Σήμερα μόλις βρήκα τον χρόνο να γράψω λίγες γραμμές για το αφιέρωμα στη Ρένα Βλαχοπούλου που παρουσίασε ο Δήμος Βάρης-Βούλας-Βουλιαγμένης πριν από δέκα μέρες στη Βάρκιζα. Όλες αυτές τις μέρες δεν έφυγε από το μυαλό μου η γλυκιά αίσθηση που είχα εκείνο το βράδυ χάρη στην Τίνα Αλεξοπούλου και τους τέσσερις μουσικούς που τη συνόδεψαν. Πολυτάλαντη performer, η Τίνα Αλεξοπούλου παρουσίασε ένα σεμνό αφιέρωμα στη Ρένα, δίχως πολλά λόγια και περιττές φανφάρες, αλλά με κέφι, μεράκι και δροσιά.
φωτογραφία του Παναγιώτη Τσίκου
Η Τίνα Αλεξοπούλου επέλεξε 25 τραγούδια από το ρεπερτόριο της Ρένας για το πρόγραμμα της βραδιάς: ξεκίνησε σοφά με το "Θα σε πάρω να φύγουμε" κέρδίζοντας έτσι αμέσως το κοινό που τη συνόδευσε σε αυτό το δημοφιλέστατο τραγούδι. Για τη συνέχεια, επέλεξε κάποια από τα ελαφρά τραγούδια που δόξασε η Ρένα στη διάρκεια της τραγουδιστικής της καριέρας ("Όταν σκοτεινιάζει", "Σ' αγαπώ και μ' αρέσει η ζωή", "Στο Άλα Κάλα Κούμπα", "Τι κρίμα αγάπη μου") και μετά πέρασε στα πασίγνωστα κινηματογραφικά της τραγούδια: αρχικά τα πιο... ρομαντικά ("Η Αθήνα τη νύχτα", "Γελά γαλάζιος ουρανός"), έπειτα τα πιο κωμικά ("Το πετεινάρι", "Η μοδίστρα" και το πανέμορφο "Η ζωή αρχίζει στα σαράντα" που δεν ακούγεται πολύ συχνά) και προς το τέλος του προγράμματος τα πιο λαϊκότροπα ("Έχω στενάχωρη καρδιά", "Ο δρόμος είναι δύσκολος"¨). Δεν έλειψαν βέβαια τα δυο "κερκυραϊκά" τραγούδια της Ρένας ("Κέρκυρα" και "Κερκυραία" που της έγραψε ο επίσης κερκυραίος Γιώργος Κατσαρός). Το πρόγραμμα ολοκληρώθηκε με δύο τραγούδια από το Ραντεβού στον αέρα, το γλυκύτατο "Φεύγουν τα χρόνια" και το κεφάτο "Μένουμε πάντα παιδιά". Το τελευταίο δεν τραγουδήθηκε βέβαια από τη Ρένα, αλλά σίγουρα αποτελούσε μέρος της φιλοσοφίας της ζωής της...
Γ. Χατζόπουλος, Μ. Μιχαλάκης, Τ. Αλεξοπούλου
(Φωτογραφία του Παναγιώτη Τσίκου)
Οι ενορχηστρώσεις του Κώστα Αναδιώτη ήταν πολύ καλές και σε κάποια σημεία ιδιαίτερα πρωτότυπες (το μπουζούκι χρησιμοποιήθηκε σε κάποια τραγούδια για πρώτη φορά, αν δεν κάνω λάθος). Ο ίδιος άψογος πιανίστας και μαζί του συνέβαλαν στο πολύ ωραίο μουσικό αποτέλεσμα ο Μανώλης Μιχαλάκης (μπουζούκι), ο Γιώργος Χατζόπουλος (κιθάρα) και ο Δημήτρης Χριστοδουλάκης (κρουστά).
φωτογραφία του Παναγιώτη Τσίκου
Η Τίνα Αλεξοπούλου ερμήνευσε τα τραγούδια πολύ όμορφα: κεφάτη και επικοινωνιακή, με πολύ καλή κίνηση και καλή διάθεση, κατέκτησε αμέσως το κοινό που χειροκροτούσε ενθουσιασμένο και την πλησίασε μετά την παράσταση για να τη συγχαρεί και να την ευχαριστήσει για την όμορφη βραδιά. Η Τίνα δεν προσπάθησε σαφώς να μιμηθεί τη Ρένα: προσέγγισε τα τραγούδια με τον δικό της τρόπο, αλλά χρησιμοποιώντας τα κατάλληλα props (ιδιαίτερα στα κινηματογραφικά τραγούδια) κατάφερε να παραπέμψει πολύ επιτυχημένα στη Ρένα και να ζωντανέψει με τον δικό της τρόπο μνήμες από τις ταινίες της (δείτε στιγμιότυπα από τη βραδιά εδώ).
Το απαραίτητο μποά για το "Κοκορίκο"...
(Φωτογραφία του Παναγιώτη Τσίκου)
Ανάμεσα στα τραγούδια, η Τίνα Αλεξοπούλου διάβασε κείμενα (και μου έκανε την τιμή να επιλέξει κάποια κείμενα και από αυτό το blog) που αναφέρονταν στην καριέρα της Ρένας. Τα κείμενα κράτησαν το ενδιαφέρον του κοινού, αλλά εκείνο που σαφώς το ενθουσίασε ήταν τα αποσπάσματα των ταινιών της: η Χαρτοπαίχτρα, το Μια Ελληνίδα στο χαρέμι, το σπαρταριστό play back του Ραντεβού στον αέρα και βέβαια το "Σούζυ, τρως!" της Παριζιάνας ξεσηκώνουν ακόμα το κοινό και είναι ιδαίτερα συγκινητικό να ακούς το γέλιο και τη χαρά που προκαλούν σε τόσους πολλούς θεατές μαζί (κακά τα ψέματα, η προβολή ελληνικών ταινιών μέσα από την τηλεόραση είναι πλέον... ιδιωτική υπόθεση).
Η Ρένα στην κουζίνα του σπιτιού της στη Βάρκιζα, το 1984
Οι μελωδίες του Σπάρτακου, του Θεοφανίδη, του Μουζάκη και βεβαίως του Πλέσσα και του Κατσαρού, οι ερμηνείες της Τίνας Αλεξοπούλου και πάνω από όλα η ανάμνηση της Ρένας Βλαχοπούλου έκαναν ακόμα πιο γλυκιά τη δροσιά της Βάρκιζας. Περπατώντας στο λιμανάκι της, κατάλαβα πολύ καλά γιατί η Ρένα αποφάσισε να περνάει εκεί τα καλοκαίρια της.
Η Ρένα αντιμετωπίζει την καλοκαιρινή ζέστη με τον δικό της τρόπο (αρχές της δεκαετίας του '70)
Φωτογραφία από το βιβλίο Φρέντυ Γερμανός: Πένα από βελούδο του Μ. Δελαπόρτα, εκδ. Ορφέας
Ήταν πολύ αξιέπαινη η πρωτοβουλία του Οργανισμού Αθλητισμού Πολιτισμού και Παιδικής Αγωγής του Δήμου Βάρης-Βούλας-Βουλιαγμένης να τη θυμηθεί φέτος που συμπληρώνονται δέκα χρόνια από τον θάνατό της και μακάρι να τον μιμηθούν κι άλλοι φορείς...
Κάποια πυροτεχνήματα από κάποια άλλη γειτονική εκδήλωση ταίριαξαν τόσο πολύ στη χαρούμενη ατμόσφαιρα της βραδιάς (και μένα μου 'φεραν αναμνήσεις από τις Πρωτεουσιάνικες περιπέτειες και το Κάτι να καίει)...
(Φωτογραφία του Παναγιώτη Τσίκου)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου