Η φετινή, δέκατη τέταρτη, επέτειος του θανάτου της Ρένας Βλαχοπούλου βρίσκει την Ελλάδα σε πένθιμο κλίμα. Η πρόσφατη τραγωδία στην Αττική, με δεκάδες ανθρώπων, ανάμεσά τους και πολλά παιδιά, να έχουν βρει τραγικό θάνατο μέσα στις φλόγες δεν έχει αφήσει κανέναν μας ανεπηρέαστο. Αντί για την "καθιερωμένη" απαρίθμηση αναμνήσεων από την καριέρα της μεγάλης ηθοποιού και τραγουδίστριας, μιας καριέρας που συνδέθηκε με το κέφι και την αισιοδοξία, σήμερα έχω τη διάθεση να την ακούσω σε τραγούδια που ταιριάζουν στη βαριά ατμόσφαιρα του φετινού καλοκαιριού.
Ειδικά αυτή τη στιγμή που γράφω αυτές τις γραμμές στην Αθήνα βρέχει. Και το τραγούδι της Ρένας που μου έρχεται πάντα στο μυαλό όταν βρέχει είναι το "Πρωτοβρόχι", ένα θλιμμένο καλοκαιρινό τραγούδι που άκουγα τέτοιες μέρες πριν από δεκατέσσερα χρόνια.
Δυο δεκαετίες αργότερα η Ρένα Βλαχοπούλου τραγούδησε σε μια επιθεώρηση στο θέατρο Ρεξ ένα τραγούδι του Σάκη Τσιλίκη σε στίχους Κώστα Νικολαΐδη και του Γιάννη Καλαμίτση με τίτλο "Το θαύμα". Με αφορμή βέβαια από την τότε τρέχουσα πολιτική κατάσταση, η Ρένα τραγουδούσε για έναν κόσμο που θα άλλαζε πραγματικά αν σταμάταγε του κόσμου το κλάμα και αν είχαν όλα τα παιδιά ό,τι τους λείπει...
Δυστυχώς το θαύμα δεν έχει γίνει ακόμα και, όπως τραγουδούσε η Ρένα σε μια άλλη επιθεώρηση μια δεκαετία αργότερα, σε στίχους που έγραψε ο Άγγελος Πυριόχος πάνω στη μελωδία του "What a Wonderful World", στον "Όμορφο κόσμο" μας υπάρχουν πολλά κλαμένα παιδιά και, αντί για παιχνίδια, φωτιά...
Ας ευχηθούμε όλες και όλοι να μη ζήσουμε άλλη τέτοια τραγωδία. Ας έχουν δύναμη και κουράγιο οι συγγενείς των ανθρώπων που χάθηκαν.
