου, δώσε μου κι άλλα αφτιά να την ακούω, κι άλλα μάτια να τη βλέπω!'". Ενδεχομένως να ήταν λοιπόν εκείνη ντυμένη ως αράχνη... (πάντως ο τίτλος της σκηνής, που παρουσιαζόταν στη μέση της πρώτης πράξης, ήταν "Μαγεμένη νύχτα").
Όσον αφορά τη σκηνή της πισίνας, διαβάζουμε στο πρόγραμμα πως η Άννυ Μπωλ τραγουδάει το "τραγούδι της πισίνας 'Στη γαλάζια αγκαλιά'":
Στη γαλάζια αγκαλιάμε παιχνίδια και φιλιάέλα πάμε πιασμένοι απ' το χέρικαι αυτό το καλοκαίρι,να ξεσκάσουμε, να ξεχάσουμεκάθε έννοια μας παλιά.
Από το νούμερο "Ο κύριος του ΟΗΕ", με τον Γιώργο Γαβριηλίδη, που φαίνεται ότι άρεσε σε όλους τους κριτικούς, το πρόγραμμα διασώζει του παρακάτω στίχους:
--Τι πονοκέφαλος, γιαβόλ, και τι ζαλάδεςκαι τι ζητήματα πολύπλοκα, μον ντιέ,και έβρι ντέι φασαρίες και μπελάδεςσ' αυτή τη θέση τη λεπτή στον ΟΗΕ.Αυτό συμβαίνει διαρκώς, αχ τι θα γίνω;Ποιος είναι πάλι αυτός ο ενοχλητικός;--Ο Μάο Τσε τηλεφωνεί απ' το Πεκίνογια τη συνθήκη της Κορέας σχετικώς.
Ω μάμα, είναι τρέλα,με Γκρέτσια το μπέλα,σι, σινιόρ, Ιτάλια ουνιτά.Στο νέο λα γκουέραμαζί σκουζάτο αέραΠίσω εμείς και Γκρέτσια μπροστά.
Το "Μετά τα καλλιστεία" του Βασίλη Αυλωνίτη ασχολείται όντως με τον Αχιλλέα Μαμάκη που ήταν υπεύθυνος για τα καλλιστεία του 1952 και δημοσίευε ολοσέλιδα σχετικά αφιερώματα στο Έθνος:
Ε, μα το 'χε παρακάνει!Βρε, του έλεγα, μας φτάνει,μα εκείνος τον χαβά του,μια σελίδα απάνω ως κάτου.Και δεν κάνει πια νισάφικάθε μέρα να σου γράφεικαι μας βρήκεν ο μπελάςμε τι κάνει η Σταρ Ελλάς!Βρε πού πάμε! Βρε πού πάμε!Με τις Μις και τις Σταρ ΓούμανΔυο σελίδες για την Νταίζη [Μαυράκη]δυο αράδες για τον Τρούμαν!Βρε πού πάμε! Βρε πού πάμε!
Η έκτακτη Ρένα Ντορ στο σόλο της "Τηλέφωνο 123-674-985" υποδυόταν την ιδιοκτήτρια ενός τηλεφώνου που την ενοχλούν διαρκώς με κλήσεις για τις γειτόνισσες:
Δουλειά και τούτηκαι μπαλαμούτιμε του διαβόλου το καφεκούτι.Ή θα βουίζειή θα σφυρίζεικαι συνεννόηση βράσε ρύζι!Παίρνεις τον Γιάννη, βγαίνει ο Θανάσηςκι έτσι σου έρχεται να το σπάσεις!Και τα χαράματα πριν να φέξεισου λένε "Φώναξε τον Αλέξη"και "Ειδοποία την Κατινίτσανα 'ρθει να μ' εύρει εις του Μπερνίτσα!"
Δεν ξέρω δυστυχώς ποιο ήταν το θέμα του φινάλε της πρώτης πράξης, αλλά ξέρω τον τίτλο του φινάλε της δεύτερης: "Το καράβι του ονείρου". Όλος ο θίασος εμφανίζεται σε ένα καράβι και τραγουδά:
Καλοτάξιδο καράβι με πολύ γερά σκαριά
με τρανούς καπετανέους και ναυτάκια με καρδιά,που 'χει σ' όλα τα ταξίδιατις φουρτούνες για παιχνίδια
ξεκινάει για ταξίδι πάλι τούτη τη βραδιά.Έγια μόλα, έγια λέσα
και χαρά στον που 'ναι μέσα
να χαρεί σ' ένα ταξίδι τη θαλασσινή ζωή.
Βίρα τώρα θα βιράρεικι όπου να 'ναι θα σαλπάρει
για να φτάσει στο λιμάνι της χαράς ένα πρωί.
 |
| Οι γυναίκες του θιάσου στο φινάλε της δεύτερης πράξης με τίτλο "Το καράβι του ονείρου" |
Η Βασίλισσα της Νύχτας είχε υπέρογκα έξοδα: δέκα περίπου εκατομμύρια δραχμές τη μέρα. Οι εισπράξεις της όμως ήταν κάθε μέρα οκτώμισι με εννιά εκατομμύρια. Το Ακροπόλ άλλαξε έργο στις 9 Αυγούστου: ενισχυμένο με την παρουσία της Καίτης Ντιριντάουα ανέβασε την επιθεώρηση Να τι θα πει Αθήνα για την οποία μιλήσαμε πέρσι. Το θέατρο Βέμπο στάθηκε πάντως πιο τυχερό, αφού η Σταρ Ελλάς του κράτησε το πρόγραμμα του θεάτρου ολόκληρο το καλοκαίρι του 1952...
Η παρούσα ανάρτηση, όπως και όλα τα κείμενα που δημοσιεύονται στο ιστολόγιο αυτό, είναι αποτέλεσμα προσωπικής έρευνας. Είναι υποχρεωτική η ρητή αναφορά στο ιστολόγιο, όταν χρησιμοποιείται υλικό από τις αναρτήσεις του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου