Τέσσερα χρόνια χωρίς τη Δανάη Στρατηγοπούλου

Ο χρόνος τελικά περνά γρήγορα. Δεν έχω καταλάβει πώς πέρασαν τέσσερα χρόνια από τότε που πέθανε η Δανάη Στρατηγοπούλου. Στις 18 Ιανουαρίου 2009, η αγαπημένη μας γιαγιά Δανάη αποφάσισε, ως ελεύθερο τρεχαντήρι που ήταν πάντοτε, να φύγει για άλλους γιαλούς.

Η Δανάη Στρατηγοπούλου προίκισε έναν ολόκληρο λαό με μια πλούσια κληρονομιά: ηχογραφήσεις, ποιήματα, πεζά, μεταφράσεις, απολαυστικές διηγήσεις μιας ζωής που έμοιαζε να μην έχει τέλος--και τελικά δεν είχε, παρά τους "αναγκαστικούς" τίτλους τέλους που έπεσαν σαν σήμερα. Ίσως να προίκισε λίγο παραπάνω τα άτομα που είχαν την τύχη να χαίρονται τη φυσική της παρουσία: τη μονάκριβη κόρη της Λήδα Χαλκιαδάκη και τα τρία εγγόνια της, τον Γιώργο, την Ευδοκία και τον Κωνσταντίνο, που ομόρφαιναν τη ζωή της μέχρι τις τελευταίες της στιγμές, τις φίλες και τους φίλους που είχαν την τύχη να μπαίνουν στο σπίτι της και να ρουφούν το πνεύμα της, την ενέργειά της, την αγάπη της για όλα, τα "μικρά" και τα "μεγάλα", που χαιρόταν στην καθημερινότητά της και την τέχνη της.

Ανάμεσα στα δώρα που μας άφησε πάντως κορυφαία θέση θα έχουν πάντα τα τραγούδια της που θα εκφράζουν το "σκεπτόμενο αίσθημά" της--χαρακτηρισμός που ανήκει στην κόρη της, τη σημαντική ερμηνεύτρια, τραγουδοποιό και ποιήτρια Λήδα Χαλκιαδάκη--και θα ομορφαίνουν τη ζωή όσων έχουν το προνόμιο--και συγχωρήστε μου αυτή την εγωιστική έκφραση--να αναγνωρίζουν, να αποζητούν και να απολαμβάνουν τη σπουδαία τέχνη της. Ήταν καταλυτική η συμβολή της Δανάης στη "μεγάλη τέχνη των μικρών τραγουδιών" και η ελληνική μουσική τής οφείλει ευγνωμοσύνη για όσα τής πρόσφερε.

Καθώς ξημερώνει η επέτειος του θανάτου της, στέκομαι σε λίγα τραγούδια που βρέθηκαν μπροστά μου στο youtube. Είναι πολλές οι ηχογραφήσεις της που θα άξιζε να μνημονεύσω, αλλά δεν θέλω να κάνω κάποια εξαντλητική παρουσίαση του έργου της. Να τη θυμηθώ θέλω μόνο λέγοντάς της να 'ρθει για απόψε, μέσα στη νύχτα, μες στον χειμώνα, αν και το ξέρω πάντα πως θα ξανάρθει. Απόψε ίσως όχι σαν όλα τα βραδάκια, αφού η επέτειος κάνει διαφορετική την προσμονή αυτή. Δεν αναρωτιέμαι ποια να 'ναι αυτή η γυναίκα, γιατί ευτυχώς είχα την τύχη να τη γνωρίσω καλά... Και κυρίως είχα την τύχη να μάθω πως η καρδιά της μπορούσε να αγαπήσει όσο λίγες. Και αν προσπάθησε μέσα από τον στίχο της να μας πείσει πως δεν ξέρει τι είναι αυτό που το λένε αγάπη, εμείς ξέρουμε καλά ότι με τη φωνή της κατάφερε όσο λίγες φωνές να μας κάνει να το νιώσουμε.

Το εκτενές αφιέρωμα του Rena Fan στη ζωή και το έργο της Δανάης Στρατηγοπούλου είναι πάντα διαθέσιμο εδώ.