Καλή χρονιά!

Φεύγει και το 2010. Ώρα του καλή(;). Παίρνει μαζί του πολλούς και πολλές, αφήνει δύσκολες καταστάσεις πίσω του, παίρνει και κάποιες ματαιωμένες προσδοκίες και αφήνει την πίκρα της ματαίωσής τους σε μας. Το 2011 έρχεται, φοβάμαι, με... πολλές ευθύνες: να διορθώσει ό,τι κακό άφησε το 2010, να επουλώσει τις πληγές από τον χαμό των ανθρώπων που αγαπήσαμε, να ευνοήσει τις προσδοκίες και τα όνειρά μας. Φωτιά στα μπατζάκια του... 

Σκεφτόμουν τι πρωτοχρονιάτικο και συνάμα ρενοφανατικό να σας παρουσιάσω φέτος. Δεν μπορώ να αντισταθώ στον πειρασμό και να μην ασχοληθώ με κάτι που σας παρουσίασα και πρόπερσι: τι έκαναν η Ρένα Βλαχοπούλου και ο Στέφανος Στρατηγός σαν σήμερα πριν από 55 χρόνια. Σχετικά μας πληροφορεί το ακόλουθο δημοσίευμα των Νέων της 2ας Ιανουαρίου 1956:

Οι πρωταγωνισταί της νέας εγχρώμου Ελληνικής ταινίας «Πρωτευουσιάνικες περιπέτειες» Ρένα Βλαχοπούλου και Στέφανος Στρατηγός προσέφερον προχθές, παραμονήν του Νέου Έτους, δώρα στους αστυφύλακες της Τροχαίας. Στη φωτογραφία οι δύο καλλιτέχνες ενώ χαιρετούν ένα τροχονόμο απέναντι από το ξενοδοχείο της «Μεγάλης Βρεταννίας»

Αυτό που δεν διευκρίνιζε ο συντάκτης των Νέων είναι ότι δεν επρόκειτο (απλώς;) για ένα διαφημιστικό κόλπο: η προσφορά των δώρων στον αστυφύλακα ήταν μέρος της ταινίας! Δίχως να έχει κάποια ιδιαίτερη σχέση με την υπόθεση της ταινίας, υπάρχει αυτή η χαριτωμένη σεκάνς με  γοητευτικές εικόνες της Παραμονής Πρωτοχρονιάς στην Αθήνα του 1955... Γονείς, γιαγιάδες, παππούδες και παιδάκια να διαλέγουν δώρα στις υπαίθριες αγορές της πόλης... Αντίστοιχες εικόνες μπορεί να δει κανείς και στη συγκινητική Κάλπικη λίρα του Γιώργου Τζαβέλλα που είχε γυριστεί ένα χρόνο νωρίτερα, ωστόσο οι Πρωτεουσιάνικες περιπέτειες κερδίζουν πόντους (αν και λιγότερο καλή ταινία, σαφώς), επειδή είναι έγχρωμες και αποτυπώνουν καλύτερα το εορταστικό κλίμα της πρωτεύουσας. Χαρείτε λοιπόν την Αθήνα της 31ης Δεκεμβρίου του 1955 και αυτό το ξεχασμένο πια έθιμο της προσφοράς δώρων στους τροχονόμους. Η σεκάνς αυτή πάντως εμένα με γεμίζει με μια γιορτινή γλύκα, όσες φορές κι αν τη δω.


(Υπενθυμίζω ότι οι Πρωτεουσιάνικες περιπέτειες δόθηκαν σε DVD από το Τηλέραμα την προηγούμενη βδομάδα--δυστυχώς στην επεξεργασμένη τους μορφή που κυκλοφόρησε στην αγορά πριν από δύο χρόνια... Θα ασχοληθώ κάποια άλλη στιγμή με αυτό το θέμα).

Δέκα χρόνια μετά, η Ρένα Βλαχοπούλου αποχαιρετά το 1965 και λέει στον συντάκτη της στήλης "Τα απόρρητα των στούντιο" της εφημερίδας Εμπρός: "Στον χρόνο που πέρασε γνώρισα κάτι που λατρεύω αφάνταστα, και έκλεισα τα 38 μου χρόνια. Όποιος δεν το πιστεύει, ο... διάολος μέσα του!" Λίγο πριν φύγει το 2010 αυτό το "κάτι" ίσως κίνησε να την ξαναβρεί.

Και από το 1965 ας πάμε στο 1995. Τέλος Δεκεμβρίου η ομάδα της πρωινής εκπομπής του Mega Μεταξύ μας γυρίζει μια έκτακτη εορταστική βραδινή εκπομπή για να προβληθεί στις 3 Ιανουαρίου 1996. Η Σοφία Βόσσου και η Έλντα Πανοπούλου υποδέχονται πολύ κόσμο στο στούντιο αλλά φυσικά την προσοχή συγκεντρώνει η Ρένα Βλαχοπούλου που εμφανίζεται στο τέλος της εκπομπής για να τραγουδήσει (και μάλιστα ζωντανά!) το "Αγάπη μου, πού να 'σαι". Στους τίτλους του τέλους οι παρουσιάστριες, οι καλεσμένες και οι καλεσμένοι με επικεφαλής την Αλέξια συγκεντρώνονται γύρω από το πιάνο για να τραγουδήσουν με τη συνοδεία του μαέστρου Γιώργου Θεοδοσιάδη τα Κάλαντα της Πρωτοχρονιάς και το "Πάει ο παλιός ο χρόνος". Προσέξτε το κωμικό βλέμμα της Ρένας προς την Έλντα όταν εκείνη τραγουδά "Γέρε χρόνε φύγε τώρα..."

Άλλος ένας χρόνος φεύγει και δεν μπορώ να πρωτοτυπήσω στην ανάρτησή μου: σας εύχομαι τα καλύτερα για το 2011 και προτείνω να συνεχίσετε να είστε αισιόδοξοι/ες. Πόσο ρεαλιστικό είναι, άραγε, αυτό; Μια αγαπημένη μου κυρία, που λίγο πριν φύγει το 2010 έχασε τον σύντροφό της, επιμένει:

I could say life is just a bowl of Jello
And appear more intelligent and smart,
But I'm stuck like a dope
With a thing called hope,
And I can't get it out of my heart!
Not this heart...

Καλή μας χρονιά!