"Τι να θυμηθώ καλέ από τα Χριστούγεννα; Εκείνα ήταν μαύρες μέρες. Κατ' αρχήν δεν θυμάμαι, μα ούτε και θέλω, γιατί εκείνα τα χρόνια ήταν πολύ δύσκολα. Ήμουν μικρή και πολύ δυστυχισμένη. Τι να περιμένεις; Ήμασταν μια οικογένεια δεκατεσσάρων ατόμων. Αμέτρητα παιδιά, και πολλές στερήσεις. Περιμέναμε τα Χριστούγεννα, για να μας δώσουν ένα γλυκό ή πιο σπάνια να μας αγοράσουν ένα ζευγάρι παπούτσια. Αχ, αυτά τα παπούτσια. Θυμάμαι τα φορούσαμε, για να πάμε μέχρι τη γωνία και τα βγάζαμε για να μη χαλάσουν. Τι να πω λοιπόν, για ποια Χριστούγεννα να μιλήσω. Εκείνα τα χρόνια ήταν πολύ δύσκολα.
Όλοι μιλούν για ευτυχισμένες ώρες της ζωής τους. Σίγουρα κάθε οικογένεια, όσο φτωχή και να είναι, περνάει ωραία τέτοιες ώρες. Και εμείς είχαμε έναν πατέρα αξιόλογο, δούλευε για να μας θρέψει, ο μισθός του όμως έφτανε μόνο για το ψωμί της οικογένειας. Τα οικονομικά μας άρχισαν να καλυτερεύουν όταν ήμουν 13 χρόνων. Ήταν η εποχή που τραγούδησα σε ένα καφενείο της Κέρκυρας. Πέντε φράγκα την εβδομάδα. Έτσι έγιναν και καλύτερα τα Χριστούγεννα."
Αυτά δήλωσε η Ρένα Βλαχοπούλου στην εφημερίδα Καθημερινή, σε ένα ρεπορτάζ με αναμνήσεις γνωστών ηθοποιών από τα παιδικά τους Χριστούγεννα, που δημοσιεύτηκε τα Χριστούγεννα του 1988.
Σας εύχομαι χρόνια πολλά και καλά. Να νιώθετε όσο πιο συχνά γίνεται εκείνη τη σπάνια χαρά που ένιωθε η μικρή Ρηνούλα όταν έσφιγγε στα χέρια της τα πολυπόθητα καινούρια παπούτσια της...
Σας εύχομαι χρόνια πολλά και καλά. Να νιώθετε όσο πιο συχνά γίνεται εκείνη τη σπάνια χαρά που ένιωθε η μικρή Ρηνούλα όταν έσφιγγε στα χέρια της τα πολυπόθητα καινούρια παπούτσια της...
Καλημέρα και χρόνια πολλά και καλά, με την κυριολεκτική έννοια το καλά και μετάφρασέ το όπως επιθυμείς, δημιουργία, έρωτας, φιλία, υγεία... απ' όλα θέλει ο μπαξές. :)
ΑπάντησηΔιαγραφήΤί μου θύμισες με τις αναμνήσεις της Ρένας και τα... πολύτιμα παπούτσια.
Νεοδιόριστη, δίδαξα από το ανθολόγιο σε κάποια τάξη ένα κείμενο που λεγόταν "Τα τσαρούχια της Λαμπρής" και τρομάξανε τα παιδιά να με συνεφέρουνε που είχα πλαντάξει απ' το κλάμα. Και αναφερόταν στα χρόνια ακριβώς όπου τα παπούτσια είχαν αξία χρυσού και τα παιδιά κοιμόντουσαν κρατώντας τα αγκαλιά.
Τόσα χρόνια μετά και οι ξυπόλυτοι της γης... αμέτρητοι.
καλησπέρα και χρόνια πολλά!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠάντα επίκαιρος και πάντα στο πνεύμα του περιεχομένου του μπλογκ σου!
Μοναδικά τα λέει η σπουδαία Ρένα! Χτες ξημερώματα ρούφηξα όλα τα κείμενα που δεν είχα διαβάσει τόσο καιρό! είσαι εκπληκτικός! πάντα μαθαίνω από όσα γράφεις...
Να είσαι πάντα γερός!
Χρόνια πολλά (ξανά!) γεμάτα υγεία!
Με εκτίμηση
Καλές γιορτές Απόστολε! Εύχομαι να παίρνεις τόση αγαλίαση και γέμισμα από αυτό το ιστολόγιο, όσο και η μικρή Ρηνούλα από τα καινούρια, παιδικά παπούτσια της!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠω, πω, βρε Μαριάννα... το θυμάμαι κι εγώ αυτό το διήγημα (του Γιάννη Βλαχογιάννη, ήτανε θαρρώ...) Το είχα διαβάσει άπειρες φορές τότε, γιατί και μένα με συγκινούσε ανείπωτα...
Όταν τα παιδιά ένιωθαν στο πετσί τους την αξία και του παραμικρού πράγματος...
Χρόνια σας πολλά και καλά! Υγεία να 'χουμε και αντοχές!!! Σας ευχαριστώ για τη Χριστουγεννιάτικη επίσκεψη και για τις ευχές σας.
ΑπάντησηΔιαγραφή*Μαριάννα, κάτι μου θυμίζει κι εμένα αυτός ο τίτλος. Πρέπει να βρω τα παλιά ανθολόγια....
*Σείριε, απόλαυσε την άδειά σου και άσε το μπλογκ!
*Ηλία, η αλήθεια είναι ότι μου δίνετε/δίνεται πολλή χαρά μέσα από το μπλογκ. Σε ευχαριστώ!
Παυσικραίπαλος
ΑπάντησηΔιαγραφήΤου Αθανάσιου Παπαχαρίση ήταν φίλτατε Παυσικραίπαλε, έκανα λάθος στον τίτλο και σας μπέρδεψα, συγγνώμη. Μοιάζει όμως με τον επίσης εξαιρετικό Βλαχογιάννη και την Μορφούλα του που είδα με χαρά να έχεις αναρτήσει.
Αν θες να θυμηθείς το διήγημα στο οποίο αναφέρομαι μπορείς να το διαβάσεις εδώ.
Την καλησπέρα μου