Δέκα χρόνια χωρίς τη Ρένα Βλαχοπούλου

Σήμερα συμπληρώνονται δέκα χρόνια από τη μέρα που η Ρένα Βλαχοπούλου μάς αποχαιρέτησε βάζοντας τέλος σε μια ζωή γεμάτη χαρές, επιτυχίες, δόξες αλλά και πολύ αγώνα, δυσκολίες και πόνο... Η Ρένα έζησε χαρές και λύπες όπως όλοι οι άνθρωποι... Έζησε όμως και μοναδικές στιγμές καλλιτεχνικού θριάμβου γιατί είχε σπάνια ταλέντα: ταλαντούχα τραγουδίστρια, ηθοποιός με σπάνια κωμική φλέβα αλλά και, για όσους/ες είχαν την τύχη να τη ζήσουν από κοντά, ωραίος άνθρωπος με ταλέντο στην ίδια τη ζωή...

Σκέφτηκα φέτος να τιμήσω την επέτειο των δέκα χρόνων κάνοντας δέκα στάσεις στη θεατρική σταδιοδρομία της Ρένας. Θα σταθώ σε δέκα παραστάσεις στις οποίες συμμετείχε η Ρένα Βλαχοπούλου είτε ως τραγουδίστρια είτε ως ηθοποιός, παραστάσεις του μακρινού χτες που θα ήθελα όσο τίποτε άλλο να παρακολουθήσω. Παραστάσεις που δεν έγραψαν ιστορία στο θεατρικό χτες (έτσι παραδόξως δεν θα μιλήσω για την Οδό Ονείρων, γιατί είναι εκτός συναγωνισμού και είναι... ευκόλως εννοούμενο ότι θα ήθελα να έχω παρακολουθήσει: οπότε... δεν μπαίνει λίστα, ούτε όμως και για την επιθεώρηση Σουσουράδα, στην οποία πραγματοποιήθηκε το υποκριτικό ντεμπούτο της Ρένας και συνεπώς αποκτά μια θέση στην ιστορία του ελαφρού μουσικού θεάτρου...) Θα σταθώ σε δέκα παραστάσεις λιγότερο γνωστές, άλλες επιτυχημένες κι άλλες όχι, στις οποίες όμως οι εμφανίσεις της Ρένας είχαν για μένα κάτι ξεχωριστό και θα ήθελα τόσο πολύ να είμαι εκεί για να τις χαρώ...

Έτσι κάνω πρώτη στάση τα Χριστούγεννα του 1942 στο θέατρο Πάνθεον της οδού Πανεπιστημίου όπου παίζεται η επιθεώρηση Στον ρυθμό της τζαζ... Μέσα στα μαύρα χρόνια της Κατοχής το άστρο της Ρένας εκτοξεύεται ψηλά όταν σ' αυτή την επιθεώρηση το κοινό και ο Τύπος της δίνουν το χρίσμα της "Βασίλισσας της Τζαζ". Συνεργάζεται με τον πιανίστα και μαέστρο Γιάννη Σπάρτακο που διασκευάζει ιταλικές ρυθμικές επιτυχίες και η Ρένα τις απογειώνει τραγουδώντας τες με ελληνικούς στίχους των Αλέκου Σακελλάριου-Χρήστου Γιαννακόπουλου... "Βρέχει", "Νάνι-νάνι", "Το μπουμπούκι που 'χεις βάλει στα μυαλά". Παράλληλα ο Σπάρτακος γράφει ελληνικές τζαζ συνθέσεις που γίνονται κι αυτές μεγάλη επιτυχία με τη φωνή της Ρένας, όπως το "Όταν σκοτενιάζει". Θα 'θελα να είμαι εκεί για να ακούσω τον μοναδικό τρόπο με τον οποίο ερμήνευε η Ρένα τραγούδια αυτά και ξεσήκωνε το κοινό της Αθήνας. Θα'θελα ακόμα να είμαι εκεί γιατί αμέσως μετά τη Ρένα, εμφανιζόταν η Μαρίκα Νέζερ σε ένα νούμερο με μιμήσεις--ήταν εξαιρετική σε αυτά τα νούμερα--στο οποίο μεταξύ άλλων μιμούνταν τον τρόπο με τον οποίο τραγουδούσε τζαζ η Ρένα...

Τη δεύτερη στάση μου την κάνω μια βδομάδα αργότερα, την Πρωτοχρονιά του 1943, στο θέατρο Παπαϊωάννου της οδού Πατησίων... Όχι, η Ρένα δεν σταμάτησε να εμφανίζεται στο Πάνθεον. Λόγω της μεγάλης πείνας όμως και της ανάγκης της να συντηρήσει την οικογένειά της εμφανίζεται σε δυο θέατρα κάθε βράδυ, μ' άλλα λόγια, "ντουμπλάρει"... Σε αυτό το θέατρο λοιπόν δίνεται η πρεμιέρα της μουσικής ηθογραφίας "Έτσι είν' η ζωή" των Δημήτρη Ευαγγελίδη-Κώστα Γιαννίδη. Επικεφαλής ενός μεγάλου θιάσου βρίσκονται οι Πέτρος Κυριακός, Ορέστης Μακρής, Σοφία και Καίτη Βερώνη, Γιάννης Πρινέας και Άγγελος Μαυρόπουλος. Η ιστορία μιας αθηναϊκής γειτονιάς εκτυλίσσεται μπροστά σε ένα όμορφο σκηνικό του Μάριου Αγγελόπουλου... Στον Τύπο της εποχής διαβάζουμε για δυο πρωτοτυπίες. Η πρώτη: στην αρχή του έργου προβάλλεται ένα μικρό φιλμάκι που περιγράφει την αρχή της ιστορίας που θα παρακολουθήσουν οι θεατές στη συνέχεια. Η δεύτερη: η τραγουδίστρια του θιάσου Ρένα Βλαχοπούλου "εκτελεί προ του ριντώ" μεταξύ των πράξεων δυο από τα τραγούδια που ακούστηκαν από τους/τις ηθοποιούς του θιάσου. Ένα από αυτά είναι το πανέμορφο "Έτσι είν' η ζωή", ένα από τα ωραιότερα ελληνικά τραγούδια όλων των εποχών... Δυστυχώς η Ρένα δεν το ηχογράφησε ποτέ (οι δισκογραφικές εταιρίες ήταν τότε κλειστές ενώ δεν έχει εντοπιστεί καμιά ραδιοφωνική του ηχογράφηση μέχρι σήμερα). Ωστόσο, σε μια από τις τελευταίες τηλεοπτικές συνεντεύξεις της τραγουδά με αδύναμη πλέον φωνή το ρεφραίν... Συγκινητικό.

Την τρίτη μου στάση την κάνω στο θέατρο "Σαμαρτζή" τον Αύγουστο του 1951. Έχουν περάσει πέντε χρόνια από την τελευταία εμφάνιση της Ρένας στην Αθήνα. Στο μεταξύ εκείνη ταξίδεψε από τη Μέση Ανατολή μέχρι την Αμερική, επέστρεψε με ανανεωμένη εμφάνιση (και ένα γερό κομπόδεμα!--ο στόχος του ταξιδιού της άλλωστε...) και ξεκινά να τραγουδά στην επιθώρηση Φεστιβάλ στην Αθήνα που παίζεται ήδη από τις αρχές του τραγουδιού. Είμαι περίεργος να ακούσω και να δω πώς την υποδέχεται το κοινό της Αθήνας; Τη θυμάται; Την έχει ξεχάσει; Διαβάζω στο πρόγραμμα πως τραγουδά κι ένα τραγούδι για τον... απόδημο ελληνισμό! "Έλα πάμε στην Ελλάδα!" Την ορχήστρα διευθύνει ο κατοπινός στενός της συνεργάτης Μενέλαος Θεοφανίδης. Πόσο θα΄θελα να ήμουν εκεί σε αυτή την πανηγυρική--όπως διαφημίστηκε--και εντυπωσιακή επανεμφάνιση...

Φλερύ-Άλμα και Βλαχοπούλου στο θέατρο Σαμαρτζή το 1951

Τέταρτη στάση, ένα χρόνο μετά, το καλοκαίρι του 1952, στο θέατρο Ακροπόλ του Βασίλη Μπουρνέλλη. Ένας μεγάλος θίασος (Αυλωνίτης, Ντιριντάουα, Στολίγκας, Ρένα Ντορ, Γαβριηλίδης, Μπέμπα Δόξα...) και τρεις τραγουδίστριες που σε ένα-δυο χρόνια θα είναι απόλυτες βεντέτες στη νυχτερινή Αθήνα: Ρένα Βλαχοπούλου, Καίτη Μπελίντα, Μάγια Μελάγια. Είμαι πολύ περίεργος να δω μια τριφωνία με τίτλο "Οι ερωτευμένες" την οποία μοιράζονται Βλαχοπούλου και Μπελίντα με μια άλλη ανερχόμενη ηθοποιό του θιάσου, τη Σπεράντζα Βρανά... Υποδύονται τρεις σεμνές κοπέλες που αρχικά δηλώνουν πως δεν τις ενδιαφέρει ο έρωτας και το φλερτ αλλά στη μέση του νούμερου μετατρέπονται σε μοντέρνες κοπέλες με τολμηρό (σχετικά...) ντύσιμο που αγαπούν τα αγόρια και το δηλώνουν ευθαρσώς! Ίσως ένα από τα νούμερα που προμήνυαν ότι κάποτε η Ρένα θα γινόταν και σπουδαία ηθοποιός...

το πριν...

και το μετά...

(φωτογραφίες από τα βιβλία Γιώργος Μουζάκης: Βίρα τις άγκυρες του Ι. Τριανταφυλλίδη (εκδ. Άγκυρα) και Τα μπουλούκια, το θέατρο κι εγώ της Σπ. Βρανά (εκδ. Εξάντας)

Πέμπτη στάση, το φθινόπωρο του 1954 στο θέατρο Κυβέλης στο Σύνταγμα, όπου παίζεται η επιθεώρηση Το τραγούδι της Αθήνας. Σε όλες τις διαφημίσεις διαβάζουμε (εντός πλαισίου) ότι στο θέατρο αυτό εμφανίζεται "η βεντέτα της εποχής" Ρένα Βλαχοπούλου! Λίγους μήνες πριν έχει πραγματοποιήσει το υποκριτικό της ντεμπούτο με το θρυλικό "Κάνε μου τέτοια" στο πλευρό του Νίκου Σταυρίδη... Τώρα είναι απόλυτη πρωταγωνίστρια του θιάσου. Έχει δικό της σόλο, εμφανίζεται στο φινάλε αλλά λέει και τα νέα της τραγούδια. Ένα από αυτά θα μείνει στην ιστορία: "Ομόνοια Πλας" του Μενέλαου Θεοφανίδη και της τριάδας Γιώργος Ασημακόπουλος-Βασίλης Σπυρόπουλος-Πανος Παπαδούκας... Θα το πει και η Βέμπο σε δίσκους, θα το πουν κι άλλες τραγουδίστριες αργότερα... Η ερμηνεία της Ρένας Βλαχοπούλου όμως θα μείνει ιστορική... 

Έκτη στάση, Δεκέμβριος του 1957 στο θέατρο Διάνα της οδού Ιπποκράτους... Η Ρένα κάνει μια προσωρινή απιστία στο γειτονικό θέατρο Ακροπόλ του Βασίλη Μπουρνέλλη γιατί πείστηκε από τους συνεργάτες της Νίκο Σταυρίδη και Μενέλαο Θεοφανίδη ότι μπορούν να ανανεώσουν το είδος της μουσικής κωμωδίας που έχει περάσει σε δεύτερη μοίρα στο ελαφρό μουσικό θέατρο... Το κοινό όμως δεν ανταποκρίνεται θερμά... Έτσι μετά από μια πρώτη μουσική κωμωδία ο θίασος στράφηκε στη δοκιμασμένη συνταγή της επιθεώρησης. Το Άλλος για το φεγγάρι είναι γραμμένο και πάλι από την τριάδα Ασημακόπουλος-Σπυρόπουλος-Παπαδούκας και δίνει την ευκαιρία στη Ρένα να τραγουδήσει τρία τραγούδια: το "Όλα μου μιλάνε για σένα", το "Έχω απόψε ένα κέφι τρελό" και το αριστουργηματικό "Καλημέρα ζωή", ένα από εκείνα τα αφηγηματικά τραγούδια στα οποία διέπρεπε... Τραγούδι που δυστυχώς λόγω της διάρκειάς του δεν δισκογραφήθηκε αλλά σώζεται μια ηχογράφησή του από τους ραδιοθαλάμους στο ΕΙΡ. Ένα τραγούδι που εκτιμούσει ιδιαίτερα ο αξέχαστος Χρήστος Χαιρόπουλος....

Έβδομη στάση, την επόμενη σεζόν (1958-59) η Ρένα Βλαχοπούλου επιστρέφει στο Ακροπόλ. Είναι επικεφαλής του θιάσου μαζί με τις/τους Ρένα Ντορ, Βασίλη Αυλωνίτη, Γεωργία Βασιλειάδου, Κούλη Στολίγκα, Αλέκο Λειβαδίτη. Παρουσιάζουν την επιθεώρηση Χειμώνας στην Αθήνα της γνωστής τριάδας με μουσική Ζακ Ιακωβίδη. Η Ρένα ερμηνεύει το τραγούδι "Και ήρθε και το τέλος", αλλά θέλω να κάνω στάση σ' αυτό το θέατρο για μια μοναδική συνύπαρξη: μια τριφωνία που τη μοιράζεται με τη Ρένα Ντορ και την Μπέτυ Μοσχονά! Υποδύονται τρεις μπεμπέκες... Η Ρένα έπαιξε την μπεμπέκα και αργότερα στην καριέρα της σε ντουέτα με μεγάλους πρωταγωνιστές (Κώστας Χατζηχρήστος, Σταύρος Παράβας, Σωτήρης Μουστάκας) αλλά η συνύπαρξή της με τη Ρένα Ντορ που ήταν εξπέρ σε αυτόν τον τύπο θα πρέπει να ήταν κάτι μοναδικό...

Οι τρεις μπεμπέκες και ο κομπέρ Κώστας Βουτσάς

(από το βιβλίο του Μ. Δελαπόρτα Βίβα Ρένα, εκδ. Άγκυρα, 2002)

Όγδοη στάση, τη σεζόν 1961-62 στο νεόκτιστο θέατρο Καλουτά της Πατησίων. Το εναρκτήριο έργο του θεάτρου είναι η Οδύσσεια του Καζαντζάκη που παρουσιάζει το Λαϊκό Θέατρο του Μάνου Κατράκη. Παράλληλα όμως, τις μέρες που η Οδύσσεια αργεί αλλά και σε προαπογευματινές παραστάσεις πριν την Οδύσσεια, ο Θίασος Γυναικών με επικεφαλής τις Άννα και Μαρία Καλουτά, Ρένα Βλαχοπούλου, Καίτη Μπελίντα και Μπέτυ Μοσχονά παρουσιάζει το σπονδυλωτό έργο του Γιώργου Γιαννακόπουλου Της φυλακής τα σίδερα με μουσική Γιώργου Κατσαρού... Κωμικοτραφικές ιστορίες φυλακισμένων γυναικών, ένα αρκετά πρωτότυπο θέμα για την εποχή εκείνη, αλλά το κοινό της Αθήνας δεν ανταποκρίθηκε. Θα 'θελα να ήμουν εκεί όμως να δω την προσπάθεια του θιάσου για κάτι διαφορετικό, να χαρώ τη συνύπαρξη τόσων υπέροχων κυριών (ανάμεσα στις πολλές γυναίκες του θιάσου και οι ανερχόμενες Δέσποινα Στυλιανοπούλου και Φλωρέττα Ζάννα καθώς και η μετέπειτα πρώτη χορεύτρια των μιούζικαλ του Δαλιανίδη Τασούλα Καλογιάννη...)

Ένατη στάση, αρκετά χρόνια μετά, τη σεζόν 1976-77 στο θέατρο Βέμπο όπου παρουσιάζεται η επιθεώρηση Ευτυχέστα κι άστα των Κώστα Νικολαΐδη και Πυθαγόρα, με επικεφαλής του θιάσου τη Ρένα Βλαχοπούλου και τον Χρόνη Εξαρχάκο... Είναι η δεύτερη και τελευταία θεατρική τους συνύπαρξη. Η χημεία τους στο σινεμά με πείθει ότι και στο θέατρο μπορούσαν να απογειώσουν την παράσταση, η οποία ξεκινά άλλωστε με τους δυο τους... Αλλά δεν είναι μόνο η συνύπαρξη με τον Εξαρχάκο που επιβάλλει τη στάση μου εδώ. Είναι και η εμφάνιση του Γιάννη Πάριου σε ένα προσωπικό του σόου στο δεύτερο μέρος της παράστασης στο οποίο συμμετέχει (με ένα ή περισσότερα άραγε τραγούδια;) και η Ρένα Βλαχοπούλου... Η εμφάνιση τραγουδιστών δεν είναι πλέον κάτι συνηθισμένο στις επιθεωρήσεις αλλά η τεράστια δημοτικότητα του Πάριου επαναφέρει προσωρινά τον θεσμό του τραγουδιστή στο μουσικό θέατρο. Ένα ντουέτο με τη Ρένα Βλαχοπούλου, την πρωθιέρεια των ντιζέζ της παλιάς επιθεώρησης, είναι επιβεβλημένο...

Με τον Χρόνη Εξαρχάκο

Με τον Γιάννη Πάριο

(φωτογραφίες από το βιβλίο Βίβα Ρένα (εκδ. Άγκυρα, 2002)

Η δέκατη στάση γίνεται τον Οκτώβριο του 1979 στο θέατρο Κοτοπούλη-Ρεξ. Άλλη μια παράσταση που δεν αγκάλιασε το κοινό της Αθήνας, εγώ όμως θέλω να τη δω... Λυσιστράτη '79, μια διασκευή της αριστοφανικής κωμωδίας από τον Γιώργο Σκούρτη με μουσική Γιώργου Κατσαρού. Σκηνοθέτης ο Γιάννης Δαλιανίδης και συμπρωταγωνιστές της Ρένας οι Μίμης Φωτόπουλος, Βασίλης Μπουγιουκλάκης και Μπέτυ Βαλάση... Ο σκηνογράφος Γιώργος Ανεμογιάννης θυμάται πως το κείμενο δεν ήταν επιτυχημένο αλλά η πρωταγωνίστρια έδινε τον καλύτερό της εαυτό για να σώσει την παράσταση... Δεν ήταν ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία φορά. Θα 'θελα να ήμουν εκεί όμως... Για να τη χαρώ περισσότερη ώρα από ό,τι μπορεί να τη χαρεί κανείς σε μια επιθεώρηση... Για να δω ποιο είναι το αποτέλεσμα της θεατρικής της συνεργασίας με τον Δαλιανίδη αλλά και πώς λειτουργεί στη σκηνή με τον Μίμη Φωτόπουλο...

Δέκα στάσεις σε θεατρικές στιγμές της Ρένας... Εννοείται πως θα 'θελα να είναι περισσότερες...  Πάνω απο 120 για την ακρίβεια, όσες δηλαδή ήταν και οι παραστάσεις στις οποίες εμφανίστηκε είτε ως τραγουδίστρια είτε ως ηθοποιός. Αλλά περιορίστηκα στις δέκα για να τιμήσω και φέτος το δέκα το καλό του θεάτρου, του κινηματογράφου και του τραγουδιού, την ανεπανάληπτη Ρένα Βλαχοπούλου...

Κυρία Ρένα, μπορώ να μη σας πω για άλλη μια φορά ευχαριστώ για όλα τα δώρα σας;

Αφιέρωμα στη Ρένα Βλαχοπούλου από το Πρώτο Πρόγραμμα

Αύριο το απόγευμα στις 7, στο Πρώτο Πρόγραμμα της ΝΕΡΙΤ, η εκπομπή του Σιδερή Πρίντεζη "Τραγούδια με αιτία κι αφορμή" παρουσιάζει ένα αφιέρωμα στη Ρένα Βλαχοπούλου με αφορμή τη συμπλήρωση δέκα χρόνων από τον θάνατό της (29 Ιουλίου 2004). Στην εκπομπή θα ακουστούν γνωστά και λιγότερο γνωστά τραγούδια της Ρένας. Καλεσμένος του Σιδερή Πρίντεζη ο ερευνητής του μουσικού θεάτρου Απόστολος Πούλιος.

Συχνότητες Πρώτου Προγράμματος στα FM: Αθήνα 105,8 και Θεσσαλονίκη 88.0. Διαδικτυακά μπορείτε να ακούσετε το Πρώτο Πρόγραμμα εδώ.

Κερκυραϊκά αφιερώματα στη Ρένα Βλαχοπούλου

Η Κέρκυρα δεν ξεχνά τη Ρένα Βλαχοπούλου. Μετά την περσινή απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου της Κέρκυρας να δοθεί το όνομά της σε δρόμο κοντά στο σπίτι της στη Δασιά, φέτος που συμπληρώνονται δέκα χρόνια από τον θάνατό της διοργανώθηκαν δύο αφιερώματα στη μνήμη της. Δυστυχώς δεν έμαθα για αυτά πριν την πραγματοποίησή τους, ώστε να σας ενημερώσω από εδώ, αλλά έστω και τώρα νομίζω ότι είναι καλό να γράψω κάτι γι' αυτά, αφού τέτοιες πρωτοβουλίες πρέπει να προβάλλονται...

Η αρχή έγινε στις 29 Ιουνίου, όταν η ομάδα Καντουνίστας της Κέρκυρας αποφάσισε να αναβιώσει το έθιμο του πλανόδιου κινηματογραφιστή στην πλατεία Αγίας Ελένης στο Καμπιέλο. Εκεί είχαν γυριστεί σκηνές από την Κόμησσα της Κέρκυρας και έτσι οι Καντουνίστας αποφάσισαν να προβάλουν εκεί την ταινία του Αλέκου Σακελλάριου με πρωταγωνίστρια φυσικά τη Ρένα Βλαχοπούλου!

Στόχος των Καντουνίστας ήταν να θυμίσει στον κόσμο τις εποχές "που στις γειτονιές και στις πλατείες παιζόταν η ταινία και ο καθένας έπαιρνε την καρεκλίτσα του και κατέβαινε να την απολαύσει κάτω από τον έναστρο ουρανό..."

Τα μέλη της ομάδας ετοίμασαν σπιτικό ποκ κορν, ενώ υπήρχαν ακόμα άφθονα μπουκάλια τσιτσιμπύρας για τον κόσμο. Άραγε ήξεραν τα μέλη της ομάδας και ο κόσμος που απολάμβανε το ποπ κορν ότι ήταν το αγαπημένο σνακ της Ρένας Βλαχοπούλου;

Πάντως αυτό που με γεμίζει χαρά είναι η... χαρά που  βλέπω στα πρόσωπα των θεατών, μικρών και μεγάλων, της ταινίας... Μπορεί η Κόμησσα της Κέρκυρας να έχει παιχτεί άπειρες φορές στην τηλεόραση, αλλά (όπως διαπίστωσα και στο πρόσφατη εκδήλωση για τη Ρένα στη Βάρκιζα) ο κόσμος συνεχίζει να απολαμβάνει τις ταινίες της--και η ομαδική θέασή τους μεγαλώνει τη χαρά...

Η εκδήλωση διοργανώθηκε με τη συνεργασία της ΧΕΝ και της Κερκυραϊκής Σκηνής. Διαβάζω στην ιστοσελίδα των Καντουνίστας στo Facebook (από όπου προέρχονται οι φωτογραφίες και όπου υπάρχει και ένα σύντομο βιντεάκι από τη βραδιά, δείτε το εδώ) ότι συγκεντρώθηκαν περισσότερα από εκατό άτομα για την προβολή (που άρχισε στις 9.30 για να μη χάσει ο κόσμος τον αγώνα της Εθνικής μας ομάδας στο Μουντιάλ στις 11) και ότι σκοπεύουν να συνεχίσουν την αναβίωση αυτού του εθίμου και σε άλλες περιοχές της Κέρκυρας. Καλή τους επιτυχία!

Η Ρένα, η Νόνικα Γαληνέα και ο ζωγράφος Χρήστος Βλαχόπουλος, ο αδελφός της Ρένας που πραγματοποίησε μια cameo εμφάνιση στην ταινία ως μανάβης...

Η δεύτερη εκδήλωση που διοργανώθηκε αυτές τις μέρες στο νησί των Φαιάκων για να τιμηθεί η μνήμη της Ρένας Βλαχοπούλου ήταν πρωτοβουλία του ελληνοαγγλικού βρεφονηπιακού σταθμού και νηπιαγωγείου Children's World που λειτουργεί στο Λιθάρι Ποταμού και στο Σολάρι. Στον προαύλιο χώρο του σταθμού στον Ποταμό διοργανώθηκε στις 18 Ιουλίου (που κατά σύμπτωση ήταν η επέτειος της βραδιάς που η Κερκυραία Ρένα ντεμπουτάρισε στην Αθήνα το 1940...) "μια βραδιά από τα παιδιά για τα παιδιά" που ήταν αφιερωμένη στη Ρένα Βλαχοπούλου.

Η βραδια είχε φιλανθρωπικό χαρακτήρα καθώς τα έσοδα που συγκεντρώθηκαν από δωρέες αλλά και από την πώληση των προϊόντων που κατασκεύασαν τα παιδιά του σταθμού δόθηκε στο Κέντρο Ειδικής Αγωγής "Μέλισσα". 

Την εκδήλωση τίμησε με την παρουσία της η ανηψιά της Ρένας, η γλυκύτατη κυρία Πόπη Βλαχοπούλου-Κούστα την οποία παρουσίασε στο κοινό ο ιδιοκτήτης του Children's World κ. Ιωάννης Σωτηριανός.

Για τη Ρένα Βλαχοπούλου μίλησε ο Βασίλης Κρουστάλλης, θεωρητικός του κινηματογράφου και διευθυντής του "Be There! Corfu Animation Festival". Στη διάρκεια της εκδήλωσης, ομάδες παιδιών του σταθμού παρουσίασαν τραγούδια από ταινίες της Ρένας Βλαχοπούλου αλλά και από ταινίες του Disney.

Έτσι, τα παιδιά του νηπιαγωγείου δραματοποίησαν το αγαπημένο τραγούδι της Ρένας "Κέρκυρα" που έγραψαν ο Γιώργος Κατσαρός και ο Αλέκος Σακελλάριος χωρίς να φαντάζονται ότι μια μέρα θα γινόταν ο ανεπίσημος εθνικός ύμνος του νησιού.

Ενώ τα προνήπια τραγούδησαν το "Κοκορίκο" των ίδιων δημιουργών που μάλλον δεν φαντάζονταν ότι και αυτό τους το τραγούδι θα τραγουδιόταν σαράντα χρόνια μετά την πρώτη προβολή της ταινίας σε νηπιαγωγεία όλης της Ελλάδας.

Όλα τα παιδιά του σταθμού παρουσίασαν το "Έχω στενάχωρη καρδιά" του Μίμη Πλέσσα και του Γιάννη Δαλιανίδη.

Το κοινό απόλαυσε ακόμα τη Φιλαρμονική Άνω Κορακιάνας "Σπύρος Σαμάρας" που διηύθυνε ο μαέστρος Κώστας Ζερβόπουλος.

Συμμετείχε ακόμα η Παιδική Χορωδία της Ενορίας Κυνοπιαστών "Γαλιλαία" που διηύθυνε η Δήμητρα Καλογεροπούλου.

Στην εκδήλωση συμμετείχαν τέλος παιδιά από τη σχολή χορού Fuego της Μαρίας Τράκα.

Ο κόσμος απόλαυσε για άλλη μια φορά αγαπημένες μελωδίες, αλλά χαίρομαι ιδιαίτερα που τα παιδιά που συμμετείχαν στην εκδήλωση είχαν την ευκαρία από αυτή την τρυφερή ηλικία να γνωρίσουν τα τραγούδια της Ρένας Βλαχοπούλου. Μακάρι να γνωρίσουν καλύτερα την ίδια και το έργο της καθώς θα μεγαλώνουν!

Ευχαριστώ τον κ. Ιωάννη Σωτηριανό για την παραχώρηση του φωτογραφικού υλικού από την εκδήλωση του Children's World.

Η Βάρκιζα τίμησε τη Ρένα

Σήμερα μόλις βρήκα τον χρόνο να γράψω λίγες γραμμές για το αφιέρωμα στη Ρένα Βλαχοπούλου που παρουσίασε ο Δήμος Βάρης-Βούλας-Βουλιαγμένης πριν από δέκα μέρες στη Βάρκιζα. Όλες αυτές τις μέρες δεν έφυγε από το μυαλό μου η γλυκιά αίσθηση που είχα εκείνο το βράδυ χάρη στην Τίνα Αλεξοπούλου και τους τέσσερις μουσικούς που τη συνόδεψαν. Πολυτάλαντη performer, η Τίνα Αλεξοπούλου παρουσίασε ένα σεμνό αφιέρωμα στη Ρένα, δίχως πολλά λόγια και περιττές φανφάρες, αλλά με κέφι, μεράκι και δροσιά.

φωτογραφία του Παναγιώτη Τσίκου

Η Τίνα Αλεξοπούλου επέλεξε 25 τραγούδια από το ρεπερτόριο της Ρένας για το πρόγραμμα της βραδιάς: ξεκίνησε σοφά με το "Θα σε πάρω να φύγουμε" κέρδίζοντας έτσι αμέσως το κοινό που τη συνόδευσε σε αυτό το δημοφιλέστατο τραγούδι. Για τη συνέχεια, επέλεξε κάποια από τα ελαφρά τραγούδια που δόξασε η Ρένα στη διάρκεια της τραγουδιστικής της καριέρας ("Όταν σκοτεινιάζει", "Σ' αγαπώ και μ' αρέσει η ζωή", "Στο Άλα Κάλα Κούμπα", "Τι κρίμα αγάπη μου") και μετά πέρασε στα πασίγνωστα κινηματογραφικά της τραγούδια: αρχικά τα πιο... ρομαντικά ("Η Αθήνα τη νύχτα", "Γελά γαλάζιος ουρανός"), έπειτα τα πιο κωμικά ("Το πετεινάρι", "Η μοδίστρα" και το πανέμορφο "Η ζωή αρχίζει στα σαράντα" που δεν ακούγεται πολύ συχνά) και προς το τέλος του προγράμματος τα πιο λαϊκότροπα ("Έχω στενάχωρη καρδιά", "Ο δρόμος είναι δύσκολος"¨). Δεν έλειψαν βέβαια τα δυο "κερκυραϊκά" τραγούδια της Ρένας ("Κέρκυρα" και "Κερκυραία" που της έγραψε ο επίσης κερκυραίος Γιώργος Κατσαρός). Το πρόγραμμα ολοκληρώθηκε με δύο τραγούδια από το Ραντεβού στον αέρα, το γλυκύτατο "Φεύγουν τα χρόνια" και το κεφάτο "Μένουμε πάντα παιδιά". Το τελευταίο δεν τραγουδήθηκε βέβαια από τη Ρένα, αλλά σίγουρα αποτελούσε μέρος της φιλοσοφίας της ζωής της...

Γ. Χατζόπουλος, Μ. Μιχαλάκης, Τ. Αλεξοπούλου

(Φωτογραφία του Παναγιώτη Τσίκου)

Οι ενορχηστρώσεις του Κώστα Αναδιώτη ήταν πολύ καλές και σε κάποια σημεία ιδιαίτερα πρωτότυπες (το μπουζούκι χρησιμοποιήθηκε σε κάποια τραγούδια για πρώτη φορά, αν δεν κάνω λάθος). Ο ίδιος άψογος πιανίστας και μαζί του συνέβαλαν στο πολύ ωραίο μουσικό αποτέλεσμα ο Μανώλης Μιχαλάκης (μπουζούκι), ο Γιώργος Χατζόπουλος (κιθάρα) και ο Δημήτρης Χριστοδουλάκης (κρουστά).

φωτογραφία του Παναγιώτη Τσίκου

Η Τίνα Αλεξοπούλου ερμήνευσε τα τραγούδια πολύ όμορφα: κεφάτη και επικοινωνιακή, με πολύ καλή κίνηση και καλή διάθεση, κατέκτησε αμέσως το κοινό που χειροκροτούσε ενθουσιασμένο και την πλησίασε μετά την παράσταση για να τη συγχαρεί και να την ευχαριστήσει για την όμορφη βραδιά. Η Τίνα δεν προσπάθησε σαφώς να μιμηθεί τη Ρένα: προσέγγισε τα τραγούδια με τον δικό της τρόπο, αλλά χρησιμοποιώντας τα κατάλληλα props (ιδιαίτερα στα κινηματογραφικά τραγούδια) κατάφερε να παραπέμψει πολύ επιτυχημένα στη Ρένα και να ζωντανέψει με τον δικό της τρόπο μνήμες από τις ταινίες της (δείτε στιγμιότυπα από τη βραδιά εδώ).

Το απαραίτητο μποά για το "Κοκορίκο"...

(Φωτογραφία του Παναγιώτη Τσίκου)

Ανάμεσα στα τραγούδια, η Τίνα Αλεξοπούλου διάβασε κείμενα (και μου έκανε την τιμή να επιλέξει κάποια κείμενα και από αυτό το blog) που αναφέρονταν στην καριέρα της Ρένας. Τα κείμενα κράτησαν το ενδιαφέρον του κοινού, αλλά εκείνο που σαφώς το ενθουσίασε ήταν τα αποσπάσματα των ταινιών της: η Χαρτοπαίχτρα, το Μια Ελληνίδα στο χαρέμι, το σπαρταριστό play back του Ραντεβού στον αέρα και βέβαια το "Σούζυ, τρως!" της Παριζιάνας ξεσηκώνουν ακόμα το κοινό και είναι ιδαίτερα συγκινητικό να ακούς το γέλιο και τη χαρά που προκαλούν σε τόσους πολλούς θεατές μαζί (κακά τα ψέματα, η προβολή ελληνικών ταινιών μέσα από την τηλεόραση είναι πλέον... ιδιωτική υπόθεση).

Η Ρένα στην κουζίνα του σπιτιού της στη Βάρκιζα, το 1984

Οι μελωδίες του Σπάρτακου, του Θεοφανίδη, του Μουζάκη και βεβαίως του Πλέσσα και του Κατσαρού, οι ερμηνείες της Τίνας Αλεξοπούλου και πάνω από όλα η ανάμνηση της Ρένας Βλαχοπούλου έκαναν ακόμα πιο γλυκιά τη δροσιά της Βάρκιζας. Περπατώντας στο λιμανάκι της, κατάλαβα πολύ καλά γιατί η Ρένα αποφάσισε να περνάει εκεί τα καλοκαίρια της.

Η Ρένα αντιμετωπίζει την καλοκαιρινή ζέστη με τον δικό της τρόπο (αρχές της δεκαετίας του '70)

Φωτογραφία από το βιβλίο Φρέντυ Γερμανός: Πένα από βελούδο του Μ. Δελαπόρτα, εκδ. Ορφέας

Ήταν πολύ αξιέπαινη η πρωτοβουλία του Οργανισμού Αθλητισμού Πολιτισμού και Παιδικής Αγωγής του Δήμου Βάρης-Βούλας-Βουλιαγμένης να τη θυμηθεί φέτος που συμπληρώνονται δέκα χρόνια από τον θάνατό της και μακάρι να τον μιμηθούν κι άλλοι φορείς...

Κάποια πυροτεχνήματα από κάποια άλλη γειτονική εκδήλωση ταίριαξαν τόσο πολύ στη χαρούμενη ατμόσφαιρα της βραδιάς (και μένα μου 'φεραν αναμνήσεις από τις Πρωτεουσιάνικες περιπέτειες και το Κάτι να καίει)...

(Φωτογραφία του Παναγιώτη Τσίκου)

"Βίβα Ρένα" στη Βάρκιζα!...

Μια μουσική παράσταση-αφιέρωμα στη Ρένα Βλαχοπούλου παρουσιάζεται το Σάββατο 5 Ιουλίου στη Βάρκιζα. Η παράσταση, που διοργανώνεται από τον Οργανισμό Αθλητισμού Πολιτισμού και Παιδικής Αγωγής του Δήμου Βάρης, Βούλας, Βουλιαγμένης, φέρει την υπογραφή της ηθοποιού/performer Τίνας Αλεξοπούλου.

Το αφιέρωμα αυτό φαίνεται πως διοργανώνεται στον σωστό τόπο και χρόνο. Ας μην ξεχνάμε ότι στη Βάρκιζα κατέφευγε κάθε καλοκαίρι η Ρένα από τις αρχές της δεκαετίας του '70 μέχρι λίγο πριν το τέλος της ζωής της. Μαζί με τον σύζυγό της Γιώργο Λαφαζάνη, περνούσε τους καλοκαιρινούς μήνες στο μικρό πέτρινο σπιτάκι της οδού Ήρας--όταν δεν βρισκόταν βέβαια στην Κέρκυρα. Στο σπίτι αυτό της Βάρκιζας έμεινε επίσης και τον χειμώνα του 1990-91, όσο ετοίμαζε το τελευταίο--όπως αποδείχτηκε--σπίτι της στη Βούλα... Από το σπίτι αυτό ξεκινούσε να πάει στο θέατρο τα καλοκαίρια που ακόμα δούλευε, ή για να πάει για ψάρεμα παρέα με άλλους ψαράδες της Βάρκιζας. Στο σπίτι αυτό φιλοξενούσε φίλους και φίλες της που δραπέτευαν από τη ζέστη της Αθήνας και έπαιζε χαρτιά με τον γείτονά της Λάμπρο Κωνσταντάρα που κατέφτανε για την παρτίδα τους αφού πρώτα είχε περάσει από τις ταβέρνες της Βάρκιζας για να πάρει αποφάγια για τις γάτες και τους σκύλους της γειτονιάς. Φυσικά και η ίδια η Ρένα τάιζε τα ζώα που μαζεύονταν έξω από την πόρτα της--και που κάποιες φορές, σχεδόν μεταφυσικά, προαισθάνονταν κάποια έκτακτη χειμερινή επίσκεψή της και την περίμεναν έξω από την αυλόπορτα για να της δείξουν την αγάπη της και να απολαύσουν τα καλούδια που κουβαλούσε για εκείνα. Από το σπίτι αυτό έφευγε και το δικό της σκυλάκι, ο Μάο κι η Ρένα τον έψαχνε παντού, αλλά εκείνος τελικά επέστρεφε κοντά της γιατί χωρίς εκείνη δεν μπορούσε...

Καλοκαιρινή ξεκούραση για τη Ρένα και τον Μάο, τέλος της δεκαετίας του ΄80

(φωτογραφία από το βιβλίο Βίβα Ρένα, εκδ. Άγκυρα)

Έτσι, φέτος που συμπληρώνονται δέκα χρόνια από το φευγιό της, η Βάρκιζα αποφάσισε να την τιμήσει. Και, κρίνοντας από το βιογραφικό της Τίνας Αλεξοπούλου, αυτό θα γίνει με το καλύτερο τρόπο. Η Τίνα Αλεξοπούλου, αριστούχος του Τμήματος Θεατρικών Σπουδών της Φιλοσοφικής Σχολής Αθηνών και απόφοιτος της Δραματικής Σχολής του Εθνικού Θεάτρου, πραγματοποίησε τα πρώτα της βήματα στο αρχαίο δράμα πλάι στη Λυδία Κονιόρδου (Ίων του Ευριπίδη, Εθνικό Θέατρο 2003) και στη συνέχια συνεργάστηκε με εκλεκτούς σκηνοθέτες (Αντώνης Αντύπας, Σπύρος Ευαγγελάτος, Βασίλης Νικολαΐδης, Χρήστος Καλαβρούζος) σε παραστάσεις αρχαίου δράματος. Τα τελευταία χρόνια όμως έχει στραφεί στο μιούζικαλ: απέκτησε την κατάλληλη κατάρτιση για το είδος αυτό παρακολουθώντας μαθήματα στο Πανεπιστήμιο του Exeter από το οποίο αποφοίτησε με Master in Performing Arts αλλά και ιδιαίτερα μαθήματα με την εξαιρετικά αρμόδια για το είδος Χαρά Κεφαλά. Παράλληλα παραγματοποιεί εμφανίσεις με το μουσικό σχήμα Tina and the Jazzymates αλλά παρουσιάζει και δικά της one-woman shows σε μουσικές σκηνές στην Αθήνα και σε άλλες πόλεις.

Η Τίνα Αλεξοπούλου στην παράσταση 20 χρόνια χωρίς Μελίνα...

(φωτογραφία: Alexandros Troupis)

Τον περασμένο Μάιο παρουσίασε στο Παρίσι, στο θέατρο “La Reine Blanche”, ένα μουσικό αφιέρωμα στη Μελίνα Μερκούρη με τίτλο 20 χρόνια χωρίς Μελίνα… Η παράσταση απέσπασε εξαιρετικές κριτικές από τον γαλλικό τύπο και πρόκειται να επαναληφθεί και τον ερχόμενο χειμώνα και σε άλλες πόλεις της Γαλλίας. Προηγουμένως όμως, η Τίνα Αλεξοπούλου κάνει μια στάση στη Βάρκιζα για να τιμήσει τη Ρένα.

Η Τίνα Αλεξοπούλου στο Half Note Jazz Club

(φωτογραφία: Alexandros Troupis)

Πλαισιωμένη από τον ενορχηστρωτή και πιανίστα Κώστα Αναδιώτη και τους μουσικούς Μανώλη Μιχαλάκη (μπουζούκι), Δημήτρη Χριστοδουλάκη (κιθάρα) και Γιώργο Χατζόπουλο (τύμπανα), η Τίνα Αλεξοπούλου θα αφηγηθεί στιγμές από τη ζωή και την καριέρα της Ρένας και θα παρουσιάσει πολλά από τα τραγούδια που έγιναν γνωστά με τη φωνή της. Το αφιέρωμα θα ξεκινάει με τις επιτυχίες της πρώτης περιόδου της καριέρας της, όταν η Ρένα στεφόταν "Βασίλισσα της Τζαζ" από το κοινό της Αθήνας χάρη στις μελωδίες του Γιάννη Σπάρτακου, και φυσικά θα περιλαμβάνει και όλες τις κλασικές κινηματογραφικές της επιτυχίες που έγραψαν ο Μίμης Πλέσσας, ο Γιώργος Κατσαρός και ο Γιώργος Μουζάκης. Θα προβληθούν επίσης αποσπάσματα από τις ταινίες της (επιμέλεια βίντεο: Screenplay). 

Η Τίνα Αλεξοπούλου τραγουδά τραγούδια από τη Μαίρη Πόππινς στο Half Note Jazz Club 

(Φωτογραφία: Ανδρέας Σμαραγδής)

Η ίδια η Τίνα Αλεξοπούλου λέει πως, όταν δέχτηκε την πρόταση για την παράσταση, αρχικά δίστασε "καθώς η Βλαχοπούλου εκτός απο το απίστευτο ταμπεραμέντο της είχε μια εξαιρετική φωνή. Δύσκολα τραγούδια, μεγάλη έκταση, χρώμα, έκφραση, μπρίο... πώς να τα κάνω όλα αυτά... Τελικά σκέφτηκα: ας το τολμήσω. Όπως και με την Μερκούρη δεν θα τη μιμηθώ, απλώς είμαι το μέσο για να ξαναακουστούν κάποια υπέροχα τραγούδια. Έτσι κι αλλιώς και οι δυο ήταν ανεπανάληπτες προσωπικότητες. Εγώ δανείζω τη φωνή μου για να αποδώσουμε ένα μικρό φόρο τιμής, με μεγάλο σεβασμό και αγάπη."

Ας θυμηθούμε λοιπόν για άλλη μια φορά την αγαπημένη μας Ρένα Βλαχοπούλου το Σάββατο 5 Ιουλίου στις 9 το βράδυ, στην παραλία-λιμάνι Βάρκιζας. Μαζί με τη δροσιά της θάλασσας, ίσως αισθανθούμε μέσα από τα τραγούδια της να επιστρέφει και η αύρα της στα μέρη που τόσο αγάπησε... 

Η είσοδος είναι ελεύθερη για το κοινό.